Total Pageviews

Wednesday, February 22, 2012

Η φολκλορική "θεμελίωση" της ιδεολογίας

Μεγάλωσα τη δεκαετία του '80,όταν ακόμη ζούσε η μακαρίτισσα ΕΣΣΔ και οι υποτακτικοί της και η Ελλάδα βίωνε την "Αλλαγή" του καθ'ημάς σοσιαλισμού.Εκείνη την περίοδο,τα πολιτικά πάθη ήταν έντονα,στα σχολεία γίνονταν από νωρίς "διαφώτιση",το σαρωτικό ρεύμα του πασοκικού αναθεωρητισμού δημιουργούσε έντονες ζυμώσεις σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Τα χρόνια εκείνα ήταν της μόδας οι κομματικές νεολαίες: τα κόμματα είχαν αναλάβει την "καθοδήγηση" ή
"διαφώτιση" (υπάρχουν πλήθος λέξεων που εξωραίζουν την προπαγάνδα) των νέων,συχνά με την προτροπή ή ενεργό συμμετοχή των γονιών τους!
Οι νεολαίες διεξήγαγαν και φεστιβάλ (συνήθως το φθινόπωρο)! Το σκηνικό-για όσους μεγαλώσαμε στην επαρχία και γνωρίσαμε τα  λαικά πανηγύρια-ήταν εξαιρετικά οικείο: ειρηνική κατάληψη ενός πάρκου,ντουντούκες με συνθήματα και τραγούδια "πολιτικού νοήματος",αεροπανώ,φωτογραφίες "ηρώων" της παράταξης και "εγκληματιών" του αντίπαλου,κονκάρδες,στυλό,κούπες με το "έμβλημα" του κόμματος,συνθηματολογία,"πηγαδάκια" με θεωρητικές αναλύσεις από τους καθοδηγητές.
Φυσικά,το σκηνικό συμπλήρωναν τα σουβλάκια,οι μπύρες,το κρασί του χωριού και το τσίπουρο του θείου και η συναυλία των φίλα προσκείμενων καλλιτεχνών.
Τώρα που το σκέφτομαι,ήταν μια χαρά εκδηλώσεις για φαί-ποτό και ό'τι προκύψει,σε μια εποχή σχετικής στέρησης που καμία σχέση δεν είχε με τις επιλογές διασκέδασης των επόμενων δεκαετιών!
Κρίμα που ήμουν ακόμη-πολύ- πιτσιρικάς...

Με τα χρόνια,τα κόμματα και οι νεολαίες παρήκμασαν (απολύτως δικαιολογημένα) και τα φεστιβάλ έγιναν παρελθόν.
Μόνο η ΚΝΕ απέμεινε να διαφωτίζει και να φεστιβαλίζεται,απολύτως δίκαια,αφού υπήρξε πραγματικά πρωτοπόρος νεολαία από κάθε άποψη:ήταν η παλαιότερη,η μεγαλύτερη,η πιο οργανωμένη,με το πλουσιότερο καλλιτεχνικό πρόγραμμα (και δεν τα λέω καθόλου ειρωνικά)!
Επιπλέον,οι κομμουνιστές,υπήρξαν πρωτοπόροι της στρατευμένης τέχνης: στρατευμένο τραγούδι,στρατευμένη ποίηση,στρατευμένοι καθηγητές,στρατευμένοι διαννοούμενοι,στρατευμένοι πολίτες στους χώρους εργασίας.
Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως-ακόμη και σήμερα-καλύτερα ακούγεται ο Λοίζος,ο Θεοδωράκης,ο Μικρούτσικος παρά ο...Ρόμπερτ Ουίλλιαμς που "σε περιμένει να'ρθεις και πάλι"!
Προνομιακός λοιπόν ο χώρος των φεστιβάλ νεολαίας για την αριστερά!

Στον απόηχο των "νεολαιίστικων" (μπήκα στο κλίμα!) φεστιβάλ,αυτό που απέμεινε διαχρονικά ήταν το "χάππενινγκ" ως στοιχείο ιδεολογικής δήλωσης.
Εδώ,η ανανεωτική αριστερά,ως πραγματικά εκσυγχρονιστική αντίληψη κέρδισε το παιχνίδι από την αρτηριοσκληρωτική ΚΝΕ.Οι "Ρηγάδες" άκουγαν τα κλασσικά (Θεοδωράκη,Λοίζο κλπ),αλλά δεν έλεγαν όχι και στην αμερικάνικη (αν είναι δυνατόν!)ροκ και-αργότερα-στις "μουσικές του κόσμου".
Αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό: η ανανεωτική αριστερά (το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού) υπήρξε για πολλά χρόνια (1968-1989) ο χώρος διάσωσης του πολιτικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα.Ο χώρος,στον οποίο η άλλη άποψη όχι μόνο δεν διώκονταν αλλά ήταν απολύτως θεμιτή! Η χαλαρή οργανωτική της δομή-που της στοίχιζε σε εκλογικά αποτελέσματα-ήταν ακριβώς το αποτέλεσμα των διαφορετικών τάσεων που ελεύθερα αναπτύσσονταν εντός της! Αυτή την παράδοση συνεχίζουν σήμερα,ο Τσίπρας (με την αντι-ευρωπαική μερίδα) και ο Κουβέλης (με τους ευρωπαιστές).
Πρέπει να εξομολογηθώ πως την ανανεωτική αριστερά πάντοτε τη συμπαθούσα,χώρια που είχε και ωραιότερα κορίτσια...

Επιστρέφω στο φολκλορικό στοιχείο της ιδεολογίας.
Απομεινάρι των φεστιβάλ νεολαίας του "80,το βλέπουμε και σήμερα παντού: οι νοικοκυρές με τις κατσαρόλες,οι αγανακτισμένοι με τα λέηζερ και τις σφυρίχτρες,οι ανώνυμοι με τις μάσκες από το "Vendetta",το κίνημα-Γένοβα με τους καλλιτέχνες του δρόμου.
Οι λαικές παραστάσεις,τα αυτοσχέδια σκετς,τα γκράφφιτι,οι συναυλίες.
Είναι σαφές πως -για τον πολύ κόσμο που βαριέται τις θεωρητικές αναλύσεις-το φολκλόρ προσφέρει την απαραίτητη ψυχική εκτόνωση και την αίσθηση της κοινότητας με όρους διασκέδασης.Αλλωστε,τί ωραιότερο να διεκδικείς κάτι μέσα σε  εορταστικό κλίμα? Business and pleasure!
Πριν από χρόνια,ο Τάσος Κουράκης του ΣΥΡΙΖΑ,ήταν υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης:είχε στήσει το γραφείο του στον παλιό "ερωδιό" δίπλα στο "de facto" (γνωστό μπαράκι της πόλης) και είχε ντύσει τρια-τέσσερα παιδιά ζαρζαβατικά (οικολογικό μήνυμα για αστοιχείωτους).Η σημειολογία του να πίνεις το cappuccino σου,ξεφυλλίζοντας βαριεστημένα το "Εψιλον" ή τη "Liberation",καπνίζοντας "στριφτό" και χαζεύοντας τον άνθρωπο-μπάμια ή τον άνθρωπο-αχλάδι ήταν το απόγειο του διαννοουμενίστικου-φολκλόρ!
Οσοι διαννοούμενοι σνομπάρουν το φολκλόρ,μάλλον αγνοούν τη φολκλορικότητα των δικών τους προκατ επιλογών! Οσο προβλέψιμο είναι το σουβλάκι,άλλο τόσο είναι και το sushi.Χώρια που το σουβλάκι (και το κεμπάπ) τα παρέλαβε η politically-correct διανόηση των '90s και τα έκανε σύμβολα (ελληνιστί icons) μιας "ψαγμένης" επιλογής.
"Δηθενιές" ή "ντεμεκιές" που θά'λεγε κι ένας Σαλονικιός φίλος.

