Total Pageviews

Friday, July 13, 2012

Ο γιατρός και η νυχού

Όχι,δεν είναι τίτλος αισθηματικού ρομάντζου!
Αποτελεί τη συνέχεια της υπέρ κομμωτηρίου απολογίας ,καθώς συνειδητοποίησα ακόμη μία φενάκη που μας βασανίζει.
Πρόσφατα,συζητώντας με συναδέλφους ιατρούς,διαπίστωσα την οργή τους επειδή οι ίδιοι ασθενείς που δυσανασχετούν όταν τους ζητούν οι ιατροί 10 ευρώ αντίτιμο συνταγογράφησης,δίνουν την ίδια στιγμή ευχαρίστως 30 ή 40 ή 50 ευρώ στις νυχούδες!
Ξεκαθαρίζω εξ αρχής πως χρησιμοποιώ τη λέξη νυχού,ακριβώς όπως εκφέρεται,δίχως υποκριτικά εισαγωγικά και δίχως καμία διάθεση υποτίμησης του επαγγέλματος.Πρόκειται για τις γυναίκες που περιποιούνται τα νύχια μας.Τιμώ τη δουλειά τους όπως και κάθε άλλη! Επίσης,ο όρος νυχού,δεν υποκρύπτει κανενός είδους σεξιστικής διάκρισης: όταν θα εμφανιστεί ο πρώτος νυχάς,θα χαιρετίσω το εγχείρημα απόλυτα καλοπροαίρετα! Μέχρι τότε,ο γενικός όρος νυχού,αντιστοιχεί στο είδος της εργασίας και στο φύλο που κατεξοχήν την ασκεί (αλλά και προς το οποίο κατεξοχήν απευθύνεται).

Αφού τελείωσα με την απαραίτητη προ-απολογία μου στους τύπους του politically-correct αναγνώστη,επανέρχομαι στο θέμα.

Η απόγνωση των συναδέλφων μου αποτελεί προϊόν παρανόησης.

α) Παρανόησης του νοήματος της επαγγελματικής αποζημίωσης.
Σε μια κοινωνία ανοιχτής αγοράς, το ύψος της αμοιβής κάθε εργαζόμενου,το καθορίζουν οι καταναλωτές.Εφ' όσον οι τελευταίοι εκτιμούν το παρεχόμενο προϊόν ή την παρεχόμενη υπηρεσία,αποζημιώνουν αντίστοιχα.Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή η παρεχόμενη υπηρεσία δε χαίρει εκτιμήσεως ή το προϊόν δεν κρίνεται αξιόλογο, οι καταναλωτές/πολίτες αποσύρουν την προτίμησή τους και οι παραγωγοί των αντίστοιχων υπηρεσιών/προϊόντων αναγκάζονται είτε να τα βελτιώσουν, είτε να αναζητήσουν άλλη απασχόληση!
Η Ελλάδα,παρά τις προσπάθειες των πολιτικών,παραμένει σε αρκετά επίπεδα οικονομία της αγοράς, πράγμα που σημαίνει πως σε αρκετές οικονομικές δραστηριότητες το αντίτιμο προκύπτει από τη συναλλαγή μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή και μόνο! Η περιποίηση των νυχιών είναι μία τέτοια-τυχερή-δραστηριότητα!


β)Παρανόησης με όρους κοινωνικού status
Μεγάλη μερίδα ανθρώπων έχει προ-διαμορφωμένες αντιλήψεις σχετικά με την "αξία" κάθε επαγγέλματος, το "γόητρο" που αυτό προσπορίζει στον επαγγελματία, τις αποδοχές που "πρέπει" να έχει το κάθε επάγγελμα,ανάλογα με το βαθμό "σημαντικότητάς του"!
Στον αυθαίρετο αυτό,αριστοκρατικής έμπνευσης ,κατάλογο επαγγελματικής αξιολόγησης,ο γιατρός παραδοσιακά καταλαμβάνει υψηλότερες θέσεις από τη νυχού, παρ'όλο που η κοινωνία μπορεί να έχει αντίθετη άποψη! Το αποτέλεσμα είναι μια αναντιστοιχία απέναντι στη θεωρητική κατασκευή του "επικυρίαρχου γιατρού" και στην απλή αλήθεια της καθημερινής του υποσκελίσεως από την "ταπεινή νυχού"!
Προσωπικά καθόλου δε μ'ενοχλεί.
Γιατί θα έπρεπε να είναι διαφορετικά?
Στο όνομα ποιάς "αυθεντίας" θα έπρεπε να αδιαφορήσουμε για τη γνώμη των πολιτών (δηλ.της αγοράς)?

