Total Pageviews

Tuesday, December 31, 2013

Παραμονή 2014

"...Πετάμε με το μονοπλάνο του Saint-Exupery πάνω απ'τον Ειρηνικό.Είναι βράδυ και μόνο τ'αστέρια μας δίνουν πορεία,μέσα στο σκοτάδι,πάνω απ'τη μαύρη άβυσσο.Τα μαλλιά της κυματίζουν μαζί με το κίτρινο φουλάρι του λαιμού και με κρατάνε ζωντανό.Δεν μπορώ να τη δω,έτσι όπως κάθεται στην μπροστινή θέση,αλλά μου φαίνεται πως χαμογελάει δακρυσμένη.
Πλησιάζουμε στις Άνδεις.Τα αιώνια χιόνια τους αστράφτουν απόκοσμα μέσα στη νύχτα,λουσμένα απ'το φως του Σταυρού του Νότου.Όπου να'ναι θα φανούν οι φωτιές απ'το χωριό των Ινδιάνων.Μερικά σύντομα λεπτά παγωνιάς κι ύστερα η προσγείωση στο οροπέδιο...
...μπαίνουμε στην καλύβα εξαντλημένοι αλλά γεμάτοι ένταση.Την κοιτάζω κάτω απ'το τρεμουλιαστό φως της λάμπας πετρελαίου.Ο αέρας που περνάει απ'τις ρωγμές,κάνει τη σκιά της να τρέμει.
Το αύριο,είναι ένα άγνωστο ενδεχόμενο.
Απόψε όμως,θα κάνουμε έρωτα μέχρι να'ρθει..."

31/12/2013

Sunday, December 15, 2013

Κυριακάτικα

-Γράφει ο Frederic Bastiat: "ο άνθρωπος,όταν διαπιστώσει την ύπαρξη μιας προνομιούχας ομάδας,υιοθετεί μια απ'τις εξής επιλογές: είτε προσπαθεί να εξαλείψει την ομάδα,είτε να γίνει μέλος της".
Πιστεύω πως,διαχρονικά,με βάση αυτή την επιλογή οι άνθρωποι διακρίνονται σε προοδευτικούς (αρνούνται τα προνόμια και τις διακρίσεις) και συντηρητικούς (αποδέχονται και επιζητούν την προνομιακή συμπεριφορά).
Να λοιπόν ένα αξιόπιστο κριτήριο "προοδευτικότητας": πως αντιμετωπίζεις τις προνομιούχες κοινωνικές/επαγγελματικές ομάδες που συναντάς.
Περιττό να σημειώσω πως,η Ελληνική κοινωνία,με βάση αυτό το κριτήριο είναι βαθιά συντηρητική!
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την Ελληνική αριστερά!

-Εδώ και λίγες βδομάδες διαβάζω την επίτομη έκδοση του έργου του Churchill "Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος",από την έξοχη προσφορά της Κυριακάτικης "Καθημερινής".Πρόκειται για συγκλονιστικό έργο από κάθε άποψη!
Θα σταθώ σε κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό ως πολιτικό όραμα: αυτό της Ευρωπαικής Ένωσης! Ο μεγάλος πολιτικός,στη μέση του πολέμου και μάλιστα ακριβώς στην καρδιά της μεγάλης νύχτας,όταν μόνη η Αγγλία μάχονταν το χιτλερικό ολοκληρωτισμό,είχε τη διαύγεια να οραματιστεί το μεταπολεμικό κόσμο.Στο όραμα αυτό,αφού προεξοφλούνταν φυσικά η τελική νίκη επί του ναζισμού,η ένωση των Ευρωπαικών λαών πρόβαλλε ως αναπόφευκτη προοπτική.
Σήμερα που η λήξη της μεταπολεμικής ευδαιμονίας,έχει επαναφέρει τον ευρωσκεπτικισμό στο προσκήνιο και το τέρας του ναζισμού ξεπροβάλλει απ'την ιστορική του κρύπτη ζητώντας τη ρεβάνς,έχει σημασία για εμάς που πιστεύουμε στην ανθρώπινη ελευθερία,η υπόμνηση που ο μεγάλος Άγγλος διατύπωσε για την Ευρώπη,στη διάρκεια των σκοτεινότερων χρόνων της.

-Για την "πρωτοβουλία των 58" δεν έχω πολλά να σχολιάσω.Θεωρώ τους περισσότερους,αξιόλογους πολίτες της μετριοπαθούς φιλοευρωπαικής κεντροαριστεράς.Ως εκ τούτου,"κατ'αρχήν" ο λόγος τους με ενδιαφέρει.Υπάρχουν βέβαια πολλά "ναι μεν αλλά",με κυριότερο για μένα το πως τοποθετούνται απέναντι στο κράτος και τις ομάδες που το νέμονται.Δεν έχω πειστεί για την εναντίωσή τους απέναντι στην κρατική γραφειοκρατία,ούτε για την αποφασιστικότητά τους έναντι των προνομιούχων του ευρύτερου δημοσίου τομέα.Όλα αυτά,μένει να φανούν στην πορεία.
Σημειώνω πάντως τη χολή που εκτοξεύουν εναντίον τους οι "άλλοι αριστεροί" (από το ορθόδοξο ΚΚΕ,μέχρι τον εναλλακτικό ΣΥΡΙΖΑ).Προσωπικά δε με εκπλήσσει.Οι μεσσιανικές θεωρίες,όπως ο χριστιανισμός και ο σοσιαλισμός,παραδοσιακά εχθρεύονταν κυρίως τους "αιρετικούς" παρά τους αλλόθρησκους...

Βάσω Κιντή είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο.Είναι επίσης η μοναδική που ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας προκειμένου να απελευθερωθούν συνάδελφοί της που κρατούνταν όμηροι σε μια αίθουσα διδασκαλίας από φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς.Δηλώνει ευθαρσώς πως "δεν υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών στο Πανεπιστήμιο" και πως "η Αριστερά ηγεμονεύει στα Πανεπιστήμια και όλα αυτά γίνονται υπό την αιγίδα της".
Στη χώρα που έχουμε μάθει να κρύβουμε κάτω απ'το χαλί τις ενοχλητικές αλήθειες,ο λόγος της θαρραλέας καθηγήτριας ηχεί εκκωφαντικά!
Μου θυμίζει τους στίχους του Borges : "τι σημασία έχει η δική μας δειλία,όταν υπάρχει έστω ένας γενναίος"!
Μία γενναία εν προκειμένω!
Υποκλίνομαι κα.Κιντή!

-Πριν λίγο επέστρεψα από καφενείο όπου είχα πάει να δω ποδόσφαιρο.Μύριζα τσιγάρο ως τα εσώρουχα! Αφού έκανα ντους και εξανθρωπίστηκα,είπα να γράψω κι εγώ άλλη μια μάταιη παράγραφο για τον αντικαπνιστικό νόμο στη χώρα: η κοινωνία που περιφρονεί τους νόμους,περιφρονεί τους πολίτες της.Είμαστε μια κοινωνία με βαθιά περιφρόνηση προς ό'τι συνιστά τον "άλλον"! Του το δείχνουμε σε κάθε περίσταση.Καπνίζουμε πάνω του,παρκάρουμε στη ράμπα του καροτσιού του,του κλέβουμε τη σειρά όπου μπορούμε.
Οι μεγάλοι φιλελεύθεροι στοχαστές ορίζουν την ελευθερία πάντοτε αρνητικά: ως το πλέγμα των ενεργειών που δεν δικαιούται κάποιος να κάνει.Ελευθερία (πολιτική) σημαίνει να θέτεις ακριβή και σαφή όρια .Στη χώρα μας έχει επικρατήσει η υπαρξιακή έννοια της ελευθερίας: "κάνε ό'τι θες,χωρίς περιορισμούς"! Έτσι όμως,καμία συνεκτική κοινωνία δεν μπορεί να οικοδομηθεί,καμία έννοια ατομικής ευθύνης δεν νοείται,όλα ανάγονται σε έναν απρόσωπο πολτό που αναζητά μονίμως "υπεύθυνους" έξω απ'αυτόν.
Όταν αντιλαμβάνεσαι την ελευθερία με όρους Ροβινσώνα Κρούσου,είναι επόμενο να βλέπεις τον νόμο ως κάτι απεχθές.Έτσι πορευόμαστε,ο καθένας μας στο νησί του...

-Τις προάλλες,καθώς έγραφα μια συνταγή,πληκτρολόγησα ένα λάθος αριθμό προσωπικών στοιχείων.
Αμέσως το σύστημα με ενημέρωσε πως,ο αριθμός αυτός ανήκει σε θανόντα! Θυμήθηκα τις,όχι και τόσο παλιές ιστορίες συνταγογράφησης,στις οποίες γιατροί έγραφαν φάρμακα (είτε εν γνώσει τους είτε εν αγνοία τους) σε βιβλιάρια πεθαμένων! Κυκλώματα υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος είχαν στηθεί πάνω σ'αυτή την πρακτική.Τώρα κάτι τέτοιο είναι πλέον αδύνατον.Ή ακριβέστερα,αδύνατον να γίνει σε μεγάλη κλίμακα και αδύνατον να υποστηρίξει ο γιατρός πως συνέβη εν αγνοία του.
Να λοιπόν άλλος ένας μηχανισμός με τον οποίο η ηλεκτρονική συνταγογράφηση εκκαθαρίζει εστίες διαφθοράς.
Μην περιμένετε φυσικά από κανέναν ιατρικό σύλλογο να τα ακούσετε αυτά.Η μόνιμη επωδός τους,ως γνήσιων συνδικαλιστών της μεταπολίτευσης,είναι "όποιος έχει στοιχεία,να τα στείλει στον εισαγγελέα"! Αναζητώντας τον εισαγγελέα,γεμίσαμε εισαγγελείς και κοιταζόμασταν καχύποπτα τόσα χρόνια.
Μην τρέφετε  αυταπάτες: ο εκσυγχρονισμός ,σε κάθε τομέα,μόνο οφέλη φέρνει στο κοινωνικό σύνολο.Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση,αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα.

-Σήμερα έφυγε ο Peter O'Toole.Πρωταγωνίστησε στον επικό "Λώρενς της Αραβίας",προτάθηκε οχτώ φορές για Όσκαρ,υπήρξε μεγάλος πότης και οπαδός της Σάντερλαντ! Οι φίλοι του Richard Burton και Richard Harris,έχουν ήδη ανοίξει μπουκάλι και τον περιμένουν!
May he rest in peace...

15/12/2013

Wednesday, November 27, 2013

Η υποκριτική αντιπαράθεση

Όταν είχε προκύψει στη χώρα το ζήτημα των γενοσήμων φαρμάκων,είχα γράψει πριν από ενάμιση χρόνο τις απόψεις μου. Όσα έχουν μεσολαβήσει δεν τις έχουν μεταβάλλει ουσιωδώς. Με λίγα λόγια υποστήριζα πως τα γενόσημα φάρμακα είναι κατά κανόνα ασφαλή,πως η εκστρατεία συκοφάντησής τους δεν έχει καμία επιστημονική βάση αλλά εκπορεύεται από θιγόμενα συμφέροντα στο χώρο του φαρμάκου (εταιρείες,ιατρούς,φαρμακοποιούς κ.α) και πως σε μια αγορά που οι τιμές καθορίζονται από το κράτος-όπως είναι η αγορά του φαρμάκου- είναι λογικό το κόστος των προιόντων να είναι υπερτιμημένο και να κυριαρχεί ο διαγκωνισμός των ομάδων πίεσης για την εξασφάλιση ευνοϊκότερης μεταχείρισης.
Εκτιμώ πως όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια διαμάχη μεταξύ του ρέκτη υπουργού υγείας Α.Γεωργιάδη και του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επανατιμολόγηση των φαρμάκων.Με λίγα λόγια,το υπουργείο ζητά μείωση της τιμής των γενοσήμων,ώστε να μην υπερβαίνει το 65% αυτής των πρωτοτύπων ενώ,ο ΣΥΡΙΖΑ-αν έχω αντιληφθεί σωστά τη θέση του- ζητά καθολική μείωση της τιμής όλων των φαρμάκων (πρωτοτύπων και γενοσήμων) κατά 15-20%.
Προφανώς,το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης θα μειωθεί με οποιαδήποτε απ'τις δυο προτάσεις.
Ενώ όμως με την πρώτη (υπουργείου) πλήττεται κατά κύριο λόγο η τιμολόγηση των γενοσήμων, με τη δεύτερη (συριζα) η μείωση είναι ομοιόμορφη.
Κάπου εδώ λοιπόν ξεκινούν τα σενάρια συνωμοσίας: ο ένας κατηγορεί τον άλλο ως υπηρέτη των συμφερόντων των λιγότερο θιγομένων από κάθε σενάριο!
Με το σενάριο Γεωργιάδη,θίγονται κυρίως τα γενόσημα,άρα οι Ελληνικές εταιρείες που τα παράγουν: εξ αυτού,ο συριζα συμπεραίνει πως ο υπουργός εξυπηρετεί τις "πολυεθνικές"!
Με το σενάριο ΣΥΡΙΖΑ,διατηρούνται ανταγωνιστικές οι Ελληνικές εταιρείες γενοσήμων έναντι των υπολοίπων: εξ αυτού,ο Γεωργιάδης συμπεραίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί συμφέροντα των "ντόπιων φαρμακοβιομηχάνων"!
Υπάρχουν όμως κι άλλες αναγνώσεις.
Με το σενάριο Γεωργιάδη,πλήττεται η κερδοφορία των Ελληνικών εταιρειών γενοσήμων,άρα ο ΣΥΡΙΖΑ τον εγκαλεί πως "επιχειρεί να τις κλείσει προς όφελος των πολυεθνικών"!
Ο Γεωργιάδης,ανταπαντά πως, με το σενάριο ΣΥΡΙΖΑ,αναιρείται το κίνητρο συνταγογράφησης γενοσήμων (αφού η τιμή τους δεν υπολείπεται αρκετά των πρωτοτύπων) και άρα,δεν περιορίζεται η συνταγογράφηση πρωτοτύπων,δηλαδή "ευνοούνται οι πολυεθνικές"!

Ένας πραγματικός "μύλος" δηλαδή,στον οποίο όποια άποψη κι αν υποστηριχθεί,έχει βάσιμη επιχειρηματολογία,αλλά καμία δεν περιγράφει όλες τις πτυχές του ζητήματος.Κάθε πλευρά επιλέγει να φωτίσει το μέρος της αλήθειας που την εξυπηρετεί και να αποκρύψει εκείνο που ενδεχομένως την εκθέτει!
Συνεπής μακιαβελλισμός δηλαδή,αρμονικά προσαρμοσμένος στο διαγκωνισμό των ομάδων πίεσης που έχουν συμφέροντα στο χώρο του φαρμάκου.

