Total Pageviews

Friday, June 29, 2012

Παρόντες...

Robert Falcon Scott (1868-1912)-Βρετανός εξερευνητής.Εξαφανίστηκε στο Νότιο Πόλο το 1912 κατά τη διάρκεια χιονοθύελλας,τριακόσια μέτρα πριν φτάσει στο καταφύγιο,μαζί με τους συντρόφους του.Ταξίδεψαν απογοητευμένοι (ο Amundsen είχε προλάβει να φτάσει πρώτος στον Ν.Πόλο και να υψώσει τη Νορβηγική σημαία) για να μην επιστρέψουν ποτέ...
Το μεγαλείο του ανθρώπου που δαμάζει τα στοιχεία της φύσης,αναζητώντας το απροσπέλαστο,κρίνοντας κάθε όριο σαν πρόκληση υπέρβασης,φέρνοντας τη φύση στα μέτρα του,μπολιάζοντας τη γη με την ηθική του ανθρώπινου είδους,εκτινάσσοντας στο σύμπαν την εκκωφαντική σιωπή της υπαρξιακής του κραυγής.
Εξερευνητές,θαλασσοπόροι,τυχοδιώκτες,κυνηγοί του ορίζοντα και του άγνωστου που εκτείνεται πέρα  απ'την εμπειρία: αληθινοί ήρωες!
Εξαφανίστηκαν (προσωρινά,τα σώματά τους βρέθηκαν οχτώ μήνες αργότερα),αλλά δε θα ξεχαστούν ποτέ...

Andreu Nin (1892-1937)-Ισπανός σοσιαλιστής,εντάχθηκε στους τροτσκιστές και πολέμησε στις τάξεις του POUM στον Ισπανικό εμφύλιο.Το 1937 "εξαφανίσθηκε" στη Βαρκελώνη.Δεκαετίες αργότερα έγινε γνωστό πως είχε απαχθεί και εκτελεστεί από πράκτορες της NKVD (σταλινική υπηρεσία ασφαλείας,μαμά της μεταγενέστερης KGB).Στο γνωστό σύνθημα-ερώτηση των συντρόφων του "donde esta Nin?" (πού είναι ο Νιν?) ,οι σταλινικοί απαντούσαν με ωμότητα "En Salamanca o en Berlin" (τα αντίστοιχα κέντρα των φιλοναζιστών της εποχής)...
Αγνοί ιδεολόγοι που κάποτε πίστεψαν σ'έναν καλύτερο κόσμο και δόθηκαν ολόψυχα στην επανάσταση!Πόσοι προδόθηκαν από πρώην συντρόφους,στο όνομα της "ιδεολογικής καθαρότητας" που δεν ήταν άλλο από μασκαρεμένος απολυταρχισμός! Πόσους πήρε στο λαιμό του ο "πατερούλης-Στάλιν",ο "μεγάλος τιμονιέρης-Μάο",ο Πολ-Ποτ,ο Τσαουσέσκου,ο Χόνεκερ,ο "κομμαντάντε Φιντέλ"...
Ζωντανή θα μένει πάντα η ουτοπία-αδιάφορο αν η λογική την αντιστρατεύεται-για έναν κόσμο ονειρικής πανανθρώπινης συναδέλφωσης.Υπόμνηση ίσως του χαμένου παράδεισου, η φαντασίωση αυτή θα στοιχειώνει τα ανθρώπινα όνειρα στο διηνεκές και θα συγκινεί διαχρονικά.
Τιμή σ'όσους ειλικρινά την πίστεψαν,είτε γελάστηκαν,είτε προδόθηκαν,είτε "εξαφανίστηκαν" σε σκοτεινές ιστορικές σελίδες! Τι κι αν ιδεολογικά χώρισαν οι δρόμοι μας,υπήρξα κάποτε νέος με αριστερές αντιλήψεις και θυμάμαι την αίσθηση...Άλλωστε,θεμελιώδες φιλελεύθερο καθήκον είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας.Το δικαίωμα στην ατομική γνώμη το αναγνωρίζω για όλους (ακόμη και για τους θύτες).

Raul Wallenberg (1912-1947)-Σουηδός διπλωμάτης,πρέσβης της χώρας του στην υπό ναζιστική κατοχή Ουγγαρία,διέσωσε με την πολιτική του χιλιάδες Εβραίους από τις εκτελέσεις.Το 1947 απήχθη και τα ίχνη του χάθηκαν! Με τη στάση του,ερχόμενος σε αντίθεση με την επίσημη πολιτική της φιλοχιτλερικής Σουηδίας,προέκρινε το ρόλο του ανθρώπου από αυτόν του διπλωματικού υπαλλήλου.Διασώζοντας συνανθρώπους του,διέσωσε την τιμή της Σουηδίας και της ανθρωπότητας.
Από την Αντιγόνη που αψηφά το Κράτος της για να θάψει το νεκρό αδερφό της και από τον Προμηθέα
που αψηφά τους θεούς για να μπορεί να επιλέγει ελεύθερα,διαχέεται ανά τους αιώνες το ανυπόταχτο πνεύμα της ανθρώπινης ελευθερίας.Πάντοτε θα υπάρχει ο μόνος απέναντι στο πλήθος που θα υπερασπίζεται την επιλογή του.Πάντοτε θα με συγκινεί αυτή η επιλογή,αρκεί να συνεπάγεται ζωή και όχι θάνατο.Είναι εύκολο να εξολοθρεύεις ανθρώπους στο όνομα του οποιουδήποτε "ιδανικού".
Πόση δύναμη όμως χρειάζεται να τους διασώζεις δίχως προαπαιτούμενα,δίχως να σ'ενδιαφέρει αν "το αξίζουν",από πίστη και μόνο στην ιερότητα της ζωής,από σεβασμό στο δικαίωμα του καθενός μας να διαβεί απ'αυτόν τον κόσμο δίχως ν'απολογείται για το χρώμα του,για την καταγωγή του,για τη γλώσσα που μιλάει,για τα ρούχα που φοράει,για το θεό που πιστεύει ή αγνοεί...
Είναι πάντοτε δυσκολότερη η επιλογή της ζωής!

Τρεις άνθρωποι,τρεις "εξαφανίσεις",τρία υποδείγματα ζωής.
Χιλιάδες άλλοι πέρασαν,ακόμη περισσότεροι θα υπάρξουν λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί.
Αν κάτι δείχνει η ιστορία τους είναι πως αληθινή εξαφάνιση δεν υπάρχει,πρόκειται για φυσική εξόντωση.Ένας άνθρωπος δεν εξαφανίζεται εύκολα.Πόσο μάλλον οι χιλιάδες που κατά καιρούς "εξαφάνιζαν" τα καθεστώτα τύπου Πινοσέτ-Βιντέλα-Αμίν Νταντά και οι ανά τον κόσμο εκδοχές των σοσιαλιστικών παραδείσων.

Το άλλο,που μένει διαχρονικά ως μήνυμα,είναι χαραγμένο στον Άγνωστο Στρατιώτη:
"ανδρών επιφανών,πάσα γη τάφος"...

29/6/2012

Tuesday, June 26, 2012

Πολυτέλειας εγκώμιο

Παραθέτω το διάλογο της Emma Goldman με το σύντροφό της Alexander Berkman, όπως τον έχει αποδώσει στο "Living my life":
A.B: "δεν είναι συμβατή η πολυτέλεια με έναν αναρχικό,όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια"
E.G: "μα τα όμορφα πράγματα,δεν είναι πολυτέλειες,είναι αναγκαιότητες.Η ζωή θα ήταν ανυπόφορη χωρίς αυτά" του απάντησα κι όμως βαθιά μέσα μου ένιωθα πως είχε δίκιο: οι επαναστάτες θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή,γιατί όχι και τις ομορφιές της?

Η τυπική σοσιαλιστική σκέψη θεωρεί πως υπάρχει στον κόσμο απόλυτη επάρκεια αγαθών για όλους και το μόνο που αρκεί να γίνει είναι αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων στρωμάτων.Υπό αυτό το πρίσμα,ο πολυτελής βίος, η επιδίωξη της πολυτέλειας,συμβάλλουν στη διαιώνιση της υφιστάμενης ανισότητας και δυσχεραίνουν την κοινωνική δικαιοσύνη που οι σοσιαλιστές επαγγέλλονται.Η πολυτέλεια λοιπόν είναι έννοια ηθικά αποδοκιμαστέα.


Τυπική έκφραση αυτής της αντίληψης αποτελεί το αρχέτυπο ενδυμασίας και συμπεριφοράς που εκπροσωπεί το "ταγάρι"!
Εκατοντάδες-αριστεροί-διανοούμενοι  αποκηρύσσουν τις ανέσεις της αστικής ζωής και υιοθετούν έναν "εναλλακτικό τρόπο ζωής" με κοινό τόπο τις αναφορές στη μητέρα-φύση και την ηθική απαξίωση των "ανέσεων της μπουρζουαζίας"...
Οι κώδικες του ταγαριού είναι τυποποιημένοι:
-Όχι στο αυτοκίνητο,ναι στο περπάτημα/ποδήλατο.
-Όχι στο ξενοδοχείο,ναι στο κάμπινγκ.
-Όχι στις πλαστικές καρέκλες,ναι στις ξύλινες.
-Όχι στα τακούνια,ναι στα σανδάλια (ή και ξυπόλητες)!
-Όχι στο κομμωτήριο,στην αποτρίχωση,στα αρώματα,σε ό'τι συνιστά το γυναικείο καλλωπισμό,ναι στη "φυσική ομορφιά" (και στο "φυσικό άρωμα")...
-Όχι στο κλαμπ,ναι στο καφενείο! Αλλά και εκεί,όχι στα χαρτιά,ναι στο τάβλι!
-Όχι στα πούρα,ναι στα στριφτά!
-Όχι στις γραβάτες,ναι στα γιλέκα!
-Όχι στη Μύκονο,ναι στην Αντίπαρο...
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.Ένα πλήθος σύμβολα της καθημερινής ζωής,χρησιμοποιούνται για να "δηλωθεί μια πολιτική θέση"! Θα το ονόμαζα lifestyle της ιδεολογίας, μια μορφή "ΚΛΙΚ" του αριστερισμού.
Κοινό χαρακτηριστικό της ταγάρικης αντίληψης,η έμφυτη αγάπη προς τον "ευγενή άγριο" της προϊστορίας και η απόλυτη απέχθεια για τον "αλλοτριωμένο μπουρζουά".
Σε πρακτικό επίπεδο,αυτό μεταφράζεται συχνότατα σε κακές σχέσεις με το σαπούνι!