γ)Παρανόησης της έννοιας της "αξίας"
Παράγωγη της (β) είναι η άποψη που πολλοί άνθρωποι υιοθετούν πως "υπάρχει για κάθε τί ένα αντικειμενικό κριτήριο αξιολόγησης ανεξάρτητο από τη γνώμη της αγοράς".
Πρόκειται για φενάκη.
Κανένα αντικείμενο,κανένα επάγγελμα δεν εμπεριέχει αξία per se (αφ'εαυτού).
Η αξιολόγησή του και η αποτίμηση του κόστους του υπόκειται στη γνώμη των καταναλωτών.
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν στοιχεία,δίχως τα οποία η ζωή είναι αδύνατη: ο αέρας,το νερό,το ηλιακό φως.
Μόνο που αυτά παρότι "αντικειμενικά ανεκτίμητα",παρέχονται σχεδόν δωρεάν!
Αντίθετα,ο σπάνιος και διόλου απαραίτητος στη ζωή χρυσός,είναι διαχρονικά πανάκριβος!
Κατ'αντιστοιχία,παρόλο που το αντικείμενο του γιατρού είναι "αντικειμενικά σημαντικότερο" από αυτό της νυχούς,δεν έπεται κατ'ανάγκη πως και η αμοιβή του θα είναι υψηλότερη.
Στην αγορά,ένα σωρό παράμετροι καθορίζουν το ύψος των αμοιβών και μια σημαντικότατη είναι η αναλογία προσφοράς/ζήτησης.
Όσο ο αριθμός των γιατρών θα υπερβαίνει συντριπτικά τον αριθμό των νυχούδων,τόσο το συγκριτικό τους πλεονέκτημα θα εξανεμίζεται.
Λυπηρό μεν για τους γιατρούς, σοκαριστικό για τους κήνσορες του κοινωνικού σνομπισμού,αλλά απολύτως αληθές και-κατά τη γνώμη μου-δημοκρατικότατο!

Προφανώς το πρόβλημά μας-των γιατρών-είναι άλλο: δε βγάζουμε πλέον αρκετά χρήματα!
Ο δείκτης αποδοτικότητας του επαγγέλματος (απόδοση/επένδυση) έχει καταβαραθρωθεί.
Αληθές,αλλά δε φταίει η κοινωνία γι'αυτό,ούτε βέβαια οι νυχούδες!