Η απογείωση της ιδεολογικής χειραγώγησης δια του φολκλορ,είναι φυσικά το "Αλ-Τσαντίρι news"!
Αν ο Κωστόπουλος συνέλαβε (το '89) τη σημασία του lifestyle και επένδυσε πάνω του με το "ΚΛΙΚ",ο Λαζόπουλος συνέλαβε πρώτα τους κοινωνιολογικούς τύπους του Ελληνα ("Δέκα μικροί Μήτσοι") και τώρα,ανέδειξε το "κοινό" κάθε Ελληνα: τον καταφερτζή-κουτοπόνηρο τσιγγάνο (όχι με τη ρατσιστική έννοια,αλλά με την έννοια του μπαγαπόντη)!
Ο Κωστόπουλος τα ακούει-αδίκως-τώρα τελευταία,από φαρισαίους που ξεφύλλιζαν μανιωδώς το "ΚΛΙΚ" στην εποχή του και τώρα το αναθεματίζουν ως...υπεύθυνο της εθνικής μας συμφοράς!! Πόση σύγχυση μπορεί να έχει κανείς για να υποστηρίζει πως για τη χρεωκοπία της Ελλάδας φταίει ένα περιοδικό!...
Ο Λαζόπουλος αντίθετα,γνωρίζει μεγάλες πιένες! Ακολουθεί μια ευφυή-αν και εύκολη σε τελική ανάλυση-συνταγή: κολακεύει το συλλογικό μας υποσυνείδητο,αθωώνει τον κάθε μικρο-απατεώνα αφού "άλλοι κλέβουν περισσότερα",δικαιολογεί το μικρο-καταχραστή αφού "άλλοι καταχρώνται περισσότερα",καθαγιάζει τις άνομες συναλλαγές μας στο όνομα του ό'τι "διαπράττονται σε μικροκλίμακα" ή επειδή "δεν μπορεί ο πολίτης να κάνει αλλιώς"! Πασπαλίζει την παράσταση με γενικόλογες καταγγελίες των "εκμεταλλευτών" ή του "συστήματος" και όταν τα σύνορά μας δεν αρκούν,επιστρατεύονται και οι γνωστές εθνικοπατριωτικές κορώνες περί "περιούσιου λαού" που "τον ζηλεύουν οι ξένοι"!
Πόσο έυκολα ξεπερνάμε την αντίφαση: ο ευνοημένος του συστήματος το "καταγγέλει"!
Πόσο εύπεπτα προσπερνάμε το παράδοξο: ο "αριστερός" που καταγγέλει τους "μειωμένης εθνικής αντίληψης" μνημονιακούς!
Ολα αυτά.χάρις στην ψυχική ευδία του φολκλορ και στο αποενοχοποιητικό μήνυμα: το "τσαντίρι"-όπως άλλοτε ο Ανδρέας-κολακεύει το ευτελές που όλοι κρύβουμε μέσα μας!
Ο Λάκης,είναι κάτι περισσότερο από χαρισματικός κωμικός και πετυχημένος καλλιτέχνης ή έξοχος stand-up performer.Είναι ο εθνικός μας διαμορφωτής κυρίαρχων απόψεων (Opinion maker)!
Ως εκ τούτου,μπορεί να διαφωνώ με τα πολιτικά του μηνύματα,αλλά οφείλω να τον συγχαρώ για το κατόρθωμά του!

Προσωπικά,δεν έχω τίποτε με το φολκλόρ.Αντίθετα το απολαμβάνω.Ενίοτε και όταν υπερβαίνει το κιτς! Ποτέ δε συμπαθούσα τους στεγνούς-άχρωμους  χώρους των δήθεν σοβαρών αναλύσεων. Πάντοτε λάτρευα την αποδομητική ατάκα, το απρόβλεπτα έξυπνο χιούμορ,τον "τρελλό του χωριού".
Απλά το εκλαμβάνω ως αναγκαίο στοιχείο ψυχολογικής εκτόνωσης,διασκέδασης με την ευρεία έννοια του όρου,αισθητικής άποψης που είναι αναγκαίο να εκφράζεται.
Είμαι ιδιαίτερα καχύποπτος όμως,όταν το βλέπω να εξυπηρετεί ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα.
Ισως επειδή νιώθω πως τότε χάνει την αθωότητά του και μετατρέπεται σ'έναν εκμαυλιστή με γέλια και τραγούδια!
Από αυτή την άποψη,το φεστιβάλ της ΚΝΕ,είναι μάλλον ειλικρινέστρο στις προθέσεις του.
Βέβαια κουπόνι μέλους δεν πρόκειται να πληρώσω.
Εκτός πάλι,αν πρόκειται να δω την Παπαρήγα σε bar-lecture να αναλύει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού κερνώντας σφηνάκια Jack Daniel's!
Tότε,μέχρι που την ψηφίζω κιόλας (ειδικά μετά το 6ο σφηνάκι)...

22/2/2012

Sunday, February 19, 2012

H κουκούλα της βίας

Εγραψε ένα εύστοχο άρθρο ο Βερέμης στην Κυριακάτικη "Κ" σχετικά με τους "γνωστούς-αγνώστους" που καίνε και λεηλατούν.Η απορία του δεν ήταν τόσο "ποιοί είναι αυτοί"? Γι'αυτό και απαρίθμησε όλες τις πιθανές απαντήσεις: αναρχικοί,πράκτορες της ασφάλειας,κοινοί εγκληματίες,κοινωνικά αποκλεισμένοι,ψυχικά διαταραγμένοι/παράφρονες,χρήστες ναρκωτικών ευρισκόμενοι υπό στερητικό σύνδρομο,πράκτορες ξένων δυνάμεων...
Δεν ενδιαφέρει τον αρθρογράφο η ταυτότητα των δραστών,όσο το γεγονός ο'τι παραμένουν ασύλληπτοι εδώ και χρόνια ή, οποτεδήποτε συλλαμβάνονται, δεν υφίστανται καμία ουσιαστική κύρωση.
Σχεδόν ταυτόχρονα,ο Μπουκάλας http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/02/2012_428669 ,στην ίδια εφημερίδα,έσπευσε να επικρίνει το Σαμαρά για τη σπουδή του να "αποκαλύψει και να τιμωρήσει" στο μέλλον τους ταραξίες κουκουλοφόρους!Ταυτόχρονα,σπεύδει κι αυτός να... υποθέσει την ταυτότητα των αγνώστων,αναφέροντας όλες τις προηγούμενες κατηγορίες,αλλά είναι έτοιμος να τους αναγνωρίσει και ένα άλλοθι:αυτό της κοινωνικής εξαθλίωσης που τους εξωθεί σε βίαιες ενέργειες!

Εχουμε λοιπόν εδώ την περιγραφή του φαινόμενου της κοινωνικής βίας από δυο διαφορετικές σκοπιές.
Ο φιλελεύθερος Βερέμης την καταδικάζει χωρίς προυποθέσεις και ζητά την τιμωρία των δραστών.
Ο σοσιαλιστής Μπουκάλας,αντίθετα,την καταδικάζει μόνο εν μέρει (όταν προέρχεται από "προβοκάτορες") και τη δικαιολογεί,όταν προέρχεται από "φτωχούς και πεινασμένους".Προφανώς,στην πρώτη περίπτωση οι δράστες πρέπει να τιμωρηθούν,ενώ στη δεύτερη περίπτωση να αθωωθούν και να ενοχοποιηθεί το κοινωνικό σύστημα που "τους ανάγκασε" να βιαιοπραγήσουν.Περίεργοι εξαθλιωμένοι πάντως,εφόσον εξανίστανται μόνο προγραμματισμένα...

