Total Pageviews

Friday, June 28, 2013

Κέρδη,ζημιές και προοπτικές

"...Τα κέρδη και οι ζημιές μιας επιχείρησης είναι ζωτικής σημασίας για τη
λειτουργία της αγοράς.Εκφράζοντας τις προτιμήσεις των καταναλωτών που αγοράζουν ή αποφεύγουν να αγοράσουν,εξωθούν τους επιχειρηματίες σε ανάλογες προσαρμογές επί ποινή πτώχευσης.Όσοι κατορθώνουν να συμπλεύσουν με τις προτιμήσεις των καταναλωτών κερδοφορούν .Όσοι αποτυγχάνουν,είναι υποχρεωμένοι να αλλάξουν τομέα δραστηριότητας.Επιπλέον,τα κέρδη και οι ζημιές,δίνουν τα απαραίτητα ερεθίσματα στους επενδυτές κεφαλαίων,σχετικά με τις πιθανές αποδόσεις των μελλοντικών τους επενδύσεων.Δίχως τις ενδείξεις "κέρδους/ζημιάς" καμία επένδυση δε θα είχε νόημα..."

Αυτά έγραφε,σε γενικές γραμμές,ο von Mises πριν από πενήντα και πλέον χρόνια,αναλύοντας την οικονομική λειτουργία της αγοράς.
Οι Κεινσιανοί παρεμβατιστές,επιχείρησαν να "διορθώσουν" την αγορά και να επέμβουν επιδοτώντας τις ελλειμματικές επιχειρήσεις για να αποφύγουν την πτώχευση.Το μόνο που πέτυχαν-μια και οι επιδοτήσεις βάρυναν το σύνολο της κοινωνίας-ήταν να επεκταθεί το έλλειμμα μιας επιχείρησης και σε άλλες. Προσπαθώντας να διασώσουν μία,επιβάρυναν τη λειτουργία πολλών.Το "φάρμακο" αντί να θεραπεύσει την ασθένεια,οδήγησε στην εξάπλωσή της!

Καμία επιδότηση δεν μπορεί να αγνοήσει τους νόμους της αγοράς,αφού καμία επιδότηση δεν μπορεί να τροποποιήσει τις προτιμήσεις των καταναλωτών.Οι πολίτες-καταναλωτές είναι οι κυρίαρχοι στην οικονομία της αγοράς.

Επιπλέον,επειδή η διανομή των επιδοτήσεων αποφασίζεται απ'τους πολιτικούς,η πολιτική των επιδοτήσεων ευνοεί τις συναλλαγές επιχειρηματιών-πολιτικών με αδιαφανείς διαδικασίες.Αυτή οδηγεί νομοτελειακά σε επαύξηση της διαφθοράς.

Πέρα απ'τους Κεϊνσιανούς μεταρρυθμιστές,οι άλλοι μεγάλοι αντίπαλοι του ελεύθερου ανταγωνισμού,οι σοσιαλιστές κινήθηκαν σε ακόμη πιο εχθρικές θέσεις.
Θεωρώντας τη μαρξιστική ανάλυση περί καπιταλιστικής παραγωγής αλάνθαστη,εκτίμησαν πως η παραγωγή πλούτου στην καπιταλιστική κοινωνία είναι περίπου νομοτελειακή και πως η οικονομική αποτυχία μιας επιχείρησης οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ηθική διαφθορά του καπιταλιστή.
Αφού αυτός καρπώνεται την υπεραξία της παραγωγής των εργατών,είναι βέβαιον πως πλουτίζει.Άρα η τυχόν πτώχευσή του,οφείλεται στον έκλυτο βίο του και στις πολυτελείς συνήθειές του.

Η μαρξιστική ανάλυση θεωρεί κομβικό το ρόλο του καπιταλιστή επιχειρηματία.
Η φιλελεύθερη ανάλυση,αντίθετα,θεωρεί θεμελιώδη το ρόλο των καταναλωτών.
Οι σοσιαλιστές σπανίως διακρίνουν μεταξύ κεφαλαιούχων και επιχειρηματιών,ο Mises αντίθετα αναλύει διεξοδικά τις διαφορές: ένα πράγμα είναι το κεφάλαιο κίνησης (που θα το χορηγήσει ο επενδυτής: η τράπεζα ή ο ιδιώτης) και εντελώς άλλο το επιχειρείν,η επιτυχημένη δηλαδή διαχείριση αυτού του αρχικού κεφαλαίου και ο πολλαπλασιασμός του.
Για τους σοσιαλιστές,τα εργατικά χέρια είναι ο θεμελιώδης παραγωγός ενώ,για τους φιλελεύθερους είναι η επένδυση κεφαλαίου και ο καταμερισμός της εργασίας που κάνουν τη διαφορά και δημιουργούν παραγωγικό πλεόνασμα: "όσες ικανότητες έχει ο Ινδός εργάτης,τόσες έχει κι ο Αμερικανός! Αυτό που δεν έχει ο πρώτος και δίνει το προβάδισμα παραγωγικότητας στον δεύτερο,είναι κεφάλαιο επενδεδυμένο σε εξοπλισμό,μηχανές,κατανομή εργασίας,εξειδίκευση παραγωγής" γράφει ο Mises.
Φτάνουμε λοιπόν στη βασική προϋπόθεση για πραγματική οικονομική ανάπτυξη: την άθροιση κεφαλαίων (capital accumulation).Εναρμονιζόμενος με τον Adam Smith, ο Mises εξηγεί γιατί δίχως επενδυτικό κεφάλαιο είναι αδύνατη κάθε νέα τεχνολογική εφαρμογή,άρα κάθε βελτίωση στην παραγωγική διαδικασία που με τη σειρά της θα επαυξήσει τον παραγόμενο πλούτο.
It takes money to make money θα μπορούσε κανείς να πει και θα είχε εν μέρει δίκιο: χρειάζεται και η επιτυχημένη διαχείριση/επένδυσή τους, το λεγόμενο entrepreneurship...