Κατά τη γνώμη μου,μια πολιτική προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος,στο χώρο της τιμολόγησης των φαρμάκων θα ακολουθούσε τις εξής αρχές:
1) Άνοιγμα της αγοράς,εμπέδωση συνθηκών ελεύθερου ανταγωνισμού στο χώρο του φαρμάκου.
Αν ήμουν υπουργός,θα στρεφόμουν προς φάρμακα φθηνότερα οποιασδήποτε προέλευσης.Θα πιστοποιούσα την ποιοτική τους επάρκεια δια του ΕΟΦ και θα ανακοίνωνα πως "ο ΕΟΠΥΥ αποζημιώνει μόνο αυτά ενώ,οποιαδήποτε ακριβότερη επιλογή,βαρύνει τον καταναλωτή ο οποίος θα καλύπτει το κόστος της διαφοράς"!
Αυτό θα είχε ως συνέπεια,όσες εταιρείες επιθυμούσαν να ανταγωνιστούν τις τιμές αυτές,να ρίξουν αντίστοιχα τις δικές τους.Σήμερα,παρά το γεγονός πως οι τιμές των γενοσήμων φαρμάκων μπορούν να διαμορφώνονται ελεύθερα προς τα κάτω,στην πράξη είναι όλες ίδιες! Αυτό συνιστά ισχυρή ένδειξη λειτουργίας καρτέλ,κοινώς άτυπης συμφωνίας μεταξύ των εμπλεκομένων ανταγωνιστών.Ο μόνος τρόπος για να διαρραγεί αυτό,είναι η έκθεσή του σε ευρύτερο ανταγωνισμό.
2) Εφαρμογή της ίδιας αρχής σε ό'τι έχει να κάνει με τις προμήθειες φαρμάκων και υγειονομικού υλικού στα Νοσοκομεία.Θα γίνονται δεκτά προϊόντα οποιασδήποτε προέλευσης,αρκεί να έχουν ποιοτικά πιστοποιηθεί απ'τον ΕΟΦ ή άλλη αρμόδια αρχή ποιοτικού ελέγχου.

Οι συνέπειες από μια τέτοια πολιτική θα είναι ευεργετικές για τη μείωση του κόστους της φαρμακευτικής δαπάνης και της δαπάνης υγειονομικού υλικού,σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας των υπηρεσιών υγείας.

Φυσικά,θα υπάρξουν αναταράξεις και αντίλογος.
α) Είναι ενδεχόμενο,αρκετές εγχώριες βιομηχανίες να μην αντέξουν τον ανταγωνισμό και να οδηγηθούν σε κλείσιμο.Όσοι προβάλλουν αυτό το επιχείρημα,θα πρέπει όμως ταυτόχρονα να ενημερώσουν το κοινό πως η εναλλακτική επιλογή για τη "διατήρηση θέσεων εργασίας με κάθε κόστος",σημαίνει θέσεις εργασίας επιδοτούμενες από τους καταναλωτές.Αυτή η πρακτική όμως εκτοξεύει το εργασιακό κόστος,στερεί πόρους απ'τους καταναλωτές (άρα στερεί νέες δυνατότητες επενδύσεων) και δημιουργεί τη στρέβλωση του κορπορατισμού.Αν είναι εύλογο να επιδοτούμε έναν επαγγελματικό κλάδο,τότε κάθε επαγγελματικός κλάδος νομιμοποιείται να εγείρει αντίστοιχες αξιώσεις επιδότησης.Θυμίζω πως η Ελληνική οικονομία τελούσε υπό καθεστώς εκτεταμένου κορπορατιστικού προστατευτισμού και αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος για το υψηλό κόστος εργασίας και παρεχομένων υπηρεσιών,δηλαδή κακής ανταγωνιστικότητας,εκτεταμένης γραφειοκρατίας,αδυναμίας νέων επενδύσεων.
β) Οι ομάδες συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στο χώρο θα στερηθούν σημαντικό μέρος παραπλεύρων εσόδων.Οι εταιρείες σε επίπεδο πωλήσεων,οι γιατροί σε επίπεδο "αντισταθμιστικών παροχών",οι φαρμακοποιοί σε επίπεδο επιλογής του ακριβότερου σκευάσματος.Ας υπενθυμίσουμε εδώ πως αυτά ακριβώς τα παράπλευρα οφέλη εκτόξευσαν τη φαρμακευτική δαπάνη στη χώρα μόλις το 2008 στα επίπεδα της Ισπανίας.Σήμερα βέβαια,λόγω "μνημονιακής προσαρμογής" έχει υποδιπλασιαστεί και βαίνει περαιτέρω μειούμενη.
γ) Οι θιγόμενες ομάδες,μαζί με πρόθυμους δημοσιογράφους θα δημιουργήσουν κλίμα εκφοβισμού του κοινού για τα "φάρμακα απ'το Μπαγκλαντές"! Ήδη το έχουν πράξει για τους λόγους που προανέφερα.

Όλα αυτά οφείλει να τα λάβει υπ'όψη του ένα υπουργείο όταν σχεδιάζει μια νέα πολιτική ελέγχου των φαρμακευτικών δαπανών.Πολύ φοβάμαι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού.Γίνεται απλά μια άκομψη αναδιανομή της πίτας στο χώρο και ο θόρυβος που προκαλείται είναι παρελκυστικός.Ούτε ο Γεωργιάδης επιθυμεί περισσότερο ανταγωνισμό,ούτε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ.Πρόκειται απλά για διαγωνισμό κορπορατιστικού προστατευτισμού,με προκάλυμμα το "δημόσιο συμφέρον".

Οφείλουμε να σημειώσουμε και ορισμένα άλλα στοιχεία:
-Η Πρωτοβάθμια Παροχή Υγείας τελεί υπό συνολικό ανασχεδιασμό.Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σημαντικό,αλλά τείνει να χαθεί κάτω απ'το σκυλοκαβγά για "τα φάρμακα".
-Οι απεργούντες ιατροί του ΙΚΑ εκπροσωπούν 6000 άτομα τα οποία κόπτονται για το οικονομικό τους συμφέρον.Οι γιατροί του ΙΚΑ εκπροσωπούν κατά ιδανικό τρόπο τον κορπορατιστικό προστατευτισμό που προανέφερα.Εισπράττουν αντιμισθία και ταυτόχρονα δικαιούνται να εργάζονται ως ιδιώτες.Με άλλα λόγια επιδοτούνται απ'τους φόρους των πολιτών για να έχουν προνομιακή θέση στην αγορά εργασίας,έναντι των άλλων γιατρών.Αυτό που αναδεικνύουν τα ΜΜΕ είναι η ανησυχία 6000 γιατρών για την επερχόμενη περικοπή των προνομίων τους.Αυτό που δεν αναδεικνύουν,είναι η αγωνία 40000 γιατρών για την επαγγελματική τους επιβίωση!
-Σε κανένα υγειονομικό σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας,δεν υπάρχει μηδενική συμμετοχή των ασφαλισμένων στην ιατρική επίσκεψη!Παντού,ο ασφαλισμένος συμμετέχει καταβάλλοντας στο γιατρό ένα στοιχειώδες αντίτιμο.Ο χρόνιος λαϊκισμός πολιτικών/συνδικαλιστών/ΜΜΕ στην Ελλάδα,συντηρεί τη φενάκη της "δημόσιας δωρεάν υγείας".Αν δεν απεμπλακούμε απ'αυτήν και αν δε συνειδητοποιήσουμε πως "δημόσιο" δε σημαίνει "δωρεάν",αν με λίγα λόγια οι ασφαλισμένοι δεν καταστούν συμμέτοχοι στο κόστος παροχής ΠΦΥ, κανένα σύστημα δεν πρόκειται να τελεσφορήσει.Είναι καιρός να αναδείξουμε την απλή και αναπόφευκτη αυτή αλήθεια!
-Η συμπίεση του κόστους φαρμακευτικής δαπάνης και ΠΦΥ (Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας),έχει κάποιο όριο,πέραν του οποίου οι υγειονομικές παροχές de facto εξαλείφονται! Δεν είμαι σε θέση να το προσδιορίσω επακριβώς,αλλά εκτιμώ πως δεν υπάρχουν αρκετά περιθώρια για περαιτέρω μειώσεις.Ήδη,στη φαρμακευτική δαπάνη,απ'το "πάρτυ" του 2008,έχουμε φτάσει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα σε σύγκριση με κάθε Ευρωπαική χώρα.Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο περιορισμός στη χρηματοδότηση της υγείας προκαλεί κατά χρονολογική σειρά τις εξής επιπτώσεις: μείωση συντελεστών κέρδους υγειονομικών,υποβάθμιση υπηρεσιών υγείας,εξάλειψη υπηρεσιών υγείας!
Η δημόσια υγεία,ακριβώς επειδή δεν είναι δωρεάν,χρειάζεται λεφτά!Είναι ευθύνη των Κυβερνήσεων-και της Ελληνικής- να καθορίσουν πόσα,ανάλογα με το πως αξιολογούν τη σημασία της!

Και η ζωή συνεχίζεται...

27/11/2013

Thursday, November 14, 2013

Σκόρπιες ιστορίες (2)

-Φονικός τυφώνας στις Φιλιππίνες! Νεκροί,αγνοούμενοι,καταστροφή σπιτιών και υποδομών,κίνδυνος υποσιτισμού και επιδημιών,αληθινή ανθρωπιστική κρίση! Οι διεθνείς οργανισμοί κινητοποιούνται,οι μεγάλες-πραγματικά-χώρες το ίδιο,απλοί άνθρωποι από κάθε σημείο της γης προστρέχουν τους πληγέντες συνανθρώπους τους όπως μπορούν.Οι Φιλιππίνες θα ξαναβρούν την κλονισμένη τους καθημερινότητα,είναι ζήτημα χρόνου.
Οι Ιάπωνες,όταν συμβαίνει μια καταστροφή,ασχολούνται πρώτα με την αντιμετώπισή της και σε δεύτερο χρόνο με την αναζήτηση ευθυνών.Όλοι οι υπόλοιποι,κάνουμε ταυτόχρονα και τα δυο.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα,όσοι είμαστε μακριά και εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά στο σκέλος της αντιμετώπισης,να ρίχνουμε όλο μας το βάρος στο σκέλος του καταλογισμού ευθυνών! Είναι εύκολο,ανέξοδο και προσφέρεται και για επιβεβαίωση των δογματισμών μας.
Στα πλαίσια αυτής της συνήθειας,ακούσαμε πως για τον τυφώνα "ευθύνεται η θέρμανση του πλανήτη",δηλαδή ο "κακός καπιταλισμός"!
Μια αμφίβολης εγκυρότητας επιστημονική υπόθεση (επαναλαμβάνω,υπόθεση),έχει μετατραπεί σε εύκολη θεωρία-πασπαρτού για την καταγγελία του καπιταλισμού...
Εγώ πάλι,ως γνωστός αντιδραστικός,προβοκάτορας και σνομπ,βλέπω κάτι διαφορετικό: πως δηλαδή ένα βασικό παράγωγο του καπιταλισμού,η παγκοσμιοποίηση,με τη διάχυση της πληροφορίας σε παγκόσμιο επίπεδο και σε real time,κινητοποιεί την ανθρωπότητα άμεσα απέναντι σε καταστροφές που στο παρελθόν τις αγνοούσαμε πλήρως ή τις μαθαίναμε μετά από μήνες!
Για να μη μιλήσω για τις δυνατότητες παρέμβασης και επανόρθωσης που η τεχνολογία (άλλο παράγωγο του καπιταλισμού) μας παρέχει σήμερα!
Υπάρχουν λοιπόν οι γκρινιάρηδες που καταριούνται τον καπιταλισμό και οι ρεαλιστές που τον χρησιμοποιούν για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων λίγο καλύτερη: με την ευκαιρία,όσοι θέλετε να κάνετε κάτι για τις Φιλιππίνες,μπορείτε να ενημερωθείτε  εδώ.
Οι υπόλοιποι μπορείτε να περιμένετε "έναν άλλο κόσμο,εφικτό".
Κάθε επιλογή,σεβαστή!

-Συζήτηση την Κυριακή το βράδυ στη Βουλή των Ελλήνων για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ: κάθισα να ακούσω τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης...
Το επίπεδο του πολιτικού τους λόγου ήταν τραγικό! Δεν έχω βέβαια την απαίτηση να ακούσω επίπεδο Παναγιώτη Κανελλόπουλου απ'τους σημερινούς βουλευτές,αλλά να πάρει η ευχή,τέτοιο έλλειμμα πολιτικής ποιότητας δε θυμάμαι ποτέ! Και μια και μιλάμε για πολιτική αντιπροσώπευση,η λογική είναι άτεγκτη: οι εκπρόσωποι αντικατοπτρίζουν τους εκλογείς τους!

-Η λογική του "δρόμου" έχει ισχυρό συμβολισμό.Οι άνθρωποι φαντάζονται έτοιμους δρόμους που οδηγούν νομοτελειακά σε προσχεδιασμένα τέλη και η ευθύνη σου εξαντλείται στο να επιλέξεις το σωστό.
Είναι γνωστή η ιστορία του Ηρακλή που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της "Αρετής" και της "Κακίας".
"Εγώ ειμί η Οδός" ισχυρίζεται ο Ιησούς (Ιωάννης ΙΔ-6).
Για να μη μιλήσουμε για τους "δρόμους του σοσιαλισμού" που είναι δεκάδες,ή το "δρόμο προς τη δουλεία" του Hayek, αλλά και το "on the road" του Κέρουακ και τις αντίστοιχες road movies που εξυμνούν το ταξίδι ως αυτοσκοπό.
Οι συμβολικοί αυτοί δρόμοι,ενώ με γοήτευαν,μου άφηναν πάντοτε μια ανικανοποίητη αίσθηση.
Από τη μια μεριά, μεγαλώνοντας έμαθα πως δεν υπάρχουν καθαροί δρόμοι: η αρετή διαπλέκεται με την κακία,ο σοσιαλισμός με τη βαρβαρότητα,ο Ιησούς με το Σατανά,ο Χέντριξ με τον Τσιτσάνη ,ο Χάγιεκ με τον Κατρούγκαλο!
Από την άλλη,η αίσθηση της προσχεδιασμένης διαδρομής,μου αφαιρούσε την ευθύνη της διαρκούς επιλογής,με άλλα λόγια την ελευθερία μου ως νοούντος οργανισμού!
Πρόσφατα όμως,διαβάζοντας τα ανάλεκτα του Κομφούκιου,βρέθηκα σε μια διαφορετική σύλληψη του "δρόμου" (Dao) που μάλλον την προκρίνω έναντι των υπολοίπων και την παραθέτω σε ελεύθερη απόδοση: "Εσύ είσαι που φτιάχνεις το δρόμο κι εσύ είσαι που βαδίζεις πάνω του.Βαδίζεις πάνω σ'αυτό που εσύ φτιάχνεις.Αλλά ταυτόχρονα φτιάχνεις,προκειμένου να βαδίσεις".
Απλό,ευφυές και αληθινά ελεύθερο!