Στα περισσότερα- δυστυχώς- επαγγέλματα,ανάμεσα στον παραγωγό και στον καταναλωτή,παρεμβάλλεται η κρατική ρυθμιστική δράση! Αυτό σημαίνει πως η αμοιβή του επαγγελματία,δεν αποτυπώνει την αξιολόγηση του έργου του από πλευράς καταναλωτών (δηλαδή της ζωντανής κοινωνίας των πολιτών),αλλά έχει διαμορφωθεί από ποικίλες εκφράσεις του κρατικού παρεμβατισμού (επιδοτήσεις,μπόνους,περιορισμούς στον ανταγωνισμό,φορολογικές επιβαρύνσεις κλπ).Το τελικό αποτέλεσμα,είναι σχεδόν πάντα οι παρεχόμενες υπηρεσίες να υπερκοστολογούνται σε σχέση με το πραγματικό αντίκρυσμα που οι πολίτες θα κατέβαλλαν γι'αυτές.
Το ιατρικό επάγγελμα, είναι μια τέτοια μορφή παροχής υπηρεσιών η οποία τελεί υπό την ασφυκτική κηδεμονία της κρατικής παρέμβασης.
Οι όροι ασκήσεώς του, ο αριθμός των ασφαλισμένων που θα εξετάζονται μηνιαίως,η μηνιαία αποζημίωση του ιατρού,το είδος των φαρμάκων που συνταγογραφούνται και η μηνιαία ποσότητά τους, η δοσολογία τους,το είδος και ο αριθμός των παρακλινικών εξετάσεων που εκτελούνται, η κοστολόγησή τους,το σύνολο των ιατρών που συμβάλλονται με τον ΕΟΠΥΥ και ένα πλήθος ακόμη λεπτομερειών,είναι εξονυχιστικά ελεγχόμενα από το Κράτος!
Το αποτέλεσμα είναι ένα σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας το οποίο δεν ικανοποιεί ούτε τους λειτουργούς, ούτε τους χρήστες του!
Οι μεν λειτουργοί (ιατροί) υποαμείβονται με μεγάλες καθυστερήσεις, οι δε χρήστες (ασφαλισμένοι) αδυνατούν να εξυπηρετηθούν,παρόλο που έχουν θεωρητικά προ-πληρώσει τους γιατρούς (θεωρητικά,διότι τα χρήματα καταλήγουν...αλλού)!
Ο ΕΟΠΥΥ λοιπόν καρκινοβατεί,αλλά δε φταίνε γι'αυτό οι νυχούδες!

Ίσως όταν αποκατασταθεί κάποιου είδους αμεσότερη συναλλαγή ιατρού-ασθενούς,χωρίς την καταστροφική πατερναλιστική χειραγώγηση της Πολιτείας,να υπάρξουν ικανοποιητικότερα δεδομένα.
Ο χώρος δεν επαρκεί για λεπτομέρειες,θα χρειαστεί ξεχωριστή ανάρτηση.
Ως τότε θα χορεύουμε όλοι μαζί (ιατροί και ασφαλισμένοι) το κακόηχο βαλς του ΕΟΠΥΥ,πατώντας συνέχεια τα πόδια μας και, ψάχνοντας για αποδιοπομπαίους τράγους θα κοιτάμε με μίσος τις νυχούδες!

Κορίτσια, εγώ πάντως είμαι μαζί σας!

13/7/2012


Tuesday, July 10, 2012

Περί ειρήνης

Ο Ζακ γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1857.Στα 13 του γνώρισε για πρώτη φορά τον αναγκαστικό ξεριζωμό απ'τη γη του,καθώς οι προελαύνοντες Πρώσοι ανάγκαζαν τους Γάλλους σε συνθηκολόγηση.Αργότερα,ώριμος άντρας πια το 1914,ξανάπαιρνε το δρόμο της προσφυγιάς κάτω απ'τις φλόγες του Μεγάλου Πολέμου.Η μοίρα του επιφύλαξε και τρίτο ξεριζωμό,στα βαθιά του γεράματα,καθώς το φθινόπωρο του 1940 τα τεθωρακισμένα του Γκουντέριαν διέσπαγαν το Σεντάν και ξεκινούσαν την κατάκτηση της Γαλλίας απ'τους ναζί.

Η εμπειρία εκατομμυρίων Γάλλων δε διέφερε απ'αυτήν του Ζακ.Μέσα σε εβδομήντα χρόνια,τρεις γαλλο-γερμανικοί πόλεμοι και εκατομμύρια θυμάτων ένθεν κακείθεν διαμόρφωσαν αισθήματα αμοιβαίου μίσους!
Το 1962,ο καγκελλάριος Adenauer της Δυτ.Γερμανίας,συνάντησε το Γάλλο Πρόεδρο De Gaulle και δύο χρόνια αργότερα υπέγραψαν μια ιστορική συνθήκη συμφιλίωσης.
Πάνω σ'αυτή τη βάση,δυο δεκαετίες αργότερα,το 1984, Helmut Kohl και Francois Mitterand ενώνουν τα χέρια στο Verdun,τον τόπο όπου οχτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις μάχες του 1916.
Οχτακόσιες χιλιάδες νεκροί!
Σαν να χάνεται ξαφνικά,μια ολόκληρη Θεσσαλονίκη!
'Η,εναλλακτικά,σαν να ερημώσουν αύριο η Κρήτη,οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα!