Αυτές οι σκέψεις μου γεννήθηκαν με αφορμή το κλείσιμο της "Κατσέλης" και τις απόψεις που έχουν ακουστεί.
Από τη μια η άποψη της επιχείρησης η οποία ζητούσε ταχύτερο ρυθμό χρηματοδότησης.
Την άποψη αυτή έσπευσε να υιοθετήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης,καταγγέλοντας τον πρόεδρο του ομίλου και ζητώντας να λειτουργήσει ξανά η εταιρεία (δε διευκρίνισε με ποιόν τρόπο δηλαδή με ποιού τη χρηματοδότηση,αλλά είναι εύκολο να εικάσουμε).
Στον αντίποδα,οι επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ,τον εγκαλούν για επιλεκτικά ευμενή προς τις δημόσιες υπηρεσίες πολιτική,αντιδιαστέλλοντας τη στάση του κόμματος έναντι των απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων,αλλά αποφεύγουν να πάρουν θέση έναντι του ζητήματος των απολύσεων γενικότερα.
Προφανώς έχουν μια δικαιολογημένη ίσως δυσκολία να εξηγήσουν σε μια κοινωνία που τη μαστίζει η ανεργία,γιατί οι απολύσεις είναι ένα δυσάρεστο μεν,απολύτως αναπόφευκτο δε κομμάτι της οικονομικής λειτουργίας της αγοράς.
Αν επιδιώξουμε την "πάση δυνάμει αποτροπή των απολύσεων" για λόγους βραχυπρόθεσμης κοινωνικής πρόνοιας,θέτουμε σε λειτουργία το μηχανισμό που μακροπρόθεσμα θα καταστήσει τις απολύσεις μαζικότερες.
Προσπαθώντας να σώσουμε τη δουλειά κάποιων ανθρώπων,επιδοτώντας τη ζημιά της και μεταθέτοντας το κόστος της στην κοινωνία,διακυβεύουμε τις δουλειές πολλών περισσότερων.
Η διαδικασία δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή,έχει περιγραφεί εναργώς απ'την ανάλυση του Mises.

Χρέος ενός αξιόπιστου πολιτικού δεν είναι να περιφρονήσει τα δεδομένα της οικονομίας,αλλά να επινοήσει μεθόδους εξομάλυνσης του κοινωνικού κόστους των απολύσεων.Αντί να επιδοτήσουμε μια καταδικασμένη επιχείρηση,είναι προτιμότερο να επενδύσουμε το κεφάλαιο στην υποστήριξη των απολυμένων (επίδομα ανεργίας/μετεκπαίδευση).Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ένα κράτος χρεοκοπημένο,με περιορισμένους διαθέσιμους πόρους.
Αυτή είναι κατ'εμέ μια πολιτική ουσιαστικά κοινωνική: υποστήριξη των χειμαζομένων συμπολιτών μας από υπαρκτούς πόρους και για όσο χρόνο είναι αυτοί διαθέσιμοι.Αγορά χρόνου ουσιαστικά,για την επώδυνη περίοδο προσαρμογής/μετάβασης σε νέο εργασιακό περιβάλλον (το οποίο πράγματι,μπορεί να καθυστερήσει να εμφανιστεί).
Αν και αντιπαθώ τις βιολογικές παρομοιώσεις σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής,θα έλεγα πως,όπως ακριβώς ένας χειρουργός είναι συχνά υποχρεωμένος να ακρωτηριάσει ένα μέλος προκειμένου να διασώσει τον οργανισμό,έτσι και μια πτωχευμένη επιχείρηση πρέπει να θυσιάζεται προς όφελος των υπολοίπων.
Η εναλλακτική επιλογή της "με κάθε μέσον διάσωσής της" έχει δυσθεώρητο κόστος για την κοινωνία και δρα διαβρωτικά στη λειτουργία των άλλων επιχειρήσεων.

Κατανοώ πως όλα αυτά δεν είναι εύκολο να τα δεχτεί ο άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του.
Χρέος όμως του αξιόπιστου πολιτικού,είναι να του εξηγήσει επακριβώς: ποιά οικονομικά δεδομένα οδηγούν σ'αυτό το αποτέλεσμα και από ποιούς πόρους και για πόσο διάστημα,θα μπορέσει να βασιστεί ως άνεργος στην αρωγή της Πολιτείας.
Η επινόηση φανταστικών λύσεων που περιφρονούν την πραγματικότητα δεν είναι "ανθρωπιστική πολιτική",το αντίθετο: είναι πολιτική του ψεύδους,βαθιά αντι-ανθρωπιστική στην ουσία και στα μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της.

