Total Pageviews

Saturday, December 31, 2011

Jumbo Ιατρική


"Αφησα την Ιατρική μου και κρατάω μυστικό πως είμαι γιατρός,για να μπορώ να ζω ελεύθερος"
(Μπόρις Πάστερνακ-"Δόκτωρ Ζιβάγκο")



Γενάρης του 2012,Ηλιούπολη,Ελλάδα.
Ο δρ.Πάλμωφ μόλις έχει πιστοποιηθεί ως "λαικός ιατρός" του ΕΟΠΥΥ,του συστήματος πρωτοβάθμιας περίθαλψης της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας (ΕΣΣΔ-2).
Το σύστημα ΕΟΠΥΥ ξεκίνησε εν μέσω θυελλωδών αντιδράσεων από ιατρούς-κουλάκους,δηλαδή ιατρούς του προηγούμενου συστήματος (ΙΚΑ το λέγανε) οι οποίοι,με επικεφαλής τον Γκεόργκι Πατούλιεφ (τον επονομαζόμενο και "σύντροφο-Ρομπέν του Αμαρουσίου"),αντιστέκονται σθεναρά στη μεταρρύθμιση.
Ο Πατούλιεφ και ο Τσουκάλωφ (ο επονομαζόμενος και "Ζντάνωφ του ΙΣΑ") καταγγέλουν στο λαό των σοβιέτ,την "αντεπαναστατική-ρεφορμιστική" μεταρρύθμιση του οπορτουνιστή Λοβέρδωφ.
Στον αγώνα τους,συμπαρίσταται ο στρατάρχης Βλασταράκωφ (ο επονομαζόμενος και "Τουχατσέφσκι της ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ") και η συντρόφισσα Ανεμοδούροβα"Αχμάτοβα του κινήματος").
Ενδιάμεσο-σκοτεινό ρόλο,φέρεται να διαδραματίζει ο κομισσάριος Κουτρουμάνωφ (ενδοκυβερνητικός αντίπαλος του Λοβέρδωφ),καθώς επίσης και ο επικεφαλής της KGB-ιατρών σύντροφος Βούδουριτς, ο οποίος παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα του ΕΟΠΥΥ και φροντίζει για την επαναστατική επεγρύπνηση και την καταγγελία των ιατρών-σαμποτέρ που-άκουσον,άκουσον- δεν πιστοποιήθηκαν (!).
Στο περιθώριο των εξελίξεων,αλλά πάντα ενεργοί σύντροφοι-προστάτες του σοβιέτ,είναι ο παλαιός αριστοκράτης σερ Ρόμπερτ Σπυρόπουλας (Πολωνο-λιθουανικής καταγωγής όπως υποδηλώνει το όνομά του) και ο διοικητής του ΟΠΑΔ (Οργανισμού Πλέριας Αναβάθμισης Δουλέματος) Κυριάκωφ Σουλιώτοβιτς (τεχνοκράτης σύντροφος του ανανεωτικού σοβιέτ).

Το τοπίο είναι ομιχλώδες και το κλίμα εξαιρετικά τεταμένο.
Η ΕΣΣΔ-2,τελεί υπό καθεστώς χρεωκοπίας,οφειλόμενο φυσικά στις ραδιουργίες του διεθνούς καπιταλισμού και στο σαμποτάζ των αντεπαναστατών.Αυτοί φταίνε για την κατάρρευση του προηγούμενου ιδανικού συστήματος: 125 ασφαλιστικά ταμεία μοιρασμένα αξιοκρατικά (με όρους δηλαδή κομματικής καθαρότητος) σε 20.000 σύντροφους-ιατρούς,φρόντιζαν την "υγεία του λαού"!
Ο λαός ποτέ δεν αντιποιούσε τα βιβλιάριά του, οι σύντροφοι-ιατροί ποτέ δεν έγραφαν πλαστές εξετάσεις/επισκέψεις,οι σύντροφοι-φαρμακοποιοί ποτέ δεν κατεύθυναν τη φαρμακευτική δαπάνη,ο λαός ποτέ δεν εισέπραττε πλαστά επιδόματα,οι σύντροφοι-ιατροί ποτέ δεν ενέκριναν τέτοια,ο χρηματισμός ήταν ανύπαρκτος,οι σύντροφοι-φαρμακοποιοί ποτέ δεν έδιναν φάρμακα χωρίς ιατρική συνταγή!
Αυτό το τέλειο σύστημα ζήλεψε ο διεθνής καπιταλισμός και οι ξένοι-που ως γνωστόν μας ζηλεύουν-και βάλθηκε να το καταστρέψει.

Ετυχώς όμως,οι σύντροφοι επαγρυπνούν!
Το σιδερένιο χέρι (μα κυρίως το see through βλέμμα) του σ.Λοβέρδωφ είναι εδώ!
Ως άλλος Τρότσκι,διέγνωσε το πρόβλημα και έδωσε λύση:ο ΕΟΠΥΥ θα φροντίσει για την υγεία του λαού.Ενα μεγαλειώδες σύστημα-με ελάχιστες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις-θα ανοίξει τις φτερούγες του για να περιθάλψει τα ορφανά της ΕΣΣΔ-2.Ταυτόχρονα,θα ανταμοίψει γενναία τους λαικούς-ιατρούς που θα ενταχθούν σ'αυτό,δίνοντας αμοιβή για κάθε επίσκεψη...ΔΕΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΕΥΡΩ!!
Πώς να μη δακρύσει κανείς μπροστά στη γαλαντομία της μεγάλης σοβιετικής πατρίδας!