-Τα Πανεπιστήμια στο μεταξύ παραμένουν κλειστά εδώ και δυο μήνες! Το απόστημα της μεταπολιτευτικής ακαδημαϊκής διαστροφής δε λέει να σπάσει.Θλιβερές μειοψηφίες μπαχαλάκηδων,διαπλεκόμενοι καθηγητές με τα κομματικά γραφεία στα οποία οφείλουν τη θέση τους,πολιτευτές και ακαδημαϊκοί συναλλασσόμενοι με αιώνιους φοιτητές,προαποφασισμένες ανακοινώσεις που εκδίδονται από τρομοκρατημένα μέλη της Συγκλήτου,βίαιη καταστολή κάθε αντίθετης φωνής (και εννοώ απόλυτα τη λέξη "βίαιη"),πλήρης εξευτελισμός του ακαδημαϊκού ασύλου.
Και εν μέσω αυτής της κακόγουστης παράστασης,ο πρύτανης και ερασιτέχνης ηθοποιός διαπρέπει ως αληθινός καμποτίνος που "καλεί όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους"...
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα ΑΕΙ με την πλήρη πολιτική κάλυψη της Αριστεράς,η οποία ως γνωστόν τα νέμεται εδώ και δεκαετίες και τη συνενοχή της Πολιτείας και των ΜΜΕ,οδηγεί σε μια εκπαίδευση με έντονα χαρακτηριστικά "ταξικής διαφοροποίησης".Τα παιδιά των "εχόντων" περατώνουν τις σπουδές τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια του εξωτερικού και τα παιδιά των "μη εχόντων" υποβάλλονται στον εκπαιδευτικό ευνουχισμό του "μόνιμα υπό κατάληψη δημόσιου ελληνικού πανεπιστήμιου"! Αργότερα,οι σημερινοί φοιτητοπατέρες θα καπαρώσουν τις προνομιακές θέσεις προβάλλοντας τα "αριστίνδην απονεμημένα πτυχία τους",οι "εξ εσπερίας πεφωτισμένοι" θα συμπληρώσουν τις υπόλοιπες διαθέσιμες και οι εντόπιοι αφελείς θα ασπαστούν τη χρόνια κατάθλιψη του μηδέποτε δικαιωθέντος οραματιστή...

-Ένα μικρό κοριτσάκι,έξω απ'την ΕΡΤ,απήγγειλε ένα προκατασκευασμένο "ποίημα",ενάντια στη "φασιστική ΔΤ".Μόλις τελείωσε,εισέπραξε το χειροκρότημα των γονιών του...
Είναι σημειολογικά ενδιαφέρον: αυτοί που αποκαλούν τους άλλους "φασίστες",δεν αισθάνονται κανέναν ηθικό ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν το ανήλικο παιδί τους ως μέσον πολιτικής προπαγάνδας! Ιστορικά,τα καθεστώτα που επιστράτευσαν παιδιά για την προπαγάνδιση των θέσεών τους ήταν φυσικά τα φασιστικά/ναζιστικά και τα κομμουνιστικά! Οι δύστυχοι γονείς νομίζουν τους εαυτούς τους αντιφασίστες,έχοντας υιοθετήσει πλήρως την πρακτική του φασισμού! Δεν υποψιάζονται καν την αντίφαση!
Είναι γνωστή η κατηγορική επιταγή του Καντ "μη χρησιμοποιείς τον άλλον ως μέσον,αλλά ως τελικό σκοπό"!
Ειδικά,αν πρόκειται για το παιδί σου!
Το παιδί σου δεν είναι μέσον,άθλιε πατέρα,είναι τελικός σκοπός!
Αλλιώς,βγάλε το στα φανάρια να σου φέρνει μεροκάματο...άθλιε!



-Μου φαίνεται πολύ τις βάρυνα τις "σκόρπιες ιστορίες" αυτή τη φορά! Μπορεί να φταίει η συνήθεια.
Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα με ένα ωραίο τραγούδι κι ένα ακόμη ωραιότερο video clip




Καλό Σαββατοκύριακο!

15/11/2013

Saturday, November 9, 2013

Σκόρπιες ιστορίες (1)

Η ιδέα προήλθε από το blog του Λεωνίδα Καστανά "μη μαδάς τη μαργαρίτα".
Άλλωστε,η παραγωγικότητα αναρτήσεών μου έχει σημαντικά μειωθεί και ο λόγος είναι πως τα ζητήματα που πραγματεύομαι με έχουν προσωπικά κουράσει.Ο μόνος τρόπος λοιπόν να συνεχίσει να υφίσταται ο nikorestis,είναι να εμπλουτίσει το υλικό του με σύντομες ιστορίες σε χαλαρό στυλ.Ενδεχομένως αυτός να είναι κι ένας τρόπος για τους αναγνώστες του να με κατανοήσουν καλύτερα.Από τη μέχρι τώρα διαδικτυακή εμπειρία μου,ιδίως στο "περιβόλι" του facebook,κατάλαβα πως το ευκολότερο πράγμα στο internet είναι να αντιδικείς με άγνωστους και ανώνυμους "αντιφρονούντες" δίχως καμία προοπτική.Το δύσκολο,είναι να γίνεις συμπαθής ακόμη και σ'αυτούς που διαφωνούν με τις απόψεις σου.Και για να έχει πιθανότητες να συμβεί αυτό,πρέπει να γίνεις εξομολογητικός.
Αρκετά με την εισαγωγή,πάμε για τα πρώτα "σκόρπια".

-Χθεσινοβραδινή γιορτή της ανηψιάς μου.Στο σαλόνι μαζεμένη παρέα ακραία "αντιμνημονιακής" σύνθεσης.Από τροτσκιστές και χριστιανορθόδοξους πρώην εκκε (ναι,υπάρχουν),μέχρι θιασώτες της ευρύτερης λαικής δεξιάς.Έχουν αρχίσει να εκθέτουν τις απόψεις τους,ένα υπέροχο συμπίλημα δραχμολαγνείας,συνωμοσιολογίας,αντιφορολογικού και συνάμα κρατικοδίαιτου (ναι,συνδυάζονται) οικονομικού μοντέλου "ανάπτυξης".
Συνήθως δεν παίρνω μέρος σε τέτοιες συζητήσεις,αλλά χθες έκανα μια εξαίρεση.Αντέτεινα λοιπόν τη δική μου επιχειρηματολογία και η ομήγυρις εσιώπησε,σε σημείο που εξέπληξε κι εμένα!
Ξυπνώντας σήμερα λέω στην καλή μου "τους τα'πα χθες και τους τακτοποίησα! Είδες που δεν είχαν τίποτα να πουν"?
"Τι να σου πουν? Αφού είχες μεθύσει και φώναζες,τρόμαξαν οι άνθρωποι"!
Η αποκάλυψη έπεσε σαν κεραυνός! Αποδεικνύει δε δύο πράγματα.
Αφενός μεν πως δεν αντέχω το ουίσκυ όπως παλιά!
Αφετέρου δε,πως πράγματι ο μεθυσμένος υπερέχει του τρελού!

-Η φετινή ομάδα που έχει φτιάξει ο Μπαρτζώκας (μπάσκετ Ολυμπιακού),μέχρι τώρα δείχνει εξαιρετικό δείγμα γραφής: ισορροπία σε όλες τις γραμμές,αθλητικότητα αλλά και έξυπνο παιχνίδι,πλουραλισμός στην επίθεση,εξαιρετική αμυντική συμπεριφορά! Μακάρι να συνεχίσει έτσι.Είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις (ιδίως αν είσαι γάβρος,όπως εγώ).Περαστικά στο Σίμονς για τον τραυματισμό του!

-Η ΕΡΤ αναδεικνύεται σε "λυδία λίθο" της Ελληνικής Αριστεράς: πριν πέντε μήνες οδήγησε τη ΔΗΜ.ΑΡ σε έξοδο απ'το κυβερνητικό σχήμα.Σήμερα,εξώθησε το ΣΥΡΙΖΑ σε "πρόταση μομφής".
Ένα γνωστό τσιτάτο της παλιάς ΚΝΕ ήταν μια ρήση του Μαρξ από το "Λουδοβίκο Φόυερμπαχ": "οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα ερμήνευαν τον κόσμο,ενώ το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε"!
Προσαρμόζοντάς το στα γεγονότα, θα λέγαμε "η Αριστερά μέχρι τώρα ερμήνευε τον κόσμο,ενώ το ζήτημα είναι να μην αλλάξει τίποτα στην ΕΡΤ"...

-Η νέα μπαταρία στο Triumph δείχνει να λύνει επιτέλους τα προβλήματα ηλεκτροδότησης.Το ελπίζω,γιατί δεν αντέχω το δούλεμα του πεθερού μου.Παρεμπιπτόντως,συνειδητοποιώ πως οδηγώ γιαπωνέζικο αυτοκίνητο και εγγλέζικη μοτοσικλέτα: είμαι σνομπ,το παραδέχομαι!

-Σήμερα έχει συνέδριο και η "Φιλελεύθερη Συμμαχία" στη Στοά του Βιβλίου.Λέω να περάσω μια βόλτα για τρεις βασικούς λόγους:
α) να δω μερικούς γνωστούς
β) να ενισχύσω ηθικά/οικονομικά τα μέλη της και
γ) να τονώσω τη ματαιοδοξία μου : πάντα μεταξύ ελαχίστων έχεις πιθανότητες να μην περάσεις απαρατήρητος...

Καλό Σαββατοκύριακο!

9/11/2013


Monday, November 4, 2013

Η σκοτεινή πρόγνωση

Το βιβλίο του Joseph Schumpeter "Capitalism,Socialism and Democracy" γράφτηκε το 1943,μεσούντος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.Ο συγγραφέας του,ένας απ'τους σημαντικότερους οικονομολόγους του 20ου αιώνα,προτείνει σ'αυτό το έργο κάτι παράδοξα ενδιαφέρον: πως δηλαδή ο καπιταλισμός πρόκειται να καταρρεύσει (και ο σοσιαλισμός νομοτελειακά να τον αντικαταστήσει),όχι λόγω των αδιεξόδων και αντιφάσεών του -όπως υπέθεσε ο Μαρξ- αλλά αντίθετα λόγω της επιτυχούς λειτουργίας του!

Ο Schumpeter βασίζει τη συλλογιστική του σε τέσσερα σημεία:
1)Η καπιταλιστική διαδικασία,λειτουργώντας κερδοφόρα δημιουργεί μια τάξη-την αστική-η οποία όμως,αντί να βελτιώνει και να επεκτείνει το πνεύμα του επιχειρείν (entrepreneurship),αντίθετα γραφειοκρατικοποιείται με γοργούς ρυθμούς.
2)Αυτό συνεπάγεται τη συνεχή μείωση των δυνατοτήτων επιτυχούς νέας επένδυσης,οπότε το σύστημα λιμνάζει.
3)Ο πλούτος,έχει ως αποτέλεσμα τη μαζική εξάπλωση της εκπαιδευτικής δυνατότητας και τη δημιουργία μιας ευρείας τάξης "διανοούμενων" οι οποίοι,λόγω της αδυναμίας τους να απορροφηθούν εργασιακά (βλ.2) απ'το σύστημα,διάκεινται εχθρικά προς την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία!
4)Επιπλέον,ο καπιταλισμός που αποθέωσε την ατομικότητα και έθεσε το άτομο (και τα δικαιώματά του) στην κορυφή της ιστορικής διαδικασίας,υφίσταται την άλλη όψη της κυριαρχίας της ατομικής γνώμης: κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα,δε διέθετε ιστορικά τόσους επίδοξους επικριτές ή ανατροπείς του! 

Η επιχειρηματολογία είναι, αν μη τι άλλο, πρωτότυπη.Χρήζει ωστόσο διερεύνησης.

-Ως προς την τάση προς γραφειοκρατικοποίηση,υπάρχει πράγματι σε κάθε ιστορικά κυρίαρχη τάξη ένας εγγενής φορμαλισμός.Δεν υπάρχει κανείς λόγος να εξαιρεθεί η αστική τάξη απ'αυτόν.Οι υποτιθέμενοι αμφισβητίες των "κληρονομικώ δικαίω" προνομίων της παλιάς αριστοκρατίας,τώρα που έγιναν κυρίαρχοι,ενδίδουν στη γοητεία της οικογενειοκρατίας.Οι άλλοτε οπαδοί του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ανάδειξης του ικανότερου,υπεράνω κοινωνικής τάξης ή προνομίων,κατασκευάζουν συνθήκες προώθησης των απογόνων τους πέραν των ρίσκων του ανταγωνισμού: ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που πωλούν τίτλους σπουδών αμφιβόλου αξίας προικοδοτούν τους γόνους τους.Στη συνέχεια,οι πελατειακές σχέσεις με τους πολιτικούς-αυτούς που κάποτε οι αστοί περιφρονούσαν ως στενόμυαλους και οπισθοδρομικούς- θα εξασφαλίσουν τα υπόλοιπα.
Ολοένα και περισσότεροι αστοί-αφού αναρριχήθηκαν στην κορυφή-γυρίζουν την πλάτη τους στον ελεύθερο ανταγωνισμό και αγκαλιάζουν την πολιτική τάξη ζητώντας προστασία των κεκτημένων τους (επιδοτήσεις,ταρίφες,περιορισμούς στην είσοδο νέων ανταγωνιστών,έλεγχο παραγωγής και εισοδημάτων κ.ο.κ).Διόλου αυτονόητο δεν είναι πως οι "πλούσιοι" είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς,συχνότατα συμβαίνει το αντίθετο.
Πράγματι η αστική τάξη προδίδει τις αξίες της.Αρκεί όμως αυτό για να υπονομεύσει το σύστημα?

-Η μείωση των δυνατοτήτων νέων επενδύσεων,είναι ένα συχνό φαινόμενο στη διάρκεια της καπιταλιστικής εξέλιξης.Συχνά δημιουργεί τον πειρασμό να υποθέσουμε πως "το σύστημα δεν εξελίσσεται άλλο και αρχίζει να βαλτώνει".Αυτό όμως μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί διαχρονικά προσωρινό.Κάποια νέα τεχνολογική ανακάλυψη εμφανίζεται και το σύστημα επανεκκινά!Ο ατμός ξεκίνησε τη βιομηχανική επανάσταση,το πετρέλαιο της έδωσε νέα ώθηση.Μετά τον πόλεμο,είχαμε την έκρηξη στις τηλεπικοινωνίες και στις μεταφορές,την πράσινη επανάσταση στις τεχνικές καλλιέργειας,την κινητή τηλεφωνία,τις νέες μορφές ενέργειας,την επανάσταση της πληροφορικής.Ο Schumpeter δεν πρόλαβε να τα ζήσει όλα αυτά.Ίσως η δυσοίωνη πρόβλεψή του να επηρεάζεται από το κλίμα του Β παγκοσμίου πολέμου.Πάντως δε δείχνει να δικαιώνεται.

-Το τρίτο επιχείρημα μοιάζει εξαιρετικά έγκυρο! Διαχρονικά και σε όλες τις κοινωνίες,ο ακαδημαϊκός χώρος κυριαρχείται,αν όχι από σοσιαλιστικές ιδέες,τουλάχιστον από μια απροκάλυπτη εχθρότητα προς τον καπιταλισμό! Το φαινόμενο έχει περιγραφεί από αρκετούς φιλελεύθερους στοχαστές.Ο von Mises το σκιαγραφεί στο "The anti-capitalistic mentallity", ο Hayek στο "Fatal Conceit", ο Nozick σε σχετικό άρθρο του.Είναι κοινός τόπος πως ο χώρος των διανοούμενων εχθρεύεται τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς ενώ, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, περιφρονούν την οικονομία ως αμφίβολης εγκυρότητας επιστήμη και περίπου ως "συνήγορο" της επιχειρηματολογίας των επιχειρηματιών.Σε μια κοινωνία στην οποία τα μέσα του έντυπου και προφορικού λόγου γνωρίζουν διαρκή άνθιση,η επίδραση των διανοούμενων στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι θεμελιώδης! Ο ίδιος ο όρος "κοινή γνώμη" σκιαγραφεί ένα ιστορικά νέο θεσμικό μόρφωμα,το οποίο αποτελεί δημιούργημα των τελευταίων δεκαετιών και αποκλειστικό προνόμιο των ανοιχτών κοινωνιών του δημοκρατικού καπιταλισμού! Οποία ιστορική ειρωνεία,οι διαμορφωτές της τη στρέφουν εναντίον του δημιουργού της...