Υπάρχουν άραγε πολιτικές αποτροπής των πολεμικών συγκρούσεων και προκρίσεως της ειρηνικής διευθέτησης και,αν ναι,ποιες είναι αυτές?

Ο Ηράκλειτος υποστήριζε πως "πόλεμος πάντων μεν πατήρ" και αρκετοί συμφωνούν μαζί του.
Από τη μια μεριά οι οπαδοί της εθνοφυλετικής καθαρότητας,της εθνικιστικής υπεροχής,της αναζήτησης εξωτερικών και εσωτερικών απειλών,της διακήρυξης αποκαταστάσεων των ιστορικών "αδικιών που υπέστη το έθνος".Η συντηρητική εθνικιστική ιδεολογία προπαγανδίζει τη σύγκρουση,καλεί σε πολεμική επαγρύπνηση,παιανίζει ύμνους "πατριωτικής αποκατάστασης" σε βάρος πάντοτε των "εχθρών".Πρόκειται για το θεωρητικό υπόβαθρο του ιμπεριαλισμού που οδήγησε στον Ά και ΄Β Παγκόσμιο πόλεμο!

Από την άλλη πλευρά του φάσματος,βρίσκονται οι κήρυκες της μαρξιστικής "πάλης των τάξεων".Ερμηνεύουν την ιστορική εξέλιξη ως συνέπεια αέναων κοινωνικών συγκρούσεων.Η προοπτική της συνεργασίας τους είναι ξένη,η κοινωνία είναι γι'αυτούς το εποικοδόμημα των κοινωνικών ανισοτήτων,τα άτομα δε διαθέτουν ξεχωριστή συνείδηση άλλη απ'αυτήν που η κοινωνική τους τάξη διαμορφώνει,τα μέλη κάθε τάξης συνασπίζονται σε κοινά συμφέροντα και η τάξη των προλετάριων είναι "ιστορικά προορισμένη" να καταλύσει την άνιση κοινωνία και να εγκαθιδρύσει το επίγειο βασίλειο του σοσιαλισμού και το τέλος της Ιστορίας! Αυτό βέβαια θα προκύψει μέσα απ΄τη σύγκρουση και τη βίαιη ανατροπή του αστικού καθεστώτος!
Η αντίληψη αυτή γέννησε τη Ρωσική επανάσταση του 1917 και το επακόλουθο πραξικόπημα των Μπολσεβίκων το 1918, την επανάσταση των Γερμανών Σπαρτακιστών (1919-1921),τη μεγάλη πορεία του Μάο (1926-1948) προς την εξουσία και τις άλλες απόπειρες σοσιαλιστικής επικράτησης που γνώρισε ο 20ος αιώνας.

Δύο σημαντικές σχολές πολιτικής σκέψης,η συντηρητική και η σοσιαλιστική υιοθετούν ιδεολογίες σύγκρουσης (οι μεν με τους εθνικούς,οι δε με τους κοινωνικούς "εχθρούς")!
Είναι σαφές πως καμία ειρηνική διευθέτηση δεν προάγεται μέσω συγκρουσιακών προοπτικών.
Τόσο ο εθνικιστικός συντηρητισμός όσο και ο σοσιαλισμός,πριμοδοτούν την πολιτική σύγκρουση και όχι την ειρηνική συνύπαρξη.
Και οι δυο βέβαια,το πράττουν επικαλούμενοι-μακροπρόθεσμα-την ειρήνη.Πρόκειται όμως για το είδος εκείνο της ειρήνης που προκύπτει από τη φυσική εξόντωση του αντιπάλου. Όταν κάθε αντίθετη άποψη εκλείψει,επικρατεί πράγματι ειρήνη: η ειρήνη του νεκροταφείου...