Διαφαίνεται εδώ,το ιδεολογικό πλαίσιο αποενοχοποίησης της βίας που υπερασπίζεται μεγάλο μέρος της αριστεράς στην Ελλάδα.Η ανάλυση του Μπουκάλα θυμίζει τις αντίστοιχες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ,του Αλαβάνου (περί "αθλίων του Ουγκώ"),του αντιεξουσιαστικού χώρου ("βία στη βία του κράτους"),των λογής εξωκοινοβουλευτικών αριστερών ομάδων.Ταυτόχρονα,η παραδοσιακή αριστερά (ΚΚΕ),αποφεύγει μεν να αποενοχοποιήσει τους δράστες,υιοθετώντας όμως την αντίληψη των "προβοκατόρων" που βιαιοπραγούν,δεν καταδικάζει τις βιαιότητες καθεαυτές αλλά "αυτούς" που-κατά την άποψή της-τις διαπράττουν.Αφήνει έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο της "λαικής κοινωνικής επαναστατικής δράσης",παραμένοντας ιδεολογικά πιστή στη μαρξιστική ανάλυση περί "ταξικής πάλης" και στη λενινιστική πρακτική της "επαναστατικής γενικής απεργίας".

Το εκρηκτικό ιδεολογικό κοκτέιλ είναι έτοιμο και σερβίρεται στην ελληνική κοινωνία δεκαετίες τώρα.
Ενα μίγμα ψευδοεπανάστασης,χουλιγκανισμού και κοινού πλιάτσικου,περιφέρεται ατιμώρητο και βιαιοπραγεί με κάθε ευκαιρία,στο όνομα μιας λίγο-πολύ "δικαιολογημένης κοινωνικής οργής"!

Στην Ελλάδα,οι αντιλήψεις αυτές είναι μάλλον δημοφιλείς.
Εκτός από τον αριστερό χώρο που τις δικαιολογεί ιδεολογικά,ενισχύονται από την παραδοσιακή ανομία και ατιμώρητη παραβατικότητα που χαρακτηρίζει διαχρονικά την ελληνική κοινωνία.Πρόκειται για μια παράδοση "ιδιοκτησιακής αντίληψης του νόμου" που χαρακτηρίζει χώρους κάθε άλλο παρά αριστερούς:από τους Μανιάτες οπλαρχηγούς που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια,τους ληστές που λυμαίνονταν την ύπαιθρο μέχρι και το μεσοπόλεμο,τους λογής τοπικούς αρχηγούς που γνώρισαν μέρες δόξας στον εμφύλιο ως αντικομμουνιστές,τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες ειδικού βάρους της μεταπολεμικής Ελλάδας,τους επίορκους συνωμότες αξιωματικούς (όχι μόνο τους Απριλιανούς δικτάτορες) και βέβαια,το μεταπολιτευτικό "ήθος" της "βουλευτικής ασυλίας" και την ιδεολογική "αποδόμηση" των θεσμών από τον Ανδρεικό λαικισμό ("δεν υπάρχει θεσμός,μόνο λαός")!

Σε μια χώρα με χαλαρό διοικητικό ιστό (ιδίως μετά το '81) και επιλεκτική εφαρμογή των νόμων,ο συνδυασμός των ιδεοληψιών της αριστεράς με τα ήθη ατομικής παραβατικότητας των κατοίκων,που τα κολάκευσε σκόπιμα το κατεστημένο των δημαγωγών πολιτικών και των λαικιστικών ΜΜΕ,καλλιεργησε το φαινόμενο των "γνωστών-αγνώστων" κουκουλοφόρων.
Η ίδια η ετυμολογία του είναι προσαρμοσμένη στην κρατούσα λογική: οι κουκουλοφόροι θεωρούνται "γνωστοί" από τους κρατούντες,οπότε-προφανώς-είναι "προβοκάτορες" και όχι "αριστεροί αγωνιστές".Ετσι,ικανοποιείται και η υποχρεωτικά αθώα αριστερά και οι εξωαριστεροί παραβάτες που τους αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας.Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!
Τη νύφη πληρώνουν βέβαια οι εκάστοτε καταστηματάρχες τους οποίους πλέον αποφεύγουν οι ασφαλιστικές εταιρείες να αποζημιώνουν έναντι "τρομοκρατικών ενεργειών",αλλά και οι Ελληνες φορολογούμενοι που καλούνται να χρηματοδοτήσουν την ανοικοδόμηση των ερειπίων της "προγραμματισμένης επανάστασης"...

Φτωχοί καταστηματάρχες!
Ακόμη και η προσφυγή στον Τσόμσκι,ο οποίος θα μπορούσε άνετα να εξηγήσει πως οι εν λόγω ενέργειες δεν είναι "τρομοκρατικές",πως ο όρος "τρομοκρατία" είναι πολιτικό εφεύρημα των εξουσιαστών,πως ο μόνος "τρομοκράτης" είναι το καπιταλιστικό κράτος κλπ.,μάλλον δύσκολα θα έπειθε τις ασφάλειες να σας αποζημιώσουν!
Ευτυχώς όμως,υπάρχει αστυνομία που σας προστατεύει (κλαυσίγελως)!

Υπενθυμίζω πως η αστυνομία-σε όλα τα κράτη-είναι επιφορτισμένη με την εφαρμογή των νόμων και-αν χρειαστεί-με την επιβολή τους.
Αρα,η αστυνομία νομιμοποιείται-όταν κάθε άλλο μέσον έχει εξαντληθεί-να ασκεί βία.
Θα πρόσθετα μάλιστα πως,απέναντι στη βία των κουκουλοφόρων,η αστυνομία επιβάλλεται να ασκεί βία προκειμένου να τους συλλάβει και να τερματίσει την εγκληματική τους δράση.
Κάθε άλλη οπτική,οποιοδήποτε επιχείρημα και αν χρησιμοποιεί,ακυρώνει εμπράκτως το ρόλο της αστυνομίας.
Προσωπικά,δεν μπορώ να φανταστώ κοινωνική συγκρότηση δίχως νόμους και δίχως θεσμικό όργανο επιβολής τους,δηλαδή δίχως αστυνομία.
Στην ιδιόρρυθμη χώρα μας όμως,η αστυνομία είναι αποδοκιμαστέα (λογικό,αφού η εφαρμογή των νόμων κρίνεται "ασύμφορη" ή "ιδεολογικά ύποπτη")!
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή,αλλά ο "μπάτσος" είναι "γουρούνι και δολοφόνος":γενιές ολόκληρες στη μεταπολίτευση γαλουχήθηκαν μ'αυτό το βαθειά ρατσιστικό σύνθημα!
Η politically correct διανόηση,είναι έτοιμη να προβεί σε περισπούδαστες αναλύσεις για τα γεννεσιουργά αίτια της κοινωνικής βίας,αλλά επ'ουδενί να αποδεχτεί την αστυνομική βία,ακόμη και ως επιλογή.
Μακριά από μένα κάθε υπόνοια ανοχής στην αστυνομική διαφθορά ή στην αδικαιολόγητη αστυνομική βία.Αυτό που υποστηρίζω,είναι πως η άσκηση βίας από την αστυνομία πρέπει να γίνεται μόνο όταν κάθε άλλο μέσο έχει εξαντληθεί.Τότε όμως,είναι όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά και επιβεβλημένη.Αλλιώς,η κοινωνία διολισθαίνει σε συνθήκες ζούγκλας στις οποίες τα θύματα είναι οι ασθενέστεροι πολίτες.Μακράν του να αποτελεί "κατασταλτικό μηχανισμό του ταξικού κράτους",η αστυνομία είναι ο μηχανισμός προστασίας των αδύναμων πολιτών απέναντι στη βία των κουκουλοφόρων.Αυτή είναι η άποψή μου.