-Το τέταρτο επιχείρημα έχει επίσης αξιόπιστη χροιά.Ο καπιταλισμός βασίζεται στην ατομική πρωτοβουλία του ελευθέρως δρώντος υποκειμένου,στο άτομο και στη δημιουργικότητά του.Εξ ου και υπερασπίζεται τα δικαιώματα του ατόμου.Ελευθερώνοντας όμως το άτομο από την "ιστορική αφάνεια",επιφορτίζεται με το καθήκον να το κρατά ηθικά και υλικά ικανοποιημένο.Διαφορετικά,οποτεδήποτε αυτό δε συμβαίνει,υφίσταται την αμείλικτη κριτική του.
Ο Schumpeter γράφει επί λέξει "ο καπιταλισμός αναπόφευκτα,από την ίδια την αρετή του και τη λογική του πολιτισμού του,δημιουργεί,εκπαιδεύει και χρηματοδοτεί ένα επενδεδυμένο ενδιαφέρον στην κοινωνική ανυπακοή"("a vested interest in social unrest").Πρόκειται για ευφυή στη σύλληψη και διατύπωσή της παρατήρηση που επιβεβαιώνεται καθημερινά!

Ο συγγραφέας,σκιαγραφεί παράλληλα και τη μετάβαση στο μεταπολεμικό σοσιαλισμό.
Από τη μία μεριά ο σοσιαλισμός των σοβιέτ,για τα οποία ο Schumpeter δεν τρέφει την παραμικρή αυταπάτη ως προς το πολιτικό τους περιεχόμενο.
Από την άλλη,ίσως σημαντικότερος γιατί υπόρρητος,ο light σοσιαλισμός των χωρών της δύσεως,με τις τεράστιες κρατικές γραφειοκρατίες που θα αναλαμβάνουν την παρέμβαση του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα και τη ρύθμιση των διαδικασιών παραγωγής.Σε αυτόν τον quasi-socialism θα ταιριάξει εξαιρετικά το Κεϋνσιανό μοντέλο οικονομικής διαχείρισης,το οποίο ο Schumpeter απροκάλυπτα απορρίπτει.
Είναι λοιπόν όλα μαύρα στο μέλλον?
Είναι πράγματι ιστορική νομοτέλεια ή χιλιαστική εκπλήρωση η έλευση του σοσιαλισμού επί των ερειπίων του καπιταλισμού?

Νομίζω πως εδώ πρέπει να γίνει η σημαντικότερη παρατήρηση πάνω στην πρόβλεψη του Schumpeter.
Κι αυτή έχει να κάνει με το γεγονός πως,ο ευφυής αυτός στοχαστής,νομίζω επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις ιστορικές εξελίξεις της εποχής του.Το τέλος του πολέμου βρήκε την Ευρώπη ερειπωμένη,τις υποδομές κατεστραμμένες,τις κρατικές εξουσίες διογκωμένες,τον πληθωρισμό να καλπάζει.Επιπλέον,σε ένα μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής επικράτειας,ενσαρκώνονταν για πρώτη φορά στην ιστορία η σοσιαλιστική κοινωνία ως ολοκληρωτικός εφιάλτης,ως απροκάλυπτος ασιατικός δεσποτισμός,ως το τρομακτικότερο μιλιταριστικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.Και το χειρότερο,οι διανοούμενοι της Δύσης,στη συντριπτική τους πλειοψηφία το αντιμετώπιζαν είτε με κατανόηση,είτε ως πρότυπο κοινωνικής επιδίωξης!
Στον υπόλοιπο κόσμο,στον οποίο είχαν διασωθεί οι πολιτικές ελευθερίες,η κοινή γνώμη απηυδισμένη από τον πόλεμο,επιζητούσε ασφάλεια,ειρήνη,σταθερότητα και εξασφάλιση,όλα όσα υπόσχονταν οι Κεϋνσιανές πολιτικές της "πλήρους απασχόλησης" που εξασφάλιζαν τεχνητή ευμάρεια υπονομεύοντας τους προϋπολογισμούς,αλλά και φέρνοντας πολύτιμες ψήφους (δεν είναι τυχαίο που τις λατρεύουν όλοι οι πολιτικοί).
Μέσα σ'αυτό το κλίμα,όλα έμοιαζαν να απεργάζονται την ολοκλήρωση της "σοσιαλιστικής προφητείας".
Ταυτόχρονα,ο ίδιος ο Schumpeter πρέπει να ήταν και ως άνθρωπος ιδιόμορφος.Φιλελεύθερος οικονομολόγος,θεωρητικός αντίπαλος της μαρξιστικής ανάλυσης,αλλά και κήρυκας της επερχόμενης κατάρρευσης του καπιταλισμού! Επιπλέον,απέναντι στη φιλελεύθερη "Mont Pelerin Society",τη σημαντικότερη πρωτοβουλία της εποχής για την ανάσχεση του ρεύματος προς το σοσιαλισμό,ο Schumpeter υπήρξε δηκτικός: "κάποιοι οικονομολόγοι μαζεύτηκαν έμαθα σε ένα Ελβετικό βουνό,για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στον κεντρικό σχεδιασμό"...
Ένας έντιμος παρατηρητής,ακόμη και σοσιαλιστής,θα δυσκολεύονταν να χαρακτηρίσει "κάποιους" τους Mises, Hayek, Friedman, Popper,Stigler, για να αναφέρω ενδεικτικά ένα μέρος των συμμετεχόντων...

Το βιβλίο σε κάθε περίπτωση αποτελεί το δημοφιλέστερο έργο του Schumpeter.Τα οικονομικά του έργα είναι ασφαλώς σημαντικότερα,αλλά υποθέτω απολύτως εξειδικευμένα.Η γραφή του είναι εξαιρετικά πυκνή,οι σελίδες βγαίνουν δύσκολα,το λεξιλόγιό του ασύλληπτο,δε θυμάμαι πόσες φορές ανέτρεξα στον ηλεκτρονικό μεταφραστή.Σου δίνει τη βεβαιότητα της ευφυίας,αλλά και ταυτόχρονα την εντύπωση του ανθρώπου που μάλλον αποτελεί "δύσκολη παρέα".
Η τελική εντύπωση που αποκόμισα είναι πως -ευτυχώς- η πρόβλεψη δεν επιβεβαιώθηκε,αντίθετα ο "υπαρκτός" κατέρρευσε-πάλι ευτυχώς- με πάταγο πριν από 25 περίπου χρόνια!
Ωστόσο,κάποιες από τις επισημάνσεις του Schumpeter,διατηρούν την ισχύ τους και την υπονομευτική αντισυστημική τους αναφορά.

Καλό είναι να τις έχουμε κατά νου,τουλάχιστον όσοι είμαστε προσανατολισμένοι στην υπεράσπιση της οικονομίας της αγοράς και της κοινωνίας των πολιτών, με άλλα λόγια του φιλελεύθερου δημοκρατικού καπιταλισμού!

4/11/2013

Friday, October 18, 2013

Η βία της Σούλας

Κατηφόριζα (ή ανηφόριζα,ανάλογα πως το βλέπει κανείς) τη Συγγρού,ένα κρύο βράδυ του Φλεβάρη,"έρημος βαρύς και μόνος" όπως λέει και ο ποιητής.
Είχα μόλις υποστεί το σοκ του χωρισμού από τη Σούλα!
Δεν έχει σημασία ποιά είναι η Σούλα,αν είναι όμορφη ή άσχημη,πλούσια ή φτωχή,ξανθιά,μελαχρινή ή φαλακρή,Αιγόκερως ή Υδροχόος. Η Σούλα ήταν το παν για μένα κι όσοι έχετε βρεθεί στη θέση μου είμαι βέβαιος πως με κατανοείτε πλήρως. Ο χωρισμός μας ήταν χτύπημα στο στήθος μου αναπάντεχο.
Βία ήταν η άρνηση της Σούλας ("γιατί Σούλα"?).

Αλλά δεν έφτανε μόνο αυτή η βία! Είχα αρχίσει να υφίσταμαι και μια άλλη,εξίσου επίμονη και εκνευριστική: τη βία του ψιλόβροχου! Μονότονο,εκνευριστικό,αλύπητο,είχε αρχίσει να με περιλούζει σαδιστικά λες και το ένα μοναδικό σύννεφο του ουρανού είχε βαλθεί να με καταδιώκει! Βία υδάτινη και επιλεκτική σε βάρος μου!

Την οποία επιδείνωναν άλλα δύο βίαια γεγονότα: το γεγονός πως ο ηλίθιος είχα βγει έξω χωρίς ομπρέλα -Φλεβάρη καιρό- και πως είχα ξεμείνει από τσιγάρα! Αλλά,αν η έλλειψη ομπρέλας ήταν καθαρά δική μου ευθύνη,η έλλειψη τσιγάρων οφείλονταν στο συνδυασμό μερικών άλλων εξίσου βίαιων γεγονότων:
Ολόκληρη Συγγρού και έπρεπε να περπατήσεις δυο χιλιόμετρα για να βρεις περίπτερο ανοιχτό.Η βία της έλλειψης επαρκούς σχεδιασμού χορήγησης αδειών περιπτέρου,σε συνδυασμό με τη βία του περιορισμένου ωραρίου λειτουργίας τους,αλλά και τη βία του περιορισμένου αριθμού τσιγάρων ανά πακέτο (που έχει σαν αποτέλεσμα το πακέτο να αδειάζει γρήγορα,αχ άτιμη Σούλα) είχαν φέρει αυτό το αποτέλεσμα!

Όπως μπορεί κάθε καλόπιστος παρατηρητής να αντιληφθεί,η συμπαντική βία είχε επιπέσει επί της κεφαλής μου: η Σούλα,η βροχή,τα περίπτερα,ο χειμώνας,όλα είχαν βίαια συνωμοτήσει για να με ξεκάνουν!
Χτυπημένος,πονεμένος,κυνηγημένος,έφτασα κάποια στιγμή έξω από μια βιτρίνα.
Και τότε την είδα!

Στέκονταν εκεί κόκκινη,απαστράπτουσα,με ένα χαμογελαστό προφυλακτήρα και δυο ματάρες-προβολείς που με καλούσαν στο ταξίδι! Μια ολοκαίνουργια Porsche 911 Carrera και μάλιστα cabriolet!
Στάθηκα θολωμένος και μέσα σε λίγα λεπτά ένιωθα να επαναστατώ: μπορεί να ανέχτηκα τόση και τόση βία εκείνο το βράδυ,αλλά ετούτο εδώ ήταν πέραν κάθε παραδοχής!
Είναι δυνατόν να στέκεται έτσι η Πόρσε και να με προκαλεί?
Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει τη βία που μου ασκεί,από το γεγονός πως ,ενώ τη θέλω, δεν μπορώ να την έχω?
Θα μου πεις ούτε τη Σούλα μπορώ να έχω,αλλά-μεταξύ μας-ποιός νοιάζεται για τη Σούλα τώρα? Εδώ μιλάμε για 320 καθαρόαιμα άλογα κάτω απ'το καπό που μπορούν να σου προσφέρουν ατελείωτες διαδρομές και ποιός ξέρει πόσες πρόθυμες συνεπιβάτισσες?
Ε όχι λοιπόν,αυτό πάει πολύ! Τόση βία δεν μπορούσα ν'ανεχτώ σε ένα μόνο βράδυ!
Άλλωστε,η αντίδραση στη βία είναι υποχρέωση κάθε όντος.Το επιβεβαιώνουν οι νόμοι της επιβίωσης,εικοσιεννέα κατασκευαστές πλυντηρίων και ο Κατρούγκαλος!

Δίχως δεύτερη σκέψη,κατέβασα την τζαμαρία και μπούκαρα στο μαγαζί!
Άνοιξα το πρώτο συρτάρι που είδα και-ναι πιστέψτε με-εκεί ήταν τα κλειδιά της Πόρσε! Δεν ήταν τύχη φίλοι μου,η μοίρα,ο προορισμός,η ιστορική νομοτέλεια,το Ταό,όλα μας σπρώχνουν προς το σοσιαλισμό,εκεί όπου όλοι θα έχουμε από μια Πόρσε για να παίζουμε!
Η μοίρα λοιπόν χαμογελούσε στον προφήτη του σοσιαλισμού που απαλλοτρίωνε την Πόρσε σαν απάντηση στη βία που του ασκούσε η γοητεία της!

Άρχισα να κατηφορίζω προς την παραλιακή (σιγά μην πάρω τα βουνά με την Carrera)!
Ήδη από το πρώτο φανάρι,ένιωσα την τύχη μου ν'αλλάζει: δυο υπέροχα κορίτσια στο διπλανό Punto μου χάρισαν αβίαστα τα χαμόγελά τους! Η βία δεν ήταν πια εκεί! Είχε εξαϋλωθεί σε κάποιο μακρινό σύμπαν,μαζί με τη Σούλα και την γκρίνια της! Ξαφνικά ο κόσμος είχε γίνει υπέροχος! Από το τιμόνι της Porsche ένιωθα μέχρι το μεδούλι τι σήμαινε "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του",τη βαθύτερη επιδίωξη του υψηλού οράματος ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση,χωρίς πόνο,χωρίς Σούλα,χωρίς βία!
"Ζήτω ο Σοσιαλισμός 911"! Κραύγασα εκστασιασμένος καθώς σανίδωνα το γκάζι μεσ'στη νύχτα του χειμώνα που για μένα είχε αποκτήσει ξαφνικά μια απόκοσμη γεύση ευτυχίας...

Φευ,το όνειρο δεν κράτησε πολύ! Στο επόμενο φανάρι έπεσα σε μπλόκο: αστυνομικοί έκαναν έλεγχο! Το Κράτος,αυτό το προαιώνιο βίαιο τέρας,δεν "είχε μαραθεί ολοκληρώνοντας τον ιστορικό του ρόλο",ενόσω εγώ σανίδωνα την 911 έμπλεος σοσιαλιστικής ευδαιμονίας! Αντίθετα,έστεκε εκεί με το κατεξοχήν όργανο βίαιης καταστολής -την αστυνομία- στην υπηρεσία του,έτοιμο να μου ξανασκήσει βία και να μου υφαρπάξει -βίαια πάντα-την ιστορική μου τετράτροχη και κατακόκκινη κατάκτηση.

Η συνέχεια είναι προβλέψιμα θλιβερή και βίαιη: βίαιος έλεγχος,βίαιη κατάσχεση του οχήματος,βίαιη σύλληψη,βίαιη προφυλάκιση σ'ένα κελί 2Χ2 στο οποίο ένιωθα τη βία της υποχρεωτικής κράτησης να με συνθλίβει,ως τη στιγμή που ξημέρωσε.
Η βίαιη διαδικασία προέβλεπε την άμεση προσαγωγή μου στον ανακριτή,ο οποίος δεν έχασε καιρό και ξεκίνησε την υποβολή εξαιρετικά βίαιων ερωτήσεων (βίαιων επειδή το περιεχόμενό τους μου προξενούσε έντονη ενόχληση,άλλωστε τι άλλο είναι η βία πέρα απ'αυτό που μας ενοχλεί?).

Τσαλακωμένος,ταπεινωμένος,αλλά όχι νικημένος ετοιμάστηκα να απαντήσω στο θλιβερό εκπρόσωπο της καταστολής,όπως αρμόζει στην επαναστατική μου αντίληψη:
-"Μπορείτε να μας εξηγήσετε,γιατί κλέψατε το αυτοκίνητο"?
-"Δεν ξέρω κύριε ανακριτή μου.Ρωτήστε τη Σούλα! Αυτή τα ξεκίνησε όλα"!