Περιττεύει να προσφύγω σε παραδείγματα,ειδικά προκειμένου για τη χώρα μας.Αρκεί μόνο να δει κανείς την πολιτική κάλυψη της βίας που παρέχουν εθνικισμός και σοσιαλισμός κατά περίπτωση.
Η ρατσιστική βία της "Χρυσής Αυγής" εναντίον των αλλοεθνών έχει ήδη αποκτήσει πολιτική νομιμοποίηση από μισό εκατομμύριο Έλληνες που την ανέδειξαν κοινοβουλευτική εκπρόσωπό τους!
Η καταστροφολαγνεία των λογής μπαχαλάκηδων,έχει εδώ και χρόνια πολιτικά δικαιολογηθεί από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ,δηλαδή του κόμματος που συνιστά σήμερα την αξιωματική αντιπολίτευση, εκπροσωπώντας ένα εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες!
Πλάι σ'αυτούς,οι οπαδοί της κομμουνιστικής ορθοδοξίας,δικαιώνουν πολιτικά τις βιαιοπραγίες του ΠΑΜΕ κατά περίπτωση (βλ.λιμάνι Πειραιά,χαλυβουργική κλπ).Άλλοι διακόσιοι εβδομήντα χιλιάδες πολίτες,υιοθετούν την επιλεκτική βία ως μέθοδο πολιτικής συνδιαλλαγής!
Δύο εκατομμύρια άνθρωποι,το 30% των εκλογέων στην Ελλάδα,αποδέχονται τη βία!
Αν συνυπολογίσουμε και όσους βρίσκονται διασκορπισμένοι στα υπόλοιπα κόμματα,εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς πως ο ένας στους δυο Έλληνες σήμερα,πιστεύει στη βία,την επικαλείται,την υιοθετεί...

Παλαιότερα,επί "υπαρκτού",οι ανά τον κόσμο σοσιαλιστές καταδίκαζαν τους "πολέμους του καπιταλισμού" ομνύοντας στη σοσιαλιστική ειρήνη!
Τα κινήματα των "ειρηνιστών" εναντιώνονταν στα "πυρηνικά όπλα" με αξιοζήλευτη επιλεκτικότητα: επρόκειτο πάντοτε για τα όπλα των "φονιάδων των λαών" και ουδέποτε για τα αντίστοιχα των "συντρόφων"! Πολύ γρήγορα,η πρακτική αυτή απαξίωσε το ειρηνιστικό κίνημα στη συνείδηση των ειλικρινών ειρηνόφιλων,αναδεικνύοντας την πραγματική του ταυτότητα ως πολιτικής παραφυάδας του σοσιαλιστικού κινήματος.Η ειρήνη ήταν μιας πρώτης τάξης βιτρίνα για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών στοχεύσεων.
Η κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η πολιτική τους απαξίωση ως συνηγόρων του πολιτικού ολοκληρωτισμού και της οικονομικής εξαθλίωσης,οδήγησε στην εξαφάνιση και των όμορων "ειρηνιστικών" κινημάτων.

Φιλοπόλεμος λοιπόν ιστορικά ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός!
Υπάρχει εναλλακτική φιλειρηνική πρόταση?
Δυστυχώς η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτικά καταφατική.
Πριν επιχειρήσουμε να την εκφέρουμε,είναι αναγκαίο να ανιχνεύσουμε τα προ-απαιτούμενα της επιλογής της ειρηνικής διευθέτησης,όπως προέκυψαν απ'την ιστορική εμπειρία.

