Total Pageviews

Tuesday, September 25, 2012

Τα χρηστά ήθη και η βλασφημία

Tο γεγονός:

Συνελήφθη στο σπίτι του στα Ψαχνά Ευβοίας ένας 27χρονος ο οποίος διατηρούσε στο Facebook σατιρική σελίδα με τον τίτλο «Γέροντας Παστίτσιος».
Ο νεαρός συνελήφθη μετά από σχετική επερώτηση του βουλευτής της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά και αφού στα ίχνη του βρέθηκε η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία και αναμένεται να οδηγηθεί για να απολογηθεί στην Εισαγγελία με την κατηγορία της κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων, μέσω της γνωστής σελίδας κοινωνικής δικτύωσης Facebook...

("Η Καθημερινή".25/9/2012)


Α) ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 5
  1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

Άρθρο 13
  1. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.
  2. Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. Η άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη.

Άρθρο 14
  1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους.
  2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
  3. Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται. Κατ' εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία: α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας,

(Σύνταγμα της Ελλάδος-επιλεγμένα άρθρα)



Β) ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ


Σχετική υπόθεση στον Άρειο Πάγο 1298/2002 και ενδεικτικός σχολιασμός

Νομικό πλαίσιο : 
1. Κατά το άρθρο 198 §1 Π.Κ. («κακόβουλη βλασφημία»), με φυλάκιση μέχρι δύο ετών
τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό, κατά δε το
άρθρο 199 Π.Κ. («καθύβριση θρησκευμάτων»), όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει
με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία
ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. Οι διατάξεις αυτές
αποσκοπούν στην απόκρουση της τελούμενης δημοσίως, κακοβούλως και καθοιονδήποτε
τρόπο υβρίσεως του Θεού και καθυβρίσεως της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού
Εκκλησίας και κάθε άλλης θρησκείας, που είναι ανεκτή στην Ελλάδα, και στην εντεύθεν, 
προς εξασφάλιση της θρησκευτικής ειρήνης των πολιτών, προστασία αυτών, η οποία
εκδηλούται από την πολιτεία, γιατί είναι μέλημά της....

....Συνεπώς, η
προστασία του έννομου αυτού αγαθού, που έχει άϋλο χαρακτήρα και εμπίπτει στην έννοια
του δημοσίου συμφέροντος, δεν θίγει αμέσως τα άτομα που απολαμβάνουν το αγαθό αυτό, 
αφού αυτά υφίστανται την προσβολή εμμέσως και εξ΄ αντανακλάσεως . 

Γ) ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

"Ο ρόλος της ηθικής σε κάθε εποχή,ήταν να βάζει στην πυρά κάθε καταδικασμένου το δικό της ματσάκι βέργες"
(Friedreich Nitzsche)



Υποχρεωτικά ο σχολιασμός θα είναι τηλεγραφικός:

1) Ο νεαρός κατηγορείται για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων.Δεν κατηγορείται για εξύβριση νεκρού.Συνεπώς θα αναλύσουμε με βάση το κατηγορητήριο.

2) Η επίκληση του όρου "χρηστά ήθη" θέτει υπό αναίρεση την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και επιτρέπει δυνητικά τη λογοκρισία σε περιπτώσεις προσβολής θρησκείας (όχι μόνο της χριστιανικής αλλά και κάθε άλλης γνωστής).Συνεπώς νομιμοποιούνται και οι μουσουλμάνοι να ζητούν λογοκρισία καλλιτεχνικών δημιουργημάτων-όπως η πρόσφατη ταινία-με το επιχείρημα της προσβολής της θρησκείας τους.

3) Κάθε κοινωνία διαθέτει ηθική παράδοση ("moral tradition" κατά Hayek) και είναι άτοπη η αναζήτηση κοινωνίας άνευ ηθικών αναφορών.Αυτό υποθέτω εννοεί ο Νομοθέτης όταν αναφέρεται σε "έννομα αγαθά άϋλου χαρακτήρα).

4) Το ήθος κάθε κοινωνίας, όπως και οι θεσμοί,υπόκειται στη διαδικασία κοινωνικής εξέλιξης.Είναι άλλα τα ήθη της τυπικής κοινωνίας του Μεσαίωνα και άλλα της σύγχρονης Δυτικού τύπου κοινωνίας στην οποία υποτίθεται πως ανήκουμε (?).

5) Είναι σκόπιμο,για λόγους προαγωγής της πολιτικής ελευθερίας,η Πολιτεία να παρεμβαίνει όσο το δυνατόν λιγότερο σε θέματα που άπτονται της ηθικής συμπεριφοράς των πολιτών,εφόσον αυτή δεν περιλαμβάνει την τέλεση αξιόποινων πράξεων.
Αν ένας πολίτης δεν παρανομεί,πρέπει να είναι αδιάφορο για την Πολιτεία το εάν ο πολίτης αυτός είναι "καλό παιδί". Οι φιλελεύθερες πολιτείες δεν διακηρύσσουν επίσημες αρετές τις οποίες οφείλουν να ενστερνίζονται οι πολίτες.Πολιτείες-δάσκαλοι και πολιτείες-παιδαγωγοί,είναι διαχρονικά οι αναλεύθερες πολιτείες.
Αν λοιπόν ο "Παστίτσιος" είναι "ένα κωλόπαιδο που δε σέβεται τη θρησκεία",αυτό για την Πολιτεία πρέπει να συνιστά αδιάφορο ζήτημα.

6) Για να συμβαίνει αυτό,πρέπει η Ελληνική Πολιτεία να προσδιορίζεται ως ανεξίθρησκη.Από τη στιγμή όμως που προσδιορίζεται ως έχουσα επικρατούσα θρησκεία  (την Ορθόδοξη Χριστιανική),η Ελληνική Πολιτεία νομοτελειακά λειτουργεί ως κρατικό μόρφωμα προσηλυτισμού υπέρ της επικρατούσας θρησκείας.

7) Συνέπεια αυτού,είναι η νομολογία περί "θρησκευτικής βλασφημίας".Πρόκειται για διάταξη που λειτουργεί αποτρεπτικά για όποιον πολίτη επιθυμεί να ασκήσει κριτική στην επικρατούσα ή "σε κάθε άλλη γνωστή θρησκεία".

8) Ο όρος "βλασφημία" είναι όρος κατεξοχήν θρησκευτικός (δεν υπάρχει πολιτική βλασφημία).Συνεπώς μπορεί να ερμηνευθεί μόνο με όρους θρησκευτικής ορολογίας.Κατά κανόνα η δογματική των θρησκειών τείνει σε διασταλτικές ερμηνείες της "βλασφημίας" σε βαθμό ώστε να μπορεί να εκληφθούν ως "βλάσφημες" εκατοντάδες πρακτικές της καθημερινότητας των πολιτών.

9) Το δυνητικό αδιέξοδο έχει ήδη σκιαγραφηθεί: η "βλασφημία" μπορεί κάλλιστα να γίνει το εργαλείο ελέγχου και καταστολής της συμπεριφοράς των πολιτών.

10) Αν δεν επιθυμούμε αυτή την προοπτική,ο νόμος περί βλασφημίας πρέπει να καταργηθεί.Το ζήτησαν πρόσφατα ΔΗΜ.ΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ και είμαι απόλυτα σύμφωνος.

Για το ζήτημα του "Παστίτσιου",η γνώμη μου είναι πως ήταν μια ιστοσελίδα άκομψου και αισθητικά αποκρουστικού χιούμορ.
Μια ψύχραιμη και ουσιαστική ματιά,μου υπέδειξε ο φίλος μου ο Νίκος εδώ.
Η Πολιτεία έδρασε νόμιμα,αδιάφορο αν προσωπικά-για τους λόγους που προανέφερα- είμαι εναντίον της σχετικής νομοθεσίας.Η εξάλειψη του νόμου περί βλασφημίας και η αθώωση του "Παστίτσιου" θα 
ήταν καλοδεχούμενα ως μέτρα φιλελευθεροποίησης της Ελληνικής κοινωνίας.Μόνο που,η απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο,είναι η συναίνεση της Ελληνικής κοινωνίας στον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Είναι γνωστή η ρήση του Friedman "ο μόνος που μπορεί αποτελεσματικά να σε πείσει είναι ο εαυτός σου".

Αλλά στην Ελλάδα,είμαστε δυστυχώς,εθισμένοι στην καθοδήγηση...


ΥΓ1) Ευχάριστη έκπληξη,υπήρξε η διαφωνία του Μητροπολίτη Άνθιμου με τη σύλληψη "Παστίτσιου":«Δε συμφωνώ με τη δίωξή του, καλύτερα να τον αφήσουν. Δεν μπορεί κανένας να ιδιοποιηθεί την πίστη»
Οι Μητροπολίτες μας έχουν συνηθίσει δυστυχώς σε μισαλλόδοξο λόγο.Οι εξαιρέσεις, δίκαιο είναι να εξαίρονται.

ΥΓ2) Για κάθε "παστίτσιο" και κάθε διώκτη του,ισχύει διαχρονικά ο λόγος Του: "και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως" (Λουκ.στ-31).

ΥΓ3) Αντί για παστίτσιο,επέλεξα την εικόνα μοναχού που ξεκουράζεται.Οι ταπεινοί της γης-όποιο θεό κι αν πιστεύουν-είναι για μένα αξιοσέβαστοι.