Η χώρα μας έχει εμπλακεί σε μια βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση εδώ και τρία χρόνια και είναι άγνωστες για την ώρα οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές της.Η κρίση προκλήθηκε απ'τη χρεοκοπία του Κράτους και τις πολιτικές βίαιης μετάθεσής της στην πραγματική οικονομία,δηλαδή την ιδιωτική επιχειρηματικότητα.Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι,όλοι τους εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα,έχουν χάσει τη δουλειά τους,από τις επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε: βαριά φορολογία,καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ,τέλη υπέρ τρίτων,κλειστά επαγγέλματα,μη ανταποκρινόμενες υποχρεώσεις (χρέη) του Κράτους προς φυσικά πρόσωπα κλπ.
Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται,λόγω γενικευμένης πολιτικής αντίθεσης σ'αυτές και η κρατούσα άποψη όπως τη διαμορφώνουν λαϊκιστές πολιτικοί και media,περιγράφει την κρίση περίπου ως αποτέλεσμα συνωμοσίας σκοτεινών κύκλων,περιφρονώντας πλήρως τα οικονομικά δεδομένα που την κατέστησαν αναπόφευκτη.
Δεν μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα σε αναστροφή της πορείας,όσο δεν εστιάζουμε στο μεγάλο ζητούμενο της οικονομικής μεταρρύθμισης: χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές,προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων,περιορισμός γραφειοκρατίας,άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων,εμπέδωση Αρχής του Νόμου (Rule of the Law).
Και βέβαια,ευελιξία στην αγορά εργασίας και αποδοχή των απολύσεων ως αναγκαίων κακών σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη αγορά.
Το κράτος έχει ρόλο να παίξει και μάλιστα ουσιαστικό: επιδόματα ανεργίας,προγράμματα μετεκπαίδευσης ανέργων,κοινωνική εργασία (π.χ βοήθεια στο σπίτι,καθαρισμοί κοινοχρήστων χώρων)από άνεργους πολίτες με αποζημίωση βάσει χρονοχρέωσης από τους ΟΤΑ κ.α
Επιπλέον,η κοινωνία των πολιτών οφείλει να επιδείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη της προς τους συνανθρώπους μας,με εθελοντικές πρωτοβουλίες υποστήριξης.

Όλα αυτά όμως χρειάζονται ένα πειστικό αφήγημα απ'την πολιτική τάξη,το εκκλησιαστικό ιερατείο και τα ΜΜΕ.
Αυτό εξακολουθεί να λείπει.Οι ελάχιστες υπεύθυνες απόψεις χάνονται,στη βουή του ανεύθυνου λαϊκισμού.
Το μέλλον θα δείξει...

28/6/2013

Saturday, June 22, 2013

Βραβεία ΕΡΤ

1) Βραβείο "αλογόμυγας": απονέμεται στο Σίμο Κεδίκογλου για την πειστική του παράσταση κατά την ανακοίνωση του "κλεισίματος της ΕΡΤ".

2) Βραβείο "πρωτότυπου σεναρίου": Αντώνης Σαμαράς! Χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι,κλείνει το σήμα,εξαγγέλλει το τέλος του κομματισμού.Ακολουθεί διάλειμμα ποπ-κορν/μπυρίτσα και στο δεύτερο μέρος όλα ανατρέπονται! Αναδίπλωση,συμβιβασμός,εξομολόγηση στο Άγιον Όρος...

3) Βραβείο "στρατηγικού σχεδιασμού": στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά/πρωθυπουργού!

4) Βραβείο β ανδρικού ρόλου: Βαγγέλης Βενιζέλος! Αν και εύκολος ρόλος,στα μέτρα του Βαγγέλη,αφού ήξερε το σενάριο εδώ και χρόνια (για την ακρίβεια αυτός το είχε γράψει!).Παρόλ'αυτά η κριτική επιτροπή εκτίμησε τη σκηνή "ο Ευάγγελος έπεσε απ'τα σύννεφα" γιατί την έπαιξε χωρίς κασκαντέρ...

5) Βραβείο "υποβολέα": στους δυο Παν-Παν,τον υπουργό αμύνης και τον πρώην διευθυντή ΕΡΤ για την αθόρυβη δουλειά τους στο παρασκήνιο.

6) Βραβείο "λευκού σεναρίου": Φώτης Κουβέλης και ΔΗΜ.ΑΡ

7) Βραβείο "από μηχανής διαβόλου": ομοίως

8) Βραβείο "καλλιτεχνικού αυτοσχεδιασμού": ομοίως

9) Βραβείο "επελαύνουσας μεταρρύθμισης": ΔΗΜ.ΑΡ παμψηφεί,με πρόταση να απονέμεται στην ίδια για τα επόμενα τρία συνεχή χρόνια τιμής ένεκεν,άνευ ανταγωνισμού.Οι μεταρρυθμιστικές τις προτάσεις υπήρξαν πράγματι συγκλονιστικής εμπνεύσεως...

10) Βραβείο "καλύτερης κωμικής σειράς": απονέμεται στη φαντασιακή οντότητα "υπεύθυνη Αριστερά" (αγνώστου συγγραφέως,όπως λέμε "ανωνύμου")!

11) Βραβείο "ο χριστιανός στην αρένα με τα λιοντάρια": στον Καλφαγιάννη !

12) Βραβείο "μετανοήσαντος Βαρραβά": στο μούσι του Καλφαγιάννη !

13) Βραβείο "αθώας περιστεράς" : στους "εργαζόμενους" της ΕΡΤ. Επειδή η επιτροπή αδυνατεί να τους διαχωρήσει απ'τους εργαζόμενους (άνευ εισαγωγικών) της ΕΡΤ,το βραβείο θα απονείμει ειδική επιτροπή που θα συστηθεί για το σκοπό αυτό με κοινή υπουργική απόφαση/προεδρικό διάταγμα/κύρωση απ'την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ και την επιτροπή Αθανάτων σε εύθετο χρόνο...