Υπάρχουν βέβαια σύντροφοι-ιατροί που δε έχουν ακόμη πεισθεί!
Μιλούν για "ιατρική αξιοπρέπεια" (τί αφελής αστική προκατάληψη μπροστά στο μεγαλείο του σοσιαλιστικού οράματος), καταγγέλουν τους ιατρούς που θα συμβληθούν ως "τσίπηδες" (πώς να δεχτεί το 10ευρω ένας κουλάκος?),ζητούν πειθαρχικές διώξεις απ'τον Πατούλιεφ (αυτοί που στο παρελθόν σφύριζαν κλέφτικα όποτε ο ΙΣΑ τους καλούσε σε απεργία...)!
Ο Πατούλιεφ απειλεί πράγματι με πειθαρχικές διώξεις όσους συμβληθούν με τον ΕΟΠΥΥ, εκτός βέβαια από τους συντρόφους-ιατρούς του ΙΚΑ οι οποίοι συμβάλλονται αυτοδικαίως στον ΕΟΠΥΥ αλλά εξαιρούνται από τη μήνι του Πατούλιεφ αφού...δεν μπορούν να κάμουν αλλιώς!!
Αλλώστε,οι σύντροφοι-ιατροί του ΙΚΑ στήριζαν τόσα χρόνια την πρωτοβάθμια περίθαλψη της ΕΣΣΔ-2,με τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο! Ηταν οι πρωτοπόροι της σοσιαλιστικής περίθαλψης,δικαιούνται να μένουν στο απυρόβλητο μέχρι τη συντέλεια των σοβιέτ!

Ο Πάλμωφ νιώθει αξιοθρήνητος μέσα σ'αυτό το σκηνικό: είναι "τσίπης",κυνηγάει το 10ευρω,είναι αντι-συναδελφικός,δε συμπορεύεται με τον ΙΣΑ,είναι ανήμπορος να κάνει κάτι άλλο,αυτή τη δουλειά έμαθε,είναι εκτός καταγγελτικού λόγου,θεωρεί απόλυτα σεβαστή την ατομική επιλογή κάθε ιατρού.
Είναι επίσης ξεροκέφαλα φιλελεύθερος,αρνείται να υποκύψει στις απειλές του Πατούλιεφ και στις πειθαρχικές διώξεις του ανθρώπινου φρονήματος, είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου ο φουκαράς ο Πάλμωφ.
Αν ζούσε στην Ινδία θα ήταν ένας chandala-ένας απόκληρος-ευτυχώς όμως ο σύντροφος ΓΑΠ απέκλεισε το ενδεχόμενο "να γίνουμε Ινδία"!

Το μόνο που γνωρίζει καλά ο Πάλμωφ,είναι πως το νοίκι του ιατρείου κάθε μήνα τρέχει,πως δίχως πρόσβαση στον ΕΟΠΥΥ ο "λαός" θα του ξανα-γυρίσει την πλάτη-όπως του τη γύρισε όταν έληξε η σύμβασή του με το ΙΚΑ-και πως με την ειδικότητα που έχει,μια ζωή "τσίπης" θα παραμείνει.
"Δε βαριέσαι" σκέφτεται, "η φτήνεια τρώει τον παρά,δε βλέπεις τί γίνεται στα Jumbo"?

"Jumbo είπα"?
Μα,για στάσου,αυτό είναι,το βρήκα:"μπες στον ΕΟΠΥΥ,για Jumbo Ιατρική"!
Αυτό θα είναι το motto μας,θα το προτείνω στο Λοβέρδωφ!

"Μπες στον ΕΟΠΥΥ,για Jumbo Ιατρική"

Καλή Χρονιά σε όλους!

Thursday, December 29, 2011

Γη και ελευθερία


Ο τίτλος παραπέμπει στην ομώνυμη ταινία του Ken Loach http://www.imdb.com/title/tt0114671/. Ο σκηνοθέτης τον δανείστηκε υποθέτω από την ομώνυμη Μεξικανικη αναρχική οργάνωση "Tierra y Libertad" (τέλη 19ου αιώνα) ή την ομώνυμη Ισπανική εφημερίδα (αρχές 20ου αιώνα).
"Γη και ελευθερία" ηταν επίσης το σύνθημα της Μεξικάνικης επανάστασης (1910-1920).

Το αίτημα αυτό,μου ξαναδίνει την αφορμή να ασχοληθώ με το προσφιλές μου θέμα της συγγένειας αναρχισμού/φιλελευθερισμού.
Τί ζητούσαν λοιπόν οι ακτήμονες καλλιεργητές του 19ου και 20ου αιώνα?
Ζητούσαν γη για να καλλιεργήσουν,ζητούσαν δηλαδή έγγειο ατομική ιδιοκτησία!
Εναντίον ποιών εξεγείρονταν?
Εναντίον των μεγάλων γαιοκτημόνων και της αγροτικής αριστοκρατίας,οι οποίοι νέμονταν μονοπωλιακά τις καλλιέργειες στα μεγάλα λατιφούντια και απασχολούσαν τους κολλίγους σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης! Εναντίον επίσης της εκκλησιαστικής αριστοκρατίας η οποία υποστήριζε ιδεολογικά το καθεστώς της αγροτικής δουλοπαροικίας και συχνά ήταν η ίδια κάτοχος μεγάλων εκτάσεων γης.
Δύσκολα ένας φιλελεύθερος δε θα συμφωνούσε με αυτά τα αιτήματα!
Εξ ορισμού ο φιλελευθερισμός είναι εναντίον των μονοπωλίων και υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας.
Επιπλέον,ο φιλελευθερισμός αντιτίθεται στα προνόμια της αριστοκρατικής τάξης και του ιερατείου,αιτούμενος ισονομία και ισοπολιτεία.

Είναι ενδιαφέρον πως το αίτημα για "γη και ελευθερία" συνδέθηκε με το σοσιαλιστικό κίνημα της εποχής,στα πλαίσια των ευρύτερων διακηρύξεων περί "κοινωνικής δικαιοσύνης","συναδέλφωσης" και "απελευθέρωσης των ανθρώπων" που θα οικοδομούσαν μια κοινωνία "αλληλεγγύης και ισότητας".Ομορφες διακηρύξεις και πανανθρώπινα ιδεώδη,τα οποία βέβαια-όπως όλες οι ιδέες-συχνά αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται όποτε προσπαθούν οι άνθρωποι να τα εφαρμόσουν.