18/10/2013

Sunday, September 29, 2013

Μπορούμε την Ελληνική Μεταρρύθμιση?

Ο όρος "Μεταρρύθμιση",ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Λούθηρο και το κίνημα στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας για την απελευθέρωση απ'το "παπικό πρωτείο" αλλά και την επαναπροσέγγιση του χριστιανισμού με όρους πνευματικής και όχι κοσμικής διάστασης.
Έκτοτε,η μεταρρύθμιση απέκτησε γενικότερη ισχύ,ως συστηματική μέθοδος αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού παγιωμένων αντιλήψεων σε οποιονδήποτε τομέα.
Διόλου τυχαία ο όρος (reform) και οι συναφείς του (αναθεώρηση-revision,ανασυγκρότηση-reconstruction) απέκτησαν ιδιαίτερη ένταση στο σοσιαλιστικό χώρο,όπου οι οπαδοί της κομματικής ορθοδοξίας απέδιδαν εν είδει περιφρόνησης τον όρο "ρεφορμιστής" ή "ρεβιζιονιστής" στους αιρετικούς κάθε τάσης και κάθε εποχής.

Στη χώρα μας,τα τελευταία χρόνια υπό τη σκιά της κρίσης και των επιπτώσεών της,γίνεται μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού χώρου υπό μια ενιαία πολιτική έκφραση.Το εγχείρημα είναι προφανώς δυσχερές,αφού προυποθέτει αυτοκριτική,αξιόπιστη ανάλυση των αδιεξόδων της ελληνικής κοινωνίας,άρθρωση πειστικού εναλλακτικού λόγου,προβολή συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών επιδιώξεων,υπερβάσεις κομμάτων/προσωπικών ενδοιασμών,δυνατότητα διαλογικής σύνθεσης,ικανότητες διαμόρφωσης νέων οραματισμών.

Υπάρχουν άνθρωποι που το επιχειρούν.Επειδή τυγχάνει να συμμετέχω στην προσπάθεια διαμόρφωσης αυτού του νέου "μεταρρυθμιστικού χώρου",πρέπει να πω πως είμαι εντυπωσιασμένος απ'την παιδεία,την κατάρτιση,την ευγένεια,τον πολιτισμό που αποπνέουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συμμετέχοντες.
Ωστόσο,το εγχείρημα παραμένει μετέωρο και ο πολιτικός χρόνος για τη διαμόρφωσή του δεν είναι άπειρος.Αν δεν προκύψει πειστικός φορέας έκφρασής του μέχρι τις επόμενες εκλογές,μοιραία η προσπάθεια θα εκφυλιστεί.
Τίθεται επιτακτικά το ζήτημα "τι φταίει" ή ίσως "τις πταίει" και ο μεταρρυθμιστικός χώρος,παρά την ποιότητα των στελεχών του,δεν αποκτά ενιαίο βηματισμό?

Η κυρίαρχη απάντηση,είναι: "τα ίδια τα πρόσωπα"!
Είναι σχεδόν αναπόφευκτο,οι ατομικές ικανότητες και τα ιδιαίτερα χαρίσματα,να συμβαδίζουν με υπερτροφικά "εγώ"! Πολλά "πρώτα βιολιά" δυσκολεύονται να συνεννοηθούν και ακόμη περισσότερο να υπακούσουν σε μία μπαγκέτα!
Η απάντηση έχει δόση αλήθειας,αλλά κατά τη γνώμη μου δεν επαρκεί.

Επειδή μιλάμε για πολιτική,πρέπει η ανάλυση να γίνει με όρους πολιτικής.
Ουσία της πολιτικής είναι οι ιδεολογίες.
Αν επιχειρήσουμε να ορίσουμε ιδεολογικά το "μεταρρυθμιστικό χώρο",εκτιμώ πως πρέπει να αναγνωρίσουμε ως βασικές του παραμέτρους τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες.Το φιλελεύθερο τμήμα της "νδ",το σοσιαλδημοκρατικό του "πασοκ",το φιλοευρωπαικό της "δημαρ",η "δράση",η "δημιουργία ξανά" και μερικοί άλλοι συγγενείς πολιτικοί σχηματισμοί.
Το περίγραμμα είναι ενδεικτικό,υπάρχουν αρκετοί ανεξάρτητοι παίκτες και ανένταχτες ομάδες που δεν ανταποκρίνονται στην παραπάνω κατάταξη.Αλλά δίνει μια γενική εικόνα της πολιτικής γεωγραφίας.
Οι άνθρωποι που κινούνται σ'αυτό το ιδεολογικό φάσμα,συμμερίζονται μια σειρά αιτημάτων και απόψεων: είναι σταθεροί υποστηρικτές του ευρωπαικού προσανατολισμού της χώρας,του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους και της Πολιτειακής εκκοσμίκευσης,του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης,της αξιολόγησης και αξιοκρατίας σε κάθε εργασιακό χώρο,της εξάλειψης του πελατειακού κράτους,της ισονομίας,της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και των πολιτικών ευόδωσής της,της προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και προστασίας των μειονοτήτων,του σεβασμού στο περιβάλλον.
Αυτά είναι που τους ενώνουν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν κι άλλα ασφαλώς,δεν μπορεί να γίνει πλήρης καταγραφή εδώ).

Τότε, "τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε"?
Νομίζω δύο ζητήματα τίθενται,το ένα είναι αμιγώς πολιτικό,το άλλο έχει να κάνει με το θυμικό των ψηφοφόρων.

1) Το πολιτικό ζήτημα θα το ονομάσω,το "ζήτημα του Joe Smith"!
Αναφέρομαι στο περίφημο έργο του Henry Hazlitt "Economics in one lesson" το οποίο εκδόθηκε το 1946 και αποτελεί μια συνοπτική παρουσίαση της φιλελεύθερης οικονομικής οπτικής.Γράφει  ο H.H στο έξοχο έργο του: "δεν μπορούμε και ούτε πρέπει να ξεχάσουμε τον Joe Smith! Υπήρξε επί χρόνια  εξειδικευμένος εργάτης στον τομέα του και αμείβονταν ως τέτοιος.Ξαφνικά,μέσα σε ένα βράδυ,η δουλειά του έγινε περιττή εξαιτίας μιας τεχνολογικής καινοτομίας.Ο εργοδότης του δεν επενδύει πια σ'αυτόν,ούτε κανείς εργοδότης προτίθεται να επενδύσει! Ο Joe Μέσα σ'ένα βράδυ χάνει τη δουλειά του και την εξειδίκευσή του.Είναι άνεργος,ανειδίκευτος και μεσήλικας! Το ποιά λύση θα επιλέξουμε για τον Joe είναι προς συζήτηση: επίδομα ανεργίας,επιδοτούμενη εκπαίδευση σε νέες τεχνικές,πρόωρη συνταξιοδότηση,μόνιμο επίδομα απορίας? Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε! Η περίπτωση του Joe μοιάζει δυστυχώς αναπότρεπτη στην πορεία της καπιταλιστικής οικονομικής εξέλιξης".
O Hazlitt δεν είναι δογματικός.Σε όλο το έργο του υπερασπίζεται πειστικά την οικονομία της αγοράς ως τον αποτελεσματικότερο τρόπο οικονομικής διευθέτησης αλλά και ως το μοναδικό συμβατό με την ευημερία και την τεχνολογική και πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας.Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να διαγνώσει τον "αδύναμο κρίκο" του συστήματος,τον Joe Smith!
Η περίπτωση του Joe Smith επανέρχεται σε κάθε εποχή,το ίδιο και το δίλημμα διαχείρισής της!
"Πως θα βοηθήσουμε τον Joe"?
Ο αδύναμος κρίκος της κοινωνίας μας είναι ο μεσήλικας (50αρης +/-) που χάνει τη δουλειά του!
Μπορούν φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες να αρθρώσουν πειστική πρόταση αντιμετώπισης του αναπότρεπτου αυτού φαινομένου?
Αυτό είναι το πολιτικό ζήτημα που ζητά απάντηση: πως θα βοηθήσουμε τους μέσης ηλικίας ανέργους να επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία,μέσα σε μια οικονομία ελεύθερου ανταγωνισμού και σε συνθήκες πολιτικής ελευθερίας.
Ο Hazlitt δείχνει με ποιούς τρόπους μπορεί κανείς να "εξαλείψει πλήρως την ανεργία".Αλλά δυστυχώς,τα καθεστώτα που τους υιοθέτησαν (εθνικοσοσιαλισμός,κομμουνισμός) ήταν αποτρόπαια.Το τίμημα της "πλήρους απασχόλησης" είναι ο ολοκληρωτισμός! Την ίδια στιγμή όμως,ο Joe Smith αποτελεί αληθινή λυδία λίθο για τις δημοκρατίες της ελεύθερης αγοράς.

2) Το δεύτερο ζήτημα,φοβάμαι πως υπερβαίνει τις δυνατότητες του "χώρου".
Έχει να κάνει με το πολιτικό όραμα που μπορεί να εκπέμψει.
Η πολιτική δεν είναι μόνο διαχείριση ιδεών και οικονομικών προτάσεων,αλλά και διαχείριση συναισθημάτων,μηνύματα στο θυμικό των πολιτών,με λίγα λόγια όραμα!
Εδώ φοβάμαι πως υστερούμε "φύσει" και "θεσει".
"Φύσει",επειδή απεχθανόμαστε το λαικισμό και τη δημαγωγία.Οι μεταρρυθμιστές αποφεύγουν τον όρο "λαός","λαικές τάξεις","λαικά ζητήματα",ενοχλημένοι από τη χρόνια κατάχρησή του από το πελατειακό πολιτικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών.Αυτό όμως,προξενεί μια αποξένωση σ'ένα πολιτικό σώμα εθισμένο στην κολακεία και στην πολιτική αντιπαροχή.Αντιμετωπίζουν τους μεταρρυθμιστές ως ψυχρούς τεχνοκράτες αποκομμένους απ'το λαικό αίσθημα.
"Θέσει" υστερούμε επειδή αποφεύγουμε να υποσχεθούμε μαγικές λύσεις και δεν αποδεχόμαστε την εξασφάλιση της ευτυχίας του πολίτη ως υποχρέωση του πολιτικού! Ο πολιτικός οφείλει να αίρει τα εμπόδια στη δράση του πολίτη,αλλά μόνο ο πολίτης πρέπει να έχει την ευθύνη για την επιδίωξη της ατομικής του ευτυχίας.Δεν είναι ευθύνη του πολιτικού να κάνει τον πολίτη ευτυχισμένο! Δεν έχει καν το δικαίωμα να το επιχειρήσει γιατί αν το κάνει,είναι υποχρεωμένος να αποφασίσει τι είναι ευτυχία για τον καθένα και να το επιβάλλει στον καθένα!
Η επιδίωξη της ευτυχίας ("pursuit of happiness") είναι πολιτικά αναγκαίο να μην παρεμποδίζεται!
Αλλά η ευτυχία ("happiness") είναι ατομική υπόθεση και ευθύνη του καθενός ξεχωριστά: άλλωστε η "ευτυχία" είναι διαφορετικό πράγμα για τον καθένα...
Πως να το επικοινωνήσεις όμως αυτό σ'ένα πολιτικό σώμα εθισμένο στον κρατικό πατερναλισμό?
Σ'ένα λαό που παραμονεύει την κάμερα για να κραυγάσει "πού είν'το κράτος"? με κάθε ευκαιρία?
Στο αίσθημα αποξένωσης προστίθεται και η εντύπωση της κυνικότητας: "τι μας λένε τώρα αυτοί"?

Το εγχείρημα λοιπόν έχει δυσκολίες πολιτικές και συναισθηματικές!
Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος.
Θα χρειαστεί ίσως ένας χαρισματικός ηγέτης για να δώσει λύση στον Joe Smith,αλλά και για να τον εμπνεύσει! Μέχρι τώρα,γνωρίσαμε ηγέτες που συγκινούσαν τα πλήθη  αλλά πολιτεύονταν με αφροσύνη!
Μπορεί η κρίση να διαμορφώσει έναν άλλου τύπου ηγέτη?
Υπάρχει πολιτικός χρόνος?
Κι αν βρεθεί ένας τέτοιος ηγέτης πως πρέπει να πολιτευθεί σε ένα χώρο με ισχυρές προσωπικότητες και αλλεργία σε παλαιοκομματικές προσωπολατρείες?
Τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις!

Θα δοθούν έγκαιρα, έγκυρες?

29/9/2013

Thursday, September 19, 2013

Τοτέμ και ταμπού

Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο έργο του Freud. Ο μεγάλος Βιεννέζος ψυχαναλυτής,περιγράφει το ρόλο που έχουν τα τοτέμ στο συλλογικό υποσυνείδητο,ως στοιχεία εκπροσώπησης της ιερότητας.Ταυτόχρονα,κάθε απόπειρα απαξίωσης ενός τοτέμ,θεωρείται από την κοινωνία ηθικά απαγορευμένη,συνιστά δηλαδή ένα ταμπού! Κάθε τοτέμ εξ ορισμού συνοδεύεται από το ταμπού της αμφισβήτησής του.
Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή,υπάρχουν τοτέμ και ταμπού.
Βέβαια,το φαινόμενο είναι πιο συνηθισμένο σε κοινωνίες και εποχές στις οποίες κυριαρχεί η πρόσληψη του κόσμου με όρους υπερφυσικούς παρά επιστημονικούς.
Η επιστημονική σκέψη προάγει την απομαγικοποίηση του κόσμου,ο Λόγος (ratio) συμβάλλει στην έκλειψη της πρόληψης ή τουλάχιστον καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωσή της πριν την κάνει αποδεκτή! Θέτει κάθε τοτέμ υπό την κρίση του νοούντος υποκειμένου και αμφισβητεί την άνωθεν επιβολή της "αλήθειάς του".
 Με λίγα λόγια,όσο προχωρά η επιστημονική σκέψη,τόσο υποχωρούν τα τοτέμ και τα ταμπού!
Αυτό δε σημαίνει υποχρεωτικά πως υποχωρεί το θρησκευτικό αίσθημα,τούτο συνιστά μια πιθανή αλλά δευτερεύουσα συνέπεια.
Αυτό που προσβάλλεται αποφασιστικά είναι η δεισιδαιμονία,η πίστη σε μη προσεγγίσιμες από τη λογική έννοιες.
Ακόμη περισσότερο,αναιρείται πλήρως,απονομιμοποιείται ηθικά,κάθε απόπειρα άνωθεν επιβολής τους (από το ιερατείο ή το κράτος).
Και βέβαια,παύουν τα τοτέμ να αποτελούν αντικείμενα δέους,ο άνθρωπος τα φέρνει στα μέτρα του,τα ερευνά με τη λογική του,αποδομεί την εξουσία τους με το χιούμορ του.