14) Βραβείο "καλλιτεχνικής ευαισθησίας" : στους καλλιτέχνες που συμπαραστάθηκαν στους "εργαζόμενους".Το βραβείο συνοδεύεται από διπλασιασμό της επιχορήγησής τους απ'το Υπ.Πολιτισμού!

15) Βραβείο "εξοργισμένη Μαντόνα" : στο Σταμάτη Κραουνάκη για τη συγκινητική του προσφορά στον πολιτισμό επί οδοστρώματος (street culture).

16) Βραβείο "βωβού κινηματογράφου": Ανεξάρτητοι Έλληνες για τη συγκινητική τους σιωπή!

17) Βραβείο "αξιόπιστης πολιτικής": ΚΚΕ,για τη συνεπή ευθυγράμμισή του στα ζητήματα ΕΡΤ/902/Ριζοσπάστη σε κοινή ιδεολογικο-πολιτική πλατφόρμα! Σπάνια συναντά κανείς τέτοια αξιοπιστία/συνέπεια στον καλλιτεχνικό χώρο.Πρόκειται ίσως για ένα νέο καλλιτεχνικό ήθος!

18) Βραβείο "αχ τα πλευράκια μου": στο μεταρρυθμιστικό χώρο που δεν εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο (Δράση included) για τη συνεπή τους στάση στην ανάγκη για μεταρρυθμίσεις με όρους savoir vivre...Το moto του χώρου: "η μεταρρύθμιση είτε θα είναι σαλονάτη,είτε δε θα υπάρξει",εκτιμούν οι κριτικοί πως ανοίγει νέους δρόμους στην πολιτική!

19) Βραβείο "αξιόπιστης ενημέρωσης": στους δημοσιογράφους της ΕΡΤ για τον συνεπή αποκλεισμό όσων διαφωνούσαν μαζί τους,από τις εκπομπές των "επαναστατικών στούντιο"!

20) Βραβείο "ξεβαμμένου τζιν" : στην Έλλη Στάη που το τόλμησε!

21) Βραβείο "εργατικής κολλεκτίβας": ΣΥΡΙΖΑ χωρίς επεξηγήσεις...

22) Βραβείο "στάσου,δημόσιε υπάλληλε,μύγδαλα": ΣΥΡΙΖΑ μετά από σκληρή μάχη με τους υπόλοιπους.

23) Βραβείο "έρωτας στο χρηματόδεντρο": ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στην Κ.Ο γεωπόνων του κόμματος.

24) Βραβείο "άσπρο πουκάμισο/ανερμάτιστος λόγος": Αλέξης Τσίπρας στο προαύλιο της ΕΡΤ

25) Βραβείο "road movie με τζελ στο μαλλί": Αλέξης Τσίπρας /λεωφόρος  Μεσογείων.

26) Βραβείο "παίζω και ρόλους που δε μου πάνε και δε μου αρέσουν,αλλά μου τους προτείνει ο ατζέντης μου": Αντώνης Σαμαράς/πρωθυπουργός.

27) Βραβείο "σταθερή αξία": Κωστάκης ο Καραμανλής (το βραβείο θα σταλεί με courier στη Βάρη μετά τις 7 το απόγευμα που ανοίγουν οι σούβλες).

28) Βραβείο "κάτω τα χέρια,αυτά είναι τα δικά μου χάλια": υπερήφανος ελληνικός λαός!

29) Βραβείο "του δημόσιου η δουλειά είναι λειτούργημα": ο ίδιος λαός!

30) Βραβείο "αθωότητας/ευφυίας/ανωτερότητας": στον αυτό λαό,με απόφαση να απονέμεται αριστίνδην,εσαεί,έστω και όταν Αυτός το απαρνείται,ωθούμενος από την έμφυτη ταπεινοφροσύνη του!

22/6/2013

Saturday, June 8, 2013

Για τους 4 τροχούς...

Καλοκαίρι του 1980,Κέρκυρα.
Ένα από τα ατέλειωτα εκείνα παιδικά καλοκαίρια που δε θα ξαναζήσουμε και πάντα θ'αναπολούμε.
Είμαι εννιά χρονών και περνώ τα μεσημέρια μου καταβροχθίζοντας κόμικς.
Ταυτόχρονα,λατρεύω τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες,έχω πάθος με την ταχύτητα,αλλά περισσότερο με την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει η αυτοκίνηση.
Το βλέμμα μου πέφτει για πρώτη φορά σ'ένα περιοδικό : νομίζω το λέγανε "Motor show" και είχε εξώφυλλο τον Ιαβέρη.Το αγοράζω κι αρχίζω να μπαίνω στο μαγικό κόσμο του αυτοκινήτου.Τι είναι,πως λειτουργεί,πως οδηγείται,που σε ταξιδεύει.Αυτό ήταν! Από την επόμενη μέρα ξεκοκκαλίζω τον ειδικό τύπο.Ανάμεσα στα περιοδικά,ένα μου τραβάει την προσοχή: "4ΤΡΟΧΟΙ".
Γίνομαι τακτικός αναγνώστης και συλλέγω τα τεύχη με θρησκευτική ευλάβεια,μέχρι το 2004.
Εικοσιτέσσερα χρόνια πιστός οπαδός του περιοδικού,ως τη στιγμή που -για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω-το εγκατέλειψα.