Φυσικά,αυτή είναι η άποψη ενός φιλελεύθερου.
Ενας τυπικός σοσιαλιστής,θεωρεί την αστυνομία όργανο του κράτους (σωστά) και το κράτος όργανο των οικονομικά ισχυρών,άρα "ταξικό μηχανισμό"!
Ο φιλελεύθερος προσυπογράφει το αστικό δίκαιο που προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία,ο σοσιαλιστής θεωρεί την ιδιοκτησία "απαλλοτριώσιμη" στο όνομα του γενικού συμφέροντος.
Ο φιλελεύθερος θεωρεί τα ατομικά δικαιώματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την ατομική ιδιοκτησία,ο σοσιαλιστής τα θεωρεί αστικές προκαταλήψεις και ο σοσιαλδημοκράτης διαχωρίζει την πολιτική απ'την οικονομία,ζητώντας από τη δεύτερη να υποτάσσεται στην πρώτη.
Για το φιλελεύθερο αντίθετα,πολιτική και οικονομία είναι αλληλένδετες,η δημοκρατία γεννιέται και συντηρείται στην αγορά, πολιτική ελευθερία και  οικονομική ελευθερία αλληλοσυμπληρώνονται και συνεπάγονται η μία την άλλη.
Οταν ο Τσίπρας αφορίζει "τί είναι μερικά καμμένα μαγαζιά,όταν οι άνθρωποι πεινάνε"(sic),ο φιλελεύθερος θρηνεί γιατί κάθε καμμένο μαγαζί επαυξάνει τη φτώχεια και φέρνει την πραγματική πείνα προ των πυλών!

Ποιοί είναι λοιπόν οι κουκουλοφόροι?
Το ερώτημα δεν ενδιαφέρει το φιλελεύθερο,αυτός ζητά τη σύλληψη και την τιμωρία τους όποιοι κι αν είναι.
Αντίθετα,το ερώτημα φαίνεται να απασχολεί πολλούς άλλους,οι οποίοι σπεύδουν πρόθυμα να το...απαντήσουν υποθετικά,αλλά είναι μάλλον απρόθυμοι να τους βγάλουν τις κουκούλες.Θυμηθείτε τις κινδυνολογίες της αριστεράς για το "νόμο περί κουκούλας",τη σπουδή του Καστανίδη να τον καταργήσει,την καταγγελία για τις κάμερες ασφαλείας που παραβιάζουν δήθεν προσωπικά δεδομένα των πολιτών...Θυμηθείτε την ατιμωρησία των βιαιοπραγούντων,ακόμη κι όταν δε φορούν κουκούλα,ακόμη κι όταν οι κάμερες τους έχουν επισημάνει (ξυλοδαρμός βουλευτή Χατζηδάκη)...Θυμηθείτε τους βουλευτές/παράγοντες της αριστεράς που σπεύδουν σε συμπαράσταση των εκάστοτε συλληφθέντων "κοινωνικών αγωνιστών"...Θυμηθείτε την αντίστοιχη ασυλία της "Χρυσής Αυγής" και των μελών της...

 Μιας και αναφέρθηκα και στη "Χρυσαυγή",θυμήθηκα και μια  εξίσου αποκρουστική  και βίαιη,ρατσιστική κουκούλα,άθλια και καταδικαστέα.Ευτυχώς,αυτήν δεν τη γνωρίσαμε στους δρόμους μας.Εδώ οι αριστεροί θα συμφωνούσαν μαζί μου.Η διαφορά μας είναι πως δεν επιλέγω κουκούλες,τις θεωρώ όλες εξίσου αποτρόπαιες.Πρόκειται γι'αυτήν



Η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στην ανομία,στην παραβατικότητα,στην κοινωνική βία.
Πρόθυμοι θεωρητικοί υποστηρικτές της την επικροτούν,από ποικίλες πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Το φαινόμενο χρειάζεται άμεση εξάλειψη.
Αποενοχοποίηση της αστυνομίας,θεσμική θωράκισή της,γενναία νομοθετική μεταρρύθμιση περί των αυτόφωρων αδικημάτων,άμεση προσαγωγή σε δίκη των υπόπτων,αυστηρές ποινές για όσους κριθούν ένοχοι.
Είναι καιρός να προστατέψουμε τη ζωή και την ιδιοκτησία των πολιτών.
Είναι καιρός να βγάλουμε τις κουκούλες.

Εστω και τώρα,Αποκριάτικα...


19/2/2012

Saturday, February 18, 2012

ΙΣΑ και δακρυγόνα


Ανακοίνωση εξέδωσε πρόσφατα ο ΙΣΑ,σχετικά με τις βλαβερές συνέπειες των δακρυγόνων για τη δημόσια υγεία.

Μπορείτε να τη διαβάσετε στο site του συλλόγου http://www.isathens.gr/grindex.html

Στην ανακοίνωση,ο ΙΣΑ υπογραμμίζει το δικαίωμά του να αυτοπροσδιορίζεται ως "θεματοφύλακας της δημόσιας υγείας" (sic) και ως εκ τούτου,την απορρέουσα υποχρέωσή του να επισημάνει τις βλαβερές επιπτώσεις των χημικών αερίων που χρησιμοποίησε η αστυνομία στις πρόσφατες διαδηλώσεις.

Επιπλέον,υπενθυμίζει την απαγόρευση της χρήσεως τέτοιων ουσιών (απόφαση του ΟΗΕ από το 1969) και καλεί τις αρχές,να υιοθετήσουν " ηπιότερα μέτρα καταστολής, αντίστοιχα με αυτά που ακολουθούνται από άλλα κράτη, τα οποία σε κάθε περίπτωση δεν θέτουν σε κίνδυνο την Δημόσια Υγεία".



Ολα αυτά βέβαια είναι σωστά και αξιέπαινα!

Εγώ όμως που είμαι γνωστός αντιδραστικός,έχω ορισμένες επισημάνσεις:

α) Δε θα έπρεπε,ο ΙΣΑ,να επισημάνει και τις βλαβερές επιπτώσεις των cocktails molotov,των σπασμένων τζαμαριών και των σπασμένων πεζοδρομίων επί της δημόσιας υγείας? ''Η μήπως-κατά τη γνωστή αποστροφή Παπουτσή-'προτιμά ένα σπασμένο μάρμαρο από ένα σπασμένο κεφάλι'?

Φρονώ,πως μάλλον ισχύει το δεύτερο,καθότι η ποιητική φύση του προεδρείου του ΙΣΑ πιθανότατα συγκινείται από το Σεφερικό "προτιμώ μια σταγόνα αίμα,από ένα ποτήρι μελάνι"! Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων...

β) Η υιοθέτηση "ηπιότερων μέτρων καταστολής" είναι μια προτροπή απόλυτα θετική.Ενδεχομένως,υπονοούνται οι " καταιωνιστήρες ύδατος υπερπιέσως" (κοινώς το μπουγέλωμα από "αύρες").Ομως και αυτή η πρακτική,δεν είναι άμοιρη κινδύνων.Ενας άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να πνιγεί είτε από αέρια είτε από νερό! Αλλό ένα ζήτημα προτεραιοτήτων...

Επειδή οι ανωτέρω επισημάνσεις χρήζουν πράγματι διευκρινίσεων,ο πρόεδρας του ΙΣΑ,μετέβη αυτοπροσώπως στο πεδίο της μάχης προκειμένου να απευθύνει "έκκληση αυτοσυγκράτησης" προς τις αστυνομικές δυνάμεις,αλλά και να κατευθύνει το έργο τους ως "θεματοφύλακας/σωματοφύλακας της δημόσιας υγείας"!

Υποκλίνομαι!

Οταν η πολιτεία υπεκφεύγει και οι αρμόδιοι υπουργοί "λουφάζουν",ο πρόεδρας είναι παρών!