Είναι επίσης ενδιαφέρον πως στις βιομηχανικά υπανάπτυκτες κοινωνίες της εποχής,όπου το αγροτικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο (Ρωσία,Ισπανία,Μεξικό),το σοσιαλιστικό κίνημα εκφράστηκε κατά κύριο λόγο από τους αναρχικούς και όχι από τους κομμουνιστές.Παρά τα κοινά στοιχεία τους,τα δυο αυτά "ξαδέρφια" έχουν δυο σημαντικές διαφορές:οι αναρχικοί επιζητούν τη διάσωση της ατομικής ελευθερίας μέσα σε μια κοινωνία σοσιαλιστικής ισότητας,ενώ οι κομμουνιστές εντάσσουν το ατομικό δικαίωμα στην υπηρεσία του σοσιαλιστικού ιδεώδους θεωρώντας την κοινωνία υπερέχουσα έναντι των ατόμων.Ετσι,παρότι και οι δύο στο σοσιαλισμό επενδύουν τα οράματά τους,για τους μεν βαρύνει η ελευθερία των ατόμων,για τους δε η ισότητα.Και οι δύο,δικαιούνται να υποστηρίζουν τις Μαρξιστικές τους καταβολές.Αλλωστε,το όραμα του Μαρξ για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση,αποσκοπούσε στην τελική απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της ανάγκης και από την εκμετάλλευση.Τόσο λοιπόν η "ισότητα" όσο και η "ελευθερία" εμπεριέχονται στη Μαρξιστική προφητεία.

Οι διαφορές αυτές δεν είναι μόνο θεωρητικές.
Τόσο στη Ρωσία,όσο και στην Ισπανία,οι αναρχικοί δημιούργησαν αγροτικές κολλεκτίβες στις οποίες η συμμετοχή των ιδιωτών καλλιεργητών διακηρύσσονταν ως "προαιρετική" και εξαρτώμενη από την "ελεύθερη επιλογή" τους.
Αντίθετα,η πρακτική των μπολσεβίκων,υπήρξε η αναγκαστική κολλεκτιβοποίηση.Επί Στάλιν,η διαδικασία πραγματοποιήθηκε μαζικά,εντάχθηκε στους μείζονες σκοπούς της επανάστασης και όσοι καλλιεργητές αντιτάσσονταν,χαρακτηρίζονταν "κουλάκοι"(δελ.μεγαλογαιοκτήμονες) και υφίσταντο απηνείς διωγμούς και εκτελέσεις.
Φυσικά οι αναρχικοί σχηματισμοί-όπου επικάτησαν οι κομμουνιστές-διαλύθηκαν βίαια (ο Μάχνο στην Ουκρανία,το CNT-FAI στην Ισπανία κλπ).

Πού μπορεί τώρα να επανεμφανιστεί ο φιλελευθερισμός δίπλα στον αναρχισμό?
Μα φυσικά στο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής του αγρότη,στην προάσπιση του δικαιώματος της διαφορετικότητας,στην καταδίκη κάθε καταστολής της διακίνησης των ιδεών,στην αντίθεση στις πολιτικές διώξεις και στο φυσικό βασανισμό των ανθρώπων.
Ποιά όμως είναι ταυτόχρονα η θεμελιώδης αντίθεση των δυο?
Είναι η θέση τους ως προς την ατομική ιδιοκτησία.

Για τους φιλελεύθερους,είναι προαπαιτούμενο κάθε ατομικού δικαιώματος και εγγύηση κάθε πολιτικής ελευθερίας.
Για τους αναρχικούς,αντίθετα,είναι παράγοντας ανισότητας και καταπίεσης των ανθρώπων.
Ολες οι υπόλοιπες διαφορές(π.χ η αναρχική αντίθεση στους αστικούς νόμους σε αντιδιαστολή με τη φιλελεύθερη νομοκρατία) εκκινούν από τη θεμελιώδη αυτή αντίθεση.

Για τον οπαδό της ατομικής ελευθερίας γενικότερα,από την απάντηση που θα δώσει απέναντι στο θεμελιώδες αυτό ζήτημα (της ιδιοκτησίας),θα εξαρτηθεί και ο πολιτικός χώρος στον οποίο θα αισθανθεί κοντινότερα.

Προσωπικά,αλλιώς είχα απαντήσει στα είκοσί μου χρόνια και αλλιώς την τελευταία δεκαετία.
Ισως είναι και θέμα βιολογικής εξέλιξης,θυμικού,κοινωνικών προτεραιοτήτων και απείρων άλλων αγνώστων παραγόντων.
Θέλω να πιστεύω πως,είτε ως liberal είτε ως libertarian (ακόμη δεν έχω αποφασίσει...) παραμένω εραστής της ελευθερίας!

29/12/2011

Wednesday, December 21, 2011

Τα παγκάκια

Ενα βιβλίο δεν εκδίδεται όταν είναι έτοιμο.Εκδίδεται όταν αυτός που το έγραψε είναι πιά έτοιμος.

Μια σύντομη ανασκόπηση της τελευταίας εικοσαετίας,με αφαιρετικό πάντα λόγο,καθότι ποτέ δεν υπήρξα πολυλογάς.
Ενδείκνυται για "ευαίσθητες ψυχές" στα όρια της middle-age crisis,ή και λίγο πιό μετά...

21/12/2011

Saturday, December 17, 2011

Το τελευταίο σύνορο


Οταν ήμουν μικρός,εκτός από τα γουέστερν,λάτρευα και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.Συνήθως,επρόκειτο για τηλεοπτικές σειρές,όπως το "Star trek", ο "Buck Rogers", το "Galactica", το "Space 1999".
Το πρώτο,μεγάλο φιλμ του είδους,το "Star Wars" του G.Lucas το 1977,υπήρξε πραγματικός σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου και εγκαινίασε έναν ολόκληρο νέο κόσμο.
Δεν ήταν το πρώτο φιλμ του είδους,τα έργα του H.G.Wells είχαν ήδη μεταφερθεί στο σινεμά ("War of the worlds" 1953,"The time machine" 1960),αλλά ο πόλεμος των άστρων ήταν η πρώτη υπερπαραγωγή και-νομίζω-η πρώτη αναφορά σε μια μελλοντική διαστημική κοινωνία(διόλου ιδανική φυσικά).Η ταινία,εκτός από εισπρακτικό γεγονός και δημιουργός μιας ολόκληρης κουλτούρας,προκάλεσε και ποικίλες αντιδράσεις(κάποιοι διαννοούμενοι τη χαρακτήρισαν "φασιστική",ενοχλημένοι ίσως από τα κοινωνικά καθεστώτα που παρουσίαζε ως μελλοντικές πολιτείες).