Πριν από ένα μήνα,διάβασα την είδηση της αναστολής της λειτουργίας του.
Οι 4τροχοί και το σύνολο των περιοδικών των Τεχνικών Εκδόσεων περνούν στην Ιστορία.
Παρόλο που τους είχα εγκαταλείψει,η είδηση με συγκίνησε.Νομίζω πως σηματοδότησε τον οριστικό αποχαιρετισμό της παιδικής μου ηλικίας (αλλά όχι και των ονείρων της).
Ο πρώην συνεργάτης,Νίκος Δήμου έγραψε τη δική του εκδοχή-αποχαιρετισμό.Νιώθω την ανάγκη να το κάνω κι εγώ.
Η διήγηση,αναγκαστικά λόγω συγκινησιακού φόρτου θα είναι αποσπασματική και βάσει επιλεκτικών αναμνήσεων.

-Ο πρώτος μου δάσκαλος οδήγησης ήταν ο πατέρας μου.Αυτός δέχτηκε την πρώτη βροχή των ερωτήσεών μου και τις παραινέσεις μου να πηγαίνει πιο γρήγορα.Δεν ήμουν ποτέ το παιδί του "μπαμπά μην τρέχεις",δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοια παιδιά,εγώ τουλάχιστον δε γνώρισα κανένα.Εγώ και οι φίλοι μου θέλαμε να τρέχουμε και να προσπερνάμε.Ο πατέρας μου ,μου έμαθε τα πρώτα βήματα,ο Κώστας Καββαθάς με προχώρησε πολύ παρακάτω.

-Απ'τον πατέρα μου υιοθέτησα την αγάπη στη στρωτή οδήγηση και το σεβασμό στο όχημα.Ήταν τότε τα χρόνια δύσκολα,οι Έλληνες αγόραζαν ένα αυτοκίνητο,το πολύ δυο σε όλη τους τη ζωή και γι'αυτό το φρόντιζαν σαν παιδί τους.Μακριά από μοτέρ στο κόκκινο,λιώσιμο ελαστικών,ανάποδα τιμόνια,αλλαγές ταχυτήτων χωρίς συμπλέκτη και λοιπά εντυπωσιακά πλην τρομερά φθοροποιά για το αυτοκίνητο.Ο πατέρας μου με έμαθε να σέβομαι το αυτοκίνητο και τον ΚΟΚ.

-Ο Καββαθάς ανέδειξε την ομορφιά της οδήγησης,όχι κατ'ανάγκην της σπορ,αλλά της καθημερινής.Μ'έμαθε επίσης κάτι πολύ σημαντικό: την ανάγκη να προβλέπεις τι θα συμβεί στο δρόμο. "Πολλές φορές γλίτωσα τροχαίο επειδή πρόσεχα παραμέτρους όπως η κατάσταση του προπορευόμενου οχήματος,η ανύπαρκτη ορατότητα,οι χειρονομίες του προπορευόμενου οδηγού (τότε δεν υπήρχαν κινητά...),ακόμη και...το σχήμα του κεφαλιού του"...έγραφε.
Κι εγώ το ίδιο Κώστα,σ'ευχαριστώ για το μάθημα.

-Συγκεράζοντας τη σβέλτη οδήγηση με το σεβασμό (στο όχημα/στο δρόμο/στους άλλους χρήστες του δρόμου) υιοθέτησα τη γρήγορη αλλά όχι υστερική οδήγηση.Μ'αρέσει να χρησιμοποιώ τη ροπή του κινητήρα και όχι ν'ανεβάζω στροφές "στα κόκκινα". Προτιμώ να οδηγώ με 200 και 6000 στροφές,παρά με 140 και 8500 στροφές.Προτιμώ δηλαδή να οδηγώ μια Aston Martin παρά ένα ταπεινό χιλιαράκι. Υποθέτω το ίδιο κι εσείς. Μπορώ όμως να συμβιβαστώ με το χιλιαράκι και να το πηγαίνω με τη ροπή του (4000 στροφές και όσα χιλιόμετρα δίνει).
Κι αυτό γιατί σέβομαι το όχημα,όχι μόνο λόγω του κόστους κτήσης του.Αλλά -κυρίως-ως ανθρώπινο δημιούργημα.Για ένα ταπεινό χιλιαράκι κάποιοι συνάνθρωποί μου,χιλιάδες μίλια μακριά,αφιέρωσαν τις γνώσεις,τον κόπο,το μεράκι,τη φαντασία,τη δουλειά τους για να το κατασκευάσουν.Ως concept (σύλληψη-εκτέλεση-τελείωση-συντελεστής απόδοσης) είναι απολύτως όμοιο και εξίσου σεβαστό με την οποιαδήποτε Aston Martin.
Ο Καββαθάς μου το έμαθε και αυτό και τον ευχαριστώ.

-Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο λαμαρίνες,λάστιχα,λάδια,μπιέλες,ελατήρια,έμβολα και λοιπά.
Είναι και εργαλείο αυτονομίας,έστω υποκείμενο στους περιορισμούς του δρόμου.Σε ταξιδεύει σε άγνωστες διαδρομές,σε προστατεύει απ'τα στοιχεία της φύσης,γίνεται κοιτώνας ή σπίτι σου αν χρειαστεί,σου δίνει διέξοδο ως ταξιδιωτικό διαβατήριο,κουβαλάει εσένα και την αγάπη σου στην άκρη του ορίζοντα.
Μ'αυτήν την έννοια το αυτοκίνητο είναι κάτι περισσότερο από όχημα μεταφοράς ανθρώπων.Είναι μια μηχανή ονείρων,ένα μέσο που ομορφαίνει την ανθρώπινη ζωή.
Όσοι έχουν σμίξει στριμωγμένοι στο κάθισμα ενός Autobianchi (που λέει κι ο Τουρνάς) καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ.
Και με αυτήν την έννοια,ένα ταπεινό χιλιαράκι μπορεί να προσφέρει περισσότερη ευτυχία από κάθε Aston Martin,ειδικά αν ο οδηγός της τελευταίας φοβάται μήπως λερωθεί το δέρμα Connolly του σαλονιού της...
Κι αυτή την οπτική της αυτοκίνησης,την υποστήριξε ο Καββαθάς,ακόμη ένα ευχαριστώ λοιπόν.