Πρώτο ζητούμενο,η ανεκτικότητα (tolerance) απέναντι στον "άλλο",το διαφορετικό από εμάς,αυτόν που μιλάει άλλη γλώσσα,πιστεύει άλλο Θεό ή κανένα Θεό,έχει άλλες συνήθειες διατροφής,έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό,διαφορετικό χρώμα δέρματος,ήθη και έθιμα που μας φαντάζουν "παράξενα",άλλα αισθητικά γούστα στην τέχνη,τη μουσική,τη λογοτεχνία,τον έρωτα κ.ο.κ
Η ανεκτικότητα εισάγεται ιστορικά από τον John Locke το 1685, με την περίφημη "Epistola de Tolerantia" όπου επιχειρείται η θεωρητική υπεράσπιση του δικαιώματος στην ανεξιθρησκεία.
Φιλελεύθερο λοιπόν το πρώτο ζητούμενο της ειρήνης-η ανεκτικότητα.

Ένα δεύτερο ζητούμενο είναι η προοπτική της κοινωνικής συνεργασίας (co-operation) και η πρόκρισή της σε αντιδιαστολή με αυτήν της αντιπαράθεσης (opposition) .Συνήγοροι της κοινωνικής συνεργασίας είναι -ξανά-ο φιλελευθερισμός,αλλά και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία ενώ,στοιχεία αποδοχής της κοινής μοίρας της κοινότητας ανιχνεύει κανείς και στο συντηρητισμό.Εκείνο που διαφοροποιεί τις ιδεολογίες είναι το "όραμα" χάριν του οποίου προκρίνουν τη συνεργασία.Οι φιλελεύθεροι την προκρίνουν στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης που τη θεωρούν προυπόθεση κάθε πολιτικά εξελισσόμενης κοινωνίας.Οι σοσιαλδημοκράτες την προκρίνουν χάριν της κοινωνικής ειρήνης την οποία θεωρούν επιτεύξιμη μέσα σε συνθήκες άμβλυνσης των οικονομικών ανισοτήτων.Οι συντηρητικοί την προκρίνουν εν ονόματι ενός υπέρτατου χρέους των πολιτών απέναντι στο έθνος και την ιστορία του.
Αν μπορούσα να σκιαγραφήσω αδρά τα κίνητρά τους,θα έλεγα πως οι φιλελεύθεροι επικαλούνται οικονομικά,οι σοσιαλδημοκράτες ηθικά,οι συντηρητικοί μεταφυσικά κίνητρα.

Τρίτο και εξίσου σημαντικό προαπαιτούμενο,σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής,είναι η αποδοχή του κοινοβουλευτισμού (parliamentarism) έναντι άλλων προκρινόμενων μορφών πολιτικής εκπροσώπησης,όπως η άμεση δημοκρατία των λαϊκών συμβουλίων (soviet).Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες είναι ανεπιφύλακτα κοινοβουλευτικοί.Συντηρητικοί και σοσιαλιστές ασκούν κριτική στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και δε διστάζουν να θέτουν την ισχύ τους εν αμφιβόλω, προκρίνοντας διαδικασίες μιλιταριστικής (οι συντηρητικοί) ή πεζοδρομιακής (οι σοσιαλιστές) πολιτικής εκτροπής,στο όνομα των επιδιώξεών τους φυσικά.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία ασφαλώς δεν είναι τέλεια.Στην Ελλάδα,επείγει η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και των τροπολογιών που αναστέλλουν την εφαρμογή των νόμων.Ιστορικά όμως,είναι ο μόνος θεσμός που εξασφαλίζει συνθήκες πολιτικής δημοκρατίας επί μακρόν.Τα σοβιέτ ιστορικά απέτυχαν,υπήρξαν άλλοθι του πολιτικού ολοκληρωτισμού,ενώ φυσικά εξίσου αντιδημοκρατικά παραμένουν τα κάθε λογής στρατιωτικά πραξικοπήματα.