Το στοιχείο της δυστοπίας,είναι σχεδόν χαρακτηριστικό των φιλμ του είδους:σχεδόν ποτέ το μέλλον δεν προδιαγράφεται ρόδινο.Οι μελλοντικές κοινωνίες περιγράφονται ως ολοκληρωτικές,οι φυσικοί πόροι έχουν εξαντληθεί ,τα άτομα έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί ως προσωπικότητες μέσα σ'ένα χαοτικό σύμπαν ή σ'ένα ανελεύθερο καθεστώς,η φύση έχει εκμηδενιστεί ,οι άνθρωποι επιβιώνουν μόνο χάρις σε τεχνητά μέσα.
Θα'λεγε κανείς πως ένα σωρό προφητείες καταστροφής,όπως η πρόβλεψη του Malthus περί εξαντλήσεως των φυσικών πόρων από τον διαρκώς διογκούμενο πληθυσμό ή το εφιαλτικό σενάριο της οικολογικής καταστροφής,αποτελούν κοινοτοπία στα φιλμ επιστημονικής φαντασίας.
Τί είναι λοιπόν αυτό που τα καθιστά γοητευτικά?

Νομίζω,δύο κυρίως στοιχεία:ο γνωσιακός εντυπωσιασμός που υλοποιεί τα όνειρα των ανθρώπων εγγίζοντας την "ύβρη" (διακτίνηση σε χρόνο dt,ατομικές μηχανές πτήσης,αναίμακτη ιατρική,εξωπραγματικά τεχνολογικά επιτεύγματα κ.α) και η διάσωση ενός ηρωικού ιδανικού το οποίο αναλαμβάνει να "εξανθρωπίσει" το μέλλον και να αποτρέψει τον ολοκληρωτικό εφιάλτη.

Στο εκπληκτικό "Blade Runner" του 1982,το σκοτεινό μέλλον φωτίζεται από τον έρωτα,έναν "αδιανόητο" έρωτα μεταξύ ανθρώπου και "ανδροειδούς"!
Στο μαγικό "Artificial Intelligence" του 2001,κάτι εξίσου "αδιανόητο" συμβαίνει:ένα ρομπότ αποκτά συναισθήματα και καταφέρνει να ταξιδέψει "εκεί που τα όνειρα είναι εφικτά"!
Το ανθρώπινο συναίσθημα εξανθρωπίζει κάθε μελλοντολογία: μήπως και τώρα,στις κοινωνίες του σήμερα,αυτό δεν είναι που τις αναδεικνύει?
Και, τί παράδοξο αλήθεια,αυτό που χτίζουμε με τη λογική,δεν είναι που χρειάζεται το "άλογο" συναίσθημα για να μας ικανοποίησει πλήρως?
Για να μην πω ότι τις μεγαλύτερες χαρές μας, τις αντλούμε από ενέργειες "άλογες" και βιώματα λογικά ανερμήνευτα (όπως ο έρωτας)!

Ακόμη και στο πρώτο "Batman" του 1989,πίσω από το κόμικ-παραμύθι,υπάρχει ένα έντονο σχόλιο γύρω απ'την ανθρώπινη μοναξιά,την τρέλλα και την παράδοξη σχέση που μπορεί να έχει το γέλιο με τον ανθρώπινο πόνο (όλα αυτά βέβαια,τα πετυχαίνει η ερμηνεία του Jack Nicholson).Tα κόμικς δεν είναι καθόλου υπο-κουλτούρα,όπως μας έλεγαν παλιά οι γνωστοί πουριτανοί κάθε ιδεολογίας.Τα δε ερωτικά κόμικς του Manara,είναι αληθινά έργα τέχνης!

Υπάρχουν βέβαια και αδιάφορα φιλμ επιστ.φαντασίας,με προβλέψιμο σενάριο και προπαγανδιστικές προθέσεις (οι "γενναίοι" αμερικανοί που σώζουν την ανθρωπότητα απ'τους εξωγήινους).Τα προσπερνώ.
Ομοίως προσπερνώ και θεωρίες συνωμοσίας/επιστημονικής φαντασίας (μελλοντικοί ιοί που καταστρέφουν την ανθρωπότητα)αν και-ομολογώ την αμαρτία μου-η επιστημονική φαντασία τρόμου μου αρέσει πολύ (όπως και όλες οι ταινίες τρόμου,αλλά μ'αυτές θα ασχοληθώ σε άλλη ανάρτηση).

Ξεχωριστή μνεία,τέλος,χρήζουν δυο σειρές επιστημονικής φαντασίας.
Η πρώτη είναι το "Buck Rogers" επειδή έπαιζε η Erin Gray...




H δεύτερη,είναι φυσικά το "Star Trek".H σειρά δημιούργησε ολόκληρη κουλτούρα και εκατομμύρια θαυμαστές παγκοσμίως.Ο captain Kirk και ο Mr.Spock,ως διαστημικοί Holmes και Watson διασχίζουν τους γαλαξίες,λύνουν τα μυστήρια και φιλοσοφούν με χιούμορ:
-Κάπταιν,οι πιθανότητές μας βελτιώθηκαν σε 17354 προς μία.
-Ενθαρρυντικό, μίστερ Σποκ...

Και βέβαια,αλησμόνητο είναι το "αντίο" του Kirk μετά το θάνατο του φίλου του:"από όλα τα όντα που γνώρισα στο σύμπαν,ο Σποκ ήταν ο πιο...ανθρώπινος" ("he was the most...human")! Η ανθρωπιά πάντοτε παρούσα,γέμιζε ελπίδα το ημερολόγιο κυβερνήτη.