Αυτά βέβαια,ισχύουν σε κοινωνίες όπου ιστορικά η αμφισβήτηση της αυθεντίας (του ιερατείου ή της κοσμικής εξουσίας) έχει συντελεστεί.
Στο δυτικό κόσμο δηλαδή,στον οποίο η μεν Μεταρρύθμιση αμφισβήτησε το τοτέμ του Παπικού αλάθητου,ο δε Διαφωτισμός το τοτέμ του ελέω Θεού Βασιλιά/Κυβερνήτη.
Τα δυο πνευματικά κινήματα συνδέονται,δε θα μπορούσε να υπάρξει Διαφωτισμός χωρίς Μεταρρύθμιση και χωρίς τον ουμανισμό της Αναγέννησης που έθεσε τον άνθρωπο στο επίκεντρο του οντολογικού προβληματισμού.
Στην Ελληνική κοινωνία δυστυχώς δε βιώσαμε Μεταρρύθμιση ενώ και ο Διαφωτισμός έμεινε στου δρόμου τα μισά.
Έτσι,δεν προκαλεί κατάπληξη πως,το ισχυρότερο τοτέμ της κοινωνίας μας,με συμβολική ισχύ που διαπερνά οριζόντια όλες τις πολιτικές παρατάξεις και τις εκδηλώσεις κοινωνικής συλλογικότητας (συνδικάτα,σωματεία,σχολεία,σώματα ασφαλείας κλπ),είναι το εκκλησιαστικό ιερατείο!

Στα μαθητικά μου χρόνια,έτυχε να περάσω από το εκκλησιαστικό κατηχητικό.Θυμάμαι κάποια φορά,με αφορμή ένα συνέδριο των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη,το κήρυγμα του παπά.Για να ακριβολογώ,δε θυμάμαι επακριβώς τα λόγια,αλλά ανακαλώ με πραγματική ντροπή το αποτέλεσμα: περνώντας απ'τον κινηματογράφο όπου διεξάγονταν το συνέδριο,ως "οργισμένα χριστιανόπουλα" που βλέπαμε τους "εχθρούς της πίστης μας",πετάξαμε ντομάτες στους συνέδρους και φύγαμε τρέχοντας...
Ο λόγος του κατηχητικού,ήταν λόγος μισαλλοδοξίας.Καμία ανοχή στον ετερόδοξο ή στον αγνωστικιστή,παντού ενεδρεύοντες εχθροί που "ζητούν την ψυχή μας",στρατιωτική εγρήγορση και εμβατήρια που μας εμψύχωναν να ριχτούμε "στον αγώνα τον καλό".
Καμία προσέγγιση του θρησκευτικού φαινομένου με όρους επιστημονικής αμφιβολίας,παρά μόνο "άνωθεν βεβαιότητες",άρνηση της θεωρίας της εξέλιξης (!),δεισιδαιμονίες,προλήψεις και μίσος για κάθε τι που διέφερε.
Δυστυχώς,αυτή είναι η κυρίαρχη λογική του μηνύματος που εκπέμπει το ιερατείο.
Πλήθος παραδειγμάτων την επιβεβαιώνει: από τον πόλεμο στον "πολιτικό γάμο" ,την εναντίωση "στις αμβλώσεις",την άρνηση φορολόγησης της περιουσίας του,την εμπλοκή σε ζητήματα εθνικιστικών διενέξεων ("Μακεδονικό","Ελληνοτουρκικές σχέσεις",παλαιότερα ζήτημα επανάκτησης της Β.Ηπείρου κ.ο.κ),τη λογοκρισία βιβλίων ή κινηματογραφικών/θεατρικών έργων,τη διαμάχη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες,την ποικιλότροπη παρέμβαση στην πολιτική ζωή κ.α.

Απέναντι σ'αυτή την πρακτική,η Ελληνική Πολιτεία ακολουθεί πολιτική κατευνασμού ή υποταγής!
Υποδέχεται το "άγιο φως" με τιμές αρχηγού κράτους (!),εξακολουθεί να προβλέπει Συνταγματικά "επικρατούσα θρησκεία" (αντί ανεξιθρησκείας),αποφεύγει κάθε παρέμβαση στην εκκλησιαστική περιουσία (είναι χαρακτηριστικό πως το μισθολόγιο των ιερέων έχει παραμείνει αμείωτο ενώ κάθε άλλη επαγγελματική ομάδα έχει πληγεί απ'την οικονομική κρίση)!

Ο Χ.Γιανναράς,στο βιβλίο "Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα" πρότεινε μια εύλογη εξήγηση για την πολιτική ισχύ του ιερατείου: στη μετεμφυλιακή Ελλάδα,τα εκκλησιαστικά κατηχητικά υπήρξαν το προπαγανδιστικό αντίβαρο στην αριστερά.
Και πράγματι,κατηχητικό και ΚΝΕ μοιάζουν σε επίπεδο οργάνωσης και προπαγάνδας,σα δυο σταγόνες νερό.Αναζητούν και οι δυο το δικό τους Μεσσία,κατακεραυνώνουν και οι δυο υπαρκτούς εχθρούς και κατασκευάζουν ανύπαρκτους,είναι χώροι αδιαλλαξίας,μισαλλοδοξίας και εχθρεύονται πολύ περισσότερο τους "αιρετικούς" από τους "ετερόδοξους"...
Η αριστερά στρατολογούσε μέλη με τις κομματικές νεολαίες της και η δεξιά-ελλείψει οργάνωσης-με τα εκκλησιαστικά κατηχητικά!
Γι'αυτό και παραδοσιακά,το εκκλησιαστικό ιερατείο ήταν πολιτικά προσανατολισμένο στη δεξιά (με αποκορύφωμα την επταετία της δικτατορίας).

Η ερμηνεία του Γιανναρά υπήρξε επαρκής μέχρι να ξεσπάσει η οικονομική κρίση του 2010.
Σήμερα,οι παλιές συμμαχίες έχουν ξεπεραστεί.Νέες αναζητήσεις εν μέσω γενικευμένης κρίσης,έχουν σαρώσει τους παλιούς διαχωρισμούς.Το μόνο που παραμένει άφθαρτο ως προς την ισχύ του,είναι το τοτέμ του ιερατείου.
Γι'αυτό άλλωστε και ο πρώην(?) άθεος αρχηγός του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ δε δίστασε πρόσφατα να ασπαστεί το σύμβολο της χριστιανικής πίστης.

Το ιερατείο λοιπόν είναι το μεγάλο μας τοτέμ!
Κανείς δε διανοείται να το αγγίξει -είναι ταμπού!
Ακόμη και άνθρωποι κατά τεκμήριο ανώτατης μόρφωσης,μπροστά στο ιερατείο αποφεύγουν κάθε κριτική!
Και φυσικά,ούτε λόγος για αστεϊσμούς: "δεν παίζουμε με τα θεία".
Πρόσφατα,ανάρτησα σε ιατρική σελίδα ένα βίντεο απροκάλυπτης δεισιδαιμονίας και παιδαριώδους συλλογιστικής: ιερέας προσπαθούσε να πείσει το ποίμνιο για τη "δαιμονική φύση" ενός παιδικού παιχνιδιού! Ο σκοπός της ανάρτησής μου ήταν χιουμοριστικός.Φευ! Πολλοί συναισθάνθηκαν πως κινδυνεύει η θρησκεία από αυτή τη διακωμώδηση!
Πρόκειται για ενδιαφέρουσα διαστροφή της κριτικής αντίληψης: δεν υπονομεύει τη θρησκευτική πίστη η δεισιδαιμονία ή η προκατάληψη,αλλά η διακωμώδησή τους!
Το τοτέμ έχει τόσο ισχυρό ταμπού που "απαγορεύεται" σχεδόν η ενασχόληση με αυτό ως υβριστική!

Προσωπικά,ευθυμώ με κάτι τέτοια.Και ευθυμώ ως χριστιανός και όχι ως αγνωστικιστής.Αλλά χριστιανός που αμφισβητεί,ερευνά.αμφιβάλλει και έχει απόλυτη επίγνωση των ορίων της γνώσης,αλλά και των μορφών της δεισιδαιμονίας.
Το ο'τι αδυνατώ να απαντήσω κάθε μεταφυσικό ερώτημα,δε σημαίνει πως πρέπει να παραδοθώ σε κάθε παιδαριώδη ανοησία!
Όσο θαυμάζω τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο και τους αντίστοιχους μορφωμένους ιερείς,όσο σέβομαι τον αγράμματο αλλά μεγαλόθυμο και ανεκτικό παπά του χωριού,άλλο τόσο περιφρονώ τις μισαλλόδοξες ανοησίες ιερέων και επισκόπων που αποπειρώνται να εκφοβίσουν τους ανθρώπους ή να τους στρέψουν σε αλληλοσπαραγμό.

Και φυσικά,δεν πιστεύω σε θεό-τοτέμ,ούτε σε θεό-τιμωρό κι εκδικητή.
Ακόμη κι αν υπάρχει τέτοιος,δε με αφορά,δε μ'ενδιαφέρει.
Μόνο ο θεός της αγάπης και της συγγνώμης απαντά στην υπαρξιακή μου αγωνία.
Αυτόν αναζητώ,μακριά από τοτέμ,υπερβαίνοντας κάθε ταμπού,αληθινά ελεύθερος...

Ή για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Meister Eckhart
"προτιμώ την κόλαση με τον Ιησού
παρά τον παράδεισο χωρίς Αυτόν"!

Και φυσικά,σέβομαι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να έχει το δικό του θεό ή κανέναν θεό...

19/9/2013

ΥΓ Δείτε και το "βλάσφημο βίντεο να ευθυμήσετε
http://youtu.be/0f53yTzp9Vg

Sunday, August 25, 2013

Φακελάκια

Αν googlαρει κανείς τις λέξεις "ιατροί-φακελάκια",ανακαλύπτει μια αξιοθαύμαστη ποικιλία εικόνων με τις οποίες διάφοροι καλλιτέχνες απεικονίζουν το συνδυασμό.Είναι τόσο ευφάνταστες μερικές που αξίζουν περαιτέρω ανάλυσης:

Εικόνα 1

Εικόνα 1: η εκδοχή-χειροπέδες

Κάπως φλύαρη σύλληψη,προσπαθεί να εισάγει το διδακτικό στοιχείο (χειροπέδες),αγνοώντας το γεγονός πως,το τελευταίο πράγμα που κρατάει κανείς όταν φέρει χειροπέδες είναι...το στηθοσκόπιο!








     



Εικόνα 2
   Εικόνα 2: η εκδοχή-γκάνγκστερ

         Η χειρουργική μάσκα παραπέμπει ευθέως σε                  κουκουλοφόρο ληστή τράπεζας.Το
           στηθοσκόπιο δίνει τον απαραίτητο
          high-tech τόνο ενώ,η δεσμίδα
         χαρτονομισμάτων στο πέτο αφήνει κάθε
         ερμηνεία ανοιχτή: ληστεύει αν και έχει λεφτά
         (δηλαδή από άποψη?) ή μήπως ληστεύει επειδή
         το ποσόν στο πέτο είναι σκανδαλωδώς
         ανεπαρκές (δηλαδή από ανάγκη?).
          Η εκδοχή (α) ικανοποιεί την ιδεαλιστική
           η δε (β) την υλιστική ερμηνευτική σχολή!                                                                        



Εικόνα 3
     Εικόνα 3: η εκδοχή "εύρηκα"!

     Ο ιατρός κρατά με τα χειρουργικά γάντια μια
     δεσμίδα χαρτονομίσματα! Θα μπορούσε να
     συνοδεύεται από επεξήγηση: "δείτε τι βρήκα      στην
     κοιλιά του αρρώστου"! Άλλη ερμηνεία,εισάγει το
     στοιχείο της υγιεινής στη διακίνηση μαύρου
     χρήματος: "μην πιάνετε χαρτονομίσματα δίχως
     γάντια"!

Εικόνα 4
 
        Εικόνα 4: η εκδοχή-μπιρίμπα! 

        Ο ιατρός κρατά χαρτονομίσματα υπό μορφή
        βεντάλιας.Μια πιθανή ερμηνεία είναι καθαρά
        επιδειξιομανής: "κοιτάξτε τι έχω"! Μια δεύτερη,
        πιο αλτρουϊστική υπονοεί διάθεση δωρεάς από
        πλευράς γιατρού: "διαλέξτε φύλλο"! Προσωπικά
        προτιμώ μια τρίτη,αμιγώς χαρτοπαικτική:
        "τα βλέπω"!  


Εικόνα 5
       Εικόνα 5: η εκδοχή-ακρόαση!

      Η σύλληψη είναι δωρικά αφαιρετική,όπως και η
      ερμηνεία: "ακρόαση μόνο σε έχοντες"!
      Πάσχει βέβαια από ιατρικής άποψης αφού,σε ένα
      πορτοφόλι η μόνη  φυσική εξεταστική μέθοδος
       που δεν μπορεί να εφαρμοστεί είναι η ακρόαση!
     Αντίθετα,όλες οι άλλες (επισκόπηση,ψηλάφηση,
     επίκρουση) είναι διαθέσιμες! Ακρόαση μπορεί να
     γίνει μόνο σε κέρματα και δε χρειάζεται
     στηθοσκόπιο! Ένα δεύτερο σφάλμα,είναι η
     συμβολική σύνδεση στηθοσκοπίου-χρημάτων.
Στοιχειώδης γνώση ιατρικής επιβάλλει στη θέση του στηθοσκοπίου να τοποθετηθεί το νυστέρι...


Εικόνα 6
   Εικόνα 6: η εκδοχή-splatter!

  Το αιματοβαμμένο χειρουργικό γάντι και ο
   φάκελος με τα χρήματα! Στο βάθος
   περιφρονημένα τα φίδια του Ασκληπιού και extra
   tip το ματωμένο σημάδι στο φάκελο,δίκην
   Don Corleone! Δε λείπει μια υποψία τρυφερότητας
   στον τρόπο που τα δάχτυλα του κτήνους αγγίζουν
   τον πολύτιμο φάκελο!



Εικόνα 7
     Εικόνα 7: "ο πρεσβύωπας χαρτοπαίχτης"!

     Πρόκειται για παραλλαγή της (4) αλλά με ιατρό
     πάσχοντα από πρεσβυωπία,εξ ου και η μεγάλη
     απόσταση χαρτονομισμάτων από οφθαλμούς.
     Πρόκειται ίσως για φιλο-ιατρική εικόνα αφού,
     αφήνει να εννοήσουμε πως ο γιατρός χρηματίζεται
     γιατί πρέπει επειγόντως να επισκεφθεί
     οφθαλμίατρο ("και ξέρετε τώρα πόσα παίρνουν
     αυτοί")!


Εικόνα 8
   Εικόνα 8: "ο δανδής"!

   Πρόκειται για ευθεία επίθεση στον πανεπιστημιακό
   ιατρό: είναι ο μόνος που φορά γραβάτα (συνήθως
   απαράδεκτης αισθητικής) και ο μόνος που φέρει
   στην εποχή μας το κλασικό μεταξωτό μαντήλι στο
   πέτο,το οποίο ενίοτε μπορεί να μπερδέψει κατά
   λάθος με κατοστάρικο! Το ροζ στηθοσκόπιο
   συμπληρώνει ιδανικά την εικόνα του καθαρού
   επαγγέλματος!



Και τώρα μια ρηξικέλευθη πρόταση:
Το φακελάκι είναι το φυσικό επακόλουθο δύο κινήτρων: του κινήτρου που έχει ο δότης για καλύτερη παροχή υπηρεσιών και του κινήτρου που έχει ο λήπτης για καλύτερη αμοιβή εργασίας.Επειδή αυτά τα δύο κίνητρα είναι αδύνατον να εκλείψουν απ'την ανθρώπινη φύση,η ιδανικότερη λύση είναι κατά τη γνώμη μου η νομιμοποίηση της έκτακτης αμοιβής!
Κάθε γιατρός θα φέρει τον προσωπικό του κωδικό στο λογιστήριο του Νοσοκομείο και αν επιθυμεί κάποιος να τον ανταμείψει,θα μπορεί να καταθέτει στο λογιστήριο όποιο ποσό επιθυμεί! Το Νοσοκομείο μπορεί να παρακρατά τμήμα του ποσού αυτού για κάλυψη ιδίων εξόδων και η αμοιβή εφόσον θα είναι νόμιμη θα υπόκειται στην αντίστοιχη φορολογία!