25/9/2012

Saturday, September 22, 2012

Ο αναρχικός Αι-Βασίλης

Το καλοκαίρι που μας πέρασε διάβασα το "Living my Life" της Emma Goldman.
Η E.G. (1869-1940) υπήρξε κορυφαία αναρχική του 20ου αιώνα και μια από τις πρωτοπόρες του κινήματος διαχρονικά.Η σχέση μου με τον αναρχισμό,μου θυμίζει ένα στίχο του Ελύτη: "όμορφο μέρος κι όλο ερείπια,όπως ο πρώτος έρωτας".
Έχω υποστηρίξει και αλλού  πως η "λυδία λίθος" που διαχωρίζει έναν αναρχικό από έναν φιλελεύθερο,είναι η στάση απέναντι στην ατομική ιδιοκτησία: ο μεν τη θεωρεί απόλυτο κακό και επιζητεί την εξάλειψή της,ο δε θεωρεί πως μόνο αυτή διασώζει την ατομική ελευθερία και την υπερασπίζεται σθεναρά.
Κατά τα λοιπά,μπορεί κανείς να βρει πολλά σημεία σύμπλευσης:δυσπιστία προς το Κράτος,απέχθεια προς την εξουσιαστική αρχή,αγνωστικισμός (αλλά και χριστιανική πίστη),σεβασμός στη διαφορετικότητα,ανοχή του ετερόδοξου κλπ.
Φυσικά,υπάρχουν διαβαθμίσεις και ιδιαίτερες μορφές έκφρασης σε κάθε χώρο και ιδίως σ'αυτούς που προσδιορίζονται ως  ελευθεριακοί.

Από τη βιογραφία της E.G. θα ξεχωρίσω πέντε σημεία:

-Ιούλιος 1892: ο σύντροφός της Alexander Berkman αποπειράται να δολοφονήσει το βιομήχανο Frick.Η ίδια τον δικαιολογεί στο ημερολόγιό της προστρέχοντας στο ιησουητικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"!
Είκοσι χρόνια αργότερα η ίδια ανακαλεί: "μέσα στο ζήλο του επαναστατικού φανατισμού πίστευα πως ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα! Μου πήρε χρόνια εμπειρίας και πόνου για να χειραφετηθώ απ'αυτήν  την τρελή ιδέα"! 
Το αληθινά ελεύθερο πνεύμα είναι πάνω απ'όλα αυτοκριτικό! Δε διστάζει να παραδεχτεί τα λάθη του παρελθόντος και να αποβάλλει παλιές προκαταλήψεις.
Η σύγκριση του αναρχικού με τον κομμουνιστή που δεν αμφισβητεί το "αλάθητο του κόμματος",αναδεικνύει δυο διαμετρικά αντίθετες σχολές σκέψης.Ακόμη κι αν η κοινωνιολογική τους οπτική συμπίπτει,τα πολιτικά τους οράματα είναι ασύμβατα.
Επιπρόσθετα,οι δολοφονίες ως "πολιτική πράξη",η πολιτική τρομοκρατία,έχουν ήδη αποκηρυχθεί από την E.G. από το 1915.Στην Ελλάδα,της όψιμης επαναστατικότητας,γνωρίσαμε το "αντάρτικο πόλης" τη δεκαετία του 1980 και-ακόμη και σήμερα-μπορεί κανείς να βρει θεωρητικούς υποστηρικτές του!

-Το 1893,ο αιδεσιμότατος H.S.Mc Cowan προσκαλεί την E.G. να μιλήσει στο ποίμνιό του μετά την Κυριακάτικη λειτουργία.Στην ένστασή της ό'τι η ίδια ήταν άθεη αναρχική,ο αιδεσιμότατος απάντησε πως "μια εκκλησία που αρνείται το δικαίωμα έκφρασης,ακόμη και στο αντιδημοφιλέστερο πρόσωπο ή ιδέα, δεν είναι συμβατή με τις πεποιθήσεις μου"! Εκατό χρόνια πριν,ένας αληθινά δημοκράτης ιερέας προσκαλούσε στην εκκλησία μια δεδηλωμένη άθεη για να εκθέσει τις απόψεις της!
Πόσοι ιερείς σήμερα θεωρούν την ελευθερία του λόγου αυτονόητη?
Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν αναμενόμενο: η ομιλία προκάλεσε σάλο,αφού έθιξε το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών και ο ιερέας αποποιήθηκε το σχήμα του και έζησε εφεξής ως ιδιώτης.
Ο ιερέας του 1900 υπήρξε αληθινός δημοκράτης.Το σχήμα δεν ήταν ασύμβατο με την ελευθερία του λόγου.
Στα Ελληνικά Πανεπιστήμια του 2000, όπου ίσχυε-θεωρητικά-η "ελεύθερη διακίνηση ιδεών",δεκάδες ήταν τα περιστατικά βίαιης διακοπής ομιλιών επειδή οι ομιλούντες εξέφραζαν "κοινωνικά μη αποδεκτές(sic) αντιλήψεις".Θυμίζω ενδεικτικά τη ματαίωση της ομιλίας του Στεφάν Κουρτουά (ενός εκ των συγγραφέων της "Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού") και την απόπειρα ματαίωσης της ομιλίας του καθηγητή Watson επειδή ο ίδιος θεωρήθηκε ρατσιστής λόγω κάποιων σχολίων που είχε κάνει παλαιότερα (Το αν είναι όντως ρατσιστής,είναι αδιάφορο:ελευθερία λόγου σημαίνει ό'τι δίνεις το δικαίωμα ακόμη και σε έναν ρατσιστή να εκφράσει τις απόψεις του)!

-Το 1914 εκρήγνυται ο Ά Παγκόσμιος Πόλεμος! Οι αναρχικοί υιοθετούν αντιπολεμική στάση,αρνούμενοι να πάρουν θέση σε ό'τι θεωρούν "ανθρωποσφαγή που επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός"!
Ο Piotr Kropotkin όμως διαχωρίζει τη θέση του: τάσσεται σαφώς εναντίον της Γερμανίας,πιστεύοντας πως ο πρωσσικός μιλιταρισμός συνιστά ένα πολιτικό σύστημα σαφώς πιο αντιδραστικό από τον αστικό κοινοβουλευτισμό της Αντάντ.Χρειάζεται ασφαλώς αντιδογματική κριτική εγρήγορση για να μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές δυο εξίσου αντίθετων προς τον αναρχισμό πολιτικών καθεστώτων.Ο Κropotkin την επέδειξε,η E.G. όχι!
Πάντοτε οι υπεραπλουστεύσεις υπονομεύουν την κρίση.

-Την ίδια χρονιά,πολλοί σύντροφοι της E.G. επικρίνουν τις διαλέξεις της υπέρ του "ελεύθερου έρωτα" και του "σεβασμού των σεξουαλικών προτιμήσεων". Είναι χαρακτηριστικό πως οι "κοινωνικά προοδευτικές" αντιλήψεις δε συμβαδίζουν πάντοτε με την εξάλειψη των κοινωνικών προκαταλήψεων.Υπήρχαν ανέκαθεν πολλοί πουριτανοί σοσιαλιστές,πολλοί άνθρωποι που προκρίνουν κοινωνικές επιδιώξεις εν ονόματι της "ηθικής" (της δικής τους φυσικά).
Η E.G. είναι σαφής: "για μένα ο αναρχισμός δεν είναι ένα αόριστο μελλοντικό όραμα,αλλά ένα καθημερινό παράδειγμα απελευθέρωσης των ανθρώπων από όλα τα δεσμά-κοινωνικά και ηθικά-που τους διαχωρίζουν".
Διακρίνει εδώ κανείς την αναπόφευκτη ιεραποστολική διάσταση που αποκτά κάθε κοινωνικό κίνημα.

-Το 1917,η E.G. βρίσκεται στη φυλακή αναμένοντας την απέλασή της.Οι συγκρατούμενές της είναι κατά κανόνα αμόρφωτες κοπέλες χαμηλού νοητικού επιπέδου ("of infantile mentality" γράφει χαρακτηριστικά).Πλησιάζουν Χριστούγεννα και όλες τους περιμένουν τον Αι-Βασίλη!
Η E.G. αποφασίζει να μοιράσει κρυφά τα δέματα που της στέλνουν στα κελιά των άλλων κοριτσιών.
Ο ενθουσιασμός τους όταν επιστρέφουν απ'το δείπνο και αντικρίζουν τα δώρα είναι απερίγραπτος: "Santa Clauss was here"," ο Αι-Βασίλης ήταν εδώ","καλά Χριστούγεννα"!
Είναι για μένα μια κορυφαία στιγμή.Συνήθως οι άνθρωποι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους για την ορθότητα των δικών τους αντιλήψεων.Χρειάζεται ξεχωριστή ηθική δύναμη για να ενστερνιστείς-έστω και υποκριτικά-τις αντιλήψεις του άλλου προκειμένου να του χαρίσεις λίγη χαρά!
Προσωπικά δεν ξέρω τί είναι "ηθικότερο": να αποβάλλεις το πέπλο της άγνοιας ενός ανθρώπου προκειμένου να "του ανοίξεις τα μάτια" ή να υποκριθείς συμμετοχή στο ψέμα που τον κάνει ευτυχισμένο? Στη ζωή συνήθως κάνουμε και τα δυο,ανάλογα με την περίσταση...