Ισως βέβαια,απαραίτητη προυπόθεση για να αρέσουν σε κάποιον αυτά τα φιλμ,είναι να μη φοβάται το μέλλον.Είτε επειδή είναι νέος-άρα φύσει αισιόδοξος-είτε επειδή εμπιστεύεται-παρά τις σκοτεινές της πλευρές- την ανθρώπινη φύση.Αυτό δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω...

Οπως και να'χει,είμαι κάθε στιγμή έτοιμος για το ταξίδι:"Οκ Scottie,take her to warp speed"!

17/12/2011

Monday, December 12, 2011

Politically-correct αδιέξοδα


Αφορμή γιά το κείμενο αυτό μου έδωσε μια σχετική ανάρτηση στο blemilo http://blemilo.blogspot.com/2011/12/blog-post_08.html
Πρόσφατα,το υπουργείο δικαιοσύνης έδωσε στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο που αποσκοπεί-σύμφωνα με τους εμπνευστές του-"στην καταπολέμηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας".

Εξ αρχής τοποθετούμαι απέναντι σε οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν υποστηρίζω πως οι άνθρωποι έχουν ίσες ικανότητες ή δεξιότητες (το αντίθετο ισχύει).
Υποστηρίζω απλά πως οι όποιες διαφοροποιήσεις των ατόμων(φυλετικές,εθνοτικές,ιδεολογικές,θρησκευτικές,σωματικής αρτιμέλειας,σωματικής δύναμης,πνευματικής απόδοσης,οικονομικού status,διακυμάνσεως ταλέντου ή δεξιοτήτων κ.α)δεν νομιμοποιούν καμία πολιτεία να προβαίνει σε διακρίσεις μεταξύ των πολιτών,επιφυλάσσοντας επιλεκτική συμπεριφορά (προνομιακή για τους μεν-μειωτική για τους δε).
Η πολιτική ισονομία,είναι θεμελιώδης αρχή για μια ανοιχτή-φιλελεύθερη κοινωνία.
Κατά συνέπεια,μια πολιτεία που σέβεται τους πολίτες της και τις διαφοροποιήσεις τους,νομοθετεί με πνεύμα ανεκτικότητας (tolerance),σεβασμού της διαφορετικότητας και απουσίας διακρίσεων οποιασδήποτε μορφής.

Tαυτόχρονα όμως,η εν λόγω πολιτεία,δε δικαιούται να διώκει τις τυχόν αντίθετες αντιλήψεις ενός εκάστου των μελών της,εφόσον αυτές παραμένουν ατομικές και δεν οδηγούν σε εκδηλώσεις ρατσιστικής συμπεριφοράς.
Με λίγα λόγια,μια πολιτεία που δηλώνει αντι-ρατσιστική,όταν διώκει -έστω για "προληπτικούς λόγους"-τους ρατσιστές για το φρόνημά τους (και όχι για τις πράξεις τους),τότε αυτο-αναιρείται στην πράξη,αφού επιδεικνύει διακριτική μεταχείριση σε βάρος μιας ομάδας πολιτών (εν προκειμένω,τους ρατσιστές).

Για να το θέσουμε αλλιώς,όσο κι αν δε μας αρέσουν οι ρατσιστές,το να επιχειρούμε την προληπτική τους φίμωση,αποτελεί τυπικά ρατσιστική συμπεριφορά από μέρους μας.

Επιχειρεί άραγε το υπό κατάθεση σχέδιο νόμου,κάτι τέτοιο?
Ας δούμε κάποια άρθρα του:

Άρθρο 3

1. Όποιος από πρόθεση, δημόσια προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά ομάδας ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το γενετήσιο προσανατολισμό, ή κατά πραγμάτων που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις παραπάνω ομάδες ή πρόσωπα, κατά τρόπο που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι(6) μηνών έως τριών (3) ετών και χρηματική ποινή χιλίων έως πέντε χιλιάδων (1.000 – 5.000) ευρώ.
2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου είχε ως άμεσο επακόλουθο την τέλεση εγκλημάτων, επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή τριών έως δέκα χιλιάδων (3.000 – 10.000) ευρώ, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα με άλλη διάταξη.


Ηδη,η παρουσία των δυο παραγράφων,σημαίνει πως η (1) δε συνεπάγεται αναπόφευκτα τη (2).Σωστά λοιπόν,η τέλεση του ρατσιστικού εγκλήματος,τιμωρείται βαρύτερα από την παρακίνηση σ'αυτό.Σωστά επίσης και η παρακίνηση/προπαγάνδιση τέτοιων ενεργειών θεωρείται κολάσιμη,αφού καλλιεργεί το θεωρητικό υπόβαθρο για τη μελλοντική υλοποίηση ρατσιστικών ενεργειών.Καμία λοιπόν επιφύλαξη,για το άρθρο 3.

Άρθρο 4
1. Όποιος δημόσια προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, όπως ορίζονται στα άρθρα 6, 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ή των εγκλημάτων που ορίζονται στο άρθρο 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Στρατοδικείου που προσαρτάται στη Συμφωνία του Λονδίνου της 8ης Αυγούστου 1945 και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή το γενετήσιο προσανατολισμό κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας ή μέλους της τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000 – 3.000) ευρώ.

2. Για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου απαιτείται τα εγκλήματα αυτά να έχουν αναγνωριστεί με αμετάκλητη απόφαση ελληνικού ή διεθνούς δικαστηρίου.