Η μόνη ένσταση που μπορεί κάποιος να προβάλλει είναι πως "έτσι θα δημιουργούνται στους γιατρούς κίνητρα επιλεκτικής άσκησης της ιατρικής,θα ασχολούνται δηλαδή περισσότερο με τους πληρώνοντες και θα παραμελούν τους άλλους"!
Πράγματι,υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο.
Σπεύδω όμως να σημειώσω πως και τώρα η άσκηση της ιατρικής υπακούει σε διαβαθμίσεις: οι γιατροί είναι άνθρωποι (ω ναι!) και είναι φυσικό να έχουν προτιμήσεις! Ένας δύσθυμος,κακότροπος,αγενής ασθενής είναι απολύτως βέβαιο πως δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια προσοχή σε σύγκριση με κάποιον που έχει τα απολύτως αντίθετα χαρακτηριστικά! Δε θα ακούσετε κανέναν να το παραδέχεται,αλλά συμβαίνει και είναι απολύτως ανθρώπινο!
Άρα ο διαχωρισμός στην ιατρική πράξη υφίσταται ήδη και δίχως το κίνητρο του κέρδους!

Η νομιμοποίηση αντίθετα της επιπλέον αμοιβής θα έχει σωρεία θετικών επιπτώσεων:
α) εξαλείφει την άνομη συναλλαγή και τον ηθικό εκβιασμό
β) εξαφανίζει την παράνομη διακίνηση χρήματος
γ) ανταμοίβει τους εργατικούς ιατρούς σε σχέση με τους αδιάφορους και έτσι
δ) παρέχει κίνητρο βελτίωσης της απόδοσης των ιατρών
και επιπλέον
ε) εξαφανίζει τα κίτρινα ρεπορτάζ περί "χρηματισμού των αρπακτικών της υγείας" συμβάλλοντας στην αποενοχοποίηση των ιατρών: όταν έχουν φιλοτεχνηθεί τόσες εικόνες χρηματιζόμενων ιατρών,είναι μάλλον ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως στη λαϊκή συνείδηση ενοχοποιούνται "λίγοι επίορκοι"...

Είμαι βέβαιος πως και αυτή η άποψή μου είναι μειοψηφική στην ελληνική κοινωνία!
Προτιμούμε να δηλώνουμε "σοκαρισμένοι απ'την εμπορευματοποίηση της υγείας" και ,την ίδια στιγμή, να "σπρώχνουμε μαύρα όποτε μπορούμε" παρά να μιλήσουμε τη γλώσσα της καθημερινότητας...

25/8/2013

Wednesday, August 14, 2013

Ο ρόλος του θύματος ως πολιτική επιλογή

Τα όσα συμβαίνουν με την πώληση του ραδιοσταθμού 902 είναι εν πολλοίς γνωστά: ο σταθμός ανήκει στο ΚΚΕ (για την ακρίβεια δωρήθηκε στο ΚΚΕ απ'την Ελληνική Πολιτεία) και το κόμμα αποφάσισε να τον πουλήσει.
Ως εδώ καμία ένσταση,τουλάχιστον από εμένα.Σε μια ανοιχτή οικονομία οι αγοραπωλησίες είναι κάτι αυτονόητο.Ωστόσο,αυτή η αγοραπωλησία συγκεντρώνει σωρεία ιδιαίτερων χαρακτηριστικών,τα οποία συνόψισε πολύ εύστοχα ο Θάνος Τζήμερος σε ανάρτησή του:
- Πώς απέκτησε ο 902 άδεια πανελλήνιας εμβέλειας; Πλήρωσε γι’ αυτή;
- Αν δεν πλήρωσε να την αγοράσει, πώς έχει δικαίωμα να την πουλήσει;
- Όταν όλα αυτά τα χρόνια, το ΚΚΕ παρουσίαζε τον 902 όχι ως επιχείρηση (παρά τις αθρόες – τριτοκλασάτες συνήθως - διαφημίσεις που προέβαλλε), αλλά ως όπλο διάχυσης των σοσιαλιστικών ιδεών, η πώληση είναι “ξεπούλημα” των όπλων στον ταξικό εχθρό, ή κάνουμε κάπου λάθος;
- Ποιο είναι το τίμημα και ποιος ο αγοραστής; 
- Γιατί οι επιχειρηματίες του Περισσού απέκρυψαν ότι η off shore εταιρεία που τον αγόρασε συστάθηκε μόλις την περασμένη Πέμπτη, ακριβώς για να συγκαλύψει τα πρόσωπα και τα συμφέροντα που είναι πίσω από την αγορά;
- Με ποιον τρόπο θα απολύσουν τους εργαζόμενους αφού αυτό απαγορεύεται για επιχείρηση που πουλιέται εν λειτουργία;
- Υπήρχαν εργαζόμενοι με «μαύρα» στον 902 που καλύπτονταν πίσω από την ιδιότητα του εθελοντή, ναι ή όχι;


Στις εύλογες απορίες Τζήμερου,αλλά και στην κριτική που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ (εμφορούμενος από  ιδεολογική διαφοροποίηση) και η ΕΣΗΕΑ (εκκινούμενη από συνδικαλιστικό ενδιαφέρον),το μεν ΚΚΕ απάντησε με αυτήν την ανακοίνωση,ο δε "Ριζοσπάστης" φιλοξένησε αυτό το άρθρο της Λ.Κανέλλη.Το ύφος και το περιεχόμενό τους τα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.Απάντηση όμως επί της ουσίας στα ερωτήματά του,ο Θ.Τζήμερος δεν έλαβε.Τολμώ να υποθέσω πως κανείς δεν πρόκειται να λάβει.Στα εύλογα ερωτήματά του,θα προσθέσω άλλο ένα,ρητορικό κι αυτό: "πόσο φόρο θα εισπράξει το ελληνικό δημόσιο απ'την αγοραπωλησία"? Το ερώτημα απευθύνεται προς το υπουργείο οικονομικών και τον "αμείλικτο κυνηγό φοροφυγάδων" αρμόδιο υπουργό...

Το θέμα μας όμως δεν είναι η αδιαφανής,με όρους μαφιακών μεθοδεύσεων αγοραπωλησία του 902.
Αυτή, δε θα ήταν δυνατή χωρίς την πολιτική κάλυψη της Ελληνικής Πολιτείας.

Ούτε το ζήτημα που τίθεται είναι πόθεν εκπηγάζει η πολιτική ασυλία του ΚΚΕ απ'το σύνολο των Πολιτειακών παραγόντων (κομμάτων,κυβέρνησης,ελεγκτικών αρχών,ΜΜΕ,συνδικάτων και λοιπών προθύμων συμπαραστατών).

Δεν είναι επίσης η ιδεολογική/πολιτική ασυνέπεια του ΚΚΕ,το οποίο άλλα διακηρύσσει και άλλα πράττει,το κίνητρο αυτής της ανάρτησης.

Αυτό που προσωπικά με απασχολεί,είναι:  πώς το συγκεκριμένο κόμμα το οποίο είναι ιδεολογικά ασυνεπές,πολιτικά κομπογιαννίτικο,αισθητικά καθηλωμένο στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό και με πρακτικές γενικευμένης κρυψίνοιας και μυστικοπάθειας που παραπέμπουν στα αστυνομικά καθεστώτα του πάλαι ποτέ "υπαρκτού σοσιαλισμού",θα εξακολουθήσει να συγκινεί το 5% περίπου του εκλογικού σώματος.

Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος για το "απέθαντο ΚΚΕ" το οποίο συνεχίζει να ομνύει στο φάντασμα του παγκοσμίως πια αποδοκιμασθέντος κομμουνισμού,είναι η ταύτισή του με το εθνικό μας αφήγημα: αυτό του θύματος!
Οι μεταπολεμικές γενιές μεγάλωσαν με αυτήν ακριβώς τη συλλογική μυθολογία: είμαστε ο εκλεκτός λαός που οι γύρω τον επιβουλεύονται και εξυφαίνουν συνωμοσίες για να τον εκμηδενίσουν!
Τα πρώτα σπέρματα της αντίληψης συλλογικής καταδίωξης που μας κατατρέχει,μπορούν να ανιχνευθούν στον Μακρυγιάννη: "τρώνε από εμάς και μένει και μαγιά" γράφει στα απομνημονεύματά του για τα θηρία-ξένα έθνη- τριγύρω μας.
Από τότε,κάθε εθνική συμφορά,έχει την απαραίτητη ερμηνευτική της παραλλαγή στην αναζήτηση του αποδιοπομπαίου ξένου δάκτυλου: το '22 "μας πούλησαν" οι ξένοι στον Κεμάλ, το 46-49 "μας βάλανε" οι ξένοι να φαγωθούμε, το "67 "οι ξένοι επέβαλλαν δικτατορία", το "74 "μας φάγανε την Κύπρο" οι ξένοι φυσικά και το 2010 "μας παγίδεψαν" στα μνημόνια οι μισέλληνες ξένοι...
Ο ένοχος ποικίλει κατά περιόδους,είναι όμως πάντοτε δόλιος και μισεί τον Ελληνισμό: οι Εγγλέζοι,οι Αμερικάνοι,η Ιντέλλιτζενς και η CIA, ο Τσώρτσιλλ και ο Κίσσινγκερ, η Μοσάντ και η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, οι Μασόνοι και οι Σιωνιστές,οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι και βέβαια η Μέρκελ και οι τροϊκανοί της!
Τελευταία στο συνωμοσιολογικό σύμπαν έχουν προστεθεί οι Νεφελίμ και οι εξωγήινοι,οι ελεγκτές εγκεφάλων που μας ψεκάζουν,οι νεοφιλελεύθεροι βρυκόλακες που εφαρμόζουν "δόγματα σοκ" και βέβαια η διαχρονική "αποτυχία του καπιταλισμού"!
Το σενάριο επιτρέπει και συνδυασμούς των ανωτέρω θεωριών,έτσι ώστε να ικανοποιηθεί κάθε γούστο: εθνικιστές ακροδεξιοί,κομμουνιστές,θρησκόληπτοι ζηλωτές,άθεοι σοσιαλιστές,απολιτίκ εξυπνάκηδες που "όλα τα ξέρουν".

Δίχως τη βαθιά εδραιωμένη αντίληψη του θύματος,οι θεωρίες συνωμοσίας θα μαραίνονταν ελλείψει αποδείξεων.
Ο ορθολογισμός προυποθέτει την απόδειξη μιας θεωρίας πριν την αποδοχή της.
Το ένστικτο όμως αρκείται στη διαίσθηση: δε ζητά αποδείξεις,δεν τις χρειάζεται,τα ορμέμφυτα δεν υπακούν στη λογική!
Η μεταπολεμική Ελλάδα δάκρυζε με τον αδικημένο Ξανθόπουλο που ήταν πάντοτε τίμιος και δόλια ριγμένος και συνεπαίρνονταν με τους λυγμούς του Καζαντζίδη για τη φτώχεια και τον κατατρεγμό.
Η εδραιωμένη αντίληψη στο υποσυνείδητο του 'Ελληνα ήταν πως "ο φτωχός είναι ενάρετος" και γι'αυτό δεν έκανε λεφτά "πατώντας επί πτωμάτων" όπως "οι πλούσιοι"!
Η φτώχεια απέκτησε ηθική διάσταση,έγινε πιστοποιητικό αρετής,σε αντιδιαστολή με τον πλούτο ο οποίος πάντοτε ήταν "ανήθικος".

Η ηθική απαξίωση του πλούτου ήταν και παραμένει κοινό χαρακτηριστικό της ρητορικής τόσο του εκκλησιαστικού,όσο και του κομμουνιστικού ιερατείου.Για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους και τα δυο αποκήρυσσαν δημοσίως (αλλά απολάμβαναν εν κρυπτώ) τον καπιταλισμό και τον υλιστικό ευδαιμονισμό του.

Η πολιτική οξύνοια του Ανδρέα Παπανδρέου,διαχειρίστηκε το συλλογικό μύθο του θύματος με μοναδική μαεστρία: δεν αρκέστηκε στην κατάληψη και νομή της εξουσίας,αλλά δημιούργησε ένα νέο σύστημα αξιών που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση και άλωσαν ιδεολογικά/πολιτικά/αισθητικά/πολιτισμικά τόσο την παραδοσιακή δεξιά,όσο και την αριστερά σε κάθε της διάσταση.Μόνο ο Ανδρέας κατάφερε να αποδομήσει στην πράξη το ρόλο του θύματος,δίχως να καταρρίψει τη συμβολική του αξία! "Πλουτίστε,αλλά ταυτόχρονα δηλώστε αλληλέγγυοι στη φτωχολογιά! Γίνετε κατεστημένο,δηλώνοντας ταυτόχρονα θύματα"!
Πολιτικό επίτευγμα αληθινά αριστοτεχνικό και μακιαβελλικά αμοραλιστικό!
Γι'αυτό και επικράτησε καθολικά στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια!

Είναι αλήθεια πως,το ΚΚΕ κατάφερε να διατηρήσει μια σχετική αυτοτέλεια έναντι του "ανδρεϊσμού".
Λεηλατήθηκε πολιτικά,αλλά όχι στο βαθμό των υπολοίπων.Υπήρξε συνδαιτημόνας στον μπουφέ,αλλά όχι απροκάλυπτα.Άλλωστε ως το '89 δέχονταν τη συντροφική χρηματοδότηση της ΕΣΣΔ.
Περισσότερο για λόγους αισθητικής-συμβατής και με την ηλικία των εξεχόντων μελών του-το κόμμα κατάφερε να πιστωθεί το ρόλο του "γραφικού θύματος" της μεταπολίτευσης,στη συνείδηση των περισσότερων.
"Εντάξει μωρέ,γραφικοί είναι,αλλά έχουν καλές προθέσεις",περίπου αυτή είναι η επίσημη θέση της πολιτείας και των εκπροσώπων της,καθώς και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ,για τη θέση του κόμματος στο πολιτικό πεδίο.
Εξ ου και η απροκάλυπτη εθιμική ανοχή της ρητορικής του: αφήνουν τους εκπροσώπους του να λένε το γνωστό ποίημα και προχωρούν παρακάτω! Καμία ερώτηση,καμία αμφισβήτηση,από κανένα πάνελ!
Μέχρι και στο φαιδρό "συνταγματικό τόξο" είναι διατεθειμένοι να το εντάξουν: ναι,το κόμμα που ευθέως αμφισβητεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία και επιδιώκει τη δικτατορία του προλεταριάτου!

"Το συγχωρούμε" όμως,γιατί "είναι θύμα" ή έτσι τουλάχιστον έχει πείσει ότι είναι!
Στη χώρα μας,ελλείψει στέρεας ιδεολογικής παράδοσης,δεν ενδιαφέρει η επιχειρηματολογία και η ορθολογική αντιπαράθεση.Περισσότερο μετρούν οι συμβολισμοί και η δραματουργία: ο Καζαντζίδης που τραγουδά με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι στον ουρανό,ο Ξανθόπουλος και η μαυροντυμένη μάνα του και το "τιμημένο" που είναι "πλάι στον εργάτη" (ακόμη κι όταν τον απολύει...).