Αλλά,το ζήτημα δεν είναι να καταγράψουμε τη γραφικότητα του ταγαριού.Κάθε άποψη είναι σεβαστή και κάθε άνθρωπος δικαιούται να υιοθετεί τα πρότυπα συμπεριφοράς που τον εκφράζουν.
Το θέμα μας είναι η πολυτέλεια.
Ήδη η Emma Goldman δείχνει να εκφεύγει της σοσιαλιστικής ορθοδοξίας και αντί του μίζερου εξισωτισμού εν μέσω φτώχειας,να αναζητά στην πολυτέλεια το στοιχείο που ομορφαίνει τη ζωή,επιθυμώντας μια μελλοντική κοινωνία όχι μόνο ισότητας αλλά και όμορφων πραγμάτων.Μία κοινωνία ισότητας εν μέσω πλούτου δηλαδή! Πρόκειται ασφαλώς για γοητευτική ουτοπία,αλλά είναι ένας οραματισμός απείρως θελκτικότερος απ'αυτόν που έχει αποδεχθεί ο Berkman και ο οποίος-δυστυχώς-ήταν αυτός που ιστορικά υλοποιήθηκε οποτεδήποτε εγκαθιδρύθηκε ο σοσιαλισμός...

Η Emma μοιάζει ειλικρινής ανθρωπίστρια ως προς τις προθέσεις της.Το σφάλμα της-κατά τη γνώμη μου-βρίσκεται στη θεωρητική της ανάλυση.
Μερικές δεκαετίες αργότερα,ο Ludwig von Mises θα το αναδείξει εύστοχα: "το πολυτελές προιόν είναι αρχικά προνόμιο των πλούσιων αλλά σταδιακά,δίνει το ερέθισμα στους παραγωγούς να μαζικοποιήσουν την παραγωγή του ρίχνοντας το κόστος του και κάνοντάς το προσιτό στα κατώτερα στρώματα.Ολόκληρη η πορεία του πολιτισμού ακριβώς σ'αυτή την εξέλιξη στηρίζεται: η πολυτέλεια του σήμερα γίνεται η αναγκαιότητα του αύριο"!
Δεκάδες τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον Mises.
Από το αυτοκίνητο ως το πιο πρόσφατο,το κινητό τηλέφωνο,το αρχικά δυσπρόσιτο πολυτελές προιόν μετατράπηκε σε προιόν καθημερινής χρήσης για όλους.
Ο Mises δε μασάει τα λόγια του: "μόνο στον καπιταλισμό,όπου κάθε άτομο αποφασίζει το ίδιο το τί θα καταναλώσει και όπου ο καταμερισμός της εργασίας καθιστά δυνατή τη μαζική παραγωγή ενός προϊόντος είναι δυνατή αυτή η εξέλιξη.Σε μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου η κατανάλωση αποφασίζεται από τους κρατούντες και η παραγωγή ρυθμίζεται απ'αυτούς, δεν μπορεί να υπάρξει το ερέθισμα της προόδου που δίνει η ατομική επιλογή  (μεταξύ άλλων και της πολυτέλειας)"!
Η πολυτέλεια αποτελεί ερέθισμα για κοινωνική πρόοδο σε περιβάλλον καπιταλιστικής κοινωνικής οργάνωσης.
(Ludwig von Mises- "Socialism.an economic and sociological analysis").

Συχνότατα αποστρεφόμαστε τον πλούσιο που επιδεικνύει τα gadgets του.Ωστόσο,το να μετατρέπουμε την προσωπική μας ενόχληση σε απόρριψη των προϊόντων της πολιτισμικής εξέλιξης,συνιστά προφανή αστοχία: μας ενοχλεί ο γάιδαρος και χτυπάμε το σαμάρι...
Πάντοτε θα υπάρχουν επιδειξιομανείς οιηματίες πλούσιοι και φτωχοί.Απλώς οι πρώτοι έχουν περισσότερες δυνατότητες έκφρασης των συμπλεγμάτων τους.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι με ποιόν τρόπο εξυπηρετείται προσφορότερα το συμφέρον της κοινωνίας: απορρίπτοντας τον πλούτο και τα παράγωγά του ή κατευθύνοντας την παραγωγή προς την ικανοποίηση της ζήτησης των πολλών?
Προφανώς η δεύτερη επιλογή εξασφαλίζει μεσοπρόθεσμα μεγαλύτερη συμμετοχή των πολλών στα προϊόντα που αρχικά αποτελούν προνόμιο των πλουσίων.
Πρόκειται για κρίσιμη κοινωνική επιλογή!
Από καθαρά οικονομική σκοπιά,η οπτική του Mises δίνει ικανοποιητικότερο κοινωνικό αποτέλεσμα από τις οραματικές διακηρύξεις των σοσιαλιστών!
Αυτό βέβαια,μου πήρε χρόνια να το κατανοήσω και είναι σε κάποιο βαθμό κατανοητό: οι νέοι ανταποκρίνονται ευκολότερα στο συναίσθημα που διεγείρει η συνθηματολογία.Η αναλυτική σκέψη,έρχεται αργότερα.

Αποδεκτή και ηθικά αποενοχοποιημένη λοιπόν η πολυτέλεια για τους λόγους που περιγράψαμε.
Σε ψυχολογικό επίπεδο,αυτό μας οδηγεί σε μια άλλου επιπέδου λύτρωση: στον εξορκισμό της μίζερης αντίληψης της ζωής,της ανθρωπολογίας της αντι-διασκέδασης ,του μπολιάσματος της ζωής με ενοχές εν ονόματι των υψηλών ιδανικών που-δήθεν-θίγονται οποτεδήποτε χαιρόμαστε τη ζωή.
Η πουριτανική ηθική είναι κοινή στο σοσιαλιστικό και χριστιανικό ιερατείο.Δεν είναι ίδιον του καπιταλισμού (παρά τη γνωστή εργασία του Max Weber, "Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού").Τη συναντούμε και στους σοσιαλιστές!
Θυμηθείτε πώς "διασκεδάζουν" τα "ταγάρια": ταβέρνα,ρετσίνα,κάπνα,καημοί στον μπαγλαμά και "κακούργα κενωνία"! Τρελό κέφι πραγματικά...
Οτιδήποτε πραγματικά θυμίζει διασκέδαση έχει εξοριστεί στο όνομα της "ιδεολογικοποιημένης ψυχαγωγίας".Δεν υπάρχει χώρος για κάτι ιδεολογικά ουδέτερο,πρέπει κάθε τραγούδι να έχει συγκεκριμένο νόημα,να παραπέμπει σε συγκεκριμένη ιδεολογία,να δίνει αντίστοιχα μηνύματα.
Με τέτοια προαπαιτούμενα,ο αυθορμητισμός πάει περίπατο,η διασκέδαση αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά,μετατρέπεται σε κατήχηση...
Έχετε δει κνίτη ή ρηγά να γλεντάνε? Αν ναι,μάλλον θα πρόκειται για "ρεφορμιστές"...

Ναι λοιπόν στην πολυτέλεια,ναι στο περιττό,ναι στην απόλαυση της καθημερινότητας δίχως ενοχές.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο ζωής του σεβόμενος τους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης ,όντας ανεπηρέαστος από τον ηθικό έλεγχο των λογής ιερατείων (θρησκευτικών/κομματικών).
Η κατανάλωση ουίσκυ δεν αυξάνει τη φτώχεια,ακριβώς όπως η κατανάλωση ρετσίνας δεν τη μειώνει.
Οι πολιτικές όμως που συμβάλλουν στην καταπολέμησή της εμπεριέχουν την αποδοχή του ουίσκυ στον ίδιο βαθμό με τη ρετσίνα.
Αντίθετα,όσοι δαιμονοποιούν το ουίσκυ χάριν της ρετσίνας οραματίζονται την εξάλειψη του πλούτου ως μέσον για την εξάλειψη της φτώχειας.
Η ιστορία όμως απέδειξε πως η έκλειψη του ουίσκυ νομοτελειακά οδηγεί στην καθολικότητα της φτώχειας (δίχως καν ρετσίνα)...

Ας πιούμε λοιπόν ένα ποτό ακούγοντας Bryan Ferry...