Η Goldman άλλωστε,η δηλωμένη άθεη,κάνει σε κάποιο σημείο λόγο για την ψυχή του ανθρώπου.
Η "ψυχή" είναι για μένα η "κερκόπορτα" της μεταφυσικής.Κάθε μεταφυσική αναφορά συνδέεται με την ψυχή και τη μοίρα της.Δίχως ψυχή και δίχως αθανασία της ψυχής,ο μεταφυσικός λόγος είναι κενό γράμμα.
Ακόμη και ο "πατέρας του υλισμού" Ηράκλειτος υποκύπτει στο μυστήριό της: "Ψυχής πείρατα ιών ούκ άν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν.Ούτω βαθύν λόγον έχει" (απόσπ.67).
Ίσως λοιπόν και η Emma να διατηρούσε κάποιες μεταφυσικές ανησυχίες.
Άλλωστε ο αναρχισμός,μπορεί κατά κανόνα να συνδέεται με τον αθεϊσμό (από το κλασσικό "Θεός και Κράτος" του Μπακούνιν),αλλά δεν είναι ασύμβατος και με τη χριστιανική πίστη!
Ο Νίκος Καρούζος ήταν δηλωμένος "χριστιανός αναρχικός" κι έχει γράψει ένα πολύ χαρακτηριστικό στίχο:
"του Τρότσκι τη διαρκή επανάσταση
τη γκρέμισα στου Ιησού τη διαρκή συγγνώμη"... 

Το "Living my Life" το τέλειωσα στον Αι-Νικήτα στη Λευκάδα,υπό το φλοίσβο των κυμάτων.
Καθώς έκλεινα το βιβλίο και βύθιζα τις σκέψεις μου στο γαλάζιο ορίζοντα,μόνο ένα τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό


23/9/2012

Monday, September 17, 2012

Οι αποχρώσεις του γέλιου

Ο Παντελής Μπουκάλας έγραψε ένα άρθρο στην Κυριακάτικη "Κ" για να στηλιτεύσει το ρατσισμό.Οι προθέσεις του με βρίσκουν σύμφωνο.Ο ρατσισμός ως θεωρία είναι απορριπτέος για δύο βασικούς λόγους:

α) Είναι θεωρία αντι-επιστημονική.Υποθέτει τη φυλετική διαβάθμιση ως δεδομένη ενώ καμία επιστημονική μελέτη δεν έχει στοιχειοθετήσει κάτι τέτοιο.Οι άνθρωποι ασφαλώς διαφέρουν κατά τις δεξιότητες,το ταλέντο,τη φυσική ρώμη,την αντοχή,την ικανότητα προσαρμογής,τα ψυχικά χαρίσματα,τη νοητική απόδοση και ένα σωρό άλλες παραμέτρους.Μόνο που οι διαφορές είναι ατομικές και δια-φυλετικές.Δεν υπάρχει καμία "έμφυτη ανωτερότητα" στα μέλη κάποιας φυλής.Υπάρχουν ίσως δεξιότητες περισσότερο ανεπτυγμένες σε κάποιες φυλές κι αυτό το βλέπει κανείς στις επιδόσεις των αθλητών,καμία όμως απ'αυτές δε συνιστά "στοιχείο ποιοτικής ανωτερότητας".Πιστοποιεί απλώς την πολυμορφία και την εξελικτική διαφοροποίηση του ανθρώπινου είδους.

β) Είναι θεωρία που οδηγεί σε διακρίσεις σε βάρος ατόμων ή ομάδων ανθρώπων, σε επιλεκτική συμπεριφορά σε βάρος τους, σε κατάργηση των όρων που διέπουν ένα κράτος δικαίου (ισονομία,ισοπολιτεία), σε άμεση εξάλειψη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.Ο ρατσισμός αναιρεί τους όρους λειτουργίας της φιλελεύθερης δημοκρατίας,όπως αυτή ιστορικά έχει εμπεδωθεί μέσω της κοινοβουλευτικής νομοθεσίας και-το σημαντικότερο-του πολιτικού πολιτισμού των Ευρωπαϊκών κρατών.Ας θυμηθούμε πως η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση και οι διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου,έχουν τις ρίζες τους στον ουμανισμό της Αναγέννησης.Δίχως την ανθρωποκεντρική του αντίληψη,δίχως την εξαίρεση του ανθρώπου ως πολύτιμης και ανεπανάληπτης μοναδικότητας στο μέχρι τότε θεοκρατικό σύμπαν,καμία σύλληψη των δικαιωμάτων του ανθρώπου δε θα ήταν εφικτή.
Η Αναγέννηση ξεχώρισε τον μέχρι τότε ανύπαρκτο άνθρωπο,τον αναγνώρισε ως "ιστορικό υποκείμενο",ως δημιουργό και ουσιαστικό διαμορφωτή της ιστορίας.Στη θέση της μοίρας,ο άνθρωπος-δημιουργός,αυτή υπήρξε η ανυπέρβλητη προσφορά του Αναγεννησιακού ουμανισμού.Είναι προφανές πως,μέσα σ'αυτό το πνεύμα αποθέωσης της ανθρώπινης υπόστασης,ο ρατσισμός είναι παντελώς αδιανόητος.Κάτι περισσότερο:είναι βαθιά αντι-ανθρωπιστικός!
Η ιστορία απλά επιβεβαίωσε τον αντιανθρωπισμό του ρατσισμού μέσα από τις τερατωδίες των ρατσιστικών καθεστώτων που κατά καιρούς επικράτησαν.

Ακόμη λοιπόν κι αν υπήρχαν στοιχεία τεκμηρίωσης φυλετικής ανωτερότητας,ο ρατσισμός είναι απορριπτέος εν ονόματι της ανθρωπότητας!

Ο αρθρογράφος,προχωρά ωστόσο και σε μια διαπίστωση μάλλον προβληματική: εκτιμά πως η διαφήμιση με τον Πίου είναι ρατσιστική!
Είναι όμως πράγματι έτσι?

Το βασικό του επιχείρημα είναι πωςαπό το δηλούμενο «ένας μαύρος στα φανάρια» έως το ενδεχομένως υποδηλούμενο «ένας μαύρος είναι άξιος μόνο για τα φανάρια», ίσως δεν είναι μακρύς ο δρόμος".
Πρόκειται όμως για λογικό άλμα.Το γεγονός πως ο Πίου δουλεύει στα φανάρια μέχρι να τον ανακαλύψει ο πρόεδρος,επ'ουδενί δε σημαίνει πως ο Πίου είναι άξιος μόνο για τα φανάρια!
Το ότι κάνω μια δουλειά δε σημαίνει πως θα εξακολουθήσω για πάντα να κάνω αυτή τη δουλειά!
Άλλωστε,το σενάριο της διαφήμισης αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει! Άτοπο λοιπόν το συμπέρασμα του Μπουκάλα.

Μήπως αυτό που ενόχλησε τον αρθρογράφο είναι το γεγονός πως "γελάσαμε με ένα μαύρο"? Ενδεχομένως να πρόκειται περί αυτού,αλλά τότε θα πρέπει να αναλύσουμε τις αποχρώσεις του χιούμορ: με τί γελάμε στην καθημερινή ζωή?
Αν το καλοεξετάσουμε, γελάμε κατά κανόνα με ανθρώπους,το αντικείμενο του χιούμορ είναι ο άνθρωπος.Γιά την ακρίβεια γελάμε είτε με αστοχίες των άλλων (κάποιος σκόνταψε και έπεσε στο συντριβάνι),είτε με ιδιομορφίες των άλλων (εξεζητημένη εμφάνιση-ομιλία-μαννερισμοί),είτε με παρεξηγήσεις της καθημερινής επικοινωνίας.
Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις του χιούμορ,από τα "χοντροκομμένα γκαγκς" της Επιθεώρησης ή των αμερικανικών ταινιών γέλιου,μέχρι το ευφυές, βιτριολικό,βαθιά ειρωνικό βρετανικό χιούμορ!
Καθένας φυσικά είναι ελεύθερος να γελάει με ό'τι του αρέσει.
Ωστόσο,υπάρχει ένα κοινό στοιχείο σε κάθε κατάσταση γέλιου: γελάμε με κάποιον επειδή έτυχε να βρεθεί σε "αισθητικά υποδεέστερη" θέση (γλίστρησε κι έπεσε,παρεξήγησε μια κατάσταση,αστόχησε λεκτικά κλπ).Σε κάθε περίπτωση γέλιου,υπάρχει ένα "θύμα". Υπάρχει κάποιος-αδιάφορο ποιός-ο οποίος χάρις σε μια αστοχία συμπεριφοράς,έφερε τον εαυτό του σε αμήχανη θέση και μας έκανε να γελάσουμε. Το γέλιο-από την εποχή του Αριστοφάνη-προϋποθέτει "έναν ηττημένο και πολλούς νικητές". Αν δεν υπάρχει αυτή η συνθήκη "προσωρινής αποτυχίας κάποιου", οι υπόλοιποι δε γελάνε!
Γι'αυτό και πολύ συχνά "το θύμα" παρεξηγείται και ζητάει το λόγο από τους άλλους: επειδή έχει συνείδηση της "αστοχίας του" που προκάλεσε το γέλιο τους.
Καλώς ή κακώς,μ'αυτές τις καταστάσεις γελούν οι άνθρωποι.Στη θέση του έγχρωμου Πίου,που τσακίζεται προσπαθώντας να κάνει κοντρόλ,μπορεί να είναι οποιοσδήποτε!
Το να ζητάμε από "το κοινό" να λαμβάνει υπ'όψιν του το χρώμα του "θύματος" πριν γελάσει είναι απλά εξωπραγματικό!
Στο γήπεδο,όποιος κι αν πατήσει τη μπάλα και γκρεμιστεί,θα προκαλέσει αυθόρμητο γέλιο απ'την εξέδρα...