Αυτός ο συνδυασμός ανορθολογιστικού αταβισμού,συνωμοσιολογικής αφήγησης και αναγνώρισης του θύματος ως ηθικά ανώτερης οντότητας,είναι που διατηρεί στη χώρα ζωντανό έναν πολιτικό βρυκόλακα.
Και θα τον ανταμείψει με διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ψήφων στις επόμενες εκλογές...

14/8/2013

Sunday, August 4, 2013

Μια πρόταση για τον ΕΟΠΥΥ

Είναι αναγκαίο,για να επεξεργαστούμε ένα πρόβλημα να μπορούμε αξιόπιστα να το περιγράψουμε.Αυτό με τη σειρά του επιβάλλει ακριβείς μετρήσεις.Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία,αυτή τη στιγμή (20/6/2013) στη χώρα μας υπάρχουν 3,6 εκατομμύρια εργαζόμενοι, 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχοι και 4,7 εκατομμύρια μη εργαζόμενοι (άνεργοι και λοιπές πληθυσμιακές ομάδες).

Το σύστημα περίθαλψης υπό κρατική πρόνοια,το οποίο εδώ και ενάμιση χρόνο υλοποιείται μέσω του ΕΟΠΥΥ,βασίζεται στη χρηματοδότηση του παρόχου υπηρεσιών υγείας από τμήμα του εισοδήματος των πολιτών. Με απλά λόγια,από τους εργαζόμενους παρακρατείται ένα ποσό κάθε μήνα,για να χρηματοδοτήσει τον ΕΟΠΥΥ.
Αν μελετήσουμε το σχετικό ΦΕΚ περί ΕΟΠΥΥ (18/12/2012) θα διαπιστώσουμε πως η χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ προβλέπεται

"Οι πόροι του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προέρχονται από:
• τις προβλεπόμενες εισφορές ασφαλισμένου – εργο−
δότη – συνταξιούχων – ασφαλιστικού ταμείου
• την ετήσια επιχορήγηση από τον Κρατικό Προϋ−
πολογισμό ως συμμετοχή του δημοσίου στην τριμερή 
χρηματοδότηση νέων ασφαλισμένων, σύμφωνα με το 
άρθρο 35 του Ν. 2084/1992 (Α΄, 65)
• τα έσοδα από τυχόν κοινωνικούς πόρους υπέρ των 
Φορέων και Κλάδων Υγείας
• προσόδους περιουσίας, απόδοση κεφαλαίων και 
αποθεματικών, καθώς και κάθε άλλο έσοδο που προ−
βλέπεται από την οικεία νομοθεσία ή άλλες γενικές 
διατάξεις νόμων
• δωρεές, κληρονομιές, κληροδοτήματα και κτήσεις 
από άλλη χαριστική αιτία
• από προσόδους από τη χρηματοοικονομική διαχεί−
ριση των διαθεσίμων κεφαλαίων και αξιών
• ποσά από επιβολή προστίμων και άλλων χρηματι−
κών ποινών
• έσοδα από παροχή υπηρεσιών σε ασφαλισμένους 
ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες συνάπτουν συμβάσεις 
με τους ασφαλιστικούς φορείς, καθώς και σε αλλοδαπούς, 
σύμφωνα με τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας
• έσοδα από την παροχή στατιστικών δεδομένων που 
αφορούν στην αγορά και κατανάλωση φαρμάκων και 
υγειονομικού υλικού
• οι προβλεπόμενοι πόροι από τις διατάξεις του άρ−
θρου 19 του Ν. 3918/2011 (Α΄ 31),
• είσπραξη ποσών επιστροφής (rebate) από φαρμακεία 
και φαρμακευτικές εταιρείες, σύμφωνα με τις διατάξεις 
των άρθρων 34 και 35 του Ν. 3918/2011, όπως ισχύουν 
κάθε φορά, καθώς επίσης και οποιαδήποτε άλλη επι−
στροφή (rebate) που θεσμοθετείται ή συμφωνείται μετά 
από διαπραγμάτευση της Διοίκησης του Οργανισμού".


Είναι σαφές πως,ο κύριος χρηματοδότης του ΕΟΠΥΥ είναι οι εργαζόμενοι (όσοι δηλαδή ανήκουν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό) και ο κρατικός προυπολογισμός. 

Με βάση λοιπόν τα σημερινά δεδομένα,ένας εργαζόμενος χρηματοδοτεί την πρωτογενή φροντίδα υγείας τριών ανθρώπων: του ιδίου,ενός συνταξιούχου και ενός μη εργαζόμενου.
Αυτή η αναλογία χρηματοδότησης 1/3, δημιουργεί εύλογες απορίες ως προς την επάρκειά της.
Αν συνυπολογιστεί το-επιβεβαιωμένο πλέον-γεγονός της χρεοκοπίας του κράτους μας,το συμπέρασμα είναι πως οι δύο βασικοί χρηματοδότες του ΕΟΠΥΥ,αντιμετωπίζουν σοβαρή δυσκολία να ανταποκριθούν.
Κοινώς ο ΕΟΠΥΥ χρειάζεται χρήματα τα οποία δεν είναι σήμερα διαθέσιμα!

Πρέπει να σημειωθεί πως ο ΕΟΠΥΥ έχει επιφορτιστεί με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.Δηλαδή με το σύνολο των αναγκαίων διαγνωστικών εξετάσεων αλλά και ιατρικών υπηρεσιών που απαιτούνται, προκειμένου να υπάρχει επαρκής υγειονομική πρόληψη και αντιμετώπιση των ασθενειών για το μεγάλο εύρος του πληθυσμού.
Για να το πούμε απλά,οτιδήποτε δε χρειάζεται νοσηλεία σε νοσοκομείο,εντάσσεται στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (κλινικές εξετάσεις σε ιατρεία,διαγνωστικές δοκιμασίες,παρακλινικός έλεγχος,εμβολιασμοί,προγράμματα πρόληψης κλπ).
Ο νομικός ορισμός της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας παρατίθεται από το ίδιο ΦΕΚ:

Ως «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας» (Π.Φ.Υ.) νοούνται 
όλες οι υπηρεσίες και πράξεις, οι οποίες διενεργούνται 
με σκοπό την πρόληψη και αποκατάσταση των βλαβών 
υγείας:
• Στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, στα ολο−
ήμερα ιατρεία και τα διαγνωστικά εργαστήρια αυτών
• Στις υπηρεσίες του ΕΚΑΒ
• Στα Κέντρα Υγείας και Περιφερειακά Ιατρεία
• Στα Αγροτικά Ιατρεία
• Στα Πολυιατρεία και Ιατρεία του ΕΟΠΥΥ
• Στα Κέντρα Αποθεραπείας – Αποκατάστασης Ημε−
ρήσιας Νοσηλείας
• Στις Ιδιωτικές Κλινικές που λειτουργούν εξωτερικά 
ιατρεία και διαπιστευμένα Διαγνωστικά Εργαστήρια.
• Στους Ιδιωτικούς Φορείς, όπως περιγράφονται στο 
άρθρο 28 του Ν. 3846/2010 (Α΄, 66)
• Στις Μονάδες Ψυχικής Υγείας
• Στις Μονάδες Χρόνιας Αιμοκάθαρσης
• Στις Κινητές Μονάδες Πρωτοβάθμιας Υγείας του 
άρθρου 14 του Ν. 2071/1992 (Α΄, 123)
• Στους Σταθμούς Προστασίας Μάνας, Παιδιού & Εφή−
βου, όπου διαθέτει ο Οργανισμός.
• Στα Εργαστήρια Φυσικοθεραπείας του Οργανισμού, 
στα Ιδιωτικά Εργαστήρια Φυσικοθεραπείας και στους 
κατ’ οίκον φυσικοθεραπευτές.


Από όσα έχουν ως τώρα εκτεθεί,προκύπτουν τρία βασικά συμπεράσματα:
1) Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (ΠΦΥ),αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους κλάδους υγειονομικής φροντίδας για το γενικό πληθυσμό.Σε επίπεδο δε πρόληψης,αποτελεί το μοναδικό!
2) Η επαρκώς λειτουργούσα ΠΦΥ,περιορίζει την ανάγκη των ανθρώπων για νοσοκομειακή νοσηλεία,με προφανείς ευεργετικές συνέπειες,τόσο για τους ίδιους,όσο και για τον προυπολογισμό.
3) Ο υπάρχων φορέας ΠΦΥ στην Ελλάδα (ΕΟΠΥΥ) υποχρηματοδοτείται και κατά συνέπεια έχει περιορισμένες "επιχειρησιακές δυνατότητες".

Ταυτόχρονα,αποτελεί νομίζω κοινή παραδοχή πως:
α) Είναι απαραίτητη η ύπαρξη ΠΦΥ (κάθε χώρα διαθέτει το δικό της) και
β) Ο φορέας ΠΦΥ πρέπει να είναι προσβάσιμος σε όλο το εύρος του πληθυσμού (ασφαλισμένους ή όχι,εργαζόμενους και μη)

Πώς θα λυθεί λοιπόν το ζήτημα της επαρκούς χρηματοδότησης του ΕΟΠΥΥ?

-Η μια προσέγγιση είναι η αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης.Θα ήταν εφικτή,αν η χώρα δεν είχε χρεοκοπήσει.
-Η δεύτερη προσέγγιση είναι η αύξηση των υγειονομικών εισφορών.Σκοντάφτει όμως κι αυτή στην αναλογία 1/3 που την καθιστούν ακόμη δυσκολότερη η υψηλή ανεργία και η δημογραφική γήρανση.
-Μια τρίτη προσέγγιση,διόλου δημοφιλής,είναι η συμμετοχή των ασθενών στο κόστος της ΠΦΥ.

Επειδή αυτή τυγχάνει να είναι και η δική μου πρόταση,ας την αναλύσω λίγο περισσότερο:

* Όσοι ιατροί επιθυμούν εντάσσονται στον ΕΟΠΥΥ ελεύθερα και δίχως περιορισμούς ως προς ειδικότητα,γεωγραφική κατανομή ή οτιδήποτε άλλο.
* Το κράτος εκδίδει τιμολόγιο αποζημίωσης πράξεων κατά το ύψος που κρίνει πρόσφορο.Σήμερα,η ιατρική επίσκεψη σε γιατρό του ΕΟΠΥΥ αποτιμάται σε 10 ευρώ (μεικτά).Η ακριβής αποζημίωση,μετά το φόρο,την παρακράτηση rebate 10% και την καθυστέρηση απόδοσής της (ενίοτε και πέραν του εξαμήνου),είναι σχεδόν η μισή! Το κράτος λοιπόν μπορεί να κοστολογήσει κάθε ιατρική επίσκεψη ή πράξη,καθώς επίσης και να θέσει τους περιορισμούς που επιθυμεί στη συχνότητα των επισκέψεων ή πράξεων που θα αποζημιώνει (παράδειγμα: μία επίσκεψη το μήνα ή ένας υπέρηχος καρδιάς ανά έτος,ηλικιακοί περιορισμοί,ειδικές προβλέψεις για χρονίως πάσχοντες)
* Καταργείται η μηνιαία αντιμισθία των ιατρών του ΕΟΠΥΥ.
* Κάθε ιατρός αναρτά κοστολογημένο τιμολόγιο της επίσκεψης και των πράξεών του.
* Ο ασθενής πληρώνει τον ιατρό,εισπράττει νόμιμη ΑΠΥ και ο ΕΟΠΥΥ αποδίδει στον ασφαλισμένο το προβλεπόμενο (βάσει κρατικού τιμολογίου) ποσό. Η τυχόν διαφορά μεταξύ των δυο ποσών καλύπτεται απ'τον ασφαλισμένο!


Το σύστημα που προτείνω έχει τα εξής πλεονεκτήματα:
α) Είναι πιθανώς οικονομικότερο απ'το υπάρχον.Αν και είναι δύσκολοι ακριβείς υπολογισμοί (ελλείψει στοιχείων) αρκεί ο εξής συλλογισμός.Ακόμη κι αν υποθέταμε πως 11 εκατομμύρια Έλληνες επισκέπτονται κάθε μήνα ιατρό,το ετήσιο κόστος της επισκεψιμότητας (με κόστος επίσκεψης 5 ευρώ/άτομο) θα ήταν 660 εκατομμύρια.Σήμερα με ονομαστικό ΑΕΠ 184,5 δις.(στοιχεία εδώ )και το 0,6% αυτού να χρηματοδοτεί τον ΕΟΠΥΥ,το αντίστοιχο ποσό είναι περίπου 1,1 δις (εκ των οποίων τα 350 εκ.είναι κλειστό ποσό που θα διατεθεί για εργαστηριακές εξετάσεις).Ήδη όμως,ο ΕΟΠΥΥ έχει υπερβεί τη χρηματοδότηση και αναζητούνται..."λύσεις".
β) Ευνοεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην παροχή ιατρικών υπηρεσιών.Κάθε ασθενής επιλέγει ο ίδιος τον ιατρό του και όχι αυτόν που του επιβάλλει ο ΕΟΠΥΥ.
γ) Αίρει τον αποκλεισμό πολλών ιατρών από την αγορά εργασίας .Καταργείται η διαπλοκή στο χώρο της προσφοράς ιατρικής εργασίας,εξαφανίζονται οι στρεβλώσεις που ευνοούν μερικούς ιατρούς σε βάρος άλλων,ευνοούνται συνθήκες αξιοκρατικού ανταγωνισμού.
δ) Εκλογικεύεται η συμπεριφορά των χρηστών υγείας,έναντι του παρόχου.Από το μοντέλο του πολίτη που επισκέπτονταν κατά βούληση τα ιατρεία και αξίωνε παρακλινικές εξετάσεις άνευ ιατρικής ενδείξεως,θα περάσουμε βαθμιαία στον πολίτη που θα προσμετρά το κόστος της υγείας του,θα υιοθετεί συμπεριφορές πρόληψης,θα αξιολογεί τον ιατρό του (αντί να τον θεωρεί γραμματέα του ΕΟΠΥΥ).

Σήμερα,το Ελληνικό κράτος,υιοθετώντας τη λογική της "δωρεάν υγείας",αναγκάζεται ελλείψει χρημάτων να βομβαρδίζει τον ΕΟΠΥΥ με εγκυκλίους...περιορισμού των παροχών υγείας!
Επιπλέον,επιστρατεύει διοικητικούς ελέγχους και πειθαρχικά μέτρα σε βάρος των παρόχων-ιατρών.
Αυτή η αδιέξοδη πρακτική υπονομεύει το επιστημονικό κύρος των ιατρών και επιτείνει τη δυσπιστία του πολίτη απέναντί τους.Και βέβαια, εισάγει μια παράμετρο που-αν και δεν είναι εύκολα μετρήσιμη-δρα καταλυτικά στην ποιότητα της δουλειάς του γιατρού: την αποπροσωποποίηση της ιατρικής!

Εκτιμώ πως η πρότασή μου-ανοιχτή φυσικά σε ενστάσεις και τροποποιήσεις-ίσως δίνει μια λύση.


ΥΓ Η ΕΝΙ-ΕΟΠΥΥ σε πρόσφατη ανακοίνωσή της,έθεσε το ζήτημα της συμμετοχής του ασφαλισμένου (με 5 ευρώ) στην ιατρική επίσκεψη.Νομίζω πως το σκεπτικό της συνάδει με τις διαπιστώσεις μου.

4/8/2013