Φορώντας τη φωσφοριζέ στολή του τροχονόμου,απεικονίζεται να δίνει οδηγίες "καταλλαγής" προς τους αντιμαχόμενους.

Ολοι οι υπόλοιποι "απλοί γιατροί",είμαστε πολύ λίγοι μπροστά στον πρόεδρα-γιατρό-υφυπουργό δημοσίας τάξεως-σωματοφύλακα δημόσιας υγείας!

Η φωτογραφία εν προκειμένω είναι ενδεικτική.Προσκομίζει δε και ένα στοιχείο που, οι περισσότεροι ως τώρα ,αγνοούσαμε: τα δακρυγόνα βλάπτουν σοβαρά την υγεία,όχι όμως και τη χωρίστρα!

Ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης,αφιερώνω στον πρόεδρα,ένα παλιό αγαπημένο-και διαχρονικά επίκαιρο-τραγουδάκι.


18/2/2012

Monday, February 13, 2012

Οι λέμμοι δεν αυτοκτονούν


Οι λέμμοι,είναι μκρά χαριτωμένα τρωκτικά της Τούνδρας.Επί δεκαετίες,ήταν τα θύματα μιας τραγικής παρανόησης:κυκλοφορούσε η φήμη πως στη διάρκεια της μαζικής τους μετανάστευσης,τα μικρά ζωάκια πάθαιναν ένα είδος φρενίτιδας που τα οδηγούσε σε "μαζικές αυτοκτονίες"!
Επρόκειτο βέβαια για παρεξήγηση.Κανένα έμβιο ον δεν αναγνωρίζει υψηλότερο ένστικτο από αυτό της επιβίωσης.Απλά αρκετοί λέμμοι,καθώς χρειάζεται να υπερβούν και ποτάμια κατά τη μετανάστευσή τους,δεν αποδεικνύονται αρκετά ικανοί και πνίγονται.Σε καμια περίπτωση πάντως δεν αυτοκτονούν!

Υπάρχουν αρκετά υπο-είδη λέμμων.
Οσοι έχετε ως τώρα γοητευτεί από την ιστορία αυτών των παρεξηγημένων τρωκτικών,ελάτε,με τη βοήθεια της http://en.wikipedia.org/wiki/Lemming, να τα γνωρίσουμε καλύτερα.

1)λέμμος του Αγ.Λαυρεντίου:βαθειά θρησκευόμενος λέμμος (φύσει ή θέσει) που απολαμβάνει φορολογικές ελαφρύνσεις,αλλά και χαίρει σεβασμού από μεγάλο πλήθος λέμμων.Συχνά τον συνεπαίρνει μια αίσθηση ανωτερότητας και κουνάει το δάχτυλο στους άλλους λέμμους για να τους συνετίσει.Τυπικός εκπρόσωπος,ο λέμμος-Ανθιμος.

2)σιβηριανός λέμμος:σκληροτράχηλος λέμμος με στέρεες απόψεις,απαράλλακτες εδώ και 94 χρόνια.Είναι ο πρώτος λέμμος που εφάρμοσε πενταετές πλάνο "επιστημονικής μετανάστευσης" και παρά την παταγώδη αποτυχία του,εξακολουθεί να το υποστηρίζει με μια σχεδόν μεταφυσική πεποίθηση.Τυπικά δείγματα,ο λέμμος-Αλέκα,ο λέμμος-Παφίλης,ο λέμμος-Μπογιόπουλος.Καμια φορά,από τη διασταύρωση (1) και (2) προκύπτουν ενδιαφέροντα δείγματα,όπως ο λέμμος-Ζουράρις και ο λέμμος-τυφώνας Λιάνα!

3)λέμμος του Wrangel:φανατικός αντίπαλος του σιβηριανού λέμμου,όπως άλλωστε και ο συνώνυμός του πάλαι-ποτέ στρατηγός των "Λευκών".Πρόκειται για είδος με ευμετάβλητες απόψεις,εξαιτίας των οποίων η συμπεριφορά του είναι απρόβλεπτη.Τυπικό παράδειγμα,χθες βράδυ στη Βουλή,όπου αντί να ψηφίσει,προέβη σε αιφνιδιαστική μίνι-μετανάστευση προς άγνωστο προορισμό!Τυπικά παραδείγματα,ο λέμμος-χέρι-χέρι,ο λέμμος-Αιβαλιώτης,ο λέμμος-γουμάρια.

4)Νορβηγικός-λέμμος:είναι το πολυπληθέστερο είδος και εμπνέεται απ'το μοντέλο της σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας.Επειδή δε,η Σκανδιναβία αποτελείται από 4 διαφορετικά κράτη,διαθέτει ισάριθμες εσωτερικές κάστες.Τυπικά δείγματα,ο λέμμος-Μαριλίζα,ο λέμμος-Λούκα,ο λέμμος-ΔΕΚΟ,ο λέμμος-ΓΕΝΟΠ.

5)Αρκτικός λέμμος:πρώην Νορβηγικός,ο οποίος περιπλανείται σε βορειότερα γεωγραφικά πλάτη,βιώνοντας υπαρξιακή εσωστρέφεια.Τυπικό δείγμα ο λέμμος-Λιάνης και ο λέμμος-Καστανίδης.Ο τελευταίος,συχνά ρέπει σε άκαιρες μεταναστεύσεις όπως και ο λέμμος του Βράγγελ (παράδειγμα,χθες βράδυ στη Βουλή)!

6)λέμμος του ποταμού Αμούρ:πρώην σιβηριανός λέμμος που διαχώρησε τη θέση του το "68 και αναζητά εναλλακτικό δρόμο προς τον "λέμμιο παράδεισο".Στην αναζήτηση συμπορεύεται με άλλους ανένταχτους λέμμους,όπως λέμμοι-ΜΛ,μ-λ-λέμμοι,λέμμοι-μάο,λέμμοι-Τζένοα,αντι-λέμμοι,λέμμοι-ΕΚΚΕ κλπ.Τυπικά δείγματα ο λέμμος-Αλέξης,ο λέμμος-Λαφαζάν.

7)λέμμος του Bering:δηλαδή του Βερίγγειου πορθμού που διαχωρίζει την Αλάσκα από τη Σιβηρία.Πρωην λέμμος του Αμούρ,που σχημάτισε ξεχωριστό κοπάδι και αναζητά την τύχη του μεταξύ των δύο πρώην αντιπάλων του ψυχρού πολέμου,στο γεωγραφικό σύνορο του Βερίγγειου.Τυπικά δείγματα,ο λέμμος-Κουβέλ και ο funky-λέμμος-Ψαρριανός.

8)Βορειοαμερικανικός λέμμος:είναι το είδος που δυσκολεύεται περισσότερο απ'όλα στην κοινή μετανάστευση.Προτιμά τη μοναχική,"libertarian" εκδοχή του ερημικού cowboy.Ενίοτε,προτιμά ακόμη και να εγκαταλείψει το λειμώνα-δηλαδή το βοσκοτόπι-προκειμένου να μην τον μοιράζεται με άλλους.Παράδειγμα,λέμμος-μπλε μήλο,λέμμος-Ανδριανόπουλος.

9)λέμμος της στέππας:Αρχαίο είδος,θεωρητικός αντίπαλος του σιβηριανού,αλλά δίχως αξιόλογη ιδεολογική κατάρτιση.Ετυχε απλά,η σιβηριανή θεωρία να διαψευσθεί.Από τότε όμως,τα δυο είδη σαν να προσέγγισαν μεταξύ τους!Παραδείγματα,λέμμος-Μανώλης,λέμμος-Παν-Παν!

10)λέμμος της κίτρινης στέππας:Πρώην (9) που ρέπει στο "αντάρτικο" και συχνά-πυκνά διαχωρίζει τη θέση του περιπλανώμενος σε διπλανά λειβάδια.Παραδείγματα,λέμμος-ΤζίμαςΜαργαρίτης,λέμμος-Κιλτίδης,λέμμος-Βόζεμπεργκ!