Εδώ,αρχίζουν τα προβλήματα.Επιχειρείται,κατά τρόπο αυθαίρετο,να επιβληθεί η επίσημη ιστορική άποψη ως η μόνη νόμιμη.Γι'αυτό άλλωστε και γίνεται επίκληση στις διεθνείς συνθήκες.Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά:
-ακόμη κι αν είμαστε πεπεισμένοι για τη φρίκη του ολοκαυτώματος,δεν έχει το δικαίωμα κάποιος να έχει αντίθετη άποψη?Με ποιό δικαίωμα νομοθετούμε τη λογοκρισία του?
-τί συμβαίνει με περιπτώσεις γενοκτονίας για τις οποίες δεν υπάρχει ομοφωνία δικαστικής ετυμηγορίας? Τυπικό παράδειγμα,η γενοκτονία των Αρμενίων:έχει αναγνωριστεί ως τέτοια από τη Γαλλία,ενώ η Ελλάδα δεν έχει επίσημη θέση.Ενας πολίτης,εντός της Ελληνικής επικράτειας,ο οποίος είτε αποδέχεται,είτε αρνείται το ιστορικό αυτό γεγονός,πότε παραβιάζει τον νόμο και με ποιό σκεπτικό?
-τί θα συμβεί στην περίπτωση που,η ιστορική έρευνα,οδηγήσει σε αναθεώρηση της επίσημης εκδοχής? Θυμίζω τη μαζική δολοφονία στο Κατύν,για την οποία η μεταπολεμική επίσημη εκδοχή στην Πολωνία ενοχοποιούσε τους Ναζί και,μόλις μετά την πτώση της ΕΣΣΔ,αποκαταστάθηκε η ιστορική αλήθεια (έγκλημα του Στάλιν):οι ένοχοι του χθες ήταν οι αθώοι του αύριο και αντίστροφα!

Το άρθρο 4,είναι προβληματικό,διότι,στο όνομα του αντι-ρατσισμού,επιχειρεί να επιβάλλει μια ιστορική εκδοχή ως αποκλειστικά νόμιμη,ως μη επιδεχόμενη έρευνας ή αμφισβήτησης,επιχειρεί με άλλα λόγια να δογματίσει.Νόμος όμως,ο οποίος παράγει δόγματα,είναι εκ φύσεως νόμος καταπιεστικός της αντίθετης άποψης και συνεπώς λογοκρίνει εμπράκτως.
Δεν είναι λογικό όμως,στο όνομα του αντι-ρατσισμού,να επιβληθεί λογοκρισία!

Σε τελική ανάλυση,είμαστε αντι-ρατσιστές,επειδή ο ρατσισμός δεν έχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση (είναι αντιεπιστημονική θεωρία),αλλά και επειδή,οποτεδήποτε κι αν εφαρμόστηκε ιστορικά σε μαζική κλίμακα,ως κρατική θεωρία,οδήγησε σε τερατωδίες και μαζικές ανθρωποσφαγές.
Αυτά είναι δύο βασικά επιχειρήματα(επιστημονικό-ανθρωπιστικό),με τα οποία μπορούμε κάθε στιγμή να αντιτασσόμαστε σε έναν ρατσιστή.Η προληπτική φίμωσή του,εκτός από αυταρχισμό,υποκρύπτει και ανεπάρκεια θεωρητικής αντιμετώπισης του ρατσισμού!
Μου θυμίζει,πριν από χρόνια,τις Γαλλικές Προεδρικές εκλογές,όταν αναμετρήθηκαν στον τελικό ο Chirac με το LePen και ο Chirac αρνήθηκε επίμονα το διάλογο κρυπτόμενος πίσω από δαιμονολογίες ("δε συζητώ με εξτρεμιστές κλπ").Αν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που απεχθανόμαστε,μάλλον δεν το απεχθανόμαστε αρκετά!

Η politically-correct αντίληψη του σνομπισμού των "περιθωριακών" ή "εξτρεμιστικών" αντιλήψεων,παραβλέπει την ανάγκη της κριτικής τους αποδόμησης.Η δε προσπάθειά της να τις λογοκρίνει,αντί να τις αντικρούσει,υποδηλώνει μια ψυχολογία δειλίας απέναντι στο αποτρόπαιο.
Η ελευθερία όμως-κατά τον ποιητή-θέλει αρετή και τόλμη!

12/12/2011

Friday, December 9, 2011

Περί Καντιανής επιταγής


Σε εγχειρίδια πολιτικής φιλοσοφίας είναι εξαιρετικά δημοφιλής ως ηθική πρόταση,η προτροπή του Καντ "να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως τελικούς σκοπούς καθεαυτούς και όχι ως μέσα για την επίτευξη άλλων τελικών στόχων".
Η ρήση είναι γοητευτική αλλά-φευ-μάλλον θεωρητική.

Η καθημερινότητα βρίθει παραδειγμάτων στα οποία τα άτομα,δρώντας, χρησιμοποιούν άλλα άτομα ως μέσα για την επίτευξη απώτερων σκοπών.

Μερικά παραδείγματα εν προκειμένω
-To 1993,στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ,ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου,προπονητής τότε της Εθνικής,επιστράτευσε τον Χρήστο "αληταρά" Τσέκο για να μαρκάρει τον θηριώδη (2,31μ) Ρουμάνο Gheorghe Mureşan.Ο ρόλος του Τσέκου τελείωσε μετά απ'αυτό το ματς.Είναι σαφές πως ο Τσέκος-παρότι "αληταράς"-χρησιμοποιήθηκε από τον Κιουμουρτζόγλου ως μέσον,για την επίτευξη του εθνικού σκοπού.Ενας μη-μπασκετμπολίστας,ως μέσον για την επίτευξη συλλογικού μπασκετικού στόχου (ο μόνος τρόπος να καταρρεύσει το επιχείρημα,είναι να με πείσετε πως ο Τσέκος-"αληταράς" έγινε ποτέ μπασκετμπολίστας).
-Το 1944,στη ναυμαχία του Λέιτε,το ιαπωνικό σχέδιο προέβλεπε τη χρησιμοποίηση της μοίρας του Jisaburō Ozawa, αποκλειστικά ως "δόλωμα" για τους Αμερικανούς.Το δόλωμα το κατάπιε ο William Halsey,αλλά τελικά η κατάληξη της ναυμαχίας δεν ήταν ευτυχής για τους Ιάπωνες λόγω άλλων παραγόντων που στο μεταξύ ενέσκυψαν.Είναι σαφές πως ο Ozawa και οι άντρες του χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον για την επίτευξη του απώτερου σκοπού.
-Το 1982,ο Ακης "την έπεσε" στην Εφη,στη διάρκεια μιας νυχτερινής εξόδου.Η Εφη αρχικά αντέδρασε και ο Ακης στράφηκε στην κολλητή της,την Τασία.Η Εφη ζήλεψε και τελικά ο Ακης πέτυχε το στόχο του (κατάκτηση Εφης) χρησιμοποιώντας την Τασία ως μέσον.
Τα τρία αυτά παραδείγματα τα οποία φαινομενικά αντιστοιχούν σε παντελώς άσχετες μεταξύ τους καταστάσεις και εποχές,έχουν ένα κοινό σημείο.Τη χρησιμοποίηση ανθρώπων από άλλους ανθρώπους ως διαμέσων προς την επίτευξη ενός απώτερου σκοπού.
Η Καντιανή επιταγή λοιπόν,αναιρείται εμπράκτως,καθημερινά και διαχρονικά δια μέσου των αιώνων,από ανθρώπους διαφορετικών φυλών-θρησκειών-επαγγελμάτων-προθέσεων κ.ο.κ