Υπάρχει όμως κάτι άλλο στο "γέλιο" που πρέπει να θυμόμαστε.Είναι το γεγονός πως όταν το αστείο στρέφεται μονίμως σε έναν άνθρωπο,καταντάει από παράγοντας γέλιου σε στυγνό βασανιστήριο.
Θυμηθείτε τον "τρελό του χωριού",το κυνήγι του απ'τα παιδιά,τους ντενεκέδες που του κρεμούσαν "για πλάκα",τους χλευασμούς,τις τρικλοποδιές,τις καρπαζιές κι όταν όλα είχαν εξαντληθεί,το ξύλο, το άγριο μένος των ανθρώπων για το συνάνθρωπο που έμαθαν να περιφρονούν!
Όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία,το γνωρίσαμε καλά αυτό!
Νοητική υστέρηση,σύνδρομο Down, ιδιοπαθής αυτισμός,συγγενείς δυσμορφίες: πόσοι άτυχοι πάσχοντες στιγματίστηκαν συλλήβδην ως "τρελοί" από την άγνοια και βίωσαν την απανθρωπία της!
Η άγνοια δεν κάνει διακρίσεις,τσουβαλιάζει κάθε τι διαφορετικό ως απορριπτέο,αδυνατεί να το κατανοήσει,το προσλαμβάνει ως απειλή,το εχθρεύεται μέχρι θανάτου!
Η άγνοια στοιχειοθετεί τον κατεξοχήν ρατσισμό:την αδυναμία συνύπαρξης με αυτόν που διαφέρει!

Χιλιάδες άνθρωποι γνώρισαν την άγρια πλευρά του γέλιου.
Ο Πίου της διαφήμισης,ευτυχώς γλίτωσε...

18/9/2012


Friday, September 14, 2012

Από τη θεωρία στην πράξη

"Αρνούμαι το δικαίωμα οποιουδήποτε-ατόμου ή ομάδας-να εγκαταστήσει μια Ιερά Εξέταση της σκέψης.Η σκέψη πρέπει να είναι ελεύθερη!Οι κοινωνικές μου απόψεις ή οι πολιτικές μου θέσεις είναι προσωπική μου υπόθεση.Δεν οφείλω καμία απολογία γι'αυτές.Η ατομική πολιτική ευθύνη αρχίζει μόνο τη στιγμή που η σκέψη μετατρέπεται σε πράξη! Ποτέ πριν! Η ελεύθερη σκέψη-που προϋποθέτει φυσικά ελευθερία λόγου και τύπου-μπορεί κατ'εμέ να συνοψιστεί στο εξής: κανείς νόμος για τις απόψεις-καμία άποψη έγκλημα..."

(Alexander Berkman,απολογία στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Μετανάστευσης των ΗΠΑ το 1919,λίγο πριν την απόταξή του- παρατίθεται από Emma Goldman στο "Living my Life").



Ο διάσημος αναρχικός του περασμένου αιώνα,σκιαγραφεί το μεγάλο διαχρονικά πολιτικό ζητούμενο,την ελεύθερη σκέψη,πατώντας πάνω στους δύο βασικούς άξονες που θεμελιώνουν τον αναρχισμό: το σοσιαλιστικό (διάσταση θεωρίας-πράξης) και το φιλελεύθερο (καμία πράξη δε συνιστά παρανομία αν δεν παραβιάζει κείμενο νόμο, λατινιστί  nulla poena sine lege).

Θα προσπαθήσω να διερευνήσω κατά πόσον οι δυο αυτοί άξονες οδηγούν πράγματι σε πολιτικές συνθήκες περισσότερης ελευθερίας.

Η μαρξιστική αντίληψη που διαχωρίζει τη θεωρία απ'την πράξη,πηγάζει υποθέτω από το φιλοσοφικό υλισμό που προκρίνει τις υλικές συνθήκες της ζωής ως κατευθυντήρια δύναμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, όχι μόνο η πράξη συνιστά υπέρτερη ενέργεια,αλλά και η σκέψη καθεαυτή προσδιορίζεται από τους υλικούς όρους διαβίωσης του ανθρώπου. Δεν είναι ο άνθρωπος το αυτόνομο νοούν υποκείμενο που καθορίζει τις επιλογές του,αλλά οι κοινωνικές συνθήκες της ζωής αυτές που καθορίζουν τί θα σκεφτεί και τί θα πράξει ο άνθρωπος.
Ο φιλοσοφικός υλισμός οδηγεί με συνέπεια στον ντετερμινισμό: οι ενέργειες του ανθρώπου είναι προ-αποφασισμένες απ'τους όρους της κοινωνικής του διαβίωσης.
Κατά συνέπεια,κάθε "ατομική επιλογή" ανεξάρτητη από το "κοινωνικό είναι του ανθρώπου" είναι αδιανόητη!
Στο φιλοσοφικό υλισμό δεν υπάρχει χώρος για αυτόνομες ανεξάρτητα σκεπτόμενες προσωπικότητες,αλλά μόνο ένα ιδεατό κοινωνικό περιβάλλον που καθορίζει-εξίσου ιδανικά-τις ζωές των επιμέρους μονάδων του.
Το άτομο έχει συντριβεί,το ίδιο και τα όποια δικαιώματά του. Η ελευθερία υποβαθμίζεται σε "μπουρζουάδικη αξία" και περιφρονείται εν ονόματι "υπέρτερων ιδανικών".

Μιλώντας πρακτικά,είναι αδύνατον να ορίσουμε το σύνορο μεταξύ θεωρίας και πράξης!
Πότε παύει η σκέψη να συνιστά ιδέα και πότε αρχίζει να μετασχηματίζεται σε πράξη ?
Τί άλλο είναι η πράξη παρά η απόπειρα υλοποίησης μιας σκέψης?
Τί άλλο συμβαίνει κατά την προσπάθεια εφαρμογής μιας ιδέας,παρά η έμπρακτη δοκιμασία της αξίας της?
Πώς αλλιώς αντιλαμβάνεται κανείς τη φενάκη μιας ιδέας, παρά από τη διάσταση ανάμεσα σ'αυτό που φαντάζονταν πως θα συνέβαινε και σ'αυτό που πραγματικά συνέβη?
Πόσοι μπορούν να το καταλάβουν αυτό και πόσο η κρίση τους επηρεάζεται από τις υλικές συνθήκες διαβίωσής τους?
Περαιτέρω,από όσους μπορούν να αντιληφθούν την εξαπάτηση,πόσοι έχουν την πνευματική εντιμότητα της αυτοκριτικής?
Ακόμη λιγότεροι απ'αυτούς,πόσοι άραγε έχουν το ηθικό σθένος να αποκηρύξουν το αλλοτινό όραμα που υλοποιήθηκε ως εφιάλτης?

O ίδιος ο Berkman όταν αποπειράθηκε να δολοφονήσει το βιομήχανο Frick προέβαινε σε πράξη ή έδινε ένα "παράδειγμα επαναστατικής θεωρίας"? Η πράξη του στρέφονταν εναντίον ενός ανθρώπου ή ενός συμβόλου? Ήταν κοινό έγκλημα ή πολιτική πράξη? Και πώς μπορεί κανείς να διαχωρίσει το πρόσωπο Frick από το βιομήχανο Frick? Ποιός νομιμοποιείται να κάνει το διαχωρισμό? Ποιός αποφασίζει ποιά ιδιότητα διασώζει και ποιά καταδικάζει έναν άνθρωπο? Τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό...


Η συζήτηση για τη "διάσταση" θεωρίας και πράξης έχει αποκτήσει ανεκδοτολογικά χαρακτηριστικά στο σοσιαλιστικό χώρο.Νομίζω πως αυτό οφείλεται σε δυο παράγοντες:
α) την "ελαφρά τη καρδία αποδοχή" αυτής της διάστασης ως τεκμηριωμένης και ευκρινούς και
β) την υποτίμηση του παράγοντα "σκεπτόμενος άνθρωπος".
Σε κάθε περίπτωση,ο μαρξιστικός πυλώνας αναζήτησης πολιτικής ελευθερίας,αποδεικνύεται καταλυτικός: όχι μόνο δεν ευοδώνει,αλλά καταργεί έμπρακτα τις ατομικές ελευθερίες!
Τα ιστορικά παραδείγματα επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση.