11)λέμμος των βουνών Ogilvie:Εδώ βαραίνει λίγο το κλίμα.Πρόκειται για πρώην Νορβηγικούς λέμμους που πέρασαν τον αρκτικό κύκλο και εγκαταστάθηκαν στα όρη Ogilvie της Αλάσκας.Θυμίζουν μυστική κάστα που φυλάει το αρχέγονο πνεύμα του "κινήματος" το οποίο οι Νορβηγικοί λέμμοι έχουν "αλλοτριώσει".Παραδείγματα,ο λέμμος-Τσοβόλας παλαιότερα,ο λέμμος-Δημαράς σήμερα! Ο τελευταίος,μαζί με τον Αρκτικό λέμμο και τον λέμμο-UFO, ήταν παλαιότερα λέμμοι-ρεπόρτερ στην ΕΡΤ!

12)λέμμος Nelson(προφανώς από τον ομώνυμο ένδοξο Ναύαρχο): Γραφικός λέμμος με ναρκισσιστικές ιδέες,παραλήρημα μεγαλείου και ροπή στη συνωμοσιολογία.Μικρός διάβαζε "τρουένο" και "μικρό ήρωα" και εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τη ζωή ως "πολεμικό παιχνίδι"!Για το μαρτύριο των λέμμων,ενοχοποιεί τους γνωστούς συνωμότες:CIA,μοσάντ,λέσχη μπίλντερμπεργκ,μασόνοι και βέβαια,ο προαιώνιος εχθρός των τρωκτικών,ο κακός γάτος Κίσσιγκερ!
Πρόκειται κυριολεκτικά,για "καμμένο" λέμμο.Χθες στη Βουλή,ούρλιαζε προσπαθώντας να εμποδίσει τους άλλους λέμμους να μιλήσουν!Μη μου πείτε πως δεν τον καταλάβατε!

Τελευταίοι-και καλύτεροι-οι πρώην λέμμοι που μετατράπηκαν σε υπερ-πόντικες:λέμμος-ΓΑΠ,λέμμος-Μπέννι,λέμμος-Αντονι,λέμμος-Ντόρα.Αυτοί κι αν έχουν ένστικτο επιβίωσης!

Αν σας αρέσουν λοιπόν κι εσάς οι λέμμοι,μην ανησυχείτε!
Μπορεί να θορυβούν,να ουρλιάζουν,να κάνουν σαματά όταν μεταναστεύουν,αλλά ένα είναι βέβαιο:
Δεν αυτοκτονούν ποτέ!

13/2/2012

Tuesday, February 7, 2012

Λίγα συνώνυμα ακόμη,κύριε Ρέππα!


"και γνώσεσθε την αλήθειαν
και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς"
(Ιωάνν.η-32)



Ακουγα,χθες βράδυ στις ειδήσεις,τον υπουργό Ρέππα,να προσπαθεί να μας πείσει πως δεν επίκεινται απολύσεις στο Δημόσιο.Η σπουδή του,ήταν απολύτως δικαιολογημένη,εφόσον ο ίδιος μέχρι προχθές διαβεβαίωνε πως "δεν υπάρχει περίπτωση τέτοιων απολύσεων,όσο είναι ο ίδιος υπουργός"!
Πλην όμως,το δυσάρεστο κατέστη αναπόφευκτο!
Πώς επιλέγει να το αντιμετωπίσει ο υπουργός? Δια της γνωστής μεθόδου του εξορκισμού:καταφεύγει στη χρήση συνωνύμων,προκειμένου να καλλωπίσει την πραγματικότητα και να αποφύγει την εκφορά της καταραμένης λέξης "απόλυση"!
Η μέθοδος,προσιδιάζει μάλλον σε δεισιδαίμονες κατοίκους της υπαίθρου ή σε άτομα που αδυνατούν να προσλάβουν την πραγματικότητα όπως είναι και προσπαθούν να τη φιλτράρουν μέσα από πολύχρωμα καλειδοσκόπια.Πάντως δεν αρμόζει σε έναν συναισθηματικά ώριμο και ψυχικά υγιή πολιτικό άνδρα!
Τον άκουγα χθες και πραγματικά αισθάνθηκα οίκτο για το φουκαρά.Ολα τα συνώνυμα της "απόλυσης" επιστρατεύθηκαν:αποδέσμευση,αποχώρηση,απομάκρυνση,αποδιάρθρωση.
Οταν εξαντλήθηκαν όσα αναφέρονται σε ανθρώπους,επιστρατεύθηκαν όσα αναφέρονται αορίστως σε υπηρεσίες:κατάργηση,αποκλιμάκωση,εξορθολογισμός,συγχώνευση.
Μετά περάσαμε σε περιφραστικές περικοκλάδες:μηχανισμοί αξιολόγησης,διαδικασίες ανάδειξης,συστήματα εξορθολογισμού!

Να προσθέσω κι εγώ λίγα κύριε υπουργέ:αποφόρτιση,αποσυμφόρηση,αποσυμπόρευση,αποσυγκόλληση,απαλλοτρίωση συμπόρευσης,εξάλειψη εργασιακής συμβίωσης,αναδιαμόρφωση εργασιακού περιβάλλοντος,αναδιανομή εργασιακού δυναμικού,απαλλοτρίωση σχέσεων υπαλληλίας,υπηρεσιακή αποπεράτωση,ολοκλήρωση εργασιακής υποχρέωσης,αποφόρτιση εργασιακού άγχους...
Ο κατάλογος μπορεί να διευρυνθεί επ'άπειρον!

Προσωπικά,έχω βιώσει δυο φορές την οδυνηρή εμπειρία της απόλυσης και άλλη μία αυτήν της "λήξεως της συμβάσεως".Είναι από τις επώδυνες στιγμές της ζωής.
Δε θα ξεχάσω την πρώτη μου φορά: η προισταμένη μου(χαιδευτικό:Φράου Μπλούχερ) ανακοίνωσε με προσποιητή θλίψη πως "αποδεσμεύομαι"!
-Δηλαδή,απολύομαι,αντέτεινα.
-Αποδεσμεύεστε,επανέλαβε,δίχως να με κοιτάζει (αδιάψευστο κριτήριο ενοχής)ενώ φυσικά είχε η ίδια μεθοδεύσει τα πάντα.Τυπικό μείγμα πουριτανικής υποκρισίας και ωμής αυθαιρεσίας,συγκαλυμμένης με "τα κατά συνθήκην ψεύδη" που έλεγε κι ο μακαρίτης ο πατέρας μου.
Θυμάμαι πώς,πάντοτε,η αίσθηση της πικρίας και της αδικίας που ένιωθα,έσβηναν γρήγορα μπροστά στην περηφάνεια της αυτεπίγνωσης που δικαίωνε τα πεπραγμένα μου.Στο τέλος,το αίσθημα της απελευθέρωσης από μια άθλια συνεργασία,με λύτρωνε οριστικά!