- Ο Καββαθάς ήταν Ιταλόφιλος.Τα κείμενά του για τις Alfa Romeo και τις Lancia ξεχείλιζαν από πάθος.Ακόμη θυμάμαι ένα κείμενο για τις σκέψεις τις παλιάς Alfasud καθώς ο κύριός της την πήγαινε για απόσυρση.Η λατρεία για το δέσιμο ανθρώπου-μηχανής,έφτανε σ'ένα είδος λυρικού ανιμισμού: το αυτοκίνητο αποκτούσε ψυχή,αναπολούσε το βίο του,προαισθάνονταν το επερχόμενο τέλος! Τελείωσα το κείμενο δακρυσμένος αναφωνώντας: "Cuore Sportivo"!
Κάτι αντίστοιχο έκανε κι ο πατέρας μου,παρκάροντας το Fiat 128 στο γκαράζ μετά από ταξίδι: "άστο τώρα το καημένο να ξεκουραστεί"...(πόσο μ'έχουν στοιχειώσει τέτοιες φράσεις πατέρα)!

-Δεν ήταν κακό που ο Καββαθάς ήταν Ιταλόφιλος.Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις αδυναμίες του.Κακό ήταν που δεν το παραδέχονταν ποτέ κι ας τον πρόδιδαν τα γραπτά του.Η λατρεία στο Ιταλικό design και τα μοτέρ,τον έκαναν συχνά να υποτιμά την ποιοτική υστέρηση και αναξιοπιστία των Ιταλών.Ταυτόχρονα,περιφρονώντας τη σχεδιαστική αδιαφορία των Ιαπώνων και Κορεατών και παρομοιάζοντας τα αυτοκίνητά τους με "πλυντήρια",προσπερνούσε με ανεπίτρεπτη ελαφρότητα την παροιμιώδη τους μηχανολογική αξιοπιστία.Για το μέσο καταναλωτή-χρήστη όμως,αυτό το χαρακτηριστικό είναι εξαιρετικά σημαντικό.Να λοιπόν μια εγγενής αδυναμία του περιοδικού: προσηλώθηκε υπέρμετρα στη συγκινησιακή πλευρά της οδήγησης,αμελώντας την οδήγηση ως πρακτική ανάγκη του καθημερινού ανθρώπου που δεν ενδιαφέρεται "να στρίψει".

-Κάποια στιγμή το περιοδικό ξέφυγε κι άρχισε να εκφέρει απόψεις επί παντός επιστητού.Πιθανότατα έφταιγε η ευρύτατη απήχησή του στο ελληνικό κοινό.Αλλά τότε-όπως σωστά έγραψε ο Νίκος Δήμου-άρχισε να χάνει και την αθωότητά του,φιλοξενώντας ένα σωρό μαϊντανούς.
Αποκορύφωμα της έπαρσης,ήταν πως αυτοδιαφημίζονταν ως "κομμάτι του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού"...

-Ο Καββαθάς δε χαρίστηκε στο Ελληνικό κράτος και την αντι-αυτοκινητιστική πολιτική του.Η πολιτική επιλογή της αποβιομηχάνισης,της εκδίωξης των αυτοκινητοβιομηχανιών απ'την Ελλάδα,της μετατροπής του αυτοκινήτου από βιομηχανικού προϊόντος που θα μπορούσε να κοσμεί την παραγωγική διαδικασία,σε φορολογήσιμου αγαθού και status symbol επικρίθηκαν ανελέητα και απόλυτα δικαιολογημένα.
Δε χαρίστηκε επίσης στους παρωχημένους οικολόγους του Γούντστοκ που αποστρέφονταν τον "δολοφόνο των ανθρώπων και του περιβάλλοντος".
"Οι πραγματικοί οικολόγοι-έγραφε-είναι αυτοί που εφηύραν τους καταλύτες,τα καθαρά καύσιμα,τις νέες τεχνολογίες στους κινητήρες,τα ανακυκλώσιμα υλικά κατασκευής,την ηλεκτροκίνηση,όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες που καθιστούν την αυτοκίνηση συμβατή με το σεβασμό στο περιβάλλον"!
Συμφωνώ μαζί του!
Απομυθοποίησε επίσης το μολώχ της "υπερβολικής ταχύτητας".Τα περισσότερα τροχαία στην Ελλάδα οφείλονται στην παραβίαση προτεραιότητας,αν ποτέ αποκτήσουμε αξιόπιστες στατιστικές θα το μάθουμε.Αμέσως μετά,έρχεται το αντικανονικό προσπέρασμα.Η ταχύτητα από μόνη της δεν αρκεί για να προκαλέσει τροχαίο,η δε έννοια της υπερβολικής ταχύτητας είναι σχετική: 30 χιλιόμετρα την ώρα σε κατοικημένο χώρο μπορεί να είναι επικίνδυνα,180 χιλιόμετρα την ώρα στην Αθηνών-Θεσσαλονίκης μπορούν να επιτυγχάνονται με απόλυτη ασφάλεια (και επιτυγχάνονται)...