Αλλά και ο φιλελεύθερος πυλώνας έχει μερική μόνο επιτυχία.
Το ρητό "nulla poena sine lege" είναι ένας σχετικά ασφαλής μπούσουλας για να προστατεύει τους πολίτες από την κρατική αυθαιρεσία,αλλά προϋποθέτει πως η Πολιτεία στην οποία εφαρμόζεται έχει ήδη αποδεχθεί τα δικαιώματα του ανθρώπου (ζωή,ιδιοκτησία,ελευθερία λόγου-τύπου-ΜΜΕ,αυτοδιάθεση σώματος,ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση,ανεξιθρησκία,ελευθερία συνάθροισης και μετακίνησης,τεκμήριο αθωότητας κλπ).
Διαφορετικά,σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που έχει νομοθετήσει π.χ την ομοφυλοφιλία ως ποινικό αδίκημα, το "nulla poena sine lege" είναι κενό γράμμα. Όταν έχει ήδη νομικά προβλεφθεί η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η επίκληση του νόμου είναι βήμα προς την υποδούλωση και όχι προς την πολιτική απελευθέρωση.

Οι μαρξιστές ορθά έχουν επισημάνει το ρόλο του νομικού κώδικα ως στοιχείου συντήρησης του αστικού καθεστώτος και συνεπώς,είναι εύλογα επιφυλακτικοί απέναντί του.
Οι φιλελεύθεροι ορθά επίσης περιγράφουν το ρόλο του Νόμου ως θεματοφύλακα της κοινωνικής ειρήνης (αφού προστατεύει την εύρυθμη λειτουργία του αστικού κοινοβουλευτισμού).
Και οι δυο έχουν δίκιο από τη σκοπιά της ανάλυσής τους.
Γι'αυτό και σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής,τα κόμματα της αριστεράς είναι πάντοτε υπέρ μιας ελαστικής ερμηνείας των αστικών διατάξεων,ενίοτε και υπέρ της "επαναστατικώ δικαίω" παραβίασής τους.
Οι φιλελεύθεροι αντίθετα,ζητούν αυστηρή Νομοκρατία (rule of the Law),για τους αντίθετους λόγους.

Ο Hayek στο "Road to serfdom" ορίζει την πολιτική ελευθερία ως "απουσία καταναγκασμού" ("lack of coercion"),δίνει δηλαδή έναν αρνητικό ορισμό και παραδέχεται πως αδυνατεί να επινοήσει κάποιον προσφορότερο.Η ελευθερία νοείται μόνο ως πολιτική έννοια,άρα ως ένα πολιτειακό χαρακτηριστικό.Πολιτικά ελεύθερη είναι η κοινωνία που απαγορεύει τον καταναγκασμό πολίτη από κάποιον άλλο ή από το κράτος.Φυσικά,απόλυτα ελεύθερη κοινωνία δεν υπάρχει αφού κάποιου βαθμού καταναγκασμός είναι αναπόφευκτος.Το κρίσιμο σημείο εδώ,είναι αυτός να περιορίζεται στη δημόσια σφαίρα του πολίτη και να αφήνει τον ιδιωτικό του χώρο πέραν της κρατικής παρέμβασης.
Πράγματι,όσες κοινωνίες σέβονται και διαφυλάσσουν τον ιδιωτικό χώρο των πολιτών,είναι στατιστικά και οι περισσότερο ελεύθερες.
Και εδώ βέβαια,υπάρχει ο περιορισμός των neigborhood effects: η συμπεριφορά του ιδιώτη στο χώρο του απαγορεύεται να θέτει σε κίνδυνο τα δικαιώματα των "γειτόνων"!
Η φιλελεύθερη προσέγγιση της ελευθερίας,είναι αυστηρά πολιτική και με όρους κοινωνικής εποπτείας.
"Η "ελευθερία" του Ροβινσώνα Κρούσου είναι άνευ νοήματος (Murray Rothbard-Ethics of Liberty)".

Αντίθετα,οι σοσιαλιστές κατά κανόνα συλλαμβάνουν την ελευθερία με όρους προαγωγής των δυνατοτήτων του ατόμου.Γι'αυτό και επιζητούν βελτίωση της κοινωνικής του θέσης και των οικονομικών δεδομένων της ζωής του.Η ελευθερία-σωστά επισημαίνει ο Hayek-συλλαμβάνεται απ'τους σοσιαλιστές ως δύναμη.Όσο περισσότερες δυνατότητες δίνουμε στα άτομα,τόσο περισσότερο τα απελευθερώνουμε απ'τα δεσμά της ανάγκης.Η σοσιαλιστική προσέγγιση της ελευθερίας,είναι πιο ατομοκεντρική,φλερτάρει με το καλλιτεχνικό πρότυπο του Ροβινσώνα που είναι "ελεύθερος στη φύση ".

Ιδού λοιπόν ένα ακόμη παράδοξο: οι "ατομιστές" φιλελεύθεροι ομνύουν στην πολιτική ελευθερία δηλαδή στην ελευθερία εντός της κοινωνίας ενώ,οι "αντι-ατομιστές" σοσιαλιστές θέλγονται από το όραμα της ατομικής απελευθέρωσης από τις κοινωνικές ανάγκες.Ενίοτε και από το όραμα της "εκτός της κοινωνίας ελευθερίας" (αναρχικός σοσιαλισμός).

Και το ταξίδι συνεχίζεται...

15/9/2012

Tuesday, September 11, 2012

Η άνοδος του φασισμού


Η θεαματική άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι γεγονός.
Ας προσπαθήσουμε με ψυχραιμία να ερμηνεύσουμε τα αίτια.

1) Είναι γεγονός πως σημαντικό ποσοστό της σοβαρής παραβατικότητας (εγκλήματα κατά της ζωής,σωματική βία) έχει στατιστικά συσχετιστεί με αδικοπραγούντες αλλοδαπούς.Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τα κίνητρα που ωθούν κάποιον στο έγκλημα.Απαιτούν-δικαίως-από την πολιτεία προστασία,εμπέδωση της τάξης,αίσθημα ασφάλειας.Για ποικίλους λόγους,η πολιτεία έχει αποτύχει σ’αυτήν την αποστολή.Η Χ.Α έσπευσε να καλύψει αυτό το κοινωνικό αίτημα με επιτυχία και εισπράττει αναμενόμενη αναγνώριση.Και πάλι τονίζεται πως τον πολίτη δεν τον ενδιαφέρει ποιός επιβάλλει το νόμο και με ποιές μεθόδους,του αρκεί ο νόμος να επιβάλλεται.
Όσοι αμφισβητούμε το απλό αυτό γεγονός-πως δηλαδή η Χ.Α καλύπτει δεδηλωμένες ανάγκες των πολιτών-και αρνούμαστε να το αξιολογήσουμε εν ονόματι θεωρητικών προσεγγίσεων μάλλον βυζαντινολογούμε: εφόσον το κράτος δεν ανταποκρίνεται στην υποχρέωσή του,κάποιος άλλος φορέας θα το υποκαταστήσει νομοτελειακά.Το γεγονός πως αυτός τυγχάνει αποκρουστικός,βίαιος,ρατσιστικός κλπ είναι δευτερεύον για τον πολίτη.Είναι σαν να ζητάμε από κάθε αστυνομικό να είναι ηθικά άμεμπτος,ακέραιος,εμφορούμενος από πολιτικά ορθές αντιλήψεις,προκειμένου να αποδεχτούμε το ρόλο του.
Συμπέρασμα: η έξαρση της εγκληματικότητας και η σύνδεση των αλλοδαπών με τα σοβαρά εγκλήματα,έδωσαν ένα πρώτο έναυσμα στη Χ.Α.

2) Σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης,οι ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί ενισχύονται.Αυτό ισχύει και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.Η Χ.Α αποτελεί τον ακροδεξιό πόλο.

3) Ο πολιτικός λόγος της Χ.Α εμπεριέχει ευρέως αποδεκτές στην Ελληνική κοινωνία αντιλήψεις.Ενδεικτικά αναφέρω:
-"οι μετανάστες εξυπηρετούν τα σχέδια της νέας τάξης για τον αφελληνισμό της χώρας" (σενάριο συνωμοσίας εθνικοπατριωτικό)
-"οι κεφαλαιοκράτες/τοκογλύφοι απομυζούν τον παραγωγικό πλούτο του λαού" (σενάριο συνωμοσίας κοινωνιολογικό το οποίο συναντά ιδεολογικά την αριστερή ανάλυση)
-"οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων" (σενάριο συνωμοσίας οικονομικού τύπου,σε πλήρη αντίθεση με τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα)
-"για το χάλι μας φταίνε αυτοί που τα φάγανε" (σενάριο ανθρωπολογικής συνωμοσίας,ιδιαίτερα προσφιλές στα λαϊκά στρώματα,με αποχρώσεις αριστερής κουλτούρας σε ό’τι αφορά την προκαταβολική αθώωση του αγνού λαού που έπεσε θύμα των απατεώνων)
-"η Ελλάδα μπορεί να μεγαλουργήσει αν την αφήσουν" (σενάριο παγκόσμιας συνωμοσίας,δημοφιλές κι αυτό στα λαϊκά στρώματα που γνώρισαν την εθνικοκεντρική βασική εκπαίδευση του Ελληνικού κράτους:ολόκληρη η εθνική μας μυθολογία στηρίζεται στο σενάριο των ανθρωπολογικά υπέρτερων Ελλήνων που καταδιώκονται από κακοήθεις ξένους και δεινοπαθούν εξαιτίας δόλιων σχεδιασμών).