Ωστόσο,η απόλυση,είναι σύμφυτη με τον πόνο.
Η αριστερή ερμηνεία της,είναι πως αποτελεί όπλο στα χέρια των αφεντικών για να εκβιάζουν τους εργαζόμενους.Παραγνωρίζει όμως το γεγονός πως,οι αθρόες απολύσεις συχνότατα αποτελούν το πρωίμιο της παύσης του κύκλου εργασιών,πράγμα που κανείς εχέφρων επιχειρηματίας δεν επιζητεί.Ειδικά στην Ελλάδα,της κατεξοχήν μικρομεσαίας επιχείρησης,η προσωποποίηση της εργασιακής σχέσης εργοδότη/υπαλλήλου είναι συχνότατη.Δεν έχω γνωρίσει κανέναν εργοδότη που να χαίρεται όταν απολύει υπάλληλό του επειδή "δε βγαίνει η επιχείρηση".
Η νεοφιλελεύθερη στάση,θεωρεί την απόλυση αναπόφευκτη,αφού καμία επιχείρηση δεν έχει προεξοφλημένη την επιτυχία και συνεπώς,η πτώχευσή της και η συνακόλουθη απόλυση του προσωπικού,είναι ένα σενάριο σύμφυτο με τη λειτουργία της αγοράς.Ακόμη περισσότερο,ενθαρρύνει την "ελαστικότητα" στις εργασιακές σχέσεις και την κινητικότητα της αγοράς εργασίας,προς όφελος του ανταγωνισμού.Παραγνωρίζει όμως κι αυτή,το γεγονός πως δεν έχουν όλοι οι απολυόμενοι την ίδια ικανότητα προσαρμογής στην ανεργία και ανάπτυξης νέων δεξιοτήτων στην αγορά εργασίας.Είναι άλλο πράγμα να χάνεις τη δουλειά σου στα 30 σου και άλλο στα 50 σου.Στη δεύτερη περίπτωση,είσαι μάλλον σε δυσχερέστερη θέση αφού,η όποια εργασιακή σου εμπειρία δύσκολα αναπληρώνει τη βιολογική σου φθορά.
Οι ιδεολογίες-ως συνήθως-αδυνατούν να ερμηνεύσουν την καθημερινότητα.
Επιπλέον,κάθε ερμηνεία ωχριά,μπροστά στην ανθρώπινη αχρειότητα των λογής "φράου Μπλούχερ"...

Χρειάζεται λοιπόν δίχτυ προστασίας για τους άνεργους.Επιδόματα και προγράμματα επιμόρφωσης.Για να υποστηρίξει όλα αυτά το κράτος πρέπει βέβαια,να μη σπαταλά πόρους σε πλασματικές θέσεις εργασίας,όπως αρκετές χιλιάδες από όσες υπάρχουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.Θέσεις που δημιουργήθηκαν απλά για να "βολέψουν ημέτερους".Θέσεις που,είμαι βέβαιος,γνωρίζει πολύ καλά ο κύριος Ρέππας και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Εχουν τεράστια ευθύνη οι πολιτικοί αλλά και τα συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα,επειδή υπέθαλψαν την κατάληψή του από χιλιάδες ανθρώπους δίχως εργασιακό αντικείμενο.Διασπάθησαν από κοινού τα χρήματα των φορολογούμενων για να οικοδομήσουν το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης.Αντί να φροντίσουν-πολιτικοί και συνδικάτα-για την ποιοτική στελέχωση της δημόσιας διοίκησης και την αξιοκρατική ανάδειξη εργαζομένων με συνεχή επιμόρφωση/αξιολόγησή τους,βολεύτηκαν σε μια ισοπεδωτική αντίληψη "συναδελφικότητας" που μεταφράζονταν σε συμμετοχική λεηλασία του δημοσίου.

Είμαι βέβαιος πως,τα γνωρίζει από πρώτο χέρι όλα αυτά ο κ.Ρέππας!
Σε αντίθεση με τους εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους που-έμμεσα-απέλυσε η εξοντωτική φορολογία της κυβέρνησής του,ο ίδιος προσέφερε αφειδώς πολιτική κάλυψη στο ιερό δισκοπότηρο της Ελληνικής κοινωνίας:το δημόσιο υπάλληλο.

Λυπάμαι βαθειά για την πτώχευση της Ελλάδας.Λυπάμαι για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του.Λυπάμαι για τους ικανούς δημόσιους υπάλληλους που θα απολυθούν μέσω των "διαδικασιών αξιολόγησης Ρέππα" (κλαυσίγελως)!Λυπάμαι ακόμη και τον κ.Ρέππα που στην αγωνία του να μην εκστομίσει τη λέξη "απόλυση",ξέχασε την εμβληματική καταφυγή στα παπανδρεικά τρυκ.Θα μπορούσε απλά να πει:"κάνουμε λόγο για μη-απολύσεις" και να καθαρίσει...

Επειδή όμως κάθε πράγμα έχει και την καλή του προοπτική,πρέπει να πω, πως δε λυπάμαι καθόλου που αυτή η κρίση θα οδηγήσει στην έκλειψη των πολιτικών τύπου Ρέππα.Είναι επιτακτική ανάγκη,για να επιβιώσουμε,να μπορέσουμε να αντικρύσουμε την αλήθεια,να την αποδεχτούμε και να την προφέρουμε.
Την αλήθεια,δίχως τα παραμορφωτικά συνώνυμα των δημαγωγών!

7/2/2012

Friday, February 3, 2012

Aυτοκίνηση και ιδεολογία


"...συγκέντρωση στα χέρια του κράτους,όλων των μέσων μεταφοράς"
(προτεινόμενο μέτρο υπ'αριθμ.6,Μαρξ-Ενγκελς "Κομμουνιστικό Μανιφέστο")



Θυμάμαι παλιά στους "4τροχούς",μια ενδιαφέρουσα στήλη του Νίκου Δήμου,ο οποίος μεταξύ άλλων περιέγραφε τις οδηγικές του εντυπώσεις αποενοχοποιώντας ταυτόχρονα το αυτοκίνητο ως δήθεν κοινωνικό σύμβολο.Η αλήθεια είναι πως,δεν πολυκαταλάβαινα την ανάγκη υπεράσπισης της αυτοκίνησης μια και -λάτρης ο ίδιος αυτοκινήτων και μοτοσικλετών παιδιόθεν-θεωρούσα σχεδόν κοινής αποδοχής την αξία της.
Εσφαλλα φυσικά και το αντιλήφθηκα σύντομα.

Η Ελλάδα της δεκαετίας του "80,υλοποιούσε με τον ιδιόμορφο βαλκανικό της τρόπο τα σοσιαλιστικά κελεύσματα:οι αυτοκινητοβιομηχανίες στη Θασσαλονίκη και στο Βόλο που συναρμολογούσαν αμαξώματα και παρήγαγαν εργοστασιακές παραλλαγές διαφόρων μοντέλων,έκλειναν η μία μετά την άλλη!
Μαζί μ'αυτές,έκλειναν φυσικά κι ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις σχετικές με την αυτοκίνηση (ανταλλακτικά,ελαστικά,μηχανουργεία κλπ),ακυρώνοντας-εν τη γενέσει της-την όποια προσπάθεια να αποκτήσει η χώρα μας αξιόλογη αυτοκινητοβιομηχανία.Επρόκειτο σαφώς για πολιτική επιλογή.
Η Ελλάδα της "αλλαγής" απεχθάνονταν τα εργοστάσια όπου οι καπιταλιστές-σύμφωνα με το μύθο-"πίνουν το αίμα των εργαζομένων" και προτιμούσε την "αγνή" αποβιομηχάνιση και την επιστροφή στις -επιδοτούμενες απ'την ΕΟΚ των "μονοπωλίων"-καλλιέργειες και "καλλιέργειες"...

Το αυτοκίνητο,ως "σύμβολο",θεωρούνταν βδελυρό καπιταλιστικό υποπροιόν ανάξιο ενασχολήσεως.
Στην επιχειρηματολογία συνηγορούσαν αριστεροί οικολόγοι που καταδίκαζαν το "ρυπογόνο κατασκεύασμα",αλλά και ψυχανάλυτές των "60ς που μιλούσαν για το αυτοκίνητο ως "φαλλικό σύμβολο" και τους οδηγούς ως νευρωσικά άτομα που αναζητούν "αναπλήρωση" της μειονεξίας τους στην "ατομική οδήγηση".
Ολη η συγχορδία της αριστεράς (ορθόδοξης και ανανεωτικής) περιφρονούσε την αυτοκίνηση περίπου ως "αστική πολυτέλεια" και κήρυσσε την "εναλλακτική αυτοκίνηση" ("στο σοσιαλισμό φτάνεις με ποδήλατο!") και τον εξισωτισμό (βλέπε στρατωνισμό) των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς!