-Στην πορεία δημιουργήθηκε ισχυρός ανταγωνισμός,αλλά νομίζω το καίριο χτύπημα δόθηκε απ'το διαδίκτυο.Κανένα περιοδικό σήμερα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ιστοσελίδα αντίστοιχης θεματολογίας και είναι προφανές το γιατί.
-Σχετική με το παραπάνω σχόλιο είναι και η από μέρους μου εγκατάλειψη των 4Τ. Το 2004 αγόρασα ένα Renault Megane έχοντας πειστεί απ'τα γραφόμενα του περιοδικού για την αξία του (κυρίως όμως γιατί το δίνανε σε 48 άτοκες δόσεις). Αποδείχτηκε το πιο αναξιόπιστο όχημα που είχα ποτέ,στα 25 χρόνια που οδηγώ,με τη χειρότερη αντιπροσωπεία που έχω συναντήσει! Κοιτάζοντας-εκ των υστέρων-στο διαδίκτυο,ανακάλυψα πως το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν διεθνής failure story και το internet είχε κατακλυστεί από ιστορίες εξαγριωμένων οδηγών που το επιβεβαίωναν.

Αυτό ήταν!
Σταμάτησα ν'αγοράζω 4Τ,χωρίς βέβαια να στραφώ σε κανένα άλλο έντυπο.Απλά γύρισα την πλάτη στον ειδικό τύπο και έγινα τακτικός επισκέπτης των ηλεκτρονικών σελίδων αυτοκίνησης.
Εννιά χρόνια μετά,οι 4Τ αναστέλλουν τη λειτουργία τους.
Νομίζω η εξέλιξη των πραγμάτων αργά ή γρήγορα εκεί θα οδηγούσε.
Το μέλλον του τύπου είναι το internet. Πολύ λίγα έντυπα και εφημερίδες θα μπορέσουν στο μέλλον να επιβιώσουν.Ένας κόσμος χάνεται,ένας νέος κόσμος ανατέλλει.
Ευχαριστώ τον Κώστα Καββαθά και τους 4Τροχούς γιατί με συντρόφεψαν σε πολύ όμορφες στιγμές της ζωής μου.
Αντί επιλόγου,ένα κείμενό του (όπως το θυμάμαι) από την παρουσίαση του Ford Escort cabrio αρχές της δεκαετίας του "90 στην Ανδαλουσία:

"...κατηφορίζω την ορεινή διαδρομή ακούγοντας μουσική.Μπροστά μου ξαφνικά μια Mercedes 190 οδηγούμενη από Γερμανό συνταξιούχο και την κυρία του πλάι με μαλλί χρώματος οξυζενέ! Μήπως το ζεύγος "φριτς" επιθυμεί αγώνα? Ακολουθεί μικρός ανταγωνισμός και η 190 μένει πίσω,αδυνατώντας ν'ακολουθήσει το ρυθμό του κόκκινου Escort που χάνεται στο ρυθμό του Buddy Holly και της Ανδαλουσιανής άνοιξης..."


(Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Δημήτρη απ'τα Γιάννενα,που λάτρευε τις Citroen και τελικά αγόρασε Volkswagen)!

8/6/2013

Wednesday, June 5, 2013

"Straw dogs"

Το 1929 το Ελληνικό Κοινοβούλιο υπερψήφισε τον νόμο "περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος" που έγινε γνωστός ως "ιδιώνυμον".Η τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου θεωρούσε αναγκαία τη θωράκιση του αστικού κοινοβουλευτισμού από τη δράση των κομμουνιστών.Στη συζήτηση που έγινε τότε,αρκετοί εξέφρασαν επιφυλάξεις ως προς τον κίνδυνο καταχρηστικής ερμηνείας του νόμου που θα είχε ως αποτέλεσμα τη δίωξη του φρονήματος.Ανάμεσα στους επικριτές του ιδιωνύμου,ήταν και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου (ο οποίος όμως,παρά τα αναμφισβήτητα δημοκρατικά του φρονήματα είχε στηριχθεί λίγα χρόνια πριν στο στρατιωτικό κίνημα των "τριών"-Πλαστήρα-Γονατά-Χατζηκυριάκου- προκειμένου να επιτύχει την εκδίωξη της δυναστείας των Γλύξμπουργκ).Ταυτόχρονα,κάποιοι απ'τους ομιλητές έθεσαν το ζήτημα της επιλεκτικής έναντι των κομμουνιστών νομοθεσίας τη στιγμή που εξίσου σοβαρό κίνδυνο για το αστικό κοινοβούλιο αποτελούσαν και τα φασιστικά πολιτικά κινήματα του μεσοπολέμου,τα οποία είχαν βρει θιασώτες και εντός της Ελληνικής πολιτικής σκηνής (ο σημαντικότερος αυτών Μεταξάς,έμελλε να κυβερνήσει λίγα χρόνια αργότερα ως δικτάτορας,επικαλούμενος τον "κομμουνιστικό κίνδυνο").