ΥΓ To Red Breast είναι ένα εξαιρετικό ιρλανδέζικο ουίσκυ που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε σοσιαλιστές και μη...
26/6/2012

Saturday, June 23, 2012

Η τυραννία της αυθεντίας

Διαβάζοντας τη "Μοιραία Έπαρση" ("Fatal Conceit") του Hayek ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τη θεωρητική ανάλυση ενός ζητήματος το οποίο μέχρι τώρα διαισθητικά με ενοχλούσε: πρόκειται για την πατερναλιστική ισχύ της αυθεντίας και άρα την εξουσιακή γοητεία που αυτή ασκεί στη συνείδηση των ανθρώπων.
Η ευφυϊα του Hayek προσεγγίζει φυσικά το ζήτημα με αξιοθαύμαστη αναλυτική δύναμη.Η έπαρση δεν είναι άλλο από τη δογματική πεποίθηση που αποκτούν οι άνθρωποι ότι μπορούν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν με κάθε λεπτομέρεια τις συνθήκες της ζωής τους.Παραβλέπουν-λέει ο Hayek-τις   ασύνειδες επιδράσεις του κοινωνικού βίου στη διαμόρφωση των ηθών και του συμπλέγματος των συνηθειών που ο ίδιος ονομάζει "ηθική παράδοση" (moral tradition) μιας κοινωνίας.Με απλά λόγια,το σύνολο των επιδράσεων που έχει ο κοινωνικός βίος στη συνείδηση των ανθρώπων,περιλαμβάνει και τομείς μη υπαγόμενους στην αυθεντία του Λόγου.Ένα σωρό πράγματα από όσα καθημερινά κάνουμε "από συνήθεια",τα έχουμε υιοθετήσει δίχως αναλυτική κρίση επειδή η σωρευμένη κοινωνική εμπειρία (ή ηθική παράδοση) έχει επιβεβαιώσει τη χρησιμότητά τους στον κοινωνικό βίο.

Οι άνθρωποι όμως,έχουν την τάση να δίνουν μεγάλη σημασία στη λογική ανάλυση και να παραβλέπουν το ασυνείδητο και τα παράγωγά του (δημιουργική φαντασία,όνειρο,εμπειρικοί πειραματισμοί,τυποποιήσεις συμπεριφοράς,μη γλωσσικοί κωδικοί επικοινωνίας κ.α).
Ταυτόχρονα,μια βασική ανθρώπινη ανάγκη,είναι η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας.Ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ασφαλής στο περιβάλλον του.Όταν αυτό εξασφαλιστεί,επιθυμεί να νιώθει ασφαλής...με τον εαυτό του,πράγμα που σημαίνει πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιθυμούν να συντηρούν ερωτηματικά μέσα τους και προστρέχουν σε απαντήσεις.
Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να διαχειριστούν την ανασφάλεια που τα διλήμματα της καθημερινότητας μας θέτουν.
Το άγνωστο τρομάζει,προκαλεί υπαρξιακό άγχος,ο άνθρωπος το βιώνει ως άχθος.
Απέναντι στα ερωτηματικά υπάρχουν δυο επιλογές:
- η πρώτη είναι η διαρκής κριτική εγρήγορση, διαδικασία όμως που προϋποθέτει αντίστοιχη νοητική εκπαίδευση (κριτική παιδεία) και αποδοχή της σχετικότητας των εμπειρικών μας κρίσεων (αντιδογματική ηθική).
- η δεύτερη, είναι η προσφυγή στην "εγκυρότητα της αυθεντίας".Αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε οι ίδιοι το δίλημμα, προσφεύγουμε στους "ειδικούς".

Η εμπειρία δείχνει πως κατά κανόνα η δεύτερη επιλογή προκρίνεται.Το φαινόμενο είναι εύλογο,αν υπολογίσουμε πόσο δύσκολο είναι να ισχύσουν οι προϋποθέσεις της πρώτης επιλογής.
Ωστόσο,πρόκειται για επιλογή που ενέχει σαφείς κινδύνους για την ανθρώπινη ελευθερία.
Η επίκληση της αυθεντίας, εδράζεται στην ορθή αντίληψη πως ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να κατέχει γνώση περί παντός επιστητού και συνεπώς πρέπει να υπάρχει καταμερισμός των γνώσεων και εξειδίκευση.Είναι εύλογο όταν τίθεται ένα ζήτημα, τον κύριο λόγο να έχουν οι ειδικοί επί του θέματος.Όπως προσφεύγω στον υδραυλικό για τα ζητήματα της βρύσης μου, έτσι προσφεύγω στο μηχανικό για τα ζητήματα του αυτοκινήτου μου κ.ο.κ

Στη ζωή ωστόσο,συχνά τίθενται πολυπλοκότερα ζητήματα προς επίλυση.Κατά κανόνα οι κυβερνήσεις αναθέτουν τότε σε "επιτροπές ειδικών" την επεξεργασία τους,πράγμα απόλυτα θεμιτό.
Στη συνέχεια όμως, εφοδιάζουν το πόρισμα της επιτροπής ειδικών με "κυβερνητικό πιστοποιητικό γνησιότητας".Το πόρισμα πλέον,παύει να αποτελεί το συμπέρασμα μιας συλλογικής ανθρώπινης διαβούλευσης και αποκτά χαρακτηριστικά "επίσημης θέσης" η οποία χαίρει της κυβερνητικής αποδοχής και βάση της οποίας η κυβέρνηση στη συνέχεια νομοθετεί..Αποκτά δηλαδή χαρακτηριστικά επίσημου δόγματος και συνεπώς,κάθε αντίθετη άποψη είναι όχι μόνο μειωμένης υπόληψης (ως ανεπίσημη) αλλά και ενδεχομένως εξοβελιστέα.

Παράδειγμα 1ο: πριν δυο χρόνια,υπήρξε το ζήτημα της "πανδημίας της γρίππης των χοίρων" και το ερώτημα αν θα έπρεπε να εμβολιασθεί συνολικά ο πληθυσμός.Η Ελλάδα,όπως και άλλες χώρες,στο ζήτημα αυτό ευθυγραμμίστηκε με την "αυθεντία" της "W.H.O" (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας).Οι "κατευθυντήριες οδηγίες" που εξέδωσε το ΚΕΕΛΠΝΟ ήταν σε απόλυτη εφαρμογή της σύστασης της WHO για καθολικό εμβολιασμό.
Σήμερα,μπορούμε με εγκυρότητα να υποστηρίξουμε πως η άποψη της WHO περί "πανδημίας" ήταν αβάσιμη.Με άλλα λόγια οι ειδικοί έσφαλλαν!
Το γεγονός δεν πρέπει να εκπλήσσει:
-αφ'ενός μεν,κάθε επιτροπή ειδικών,έχει δικαίωμα στο σφάλμα,έστω κι αν οι πιθανότητες να το διαπράξει είναι μικρότερες απ'ό'τι των μη-ειδικών
-αφ'ετέρου δε,η κηδεμόνευση των επιτροπών ειδικών από τους κυβερνητικούς φορείς,οδηγεί σε γραφειοκρατικές περιπλοκές από τις οποίες συχνά βλάπτεται σοβαρά η αλήθεια.
Είναι σημαντικό να τονιστεί πως,ούτε η WHO ούτε το ΚΕΕΛΠΝΟ προέβησαν σε κάποιου είδους αυτοκριτική: είναι ίδιον της αυθεντίας η οίηση...
Προσωπικά,έσφαλλα υιοθετώντας τη σύστασή τους και το έπραξα παρασυρόμενος από τον "εσμό" που συγκροτούσε την αντίθετη άποψη: συνωμοσιολόγοι της κακιάς ώρας ("τα εμβόλια τα φτιάχνουν οι πολυεθνικές για να κονομάνε"),δεισιδαίμονες αμόρφωτοι ("τα εμβόλια μας τα δίνουν για να αρρωσταίνουμε και να κονομάνε ή για να... μας ελέγχουν!!") κ.ο.κ.
Ανάμεσά τους,υπήρχαν και ιατροί που εξέφραζαν εύλογες αμφιβολίες, αλλά δεν τους έλαβα υπ'όψιν,γοητευμένος απ'την αυθεντία των ειδικών!
Αναγνωρίζω το λάθος μου.
Εκκινώντας από την ορθή αντίληψη πως η γνώμη των ειδικών είναι κατά τεκμήριο εγκυρότερη,ας μην οδηγούμαστε στην άκριτη αποδοχή της αυθεντίας: βλάπτει σοβαρά την κρίση μας.

Παράδειγμα 2ο: όσοι προσφεύγουμε για σέρβις αυτοκινήτου στην "επίσημη αντιπροσωπεία",το πράττουμε υποκύπτοντας στη γοητεία της αυθεντίας.Σύντομα διαπιστώνουμε την εξαπάτηση.Οι αντιπροσωπείες,κατά κανόνα, παρέχουν άθλιες και υπερκοστολογημένες υπηρεσίες συχνά με την πλήρη κάλυψη των εργοστασίων,τα οποία έχουν εφεύρει έναν έξυπνο τρόπο διακίνησης ανταλλακτικών.Απέναντι σ'αυτό το σύστημα παραπλάνησης καταναλωτή,μόνη λύση είναι η ενημέρωση.Οι ενώσεις καταναλωτών και το διαδίκτυο,αλλά και η απλή συζήτηση με φίλους.
Σημειώνω επίσης,το γεγονός πως η αποκλειστικότητα αντιπροσώπευσης,την οποία ευνοούν οι κυβερνητικές ρυθμίσεις,συμβάλλει κατά μείζονα λόγο στην υπερτιμολόγηση υπηρεσιών  και την διαιώνιση του αμφίβολου γοήτρου του "επίσημου αντιπρόσωπου".
Ασφαλώς η άρση των περιορισμών (απελευθέρωση) στην εισαγωγή/εμπορία,θα έλυνε μεγάλο μέρος του προβλήματος (φτου κακά νεοφιλελεύθερες απόψεις...).