Μήπως λοιπόν πρόκειται απλά για μια ανθρωπιστική ευχή,που όμως είναι πρακτικά αδύνατον να υλοποιηθεί?
Αν μιλάμε για τη μεμονωμένη ατομική δράση φαίνεται πως,ναι.
Αν μιλάμε επίσης για συλλογική δράση μιας κοινωνίας σε καιρό πολέμου,η απάντηση είναι επίσης ναι (ο αντιπερισπασμός στον πόλεμο,εφαρμόζεται από την αρχαιότητα,από όλους τους εμπόλεμους).
Απομένει η εξέταση υλοποίησης της Καντιανής επιταγής από κοινωνίες που δε βρίσκονται σε εμπόλεμες συνθήκες.

Εδώ,αρχίζει ξαφνικά η προτροπή του Καντ να αποκτά νόημα.
Αρκεί να αναδιφήσουμε από τα ιστορικά παραδείγματα, τις κοινωνίες εκείνες στις οποίες οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν καθημερινά(και όχι υπό συνθήκες πολέμου) ως μέσα για την επίτευξη απώτερων σκοπών.
-Στην αρχαία Σπάρτη,τα μωρά που είχαν κινητική/νοητική υστέρηση,ρίχνονταν στον Καιάδα.Ο πολιτικός σκοπός ήταν η διασφάλιση του αξιόμαχου των πολιτών.Οι ίδιοι οι πολίτες θυσιάζονταν-αν "έπρεπε"-ως μέσο για την επίτευξή του.
Η Σπαρτιατική πολιτεία,είναι το αρχέτυπο του ολοκληρωτικού κράτους στον Ευρωπαικό χώρο (για λόγους οικονομίας δε θα ασχοληθώ με τις Ασιατικές κοινωνίες,στις οποίες ακόμη και σήμερα,τα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν αίτημα προς ικανοποίηση).

Αυτό που χαρακτηρίζει τον ευρωπαικό ολοκληρωτισμό,σε κάθε ιστορική του εμφάνιση,είναι η θεσμική διακήρυξη ενός υπέρτατου στόχου-από πλευράς κράτους-και η χρησιμοποίηση των πολιτών ως μέσων,στην προσπάθεια επίτευξής του.Ο υπέρτατος αυτός σκοπός,σημαίνει πως το κράτος-διακηρύσσοντάς τον-προβαίνει σε μια ηθική επιλογή.Είναι ένα κράτος με επίσημα διακηρυγμένη ηθική ("εθνοφυλετική καθαρότητα" για τους ναζιστές,"εθνικιστικό μονοπώλιο" για τους φασίστες,"σοσιαλιστικό ιδεώδες" για τους κομμουνιστές).Από τη στιγμή που μια ηθική επιλογή,γίνεται επίσημη κρατική ιδεολογία,κάθε άλλη ηθική προσέγγιση είναι δυνητικά ελεγχόμενη και δυνητικά διωκόμενη.

Θα αντιτείνει κανείς πως στη βάση κάθε κρατικής θέσμισης υπάρχει μια ηθική επιλογή.Ακόμη και η εξασφάλιση της επιβίωσης της κοινότητας,αν και αρχικά αποτελεί βιολογική ανάγκη,στην εξέλιξη της πολιτείας αποβαίνει ηθική επιλογή.Οι μικρές αρχικά ομάδες ανθρώπων που εξ ανάγκης συνενώθηκαν σε κοινότητες για να επιβιώσουν,εξελισσόμενες ιστορικά,μετατρέπονται σε κρατικές οντότητες στις οποίες ο πρωταρχικός όρος-η επιβίωση-δεν είναι για όλα τα μέλη τους εξασφαλισμένος (βλ.για παράδειγμα τους άστεγους και τους νεόπτωχους των μεγάλων αστικών κέντρων).
Αρα,το πρωταρχικό ζητούμενο (η επιβίωση έναντι των φυσικών απειλών) επανέρχεται στις σύγχρονες κοινωνίες ως αίτημα επιβίωσης εντός των αστικών απαιτήσεων.
Η ικανοποίηση αυτής της απαίτησης,γεννά την πολιτική.
O Robert Nozick,έχει δίκιο λοιπόν όταν υποστηρίζει πως η ηθική φιλοσοφία καθορίζει την πολιτική σκέψη.Πίσω από κάθε πολιτική επιλογή κρύβεται μια προηγηθείσα ηθική επιλογή.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν κανένα κράτος δεν μπορεί να είναι ηθικά ουδέτερο.
Ακόμη και η πιό φιλελεύθερη κοινωνία,επιλέγει να μη διακηρύσσει επίσημη ηθική ή θρησκεία και επιλέγει την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας έναντι των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Ο αφορισμός του Hayek πως "ένα ολοκληρωτικό κράτος έχει επίσημη ηθική,ένα φιλελεύθερο όχι",χρειάζεται κατά συνέπεια περαιτέρω αποσαφήνηση.