4) Η βία είναι κυρίαρχη στην Ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες.Τα παραδείγματα δεκάδες: βίαιες καταλήψεις δημοσίων κτιρίων,δρόμων,λιμανιών, βίαιες αντιδράσεις επαγγελματικών ομάδων που νιώθουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, οδική βία,καθημερινή αστική βία στις πολυκατοικίες,γηπεδική βία,ενδοοικογενειακή βία. Η κουλτούρα της βίας είναι κυρίαρχη είτε ως ιδεολογική εξ αριστερών επιλογή ("βία στη βία του κράτους"),είτε ως απολιτική επιλογή (κοινός τσαμπουκάς) ελλείψει αστυνομικού ελέγχου.Όταν η πολιτεία δεν τιμωρεί παραδειγματικά τους βιαιοπραγούντες,με πρόσχημα ευεργετικές διατάξεις του νομικού κώδικα ή ιδεολογικές ερμηνείες των βίαιων εκδηλώσεων, η βία ως επιλογή εμπεδώνεται στη συνείδηση των πολιτών. Η Χ.Α χρησιμοποιεί ένα ήδη καθιερωμένο μέσον έκφρασης.

5) Σε πολιτικό επίπεδο,πολλαπλά φαινόμενα κοινωνικής βίας,είχαν εδώ και δεκαετίες,είτε την ανοχή είτε την ανοιχτή υποστήριξη μερίδας του πολιτικού κόσμου (κυρίως τμημάτων/τάσεων της αριστεράς).Το ενδεχόμενο η Χ.Α να εκπροσωπεί  το αντίπαλον δέος –την ακροδεξιά βία- στην ως τώρα μονοπωλούσα την πολιτική βία ακροαριστερά, είναι πιθανό.

6) Οι Έλληνες είναι εθισμένοι σε κοινωνιολογική ανάλυση με όρους πολεμικούς: τόσο όσοι ενστερνίζονται τη μαρξιστική ανάλυση ("πάλη των τάξεων"),όσο και όσοι υιοθετούν τα εκλαϊκευμένα σχήματα περί "κοινωνικής ζούγκλας όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό".
Τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί συνηθίζουν να αντιδικούν με λεξιλόγιο ακραίας απαξίωσης.
Σ’αυτή τη διαμορφωμένη πολιτική κουλτούρα,κάθε απόπειρα συνεργασίας θεωρείται ηθικά ύποπτη,κάθε συμβιβασμός συνιστά μειοδοσία. Ο λαός είναι εθισμένος σε πολεμικές κραυγές ολοκληρωτικής εξόντωσης του αντιπάλου.
Οι Έλληνες γονείς θεωρούν ασήμαντη αρετή την ανοχή απέναντι στη διαφορετικότητα.
Η μισαλλοδοξία είναι παρούσα ακόμη και στους κόλπους της εκκλησίας (που υποτίθεται πως κηρύσσει το μήνυμα της αγάπης).
Η Χ.Α αποτελεί το ιδεωδέστερο πολιτικό σχήμα έκφρασης αυτής της νοοτροπίας.

7) Το κοινοβούλιο ως πολιτικό σύμβολο έχει πλήρως απαξιωθεί με καθολική ευθύνη των πολιτικών κομμάτων.Η Χ.Α χαρακτηρίζει το πολίτευμα κοινοβουλευτική δικτατορία (συμπλέοντας με την κομμουνιστική φρασεολογία από αντιδιαμετρικές αφετηρίες) και καλλιεργεί τον αντικοινοβουλευτισμό των λαϊκών μαζών.

8) Το οικονομικό σχέδιο της Χ.Α είναι αποκαλυπτικό: Το δημόσιο να μην αποτελεί την τροχοπέδη, αλλά την ατμομηχανή της εθνικής ανάπτυξης. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρή οικονομία χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς Δημόσιο τομέα. Οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας να ελέγχονται από το εθνικό κράτος. Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα η πλειοψηφία των μετοχών να παραμένει στον έλεγχο του δημοσίου.
Ειδικά προγράμματα με προδιαγραφές για την στήριξη της αγροτικής παραγωγής, της βιοτεχνίας, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, των επαγγελματιών και των νέων. Η αγροτική τράπεζα αποσύρεται από το χρηματιστήριο, γίνεται 100% κρατική και μετατρέπεται σε ουσιαστικό μοχλό ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής (από το site του κόμματος).

Αναβιώνει ο σοσιαλιστικός κορπορατισμός του μεσοπολέμου.Σε όλον τον κόσμο έχει καταστεί σαφές πως η οικονομική ανάπτυξη είναι το παράγωγο της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.Μόνο στην Ελλάδα του εμπεδωμένου αντικαπιταλισμού χαίρουν ακόμη αναγνωρίσεως αντιλήψεις κρατικών μοντέλων ανάπτυξης.Οι ομοιότητες των οικονομικών αντιλήψεων της Χ.Α με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διόλου τυχαίες (εθνικοσοσιαλισμός και σοσιαλιστική ορθοδοξία έχουν ξανασυναντηθεί και στο παρελθόν).

9) Το σύνδρομο του ψεύτη βοσκού: χρόνια τώρα,έχει γίνει κατάχρηση του όρου φασίστας/φασισμός. Μια μερίδα της αριστεράς τον χρησιμοποιούσε για να απομειώσει συλλήβδην όσους διαφωνούσαν πολιτικά με αυτήν.Είναι ορατός ο κίνδυνος,τώρα που ο πραγματικός φασισμός αναπτύσσεται να καθυστερήσουμε να τον διαγνώσουμε λόγω μιθριδατισμού.Ας μην έχει κανείς αυταπάτες: η ιδεολογία της Χ.Α συνιστά γνήσιο φασισμό.

10) Η -ρητορική τουλάχιστον-προάσπιση εκ μέρους της Χ.Α του χριστιανορθόδοξου ιερατείου (στο όνομα της Ορθοδοξίας) είναι παράγοντας ιδιαίτερα σημαντικός σε μια χώρα με βαθύ θρησκευτικό αίσθημα και άκριτη προσήλωση στην "ιερότητα των παραδόσεων της φυλής".




Αφού περιγράψαμε -ελλιπώς ασφαλώς- κάποιους από τους γενεσιουργούς παράγοντες της Χ.Α, πρέπει να ανιχνεύσουμε και αυτούς που ευοδώνουν σε πρακτικό επίπεδο τη δράση της.
Σταχυολογώ ενδεικτικά κάποιους:

α) Η βουλευτική ασυλία.Χρόνια τώρα συζητάμε για την αναγκαιότητα κατάργησής της.Τώρα που τη χρησιμοποιούν οι βουλευτές της Χ.Α,αναδεικνύεται το ύψος του παραλογισμού της διάταξης.Η άμεση κατάργησή της επιβάλλεται.
β) Η συμπάθεια μέρους της κοινωνίας,στις πρακτικές της Χ.Α.Τα πρόσφατα επεισόδια στις λαϊκές βρήκαν την αμέριστη υποστήριξη των πλανόδιων μικροπωλητών οι οποίοι είδαν κάποιον (αδιάφορο ποιόν) να εφαρμόζει το νόμο και να εκδιώκει τους παράνομους.Η λύση είναι μόνο η εφαρμογή του Νόμου από τα όργανα της πολιτείας.
γ) Η ώσμωση της Χ.Α με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. Είναι κοινό μυστικό πως η Χ.Α χαίρει μεγάλης αποδοχής στους χώρους της ΕΛ.ΑΣ και αυτό εκφράστηκε και από τα ποσοστά που έλαβε σε αντίστοιχα εκλογικά τμήματα. Το φαινόμενο είναι ιδεολογικά ευεξήγητο αν ανατρέξει κανείς στη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων και των ιδεολογικά όμορων χώρων (σώματα ασφαλείας/ακροδεξιά, πανεπιστημιακό άσυλο/ακροαριστερά).
δ) Η επικοινωνιακά αδέξια και δεοντολογικά άνιση μεταχείριση της Χ.Α από τα ΜΜΕ,λειτουργεί ως μπούμερανγκ "επιβεβαιώνοντας τον αντισυστημικό ρόλο" της Χ.Α. στη συνείδηση των οπαδών της.Το ίδιο αμήχανη είναι και η πολιτική αντιμετώπιση της Χ.Α: αντί για σοβαρή επιχειρηματολογία αποκαθήλωσης των πολιτικών της θέσεων , υιοθετούνται κραυγές και αισθητικές παρατηρήσεις αποτροπιασμού. Ο φασισμός όμως είναι ιδεολογία και οι ιδέες μόνο με ιδέες αντιμετωπίζονται.

Υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης της Χ.Α?
Κατά τη γνώμη μου η πολιτεία πρέπει να δράσει σε δυο επίπεδα:
-Το πρώτο έχει να κάνει με την άρση των παραγόντων που ευνοούν τη δράση της.Είναι σαφές πως κάποιοι απ'αυτούς δεν μπορούν να εξαλειφθούν άμεσα.Τα δυο βασικά πράγματα που μπορούν να γίνουν άμεσα είναι η άρση της βουλευτικής ασυλίας και η άτεγκτη εφαρμογή του Νόμου (Νομοκρατία-rule of the law)προς κάθε κατεύθυνση.
-Το δεύτερο πρέπει να γίνει σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών.Ας μη γελιόμαστε,κάθε φορέας που βάλλει ευθέως κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πρέπει να παρακολουθείται.Επισήμανση των βασικών εκφραστών της Χ.Α,στενή παρακολούθησή τους,συνεχής έλεγχος των ενεργειών τους.

Τί προοπτικές υπάρχουν?
Φοβάμαι όχι ευοίωνες.
Τα αντανακλαστικά του κράτους έχουν περιέλθει σε κατάσταση ημιπαραλυσίας.Όταν η ανοχή της κοινωνικής βίας έχει προσλάβει χαρακτηριστικά εθιμικά,είναι δυσχερής η κινητοποίηση για την αντιμετώπισή της.
Η ρητορική της Χ.Α είναι εύηχη κοινωνικά: αντικαπιταλισμός,καταδίκη των πλουσίων,αντιευρωπαϊσμός,μίσος προς την παγκοσμιοποίηση,αντισιωνισμός,αντιαμερικανισμός,υπεπρπατριωτικός εθνικισμός: με εξαίρεση το τελευταίο στοιχείο σε όλα τα υπόλοιπα έχει εθίσει το κοινωνικό σώμα η αριστερή ρητορεία της μεταπολίτευσης.Θα χρειαστεί χρόνο η ιδεολογική αποκαθήλωσή τους.
Τέλος,το επίπεδο της παιδείας του μέσου Έλληνα,αναδεικνύεται σε όλη την τραγική του ανεπάρκεια τώρα που εξέλιπε ο μανδύας του επί πιστώσει ευδαιμονισμού: μια κοινωνία που παρήγαγε τεχνηέντως πτυχιούχους σε σχολές ολοένα φθίνοντος επιπέδου,χορηγώντας πλασματικά εχέγγυα γνώσης και μετατρέποντας τη βασική εκπαίδευση σε διαδικασία παραγωγής απολυτηρίων λυκείου,εμφανίζεται πλέον γυμνή.Είναι μια κοινωνία περιορισμένης παιδείας,καχύποπτη προς τον επιστημονικό λόγο,ευπειθής προς συνωμοσιολογικές θεωρίες και μεταφυσικές κατασκευές ερμηνείας της πραγματικότητας.Ιδανικό έδαφος για την καλλιέργεια-και-της φασιστικής ιδεολογίας...

Ιστορικά,ο βασικός αντίπαλος του φασισμού υπήρξε πάντοτε ο φιλελεύθερος δημοκρατικός καπιταλισμός.Οι χώρες που συνειδητά αντιτάχθηκαν στη φασιστική Ιταλία και ναζιστική Γερμανία σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής τους παρουσίας ήταν η Μ.Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Η κομμουνιστική ΕΣΣΔ εξωθήθηκε από το Χίτλερ σε σύγκρουση:μέχρι τότε υπήρξε πιστός σύμμαχος στο διαμελισμό της Πολωνίας και στην προσάρτηση Φινλανδίας,Λετονίας,Λιθουανίας,Εσθονίας.
Στη διάρκεια της απελευθέρωσης της Ευρώπης,μόνο όσες χώρες απελευθερώθηκαν από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες βίωσαν αληθινή απελευθέρωση.Όσες ατύχησαν να γνωρίσουν τη σοβιετικού τύπου "απελευθέρωση" προσαρτήθηκαν βίαια στο στρατόπεδο του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού...
Ο συνεπής ιδεολογικός αντίπαλος του φασισμού είναι ο φιλελευθερισμός.Ο κομμουνισμός,ρητορεύει μεν την αντίθεσή του,αλλά ουδόλως απολογείται για την κοινή με το φασισμό πολιτική του πρακτική.
Η περιορισμένη αποδοχή του φιλελευθερισμού από το Ελληνικό κοινωνικό σώμα,είναι ένας ακόμη λόγος που καθιστά δυσχερή την ιδεολογική αντιμετώπιση της Χ.Α.

Ο αγώνας είναι δύσκολος,αλλά η ελευθερία υπέρτατο ιδανικό!

11/9/2012

ΥΓ Σήμερα το ημερολόγιο υπενθυμίζει τη θλιβερή στιγμή της επίθεσης στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης.Η Αμερική επούλωσε τις πληγές της και συνεχίζει να αποτελεί τον ασφαλέστερο εγγυητή των πολιτικών ελευθεριών όπου γης. Στην Ελλάδα,το γεγονός αντιμετωπίστηκε χαιρέκακα! Ίσως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει-από άποψη κοινωνικού ήθους-το γεγονός πως δέκα χρόνια μετά το τέρας του φασισμού θεριεύει.Η επώασή του είχε από χρόνια δρομολογηθεί... 

Tuesday, September 4, 2012

Κράτος και Εκκλησία


«Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τον αρχιεπίσκοπο πως δεν τίθεται θέμα περικοπής της κρατικής μισθοδοσίας των ιερέων...»
(εφημερίδες-blogs)

«επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού...»
(Σύνταγμα της Ελλάδος,άρθρο 3,Βασικές Διατάξεις)








Από τη στιγμή που ένα κράτος δεν προσδιορίζεται ως ανεξίθρησκο,δύο άμεσες συνέπειες προκύπτουν:

Α) Η πολιτειακή του δομή δεν οικοδομείται με όρους κοσμικούς,αλλά σε στενή συσχέτιση με την επίσημη αναγνωρισμένη θρησκεία (εν προκειμένω τη Χριστιανική Ορθόδοξη) και

Β) Όσοι εκ των υπηκόων του κράτους δεν ανήκουν στο επίσημο θρησκευτικό δόγμα,υφίστανται εκ των πραγμάτων σειρά διακρίσεων σε βάρος τους κατά τις συναλλαγές τους με την «Ορθόδοξη Χριστιανική Πολιτεία».Και τούτο κατ’αντίθεση προς ό’τι προβλέπει το Σύνταγμα («Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»άρθρο 4,παρ.1 και «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις» άρθρο 4,παρ.2).

Σε ό’τι αφορά το (Α): η πολιτεία αναλαμβάνει την υποχρέωση να μισθοδοτεί τους λειτουργούς της επίσημης θρησκείας.Οι πολίτες δηλαδή-ακόμη κι αν δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι-χρηματοδοτούν δια των φόρων τους την Ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας.

Οι ορθόδοξοι ιερείς συμμετέχουν στην κύρωση επίσημων κρατικών εγγράφων: από την ονοματοδοσία του πολίτη,ως την πιστοποίηση του θανάτου του.Μόλις πριν λίγα χρόνια,επιτεύχθηκε ο διαχωρισμός της ονοματοδοσίας από το χριστιανικό βάπτισμα,αλλά στην πράξη εγείρονται ποικίλης φύσεως ζητήματα στις περιπτώσεις που το όνομα δεν αντιστοιχεί προς το ορθόδοξο εορτολόγιο! Ο πολιτικός γάμος (επίτευγμα της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ) γνώρισε απηνή πόλεμο από την ορθόδοξη εκκλησία και μόλις τα τελευταία χρόνια «ήρθη» το «ασυμβίβαστον» των δυο τελετών,από την πλευρά των ιερέων (τουλάχιστον «off the record»). Η ταφή όμως,εξακολουθεί ν’αποτελεί ζήτημα τριβής μεταξύ εκκλησίας-πολιτείας.Εξαιρουμένων των κομμουνιστών οι οποίοι επιτελούν πολιτικές κηδείες,οι λάτρεις άλλων θρησκειών αλλά και όσοι αυτοβούλως επιθυμούν τη μεταθανάτια καύση αντί της ταφής,δεν μπορούν να ικανοποιήσουν αυτήν τους την επιθυμία εντός της Ελληνικής επικράτειας,λόγω των αντιδρώντων ιερέων/επισκόπων!

Το εκπαιδευτικό σύστημα του κράτους,εντάσσει στις υποχρεώσεις του τη μύηση των μαθητών στις λειτουργίες του επίσημου δόγματος (πρωινή προσευχή,εκκλησιασμός) και συνέχει τον εορτασμό των εθνικών επετείων με την παρουσία των φορέων του επίσημου δόγματος (πανηγυρικός εκκλησιασμός,ομιλίες,παρελάσεις ενώπιον ιερέων κλπ).
Αντίστροφα,στις μεγάλες εορτές της Ορθοδοξίας,συμμετέχουν εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων! Υποδοχή «αγίου φωτός» με τιμές αρχηγού κράτους (!) και ανάκρουση εθνικού ύμνου (!), λιτάνευση του επιταφίου από στρατιωτικό άγημα (!), παρουσίαση όπλων ενώπιον θρησκευτικών συμβόλων κλπ. 

Η αστυνομική ταυτότητα κάθε πολίτη (κρατικό έγγραφο,χορηγούμενο για λόγους αστικής ασφάλειας) εμπεριέχει υποχρεωτικά τη δήλωση του θρησκεύματός του («κατά προτίμηση του επίσημου»,φυσικά). Νωπές είναι ακόμη οι διαδηλώσεις για «τις ταυτότητες» στις οποίες καλούσαν οι ιερείς τον «ευσεβή λαό»,εναντίον της σχετικής πρωτοβουλίας της τότε κυβέρνησης (πάλι ΠΑΣΟΚ). Το ζήτημα τελικά επιλύθηκε με το συνηθισμένο στην Ελλάδα τρόπο: «στα μουλωχτά»!