Παράδειγμα 3ο και φαρμακερό: η επίσημη αδειοδότηση! Εδώ μπαίνουμε σε βαθιά νερά,αφού ερχόμαστε αντιμέτωποι με το διαχρονικό διεκδικητή της επικρατέστερης μορφής αυθεντίας: μιλώ βέβαια για το Κράτος σε όλες του τις εκδοχές (δημοκρατική ή αυταρχική).
Κάθε πολίτης για να εργαστεί,οτιδήποτε και να κάνει,πρέπει να αδειοδοτηθεί από το Κράτος.Η διαδικασία αδειοδότησης κατά κανόνα συνίσταται στη συλλογή εγγράφων που φέρουν σφραγίδες δημοσίων υπηρεσιών και ενδεχομένως σε αυτοψία από εκπροσώπους της δημόσιας αρχής! Το γραφειοκρατικό σύμπλεγμα συμπληρώνεται από το απαραίτητο αντίτιμο είτε ως επίσημο παράβολο,είτε ως ανεπίσημο "λάδωμα" προκειμένου να πεισθεί ο δύσπιστος υπάλληλος...
Στο χορό έχουν εσχάτως εισέλθει και οι επαγγελματικές ενώσεις,οι οποίες αναλαμβάνουν να καθορίσουν τα κριτήρια αδειοδότησης : πόσα ταξί "πρέπει" να υπάρχουν ανά 1000 κατοίκους (!), πόσα φαρμακεία ανά τετραγωνικό (!),πόσα συμβολαιογραφεία ανά δήμο κ.ο.κ Η αναφορά στα επαγγέλματα αυτά διόλου τυχαία δε γίνεται,αφού δείχνει με ποιό τρόπο η  επίσημη αδειοδότηση συμβάλλει στη συντήρηση των προνομίων των κλειστών επαγγελμάτων.Προνόμια τα οποία εξυπηρετούν όσους ήδη είναι ενταγμένοι (όσους τρούπωσαν που θά'λεγε κι ο Βουτσάς), σε βάρος των ανέργων ομότεχνών τους και των καταναλωτών.
Διαδικασίες λοιπόν με σαφές οικονομικό αποτέλεσμα και στόχευση (αντιπαραγωγική προσοδοθηρία) οι οποίες όμως ελάχιστα διασφαλίζουν αξιόπιστα κριτήρια λειτουργίας!

Η Κρατική αυθεντία είναι βέβαια σαφώς πιο επικίνδυνη,λόγω της ισχύος του συνηγόρου της.
Στο μεσαίωνα,αναγόρευε σε επίσημη αλήθεια τη γεωκεντρική θεωρία και απειλούσε τον Κοπέρνικο και το Γαλιλαίο με θανατική καταδίκη.
Σήμερα ευτυχώς είναι ηπιότερη,αλλά προκαλεί αντίστοιχα προβλήματα: από την αυθεντία του δημόσιου πανεπιστήμιου και του καθηγητικού συγγράμματος, ως την απαγόρευση της παρέλασης ομοφυλόφιλων στη Θεσσαλονίκη επειδή ο μητροπολίτης την έκρινε ανήθικη...Ό'τι αναγορεύει τη γνώμη του μητροπολίτη σε επίσημη θέση της πολιτείας και άρα σε απαγόρευση της εκδήλωσης των gay δεν είναι άλλο από την αυθεντία του πολιτειακού φορέα (χρόνια τώρα συζητάμε για διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και θα συνεχίσουμε να...συζητάμε).

Ανακεφαλαιώνοντας.
Ευπρόσδεκτη η επιστημονική έρευνα και οι επίσημες θεωρίες.
Η μετατροπή τους όμως σε επίσημα δόγματα με την κύρωση της αυθεντίας του Κράτους,ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την ανθρώπινη ελευθερία.
Δεν προτείνω κάποιου άλλου τύπου απάντηση.
Προτείνω την κριτική εγρήγορση και το διαρκή έλεγχο και των επίσημων αντιλήψεων.
Ας μην ακυρώνει μια σφραγίδα την ανθρώπινη νόηση!

Ή όπως θα'λεγε και ο Αρκάς: "η απάντησή μου είναι ίσως και αυτό είναι οριστικό"!

23/6/2012

Tuesday, June 19, 2012

Νόμος και "δίκιο"

Πρόσφατα,διάβασα μια δήλωση του Γρηγόρη Ψαριανού (βουλευτή της Δημ.Αρ.) στην οποία εν είδει αυτοκριτικής κατέληγε με τον αφορισμό: "Νόμος είναι το δίκιο.Τελεία.Σκέτο."
Το εν λόγω αποφθεγματικού χαρακτήρα σύνθημα, αποθεώνει σε σχετικό άρθρο της η Ρέα Βιτάλη εδώ .







Το σύνθημα ηχεί εύλογο,ειδικά σε αντιδιαστολή με το παλαιότερο "νόμος είναι το δίκιο του τάδε (εργάτη,αγρότη,φοιτητή,οποιουδήποτε ιδιώτη κλπ)",υπό την έννοια πως προκρίνει μια γενικότερη αντίληψη του Νόμου σε σχέση με την "εξειδικευμένη" ερμηνεία του την οποία χρόνια τώρα επιχειρούν οι κάθε λογής συντεχνίες/ιδιώτες/ομάδες πολιτών, για προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς.
Ωστόσο,η σύνδεση που επιχειρεί-του Νόμου με το "δίκιο"-επειδή ακριβώς η έννοια του "δίκιου" είναι σχετική,μας οδηγεί ξανά στο αδιέξοδο της υποκειμενικής ερμηνείας του Νόμου.
Αν ο καθένας μας αποφασίζει με βάση την προσωπική περί δικαίου αντίληψή του "τί είναι Νόμος", τότε η ιδιωτική ερμηνεία/εφαρμογή του Νόμου γενικεύεται και αποκτά θεωρητική υπόσταση.
Σε μία χώρα στην οποία ο Νόμος δεν εφαρμόζεται,λόγω ακριβώς της εθιμικά κατοχυρωμένης "ιδιωτικής" ή/και "συντεχνιακής" ερμηνείας του,το πρόβλημα δε λύνεται αν το ανάγουμε στην αφηρημένη έννοια του "δικαίου".

Διαφωνώ λοιπόν με το εύρημα Ψαριανού και υποστηρίζω πως "Νόμος είναι ό'τι γράφει ο Νόμος"!
Ταυτολογία εκ πρώτης όψεως,αλλά αδυνατώ να προσφύγω σε άλλον ορισμό.
Η ερμηνεία των Νόμων,αποτελεί ζήτημα νομικής αντιπαράθεσης και όχι ζήτημα ιδιωτικής επιλογής!
Τουλάχιστον,αν θέλουμε να ζούμε σε κράτος δικαίου,δηλαδή σε κράτος με θεσμική νομική ισχύ και όχι κράτος αυθαίρετων αποφάσεων.

Η σύνδεση του Νόμου με τη "δικαιοσύνη" αποτελεί διαχρονική επιδίωξη ως ιδανικό,αλλά έχει καταστεί σαφές πως είναι μάλλον θεωρητική επινόηση.
Πρώτον,επειδή η έννοια της "δικαιοσύνης" υπόκειται όχι μόνο σε υποκειμενικές διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά και σε ιστορική εξέλιξη.Ο'τι θεωρούσε "δίκαιο" η Ελληνική κοινωνία του 19ου αιώνα,είναι μάλλον ασύμβατο με την περί δικαίου αντίληψη του ίδιου λαού εκατό χρόνια αργότερα.
Δεύτερον,επειδή στις κοινωνίες στις οποίες υπάρχουν θεσμοί,η ίδια η έννοια του "δικαίου" έχει ενσωματωθεί στο εκάστοτε θεσμικό πλαίσιο και αντανακλά τις επικρατούσες-στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία- πολιτικές αντιλήψεις περί δικαιοσύνης.Με άλλα λόγια η "δικαιοσύνη" στις πολιτικές κοινωνίες είναι πολιτική και όχι μεταφυσική έννοια και διαμορφώνεται από την αλληλεπίδραση των πολιτικών αντιλήψεων της δεδομένης κοινωνίας.

Αν ο Νόμος αντιστοιχούσε κάθε φορά στην περί δικαίου αντίληψη της κοινωνίας,δε θα υπήρχε λόγος να υπάρχει νομοθετική διαδικασία.Η κοινωνία θα ήταν ένα στατικό μόρφωμα,υποκείμενο σε ένα αμετάβλητο νομικό πλαίσιο υφιστάμενο στο διηνεκές...
Τέτοιες κοινωνίες νομοθετικής αδράνειας,ιστορικά έχουν υπάρξει και αντιστοιχούν σε καθεστώτα πολιτικού ή θρησκευτικού ολοκληρωτισμού.
Ευτυχώς όμως,οι ζωντανοί οργανισμοί που συγκροτούν τις υπόλοιπες κοινωνίες διαρκώς εξελίσσονται και,μαζί μ'αυτούς,εξελίσσονται και οι κοινωνικοί θεσμοί.

Οι Νόμοι λοιπόν αλλάζουν προσαρμοζόμενοι στις κοινωνικές απαιτήσεις.
Αλλά, η διαδικασία αλλαγής των Νόμων,προβλέπεται από άλλους Νόμους ήδη υφιστάμενους.
Εν προκειμένω,στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες-όπως η Ελλάδα-οι Νόμοι αλλάζουν από το νομοπαρασκευαστικό θεσμικό σώμα,δηλάδή το κοινοβούλιο.
Μέχρι τότε,μπορούν να αμφισβητηθούν από οποιονδήποτε πολίτη,αλλά δεν μπορούν να ακυρωθούν από κανέναν!

Η αντίληψη πως "οι Νόμοι ακυρώνονται έμπρακτα στο πεζοδρόμιο από τα κοινωνικά κινήματα" αντιστοιχεί μεν σε μια υπαρκτή ιδεολογική εκδοχή,αλλά υπονομεύει τη λειτουργία του κοινοβουλίου ως θεσμού.
Είτε λοιπόν αποδεχόμαστε πολιτικά την κοινοβουλευτική διαδικασία, είτε την αμφισβητούμε εν ονόματι άλλων μορφών πολιτικής δράσης.
Το να πατάμε και στις δυο βάρκες,ανάλογα με τη συγκυρία,υποδηλώνει πολιτικό οπορτουνισμό και διαμορφώνει πολίτες καιροσκόπους.

Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο ένα σχόλιο περί "πολιτικής ανυπακοής".
Η έμπρακτη "πολιτική ανυπακοή",όπως την περιέγραψε ο Thoreau, προϋποθέτει την αποδοχή των νομικών κυρώσεων από πλευράς του "ανυπάκουου".Ο ανυπάκουος,επιδιώκει την ποινή ώστε να καταστήσει έμπρακτα σαφές το αποτέλεσμα του- κατ'αυτόν- άδικου Νόμου.Καμία σχέση δηλαδή με την πρακτική των κοινωνικών αμφισβητιών που εναντιώνονται κατ'αρχήν στο κοινωνικό σύστημα.,αλλά στη συνέχεια προστρέχουν στη νομική του προστασία....

Όλη αυτή η θεωρητικολογία,γίνεται επειδή οι κοινωνικές της επιπτώσεις είναι ιδιαίτερα σοβαρές .
Είτε δηλαδή θα προκρίνουμε την πιστή εφαρμογή των Νόμων,ακόμη και αυτών που δεν μας αρέσουν και θα υποστηρίξουμε την κοινοβουλευτική διαδικασία μεταβολής τους,είτε θα επιλέξουμε την ιδιωτική ερμηνεία κάθε Νόμου και άρα την επιλεκτική εφαρμογή του οσάκις κρίνουμε ότι δε θίγει τα συμφέροντά μας.Αυτό,μπορούμε κάλλιστα να το πράξουμε εν ονόματι του "δίκιου" (του δικού μας φυσικά)!
Αφήνω στον αναγνώστη να εκτιμήσει ποιά επιλογή είναι πολιτικά προσφορότερη και τί είδους κοινωνικές συνθήκες διαμορφώνει.

Προσωπικά,επειδή ζω σε μια χώρα που δεν εφαρμόζει τους Νόμους και επειδή εκτιμώ πως η ιδιωτική ερμηνεία του Νόμου προάγει συνθήκες κοινωνικής βίας όπως αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα,επιλέγω "την κουρτίνα ένα": Νομοκρατία και κοινοβουλευτική διαδικασία μεταβολής των Νόμων.

Αλλά,πολύ φοβάμαι πως και σ'αυτό το ζήτημα,ανήκω στους μειοψηφούντες...

19/6/2012

Monday, June 18, 2012

Μετεκλογικά...

Μια σύντομη αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 18ης/6/2012

-Αρχίζοντας από το δικό μου χώρο (Δράση/Δημιουργία Ξανά) το συμπέρασμα είναι εξόφθαλμο: αποτύχαμε παταγωδώς! Προσωπικά,πίστευα σε ένα 2-2,5%,αλλά ακόμη κι αυτό αποδείχτηκε εξωπραγματικά αισιόδοξο! Το μέλλον είναι πραγματικά άδηλο για τους φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές.Είναι προφανές πως ο φιλελευθερισμός δε χαίρει εκτιμήσεως στο εκλογικό σώμα.Αν αυτό οφείλεται στην αποστροφή του κοινού προς τις φιλελεύθερες ιδέες ή στη συστηματική δαιμονοποίησή τους από τα υπόλοιπα κόμματα δεξιάς και αριστεράς,δευτερεύουσα σημασία έχει.
- Η Νέα Δημοκρατία νίκησε και τη συγχαίρω! Δεν ξέρω τί είδους κυβέρνηση θα προκύψει,εύχομαι να είναι σταθερά προσανατολισμένη στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και ελπίζω να πραγματοποιήσει μια-δυο από τις δεκάδες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.Ενδεικτικά θα μπορούσα να αναφέρω την απλοποίηση του φορολογικού καθεστώτος και την παγίωσή του για μια πενταετία,το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και την αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των νόμων οσάκις αυτοί-καθημερινά δηλαδή-παραβιάζονται.Ίδωμεν!
ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να πρωτεύσει.Προσωπικά θεωρούσα πως θα τα κατάφερνε.Ακόμη κι έτσι,η αποτυχία αυτή είναι μάλλον ευτύχημα για τη χώρα,τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα.Μεταξύ του πολιτικού τυχοδιωκτισμού (ΣΥΡΙΖΑ) και του αδρανούς συντηρητισμού (ΝΔ),ο πρώτος συνιστά αμεσότερη απειλή για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
-Το ΠΑΣΟΚ,παρέμεινε στην εντατική,πολιτικά απαξιωμένο.Υπό μία έννοια,το ότι συγκράτησε τα ποσοστά του συνιστά επιτυχία.Σε επίπεδο πολιτικής σημειολογίας πάντως,είναι σαφές πως έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο (ήδη η μετονομασία του έχει δρομολογηθεί).Παραμένει βέβαια ζωντανό το κοινωνιολογικό του πρόταγμα,μόνο που έχει εξ ολοκλήρου υιοθετηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ.Σε επίπεδο "ηθικολογίας" (αδόκιμος όρος για τα πολιτικά πράγματα),το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κατά 70% υπαίτιο για τη χρεοκοπία,αλλά χρεώθηκε την πολιτική ευθύνη κατά 90%,γεγονός μάλλον "άδικο" ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπ'όψιν του την πολιτική επικράτηση της ΝΔ που φέρει μεγάλη ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα.Αλλά στην πολιτική (και στη ζωή) η έννοια της "δικαιοσύνης" είναι πολύ σχετική...
-Οι "Ανεξ.Έλληνες" βγήκαν τέταρτοι,έχοντας υποστεί σημαντικές απώλειες προς τη ΝΔ.Από τη στάση του κόμματος στις διερευνητικές διαδικασίες σχηματισμού κυβέρνησης,θα διαφανεί αν έχει όντως ρεαλιστική πολιτική πρόταση ή αν εξαντλείται η δυναμική του στην πολιτική διαμαρτυρία.Στη δεύτερη περίπτωση,η πολιτική του φθίση είναι νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη.
"Χρυσή Αυγή" ανήκει αναμφισβήτητα στους νικητές των εκλογών! Έχοντας υποστεί συστηματικό αποκλεισμό από τα ΜΜΕ λόγω της "πολιτικά μη ορθής" ιδεολογίας της,διατήρησε τα ποσοστά της.Το επεισόδιο Κασιδιάρη,σύμφωνα με τους αναλυτές,όχι μόνο δεν την έφθειρε αλλά μάλλον την ενίσχυσε.Είναι προφανές πως,όσο κι αν μας απωθεί ως πολιτική παρουσία,η Χρυσή Αυγή εκφράζει κάποια υπαρκτά κοινωνικά αιτήματα με προέχον αυτό της ασφάλειας και της πάταξης της εγκληματικότητας.Όσο το κράτος δεν ανταποκρίνεται σ'αυτά,τόσο η παρουσία της Χ.Α θα βρίσκει ερείσματα στην κοινωνία.Επιπλέον,σε ιδεολογικό επίπεδο,είναι για μένα σαφές πως οι αντιλήψεις της Χ.Α που χαρακτηρίζονται από ξενοφοβία,ρατσισμό,μισαλλοδοξία,εθνο-λαϊκισμό και εχθρικότητα προς τις αξίες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού βρίσκουν σύμφωνη μεγάλη μερίδα Ελλήνων.Κοινώς,παρά τους κομπασμούς μας,δεν είμαστε και τόσο δημοκράτες όσο βαυκαλιζόμαστε!
"Δημ.Αρ" διατήρησε τα ποσοστά της,χάνοντας δυο έδρες στο κοινοβούλιο.Σχετική επιτυχία,αφού δε λεηλατήθηκε προς το ΣΥΡΙΖΑ (όπως το ΚΚΕ) αλλά μάλλον και ένδειξη των ορίων αυτού του ευπρεπούς αλλά πολιτικά άχρωμου αριστερού κόμματος.Θα επιθυμούσα τη συμμετοχή της σε μια φιλο-ευρωπαϊκή κυβέρνηση,αλλά αυτό προϋποθέτει τον αποχωρισμό της αφόρητης θεωρητικολογίας που τη διακατέχει και τη διατύπωση ρεαλιστικών πολιτικών θέσεων.Ίδωμεν και εδώ!
-Το ΚΚΕ τέλος υπέστη πανωλεθρία! Για την ακρίβεια,μεγάλο μέρος των οπαδών του ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με την προοπτική "αριστερής διακυβέρνησης".Είναι σαφές πως η ηγετική ομάδα έχει χάσει την επαφή με τα στελέχη του κόμματος και αυτό μάλλον σηματοδοτεί εξελίξεις ακόμη και για το παραδοσιακά αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ.Φαίνεται επίσης πως η πρόταση του κόμματος για "έξοδο απ'την Ευρώπη" δε γίνεται πλήρως αποδεκτή από σημαντική μερίδα των στελεχών που κατέφυγαν στο-ρητορικά φιλοευρωπαϊκό-ΣΥΡΙΖΑ.

Και τώρα τί γίνεται?
Θα σχηματιστεί κυβέρνηση "ευρωπαϊκής προοπτικής"?
Θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στην κρατική λειτουργία?
Θα αντιμετωπίσει πολιτικά το μαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ που θα εξωθεί σε πολιτικούς εξτρεμισμούς?

Σύντομα θα γνωρίζουμε.
Προσωπικά,αν μπορώ να εκφράσω μια ευχή,είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει να αρχίσει να εφαρμόζει τους νόμους (ξεκινώντας απ'τον αντικαπνιστικό).
Αν γίνει αυτή η αρχή,μπορούμε να ελπίζουμε σε μια-μακρά-διαδικασία εξευρωπαϊσμού...

18/6/2012

Saturday, June 9, 2012

Προάσπιση ιδιωτικού χώρου

Με αφορμή το  γνωστό περιστατικό αυτοδικίας στην Παιανία, επείγει η οριοθέτηση του δικαιώματος αυτοάμυνας.