Τίθεται λοιπόν το θεμελιώδες ερώτημα.Υπάρχει ηθική επιλογή που να διαχωρίζει ένα φιλελεύθερο από ένα ολοκληρωτικό κράτος?
Απ΄ότι φαίνεται,όχι.
Το ερώτημα συνεχίζεται.Υπάρχουν ασφαλή κριτήρια διακρίσεως μεταξύ φιλελεύθερων/ολοκληρωτικών κοινωνιών?
Εδώ οι απαντήσεις είναι ευκολότερες.Μια κοινωνία που προκρίνει τα ατομικά δικαιώματα,την ελεύθερη αγορά,το ελεύθερο εμπόριο,τον ανταγωνισμό,την ανεξιθρησκεία,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών/αγαθών/ανθρώπων,την ατομική ιδιοκτησία,την ισονομία,την έλλειψη προνομίων/διαχωρισμών των πολιτών,την ελευθεροτυπία,την πολυφωνία,το πολυκομματικό κοινοβούλιο,είναι μια φιλελεύθερη κοινωνία.Μια κοινωνία που καταστρατηγεί όλα αυτά,είναι μια ολοκληρωτική κοινωνία.
Μια κοινωνία που καταπνίγει κατά το δοκούν,αλλά όχι συστηματικά,κάτι από τα παραπάνω,μολονότι έχει... νομοθετήσει την προάσπισή του,είναι η Ελληνική κοινωνία!

Το ερώτημα συνεχίζεται.Υπάρχουν "άυλα χαρακτηριστικά",κοινώς ήθη,που να υποσημαίνουν τη ροπή μιάς κοινωνίας προς ανελεύθερες πρακτικές?
Εδώ,ξανά,ανοίγεται ανώπιόν μας το χάος! Θα τολμούσα όμως να επισημάνω ίσως δύο ενδεικτικά "ήθη".
-Το πρώτο,είναι η στάση έναντι της εξουσίας.Οι φιλελεύθερες κοινωνίες επιζητούν τη μείωση της κρατικής εξουσίας,τη μείωση της πολιτικής δύναμης των αρχών.Η φράση του λόρδου Acton "η δύναμη διαφθείρει και η απόλυτη δύναμη,διαφθείρει απόλυτα" είναι χαρακτηριστική.Στις φιλελεύθερες κοινωνίες,οι άρχοντες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου με τους πολίτες και οι πολίτες δεν επιδεικνύουν δουλοπρέπεια έναντι των αρχόντων.Η διάκριση των εξουσιών δεν αρκεί και επιδιώκεται η μείωση των κρατικών εξουσιών.
Αντίθετα,σε μη-φιλελεύθερες κοινωνίες-όπως η Ελληνική-οι άρχοντες είναι υπεράνω των νόμων (βουλευτική ασυλία) και οι πολίτες είναι δουλοπρεπείς ενώπιον των αρχόντων.Η δε εξουσία του κράτους βρίσκεται παντού,καμία δραστηριότητα δε γίνεται χωρίς σφραγίδα κρατικής υπηρεσίας και ο νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση με τη δέουσα...ελαστικότητα ενώπιον των αρχόντων ή των εκλεκτών τους.Περιττό βέβαια να τονιστεί πως η πολιτική ανισότητα σ'αυτές τις κοινωνίες είναι απείρως μεγαλύτερη από την όποια οικονομική ανισότητα και διαπερνά κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη.
-Το δεύτερο,είναι η στάση έναντι της ηδονής Marcuse έχει επισημάνει πως κάθε ανελεύθερο καθεστώς,επιδιώκει τον έλεγχο,τη λογοκρισία της ηδονής.Η πορνογραφία,οι σεξουαλικές αποκλίσεις,η ελευθεριακή τέχνη,διώκονται αυστηρά.Είναι γνωστή η καταδίκη της πορνογραφίας στην Κίνα,όπως και οι διώξεις των ομοφυλοφίλων στην ΕΣΣΔ και στην Κούβα (μόλις πρόσφατα ο Castro απολογήθηκε γι'αυτές).Η καταδίκη της ηδονής είναι ένας-ακόμη-χώρος ταυτίσεως των ορθόδοξων σοσιαλιστών με τους πουριτανούς συντηρητικούς(όπως άλλωστε και ο αντισημητισμός,ο αντικαπιταλισμός,η αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση κ.α).Η ηδονή,απευθυνόμενη στο ένστικτο,οδηγεί σε "ελευθεριακές" επιλογές τις οποίες δεν μπορεί να ανεχτεί ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Από αυτή την άποψη,η Ελλάδα-"σήμερον δύο έργα σεξ/καράτε","δώστε την τσόντα στο λαό","να'τα τα πουλάκια μου"-είναι σαφέστατα φιλελεύθερη κοινωνία.
Αρκεί,να μην εμπλέκονται οι τσόντες με τα θεία,διότι τότε παρεμβαίνει ο μηχανισμός λογοκρισίας του Υπουργείου Πολιτισμού (βλ.παρέμβαση Βενιζέλου κατά "βλασφημου" πίνακα ζωγραφικής,βλ.λογοκρισία του φιλμ "τελευταίος πειρασμός" κλπ).

Ξεκίνησα να σχολιάσω την αδυναμία πραγμάτωσης της Καντιανής επιλογής σε ατομικό/συλλογικό επίπεδο και χάθηκα σε μετα-καντιανους σχολαστικισμούς,με ολίγον από Γκουσγκούνη.Κάτι τέτοιο θα πάθαινε κι ο Immanuel Kant,αν ζούσε στη Λευκάδα.Το πιθανότερο αποτέλεσμα του απογευματινού του περιπάτου,θα ήταν η λαική κραυγή."Μανώλη,άσ'την περίσκεψη κι έλα να σε κεράσω ένα ούζο"!

9/12/2011