Η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης,αλλά και η ανάληψη των καθηκόντων των κρατικών λειτουργών εποπτεύονται από την απόδοση όρκων εν ονόματι της επίσημης θρησκείας.Σε σκληροπυρηνικότερες πολιτείες,όπως ορισμένες ισλαμικές,ο ίδιος ο νομοπαρασκευαστικός κώδικας αποτελεί πιστό αντίγραφο των ιερών κειμένων του επίσημου δόγματος.Αλλά και στην Ελλάδα,ας θυμηθούμε πως η αποποινικοποίηση της μοιχείας («αμάρτημα» σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη,αλλά όχι «αδίκημα» σύμφωνα με την κοσμική) συντελέστηκε μόλις το 1981,από την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Σε ό’τι αφορά το (Β): φανταστείτε έναν μη-χριστιανό ορθόδοξο Έλληνα πολίτη πριν λίγα χρόνια να δηλώνει το (μη ορθόδοξο) όνομα του παιδιού του στο ληξιαρχείο, να το εγγράφει στο (υποχρεωτικά ορθόδοξο) δημόσιο σχολείο, να το υποχρεώνει να παρελαύνει ενώπιον ορθοδόξων επισκόπων! Αργότερα,ο ίδιος άνθρωπος,στρατεύεται στον υποχρεωτικά ορθόδοξο Ελληνικό στρατό και ορκίζεται υποχρεωτικά στο Ευαγγέλιο να φυλάττει πίστη στην Πατρίδα.Παντρεύεται υποχρεωτικά σε ορθόδοξο ναό και βαφτίζει τα παιδιά του ομοίως υποχρεωτικά! Δηλώνει υποχρεωτικά το θρήσκευμά του στην ταυτότητά του και αν χρειαστεί να παραστεί στο δικαστήριο μάρτυρας,ορκίζεται –πάλι υποχρεωτικά- στο Ευαγγέλιο! Αν τέλος εργαστεί ως δημόσιος υπάλληλος ή εν γένει κρατικός λειτουργός,αναλαμβάνει τα καθήκοντά του αφού ορκιστεί-υποχρεωτικά φυσικά-στο Ευαγγέλιο!
Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι πριν λίγα χρόνια.

Σήμερα υπάρχει πρόβλεψη «εναλλακτικών επιλογών» για τους μη-χριστιανούς ορθόδοξους σε κάθε μια από τις παραπάνω διαδικασίες.
Είναι όμως προφανές πως η μέχρι τώρα πρακτική,αποσκοπούσε στη μέγιστη δυνατή εμπλοκή της «επίσημης θρησκείας» στη ζωή των πολιτών.
Στη δική μου οπτική,αυτή η πρακτική έχει μόνο αρνητικές συνέπειες: προσηλυτισμός, κατάργηση της ισονομίας,επιλεκτική συμπεριφορά, μη ανοχή στη διαφορετικότητα, καλλιέργεια μισαλλοδοξίας,παρέμβαση των εκπροσώπων της εκκλησίας στη λειτουργία της Πολιτείας,διαμόρφωση «ιδιαίτερων» κατηγοριών πολιτών κ.ο.κ. Για να μην αναφερθούμε στις συνέπειες που έχει η εκκοσμίκευση της εκκλησίας στην επιτέλεση της θρησκευτικής της αποστολής.

Σε όσους διατηρούν επιφυλάξεις και υπενθυμίζουν πως ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης,της συγγνώμης και της ανεκτικότητας,υπάρχει δυστυχώς μια σοβαρή ένσταση: η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως οι λειτουργοί της χριστιανοσύνης,συχνότατα αγνόησαν το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο.
Μπορεί αυτή η διαστροφή να προσέλαβε συστηματικότερη μορφή στη Δύση (Σταυροφορίες,Ιερά Εξέταση,θρησκευτικοί πόλεμοι,συγχωροχάρτια κλπ),αλλά και οι καθ’ημάς «άγιοι» δεν υπήρξαν «χριστιανικότεροι».Δε χρειάζεται να προστρέξουμε σε ιστορικές αναφορές περί Τουρκοκρατίας (βλ. «Ελληνική Νομαρχία») ή να θυμίσουμε το «ανάθεμα» στο Βενιζέλο και τον «αφορισμό» του Καζαντζάκη.
Κατά καιρούς έχουμε διάφορες αφορμές: δηλώσεις για τους σημαιοφόρους στις παρελάσεις (περίπτωση Οδυσσέα Τσενάι),καταδίκη των ομοφυλόφιλων, υποτιμητική περιγραφή αλλόθρησκων/αλλοεθνών, θεωρίες συνωμοσίας (ηλεκτρονικές ταυτότητες και 666,μποζόνιο του Χιγκς), επικριτικός λόγος περί «ασέμνων θεαμάτων» (αποκριάτικο καρναβάλι, «υβριστικά» βιβλία και καλλιτεχνικά θεάματα) κλπ.: ένας συνδυασμός γραφικών προκαταλήψεων με αντιεπιστημονική συνωμοσιολογία και κοινό παρονομαστή τη μισαλλοδοξία!





Στοιχειώδης ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει να αναγνωρίσουμε πως όλες οι μεταρρυθμίσεις της μεταπολίτευσης που αποσκοπούσαν στην απεμπλοκή της εκκλησίας από  πολιτειακές αρμοδιότητες,έγιναν από κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη και το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας και της φορολόγησής της,ανακινήθηκε από το ΠΑΣΟΚ.Απέναντι σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία, η ΝΔ υπήρξε σταθερός σύμμαχος του εκκλησιαστικού ιερατείου και των αντιλήψεών του.
Το φαινόμενο είναι εύλογο και το έχει εξηγήσει πειστικά ο Χρ.Γιανναράς: στα διχασμένα μεταπολεμικά χρόνια,τα –προτεσταντικής προέλευσης- κατηχητικά σχολεία,υπήρξαν το ιδεολογικό αντίβαρο στο λόγο της (διωκόμενης,αλλά πολιτικά κυρίαρχης στην ακαδημαική κοινότητα) Αριστεράς! Η «νικήτρια» του εμφυλίου ελληνική αστική τάξη,ελλείψει ιδεολογίας,υιοθέτησε το εκκλησιαστικό κήρυγμα στον ιδεολογικό πόλεμο με τον «άθεο ιστορικό υλισμό».Το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε φαιδρό («Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών») και πολιτικά ατελέσφορο (διόλου δεν παρεμπόδισε τη μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς).
Για την ίδια την εκκλησία όμως υπήρξε καταστροφικό: ταύτισε το ιερατείο με τους συνεργάτες των συνταγματαρχών,αποστέωσε κάθε επιχείρημα μεταφυσικής πρότασης,θυσίασε ιερές έννοιες στον επελαύνοντα λαϊκισμό του «αντιπάλου».Μέχρι πριν λίγα χρόνια ντρεπόσουν να επικαλεστείς την Πατρίδα μήπως χαρακτηριστείς «φασίστας».
Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά.
Η ΝΔ και-δυστυχώς-ο σημερινός της αρχηγός,παρέμειναν προσηλωμένα ευγνώμονες σε ό’τι διαχρονικά θεωρούσαν «ιδεολογικό τους συγγενή».

Επειδή όμως,ο αρχηγός της ΝΔ τυγχάνει και πρωθυπουργός των Ελλήνων,καλό θα είναι να υπερβεί τα ιδεολογικά του καθήκοντα χάριν των εθνικών.
-Πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους,τόσο σε επίπεδο διοικητικό (γάμοι,βαπτίσεις,ταφές,ορκομωσίες κλπ),όσο και σε επίπεδο συμβολισμών (εθνικές εορτές,απόδοση στρατιωτικών τιμών κ.ο.κ)
-Μισθοδότηση των ιερέων-κάθε δόγματος- εξ ιδίων πόρων (εισφορές πιστών,πρόσοδοι από την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας) και όχι από τον προϋπολογισμό. («Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη,ανάλογα με τις δυνάμεις τους»-Σύνταγμα της Ελλάδος,άρθρο 4,παρ.5)
-Συνταγματική διακήρυξη της «ανεξιθρησκείας» ως επίσημης θρησκείας του Ελληνικού κράτους.

Ιδού ορισμένες προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Αλλά,ας μην τρέφουμε αυταπάτες...

ΥΓ Προλαμβάνω το «πλειοψηφικό» επιχείρημα: το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων-ανάμεσά τους κι εγώ- δηλώνουμε Χριστιανοί Ορθόδοξοι,ουδόλως σχετίζεται με το ζήτημα των σχέσεων εκκλησίας/κράτους.Άλλωστε,ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων,είναι συζήτηση που αφορά κατεξοχήν τους μειοψηφούντες σε κάθε κοινωνικό/πολιτειακό πλαίσιο: τα δικαιώματα της πλειοψηφίας δεν απειλούνται από κανέναν...

3/9/2012