Δε θα ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες της δολοφονίας (αν έγινε σπίτι ή στο δρόμο,σκόπιμα ή κατά λάθος,εν βρασμώ ή εν ηρεμία κλπ),αυτά θα τα αξιολογήσει το δικαστήριο.
Δε θα ασχοληθώ επίσης με τα "πολιτικά συμπεράσματα" (βλέπε: πολιτική εκμετάλλευση του φόνου) που σπεύδει να εκμαιεύσει ο ανεύθυνος λαϊκισμός δεξιών και αριστερών.
Προσωπικά με προβληματίζει κάτι άλλο: "πρέπει εντός του ιδιωτικού μας χώρου να έχουμε δικαίωμα οπλοχρησίας"?
Για να το θέσω απλούστερα:" αν ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι/αυτοκίνητο/γραφείο μας και απειλήσει τη ζωή/οικογένειά μας,έχουμε το δικαίωμα να τον σκοτώσουμε"?

Πριν δώσω την προσωπική μου απάντηση,πρέπει να σημειώσω δυο βασικούς άξονες του συλλογισμού μου:

α) Η υπεράσπιση της ζωής,το δικαίωμα επιβίωσης,συνιστά επιβεβαιωμένο ένστικτο κάθε έμβιου όντος (και του ανθρώπου).Κατά λογική συνέπεια η προάσπιση της ζωής των κατοίκων μιας κοινότητας,συνιστά θεμελιώδη υποχρέωση του ηγεμόνα της ή του θεσμικού πλαισίου που οικοδομεί το πολίτευμά της και προσδιορίζει το φορέα πολιτικής προστασίας (εκτελεστική εξουσία):κάθε κοινωνία,ανεξαρτήτως πολιτεύματος (δημοκρατία,μοναρχία,ολιγαρχία κλπ) απαγορεύει το φόνο και τιμωρεί το δολοφόνο.Η ποινικοποίηση του φόνου δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση από κανένα νομικό σύστημα όπου γης!
Επιπλέον,σε όλες τις κοινωνίες,γίνεται κατανοητό πως το δικαίωμα διάπραξης φόνου πρέπει να το έχει αποκλειστικά ο φορέας της εκτελεστικής εξουσίας (αστυνομία).Στις δυτικές δημοκρατίες το δικαίωμα αυτό της αστυνομίας οφείλει να ασκείται -λέει ο νόμος- για σκοπούς αυτοάμυνας.Σε αντίθετη περίπτωση,ο αστυνομικός που δολοφονεί καθ'υπέρβασιν εξουσίας τελεί υπό κατηγορία.Σε λιγότερο δημοκρατικές κοινωνίες η αστυνομική καταστολή ασκείται χωρίς νομικούς περιορισμούς.
Το θεωρητικό όμως αυτό πλεονέκτημα των δυτικών δημοκρατιών,αίρεται εν μέρει από έναν άλλο παράγοντα,ανύπαρκτο στις μη κοινοβουλευτικές χώρες: μιλώ για την ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας για πολιτικές επιδιώξεις,την οποία έχει υιοθετήσει τμήμα του πολιτικού τους δυναμικού.
Αυτή η νοητική κατασκευή είναι εξαιρετικά προβληματική,διότι χρησιμοποιώντας την πολιτική σκέψη
"εισάγει απ'το παράθυρο" τη βία ως πολιτικό όπλο-άρα δικαιολογεί τους φόνους πολιτών,ως αναγκαίο
"μέσον" για την επίτευξη απώτερων πολιτικών επιδιώξεων.
Φυσικά σε χώρες μη-κοινοβουλευτικές,τέτοιου είδους νοητικές ακροβασίες είναι αδιανόητες.
Για παράδειγμα στο θρησκευτικό απολυταρχισμό του Ιράν ή στον πολιτικό απολυταρχισμό της Κίνας,δεν υπάρχει περιθώριο να αναπτυχθεί "17Ν" ούτε "Χρυσαυγή"!
Δεν υπάρχει χώρος για θεωρητική υποστήριξη της πολιτικής βίας εκεί που το Κράτος ασκεί ολοκληρωτική και άνευ διακρίσεων βία.
Εξυπνακισμοί περί δήθεν "χαλαρής βίας" την οποία συνιστούν-κατά ΣΥΡΙΖΑ-τα γιαουρτώματα,οι μούτζες και οι καταλήψεις,ευδοκιμούν μόνο σε κρατικές οντότητες χαλαρής έως ανύπαρκτης καταστολής (όσο κι αν οι εκ του ασφαλούς "επαναστάτες" υποστηρίζουν το αντίθετο)...

β) Η ιδιωτική σφαίρα του πολίτη συνιστά προ-απαιτούμενο των ατομικών του δικαιωμάτων.
Η προάσπιση του ιδιωτικού χώρου,δεν αποτελεί φιλελεύθερη ιδεοληψία.Είναι βασική προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της ατομικής συνείδησης του καθενός μας.Κάθε άτομο χρειάζεται έναν ιδιωτικό χώρο εντός του οποίου μπορεί να διαμορφώνει τις σκέψεις,τη συμπεριφορά,τον αναστοχασμό,όλα όσα εν γένει απαιτούνται για να συγκροτηθεί η προσωπικότητα του ανθρώπου.
Αντίστροφα,η ιστορία έχει δείξει πως οποτεδήποτε καταργήθηκε βίαια ο ιδιωτικός χώρος των ατόμων,αυτό συνοδεύτηκε από επικράτηση καθεστώτων πλήρους πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Η ύπαρξη ιδιωτικού χώρου λοιπόν συνιστά συνθήκη ικανή και αναγκαία για την ευδοκίμηση των ατομικών δικαιωμάτων και-κατά προέκταση-των πολιτικών ελευθεριών.
Μιλώντας για ατομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες,κινούμαστε στο ιδεολογικό πεδίο του φιλελευθερισμού.Το τμήμα της αριστεράς που αποδέχεται τον πολιτικό φιλελευθερισμό (ΔΗΜ.ΑΡ) υιοθετεί σαφώς ηπιότερη στάση έναντι της ιδιωτικής περιουσίας,αν και ακόμη έχει δρόμο να διανύσει προκειμένου να αποδεχτεί το δικαίωμα του επιχειρείν και την οικονομία του ανταγωνισμού...

Προσωπικά,θεωρώ το δικαιώματα στη ζωή και στο απαραβίαστο του ιδιωτικού χώρου θεμελιώδη και αδιαπραγμάτευτα.
Κατά συνέπεια,το δικαίωμα του ανθρώπου να προασπίζει τη ζωή του εντός του ιδιωτικού του χώρου πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Άρα,εντός του ιδιωτικού μας χώρου-στον οποίο ο νόμιμος φορέας βίας,η αστυνομία,πρέπει να έχει περιορισμένη πρόσβαση αν θέλουμε να ζούμε σε δημοκρατικό περιβάλλον-πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο,προκειμένου να υπερασπίσουμε τη ζωή μας.
Συνεπώς,ναι,πρέπει να μπορούμε να πυροβολήσουμε και δυνητικά να σκοτώσουμε έναν εισβολέα στο σπίτι μας,ο οποίος απειλεί εμάς ή την οικογένειά μας.

Υπάρχουν δύο βασικές ενστάσεις απέναντι στην πρότασή μου:
-Η πρώτη υποστηρίζει πως δεν πρέπει να υπάρχει αυτοδικία.Το επιχείρημα είναι αφαιρετικό.Αυτοδικία έχουμε όταν σε δημόσιο (όχι σε ιδιωτικό) χώρο επιχειρεί κάποιος πολίτης να υποκαταστήσει την αστυνομία.Προφανώς δεν πρόκειται περί αυτού.Από ένα πάρκο δεν έχω δικαίωμα να εκδιώξω κανέναν,από το σπίτι μου όμως διώχνω όποιον θέλω και όποτε θέλω,δίχως να χρειάζεται να αιτιολογήσω την πράξη μου.
-Η δεύτερη υποστηρίζει πως έχουμε δικαίωμα να αμυνθούμε αλλά όχι και να σκοτώσουμε τον επιτιθέμενο.Είναι μια εντελώς θεωρητική εκτίμηση,η οποία δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές συνθήκες της εισβολής: ο εισβολέας μας αιφνιδιάζει,κατά κανόνα οπλισμένος και ενδεχομένως σωματικά δυνατότερος.Ο πυροβολισμός ίσως να είναι η μοναδική μας επιλογή.

Υπάρχει τέλος μια τρίτη ένσταση με σοβαρότερη επιχειρηματολογία.Ό'τι δηλαδή ακόμη και στον ιδιωτικό μας χώρο δε δικαιούμαστε να παραβαίνουμε τον νόμο (π.χ.να δέρνουμε ή να βασανίζουμε τα παιδιά μας ή τρίτους).Εφ'όσον ο νόμος απαγορεύει τη δολοφονία πρέπει η απαγόρευση να ισχύει και εντός του ιδιωτικού μας χώρου!
Το επιχείρημα μοιάζει εύλογο εκ πρώτης όψεως.Καταλύεται όμως όταν τεθεί υπ'όψιν το κριτήριο της  απειλής της ζωής.Θεωρώ πως κάθε εισβολέας δυνητικά συνιστά απειλή για τη ζωή μας.Οφείλουμε να αμυνθούμε με κάθε πρόσφορο μέσο.

Ανακεφαλαιώνοντας,πιστεύω πως πρέπει να θεσπιστεί νομοθετικά το δικαίωμα οπλοχρησίας εντός του ιδιωτικού μας χώρου για περιπτώσεις στις οποίες στοιχειοθετείται δυνητική απειλή της ζωής μας (π.χ διάρρηξη,βίαιη εισβολή).
Νομίζω κάτι τέτοιο είχε προτείνει πριν λίγο καιρό ο Καρατζαφέρης και λοιδωρήθηκε από την politically correct κυριαρχούσα διανόηση.
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το στρουθοκαμηλισμό των διανοούμενων μπροστά στην ωμή βία των κακοποιών.
Το μόνο που επιτυγχάνει,είναι να αναβάλλει την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και να την αναθέτει...νομοτελειακά στη "Χρυσαυγή"!