Η εξ αριστερών κριτική,δεν ήταν εντελώς αβάσιμη.Ασφαλώς και υπάρχουν "ψώνια" που βλέπουν το αυτοκίνητο ως status symbol,ασφαλώς και ένα μεγάλο μέρος της ατμοσφαιρικής ρύπανσης οφείλονταν στα αυτοκίνητα,ασφαλώς και η αυτοκίνηση ήταν-στα πρώτα της χρόνια-είδος πολυτελείας,απαγορευμένος καρπός για την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Αλλά,η κριτική,ήταν-ως συνήθως είναι η αριστερή ανάλυση-ελλειπής.
Η οργάνωση/συστηματοποίηση της παραγωγής (από τον Henry Ford)οδήγησε στη μαζική κατασκευή αυτοκινήτων,στην πτώση του κόστους και στην προσέγγιση του αυτοκινήτου "στο λαό".Τυπική καπιταλιστική εξέλιξη:η πολυτέλεια του χτες,δυνατότητα του σήμερα.!
Από την άλλη,η διαρκής τεχνολογική εξέλιξη (νέοι κινητήρες,βελτιωμένα καύσιμα,καταλύτες) περιόρισε δραστικά τους ρύπους και ήδη σήμερα μπήκαμε στο στάδιο της μαζικής κατασκευής αυτοκινήτων μηδενικών ρύπων (ηλεκτροκινητήρες)!Ακόμη μια αρχική "επιτυχία" της σοσιαλιστικής οικολογίας,μετατρέπεται ραγδαία σε επιχείρημα υπέρ της καπιταλιστικής τεχνολογίας.
Τέλος,πέρα από τα "ψώνια" που κάνουν το κέφι τους (πράγμα το οποίο δε βλέπω γιατί πρέπει να μας ενοχλεί),χιλιάδες οχήματα επαγγελματικής χρήσης αποτελούν κυριολεκτικά εργαλεία δουλειάς για εκατομμύρια ανθρώπους.Μειώνουν τον ανθρώπινο μόχθο,αυξάνουν την παραγωγικότητα,προάγουν τον πλούτο,διευκολύνουν με λίγα λόγια τη ζωή μας!
Αυτοκίνηση-σοσιαλισμός:σημειώσατε 1!

Την ίδια περίοδο,ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" έδινε τα δικά του διαπιστευτήρια στην αυτοκίνηση:Lada,Moskvitch,Skoda,Polski,Dacia,Zastava,Trabant,Wartburg.Κατασκευές φιλότιμες,αλλά βενζινοβόρες,ρυπογόνες και τεχνολογικά υπολειπόμενες των δυτικών περίπου μια εικοσαετία.Ο σοσιαλισμός και εδώ αδυνατούσε να ανταγωνιστεί τεχνολογικά το δυτικό καπιταλισμό και επένδυε στην ιδεολογία της "σοσιαλιστικής απλότητας" ως "γνήσιας λαικής αρετής"!Είχε πλάκα να ακούς κομμουνιστές της γειτονιάς σου-οι οποίοι φυσικά μόνο τέτοια αυτοκίνητα αγόραζαν-να προσπαθούν να σε πείσουν για την "υπεροχή" τους σε σχέση με τα δυτικά...
Για τους "πιο ίσους βέβαια" της νομενκλατούρας,τέτοια διλήμματα δεν υπήρχαν:πολυτελή Zil και Tschaika,αντίγραφα παλιών Cadillac για τους συντρόφους του πολιτμπιρό.
Ξεχωριστής αναφοράς,χρήζουν τα cult ταξί Volga που έβλεπε κανείς στη χώρα μας,καθώς και το Trabant που επέλεξε ως "μούσα" του ο Andy Warholl! Εδώ κι αν μιλάμε για "θεωρητική" προσέγγιση του αυτοκινήτου...

Στην Ελλάδα,του ροζ σοσιαλισμού,τα πράγματα εξελίχθηκαν με σουρρεαλιστική μορφή: ναι μεν αποκηρύσσουμε τη "μερσεντέ" των αφεντικών,αλλά δε λέμε όχι στη "μπεμβέ" την 316 τη "λαική".Οι "ψαγμένοι" αγόραζαν "άουντι" και οι σνομπ "σάαμπ".
Αργότερα,μετά το "89 και κυρίως με το ευρώ και τη φούσκα του δάνειου χρήματος,ο Ελληνας ξεσάλωσε:πολυτελή τζιπ,σπορ,"κούρσες" και SUV,αλλά και "ξεσκέπαστα" και "ένα δεύτερο για την πόλη".
Ο ιδιότυπος ψυχισμός μας έμπρακτα:"περιφρονούμε" κάτι μόνο μέχρι να μπορέσουμε να το αποκτήσουμε ("όσα δε φτάνει η αλεπού...").
Αλλά και ο εκβαρβαρισμός της αισθητικής του "μπουφέ":αφού το αυτοκίνητο αποκτάται εύκολα,είναι απλά για "μόστρα".Εξ ού και η μετατροπή κλασσικών αυτοκινήτων,όπως το Mini και το VW Beetle σε σύγχρονα life-style symbols (όχι πως είναι επικριτέο φυσικά κάτι τέτοιο και η ματαιοδοξία κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι)!

Για τους αμερικανούς,το αυτοκίνητο είναι κομμάτι της κουλτούρας τους εδώ και δεκαετίες.Για εμάς,που οι αμερικανικες ταινίες είναι κομμάτι της δικής μας κουλτούρας(προς μέγιστη απογοήτευση του Περισσού),η άνθηση της αγοράς αυτοκινήτου σηματοδότησε και τη βιωματική επαφή με αυτό:εκδρομές,βόλτες με τους φίλους,ρομαντικές αποδράσεις,χώρος συνεύρεσης για νεαρά ζευγάρια.Ο Ελληνας αγαπάει το αυτοκίνητο όπως όλοι οι άνθρωποι γιατί διευρύνει τη δυνατότητα αυτονομίας του.Αποτελεί ξεκάθαρα,μέσον ελευθερίας,έστω και εντός των ορίων του δρόμου.Οποιος έχει τη δυνατότητα αυτο-κίνησης,ποτέ δε θα επιλέξει την ετερο-κίνηση.Ο πειρασμός της αυτονομίας είναι ασυναγώνιστος.

Σκεφτείτε μόνο,να είχαμε μια-δυο αυτοκινητοβιομηχανίες στην Ελλάδα,πόσο καλύτερες θα ήταν σήμερα οι προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας μας!
Αλλά αυτή,είναι μια άλλη,αμαρτωλή συζήτηση...

Οι διαννοούμενοί μας-αριστεροί στη συντριπτική τους πλειοψηφία-εξακολουθούν να σνομπάρουν τα αυτοκίνητα ως υποδεέστερα των πνευματικών τους αναζητήσεων.Δικαίωμά τους!
Προσωπικά,οι ιδεολογικές μου αναζητήσεις πάντοτε επηρεάζονταν ισχυρά από αισθητικούς παράγοντες.Ενδεχομένως η ίδια η ιδεολογία μου,δεν είναι άλλο από επιφαινόμενο αισθητικής!
Υπό αυτή την έννοια,μεταξύ του Μάκη Μαίλη εντός Moskvitch και του Dustin Hoffmann εντός Alfa Romeo Spider του "65,δεν τίθεται καν ζήτημα!
"Δεν είναι έτσι,Mrs.Robinson?"

3/2/2012