Θα προσθέσω και ένα τέταρτο προ-απαιτούμενο κοινωνικής ειρήνης: το σεβασμό των μειονοτήτων.
Πρόκειται για στοιχείο ποιοτικής ανάδειξης του κοινοβουλευτισμού.Η πλειοψηφία κυβερνά,αλλά οι μειοψηφίες πρέπει να γίνονται ανεκτές.Αλλιώς,διολισθαίνουμε σε κοινοβουλευτικούς αυταρχισμούς,στην τυραννία των πλειοψηφούντων.Η ανεκτικότητα και η κοινοβουλευτική διαβούλευση,επιτάσσουν το σεβασμό στις απόψεις των μειοψηφιών και από ηθικής απόψεως στην αποτίμηση του μειονοτικού με όρους σεβασμού αντί βίαιης επιβολής.Φιλελευθερισμός και σοσιαλδημοκρατία συμβαδίζουν και εδώ.

Ανακεφαλαιώνοντας,υποστηρίζω πως οι ιδεολογικοί χώροι που προκρίνουν με συνέπεια την προοπτική της κοινωνικής ειρήνης και αποκηρύσσουν τη βίαιη πολιτική σύγκρουση,είναι ο φιλελευθερισμός και η σοσιαλδημοκρατία.Ασφαλώς δεν ταυτίζονται,διαφοροποιούνται σε ζητήματα κοινωνικής πρακτικής (ηθική αποτίμηση της οικονομικής ανισότητας,όρια της κρατικής παρέμβασης, στάση απέναντι στον οικονομικό ανταγωνισμό,πολιτικές καταπολέμησης της φτώχειας,προσδιορισμός της ιδιωτικής σφαίρας του ατόμου κ.α).
Αλλά παραμένουν χώροι προαγωγής της πολιτικής ειρήνευσης,έστω και αποσκοπώντας σε διαφορετικές κοινωνικές προοπτικές.
Είναι και αυτός ένας λόγος που επιβάλλει το συνεχή δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ τους.

10/7/2012

Wednesday, July 4, 2012

Ταξίδι για πάντα


Ιούλιος,ο ευλογημένος μήνας του καλοκαιριού...
Τα ατέλειωτα παιδικά μεσημέρια με Μπλεκ και Ελ Ζαμπάτο.
Τα όμορφα ξανθά κορίτσια απ΄την Αθήνα με τα υπέροχα ονόματα: η Έλσα,η Τζούλια,η Έφη...
Το αγέρι που δέρνει την αμμουδιά στο κάστρο,κουβαλώντας φύκια και όνειρα στη θάλασσα.
Η ποδηλατάδα στο ηλιοβασίλεμα.
Το μπάσκετ και οι πορτοκαλάδες στο πλαστικό μπουκάλι.
Το ποδόσφαιρο στα ξεραμένα τηγάνια στις αλυκές.
Το κρυφτοκυνηγητό στα στενά.
Η βραδινή βόλτα,τα βλέμματα,τα κρυφά χαμόγελα.
Η μυρωδιά του δέρματός της στο πάρκο,κάτω απ'τα πεύκα κι ο άνεμος ανάμεσα στα καϊκια του καρνάγιου.
Το μυστικό νυχτερινό μπάνιο και η ροζ θάλασσα της ανατολής.
Τα αρμυρά της χείλη,τα βρεγμένα μαλλιά της,η ευτυχία μου αιχμάλωτη στα μάτια της...
Το ατελείωτο θερινό σινεμά που στοίχειωσε μέσα μου για πάντα!

Όλα επιστρέφουν κάθε Ιούλιο,όλα είναι ζωντανά,αρκεί μόνο ν'αποτινάξουμε το σεντόνι της ρουτίνας.
Ιούλιος και γαλάζιο χρώμα καλοκαιρινό.
Απόδραση στην παιδικότητα.

(Η φωτογραφία απ'τη λεωφόρο του Ειρηνικού Ωκεανού,όπως αξίζει κανείς να την ταξιδεύει: με μοτοσικλέτα,κυνηγώντας τον ορίζοντα...)

4/7/2012