9/6/2012

Thursday, June 7, 2012

Σβαρνούτ

Ο Στέλιος Κούλογλου (spin doctor) ενοχλήθηκε απ΄την επιστολή Τζήμερου στη Μέρκελ και ιδιαίτερα απ'την προσφώνηση "εξοχοτάτη" που χρησιμοποίησε ο αποστολέας.
Συμφωνώ μαζί του κι εγώ ενοχλήθηκα!
Παρόλο που θα ψηφίσω "Δημιουργία/Δράση",αφού συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος των απόψεων που εκφράζουν,θεωρώ την ανοιχτή επιστολή προς ηγέτη άλλης χώρας ενέργεια πολιτικά άσκοπη και σε επίπεδο εντυπώσεων δυνητικά παρεξηγήσιμη.
Η δε παρότρυνση "να μας στείλει στο διάβολο" είναι ηθικά άκομψη και με προσβάλλει σαν Έλληνα!
Ασφαλώς πρόκειται για ατυχέστατη επιλογή του Θ.Τζήμερου!

Ο Στ.Κούλογλου όμως γράφει κι άλλα εδώ τα οποία σηκώνουν πολλή συζήτηση.

Ξεκινάμε από τη διαπίστωσή του πως "η άρχουσα τάξη της χώρας δεν είχε ποτέ ανεπτυγμένη εθνική συνείδηση".
Πιθανόν,αλλά υπήρχαν πολλές ισχυρές αιτίες γι'αυτό: η ίδια η Ελλάδα ως νεοσύστατο κράτος,οφείλει την ύπαρξή της στη ναυμαχία του Ναυαρίνου.Εκεί ο ενωμένος στόλος Άγγλων-Γάλλων-Ρώσων (Κόδριγκτον-Δεριγνύ-Χέυδεν),καταναυμάχησε τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο του Ιμπραήμ καταφέρνοντας συντριπτικό πλήγμα στον Αιγύπτιο στρατηλάτη που διαγούμιζε την Πελοπόννησο.Την ίδια στιγμή,εμείς -οι Έλληνες-είχαμε στείλει το δικό μας στόλο στον πάτο της θάλασσας,στα πλαίσια του δεύτερου εμφύλιου πόλεμου με τον οποίο ασχολούμασταν.Είναι μάλλον βέβαιο πως δίχως το Ναυαρίνο,η ένδοξη επανάστασή μας,παρά τον ασύλληπτο ηρωισμό των κατά τόπους αγωνιστών,θα έσβηνε.
Αλλά,η μη-άρχουσα τάξη,είχε μήπως ποτέ ανεπτυγμένη εθνική συνείδηση?
Πότε την απέκτησε?
Το 1922 στο Σαγγάριο όταν ο "Ριζοσπάστης" καλούσε τους φαντάρους "να παρατήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν για λογαριασμό των Άγγλων καπιταλιστών"?
Μήπως το 1924 στην 4η ολομέλεια του ΚΚΕ που προκρίθηκε το σύνθημα για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη" κατ'απαίτηση του Βούλγαρου Γ.Γ της Κομιντέρν Γκιόργκι Δημητρώφ?
Ή τέλος στις 31/3/1946,όταν το ΚΚΕ αντί  συμμετοχής στις εκλογές προτίμησε την ένοπλη επίθεση στο σταθμό χωροφυλακής Λιτοχώρου,ξεκινώντας ουσιαστικά τον τρίτο γύρο του εμφυλίου?

Στη συνέχεια ο Σ.Κ μέμφεται τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο για την ιστορική του αποστροφή προς το Βαν-Φλητ "στρατηγέ ιδού ο στρατός σας".Μιλάμε για το 1948,εποχή κατά την οποία το ΚΚΕ είχε εξαπολύσει ένοπλη ανταρσία εναντίον της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας,έχοντας την αμέριστη υλική-ηθική-επιχειρησιακή υποστήριξη του σοβιετικού μπλοκ και-μέχρι τη ρήξη με την ΕΣΣΔ- του Τίτο! Η εξουθενωμένη από τον πόλεμο και την κατοχή Ελλάδα,ευτύχησε εκείνες τις ώρες να δεχτεί τη στήριξη της ηγέτιδας δύναμης του ελεύθερου κόσμου,των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η ρήση του Κανελλόπουλου,αποτύπωνε πλήρως το αίσθημα ευγνωμοσύνης της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων,όσο κι αν αυτό δεν αρέσει ίσως στον κύριο Κούλογλου.Προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω,θα υποστηρίξω πως -όσο κι αν διαφωνώ με τις μετεμφυλιακές πολιτικές διώξεις των αριστερών- η κατάληξη του εμφυλίου πολέμου,η ήττα δηλαδή του ΚΚΕ,υπήρξε ευτύχημα για τη μεταπολεμική μοίρα της Ελλάδας.Σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε κι εμείς γευτεί τις "χάρες" του υπαρκτού σοσιαλισμού...

Ο Σ.Κ υποστηρίζει πως για τα δεινά  της χώρας μας τα τελευταία δύο χρόνια φταίει ο...νεοφιλελευθερισμός (πρωτότυπο)! Έχω συνηθίσει σ'αυτή την κραυγή.Όπως οι " μάγισσες" στο Μεσαίωνα συγκέντρωναν το μένος του πλήθους ,έτσι και σήμερα,για όλα φταίει ο "νεοφιλελευθερισμός"!
Το ερώτημα "τί πρεσβεύει ο νεοφιλελευθερισμός" κανέναν δεν απασχολεί (όπως άλλωστε κανείς δεν ήξερε τί σήμαινε "μάγισσα").Ο "νεοφιλελευθερισμός" είναι ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος του σύγχρονου λαϊκισμού.Μέχρι και για τη φορολογική επιδρομή έχει ενοχοποιηθεί...
"Νεοφιλελευθερισμός" λοιπόν στην Ελλάδα επικρατεί: στη χώρα που έχει το πολυπλοκότερο φορολογικό καθεστώς,φορολογεί την ακίνητη περιουσία,συντηρεί κλειστά επαγγέλματα,χρειάζεσαι για έναρξη επιχείρησης περί τους 6-18 μήνες λόγω δαιδαλώδους γραφειοκρατίας,υπάρχει κρατικό μονοπώλιο στην ενέργεια,εκατοντάδες κρυφές και φανερές επιδοτήσεις προνομιούχων επαγγελματικών κλάδων,μηδενική ανταγωνιστικότητα,συνεχή πρωτογενή ελλείμματα,ασταμάτητος εξωτερικός δανεισμός για την τροφοδοσία του κράτους,ανεξακρίβωτος αριθμός-μέχρι πέρυσι(!)-υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και δημοσίων οργανισμών,καθολική υπέρ του δημοσίου νομοθεσία στις συναλλαγές με τρίτους...
Πουθενά δε βρίσκω ίχνος φιλελευθερισμού στην Ελληνική οικονομία,εκτός από το δικαίωμα στην κατοχή ιδιωτικής περιουσίας,το οποίο φρόντισε το ΠΑΣΟΚ να το μετατρέψει περίπου σε ιδιώνυμο αδίκημα...
Ο κ.Κούλογλου μάχεται ανεμόμυλους!

Στη συνέχεια,ο ίδιος υποστηρίζει πως για τις ελλείψεις στα φάρμακα φταίει η παρακράτηση ενός δισεκατομμυρίου ευρώ που "δε μας έδωσαν οι δανειστές για να μας εκβιάσουν"!
Μα αν έχουμε φτάσει στο σημείο να εξαρτάται από δανεικά η φαρμακευτική μας επάρκεια για ποιού είδους "εθνική αξιοπρέπεια" μας μιλάει ο αρθρογράφος?
Πώς γίνεται να είμαστε "εθνικά υπερήφανοι" και ταυτόχρονα να ζητιανεύουμε λεφτά για φάρμακα?
Αν όντως το πρόβλημα είναι το ένα δις.ευρώ που "δε μας έδωσαν" γιατί δεν περικόπτουμε ισόποσες δαπάνες? Μάλλον είναι νεοφιλελεύθερο αυτό που προτείνω,οπότε ας επιστρέψουμε στην εθνικά υπερήφανη επαιτεία!

Ο Σ.Κ κλείνει το άρθρο του ως συνεπής μαρξιστής διαβεβαιώνοντάς μας πως "η Ιστορία επαναλαμβάνεται" και πως "η Αριστερά θα δώσει-όπως και τότε (sic)-έτσι και τώρα τη μάχη της εθνικής ανεξαρτησίας"!
Ευτυχώς όμως,η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται,λέω εγώ.
Γι'αυτό και η "μάχη" που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ διατηρήσεως των συντεχνιακών προνομίων όσων μετανάστευσαν απ'το βαθύ ΠΑΣΟΚ στους κόλπους του,είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη.
Πολύ απλά "τα νούμερα δε βγαίνουν".
Ο ιστορικισμός της αριστεράς την οδηγεί στον πειρασμό να " εκβιάζει την ιστορία".
Η απέχθειά της όμως για την πραγματική οικονομία,την κάνει να αγνοεί πως η οικονομία δεν εκβιάζεται.
Ας μην ανησυχούμε όμως.
Όταν και το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαλύψει τα αδιέξοδά του,θα φταίει πάλι ο...νεοφιλελευθερισμός!

Καλές λοιπόν οι ιδεοληψίες της ελληνικής αριστεράς,αλλά εξίσου καλό είναι "να μαζεύουμε πού και πού το χαλί": "σβαρνούτ" δηλαδή όπως εικάζεται πως είπε ο Στάλιν στο Ζαχαριάδη,άλλο αν ο τελευταίος δεν το μάζεψε εγκαίρως και το πλήρωσαν ένα σωρό αθώοι...

7/6/2012

Το στοιχειωμένο τρία



Σκηνή 1η: εκλογές 1993.Σκηνικό κοινωνικής και πολιτικής έντασης (ανατροπή κυβέρνησης ΝΔ από Συμπιλίδη,πρώτες απόπειρες ιδωτικοποιήσεων/ξεσηκωμός συντεχνιών,ρεβανσισμός ΠΑΣΟΚ για το "βρώμικο "89" κλπ).Ψηφίζω "Συνασπισμό" ελπίζοντας στην είσοδο του κόμματος (και του μακαρίτη Μιχάλη Παπαγιαννάκη) στη Βουλή.Το κόμμα λαμβάνει 2,93% και μένει εκτός κοινοβουλίου...

Σκηνή 2η:εκλογές 2012.Σκηνικό κοινωνικής/πολιτικής κατάρρευσης εν μέσω οικονομικής χρεοκοπίας.Ψηφίζω "Δράση" ελπίζοντας στην είσοδό της (και του Στέφανου Μάνου) στη Βουλή.Τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά (1,8% μόλις)...Το εγχείρημα θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία σε λίγες μέρες,ως συνασπισμός "Δράση/Δημιουργία Ξανά" αλλά με εξίσου δυσοίωνες προοπτικές...

Το στατιστικό ελάχιστο του 3% που απαιτείται για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή,αντιστοιχεί  σε περίπου 200.000 ψήφους.Μοιάζει δύσκολο να βρεθούν τόσοι ψηφοφόροι για να προασπίσουν μια μεταρρυθμιστική πολιτική πρόταση σήμερα (όπως και πριν είκοσι χρόνια)!
Αν ίσχυε η "απλή αναλογική" εκτιμώ πως τα πράγματα θα ήταν σαφώς προτιμότερα: τα κόμματα θα εξαναγκάζονταν σε συνεργασίες και κατά συνέπεια το πολιτικό/κοινωνικό κλίμα θα ήταν ηπιότερο.Ο "κυρίαρχος λαός" αντί να εξωθούνταν σε συγκρούσεις και τεχνητές πολιτικές οξύνσεις,θα εξοικειώνονταν με την αντίληψη των πολιτικών συνθέσεων,των συνεργασιών,της αναζήτησης κοινών στόχων αντί της μέχρι τέλους αντιπαράθεσης.Βαθμιαία θα εξέλιπε η λαϊκίστικη ρητορική περί "προδοτών","εχθρών του λαού","δοσίλογων" κλπ που δηλητηριάζει την πολιτική πρακτική στη χώρα.
Οι πολίτες θα εκπαιδεύονταν στο διάλογο και στην ανεκτικότητα.
Η ανοχή στο διαφορετικό θα πραγματώνονταν καθημερινά.
Η δημοκρατία μας θα ήταν πολύ καλύτερη: θα σέβονταν τις μειοψηφίες!
Οι ανεκτικοί στο διαφορετικό/συνδιαλεγόμενοι πολίτες,εύκολα θα μετέφεραν αυτή την αντίληψη στα σπίτια τους ως ανεκτικοί στο διαφορετικό/συνδιαλεγόμενοι γονείς,καλλιεργώντας στα ελληνόπουλα αντίστοιχη κουλτούρα συνδιαλλαγής και αλληλοσεβασμού,αντί της αγένειας που εκπροσωπούν οι μούτζες και ο αποκρουστικός εφηβικός τσαμπουκάς των σημερινών μας βλασταριών!
Η απλή αναλογική είναι κάτι πολύ ουσιαστικότερο από εκλογικό σύστημα: προάγει τη δημοκρατία στην πράξη!

Επειδή όμως η από μέρους μου επίκληση της απλής αναλογικής μπορεί να εκληφθεί ως υστερόβουλη-αφού ευνοεί το Μάνο-δε θα επιμείνω περισσότερο και θα επιστρέψω στο "τρία".
Ο αριθμός "3" ανήκει στους μαγικούς αριθμούς: ο τριαδικός Θεός,οι τρεις μάγοι με τα δώρα,οι τρεις δοκιμασίες,οι τρεις πύλες της κόλασης,τα τρία στάδια της "θείας Κωμωδίας",οι τριανδρίες των Ρωμαίων,οι τρεις σωματοφύλακες (που ήταν τέσσερις),ο τρικέφαλος Κέρβερος,οι τρεις χάριτες,τα τρία γουρουνάκια και βέβαια...η τρόικα!
Δεκάδες οι χρήσεις του "3" σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις.Ίσως αυτό το δέος του "3" να οδήγησε τον "ανώνυμο νομοθέτη",να το θεσπίσει ως όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.Πάλι καλά που δεν επιλέχτηκε το εξίσου μαγικό "7",γιατί τότε δε θα υπήρχαν καν μικρά κόμματα (ίσως δυο μόνο μεγάλα που θα εναλλάσσονται εν είδει λοτταρίας).

Τί κοινό έχει ο "Συνασπισμός" του 1993 με τη "Δράση" του 2012?
Πολύ περισσότερα απ'όσα φαντάζεται κανείς:
α)είναι και οι δύο χώροι πολιτικά φιλελεύθεροι.Η αντίθετη γνώμη όχι απλά δε φιμώνεται,αλλά ευνοείται να αναπτυχθεί ως "τάση".Η επίκληση της κομματικής πειθαρχίας ηχεί αδιανόητη!
β)είναι χώροι ανεπιφύλακτα φιλο-ευρωπαϊκοί.Υποστηρίζουν τη θέση της Ελλάδας στην οικογένεια των κοινοβουλευτικών ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
γ)είναι χώροι μεταρρυθμιστικοί.Υποστηρίζουν το διαχωρισμό εκκλησίας/κράτους,την κοινωνική θητεία,την εναλλακτική-μέχρι νομιμοποίησης- πολιτική για τα ναρκωτικά ,το σεβασμό στους αλλοεθνείς/αλλόθρησκους/αλλόγλωσσους/άθρησκους/διαφορετικούς εν γένει ανθρώπους.
δ)είναι σχηματισμοί φιλο-κοινοβουλευτικοί.Υποστηρίζουν την υπεροχή του κοινοβουλίου έναντι άλλων μορφών αντιπροσώπευσης.Είναι συνεπώς αστικοί σχηματισμοί.Δεν επιδιώκουν την ανατροπή του κοινοβουλευτικού καθεστώτος.
ε)διαπνέονται κατ'ανάγκη από έναν ελιτισμό (θέλουν δε θέλουν) λόγω της υψηλής παιδείας των στελεχών τους και σ'ένα βαθμό σ'αυτόν οφείλεται η μειωμένη απήχηση που έχουν στο εκλογικό σώμα.

Διαφορές, θα ρωτήσει κάποιος, δεν έχουν?
Ασφαλώς και έχουν.Ο "Συνασπισμός" εξέφραζε την ανανεωτική/δημοκρατική αριστερά του "93, η "Δράση" τη φιλελεύθερη δεξιά του 2012.Ο "ΣΥΝ" μετεξελίχθηκε σε "ΔΗΜ.ΑΡ",η "Δράση" προέκυψε από την απόσπαση των φιλελεύθερων απ'τον κορμό της ΝΔ.
Η βασική διαφορά των χώρων-κατά τη γνώμη μου-είναι η αντίληψή τους για την οικονομία.
Η ΔΗΜ.ΑΡ,ως αριστερό κόμμα,τη θεωρεί διαχωρισμένη απ΄την πολιτική και "υποδεέστερή της",γι'αυτό και ζητά κυβερνητικές παρεμβάσεις στην αγορά.
Η "Δράση",ως φιλελεύθερο σχήμα,θεωρεί την οικονομία και την πολιτική αλληλένδετες και συνδέει κάθε πολιτική μεταρρύθμιση με αντίστοιχες οικονομικές προϋποθέσεις.
Εδώ κάπου ερμηνεύεται και η προσωπική μου πορεία.
Το "93,ως σοσιαλίζων,θεωρούσα τις "αγορές" περίπου εχθρούς της κοινωνίας και πίστευα στην ανάγκη κυβερνητικών ρυθμίσεων που θα "εκλογίκευαν" τις συνέπειες του οικονομικού αναταγωνισμού.
Τώρα πια, φιλελεύθερος ων, θεωρώ την ελεύθερη αγορά προαπαιτούμενο της πολιτικής ελευθερίας και εκτιμώ πως είναι οι κυβερνητικές παρεμβάσεις που στρεβλώνουν-επί τα χείρω- τις κοινωνικές συνέπειες του κρατικά χειραγωγούμενου οικονομικού ανταγωνισμού.
Μπορώ όμως πολύ άνετα να συζητήσω με το μέσο ψηφοφόρο της ΔΗΜ.ΑΡ. του οποίου τη συγκρότηση κατά κανόνα εκτιμώ!

Στην πορεία της εικοσαετίας βέβαια,παρέμεινα αστός.Το μόνο που άλλαξε ήταν πως παλιά αποδοκίμαζα τον αστικό πολιτισμό (και με γοήτευε η εικόνα του "φυσικού ανθρώπου"),ενώ σήμερα είμαι ανεπιφύλακτος υποστηρικτής του! Χρειάστηκε να διαβάσω Hayek για να κατανοήσω αυτό που υποσυνείδητα εκτιμούσα!

Όλα αυτά βέβαια,θεωρητική σημασία έχουν μόνο.Κουβέντα να γίνεται! Στις 17 του μηνός.ο "κυρίαρχος λαός" θα επανεκτονωθεί με τον πολιτισμικό αταβισμό που του έχουν χρόνια καλλιεργήσει και εμείς θα θυμηθούμε τους στίχους του ποιητή:


"Επιδιώκοντας το τρία,
παίρνουμε διαρκώς τα τρία"

7/6/2012