Την ίδια εποχή,ενώ στην Αθήνα οι πολιτικοί διαξιφισμοί εξελίσσονταν αμείωτοι,στην Ελληνική ύπαιθρο οι άνθρωποι είχαν άλλα προβλήματα.Η ληστεία,φαινόμενο με βαθιές ρίζες στην Ελληνική επαρχία,όχι μόνο δεν είχε εξαλειφθεί αλλά στην κυριολεξία βασίλευε.Ο Γιαγκούλας σκοτώθηκε το 1925 μετά από συμπλοκή,ενώ το 1926 οι Ρεντζαίοι οργάνωσαν την πρώτη ληστεία χρηματαποστολής στην Ελλάδα στην Πέτρα της Πρέβεζας δολοφονώντας και τους επτά συνοδούς του οχήματος.Άλλες συμμορίες μικρότερου μεγέθους αλλά αντίστοιχης αγριότητας λυμαίνονταν την ύπαιθρο έχοντας γίνει φόβος και τρόμος για τους κατοίκους.
Οι Ρεντζαίοι συνελήφθησαν το 1929 δικάστηκαν και εκτελέστηκαν ένα χρόνο αργότερα.Περίπου την ίδια εποχή εξοντώθηκαν και οι Κουμπαίοι,άλλοι διαβόητοι ληστές.

Το Ελληνικό κράτος του μεσοπολέμου,παρά τις διοικητικές του αδυναμίες,διατηρούσε επαφή με την επαρχία και τα προβλήματά της και ανταποκρίνονταν σ'αυτά όσο μπορούσε.Δεν υπήρχε τότε ακόμη η διάσταση Αθήνας/επαρχίας την οποία προκάλεσε η μεταπολεμική αστυφιλία.Ασφαλώς η πρωτεύουσα διατηρούσε την πρωτοκαθεδρία,αλλά  η αγροτική οικονομία της χώρας που κρατούσε κόσμο στα χωριά,είχε σαν αποτέλεσμα οικονομικά,πολιτισμικά και κοινωνικά η διάσταση με την πρωτεύουσα να μην είναι εξωπραγματική.Τα χωριά έσφυζαν από ζωή,υπήρχαν διοικητικές υπηρεσίες,σχολεία πλήρως στελεχωμένα,κοινωνικές εκδηλώσεις στις λίγο μεγαλύτερες πόλεις.Ακόμη κι αν οι ειδήσεις έφταναν με καθυστέρηση,η πρωτεύουσα και τα όργανα της πολιτικής διοίκησης είχαν επαφή με την ελληνική ύπαιθρο.


Σήμερα,το Ελληνικό κοινοβούλιο αναλώνεται σε φορμαλιστικές διατυπώσεις περί αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
Την ίδια στιγμή,στην Εύβοια ένα ακόμη ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα έχει σοκάρει την τοπική και ευρύτερη κοινωνία.Ένα ζευγάρι δολοφονήθηκε από τον οικιακό του βοηθό.Ο δολοφόνος συνέθλιψε το κεφάλι της γυναίκας χτυπώντας το με τσιμεντόλιθο και στη συνέχεια κατέκοψε την καρωτίδα του άντρα με ένα κομμάτι αιχμηρού ξύλου...Πριν λίγους μήνες,ένα νεαρό κορίτσι στην Πάρο δέχτηκε επίθεση και κακοποιήθηκε και έκτοτε νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση (αν βέβαια δεν έχει καταλήξει).Την ίδια περίπου περίοδο,ένας νεαρός άντρας δολοφονήθηκε (σφαγιάστηκε για την ακρίβεια) στο πεζοδρόμιο του σπιτιού του,προκειμένου οι δράστες να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα...
Είναι σαφές πως τα εγκλήματα κατά της ζωής σημειώνουν ανησυχητική αύξηση.
Ακόμη απεχθέστερο όμως,είναι το γεγονός πως ολοένα και περισσότερα απ'αυτά διαπράττονται με μεθόδους μεσαιωνικής βαρβαρότητας.
Αυτό που τα χαρακτηρίζει είναι-πέρα από το όποιο κίνητρο των δραστών-η πλήρης περιφρόνηση προς την ανθρώπινη υπόσταση : η εξάλειψη της φυσικής παρουσίας του ανθρώπου δεν αρκεί,πρέπει να κακοποιηθεί με το βαναυσότερο πρόσφορο τρόπο το σώμα του.
Τέτοια βαρβαρότητα,χαρακτήριζε ασφαλώς τους ληστές του μεσοπολέμου και μοιάζει αναχρονισμός του τρόμου η επανεμφάνισή της σήμερα.
Είναι επίσης γεγονός πως για μεγάλο αριθμό ιδιαζόντως ειδεχθών εγκλημάτων ενοχοποιούνται αλλοδαποί.
Όσοι αρνούμαστε αυτή την παραδοχή προκειμένου να μη χαρακτηριστούμε προκατειλημμένοι ή εμφορούμενοι από ρατσιστική προδιάθεση,προφανώς εθελοτυφλούμε.
Αλλά το ζήτημα που τίθεται εδώ δεν είναι ποιός διαπράττει τις φρικωδίες-αυτό είναι δευτερεύον-αλλά πως αντιμετωπίζει η Πολιτεία την έκρηξη της βαρβαρότητας.

Υποστηρίζω την άποψη ότι χρειάζεται επειγόντως αυστηροποίηση του υπάρχοντος νομικού καθεστώτος,απέναντι στα ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα κατά της ζωής.
Κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος αν ένας εγκληματίας που κατακρεουργεί έναν άνθρωπο έχει τη δυνατότητα σε λιγότερο από δέκα χρόνια να αποφυλακίζεται.
Ας ξεκινήσουμε με μια σοβαρή στατιστική καταγραφή: πως ορίζουμε το ειδεχθές έγκλημα,πόσα τέτοια εγκλήματα καταγράφονται ανά έτος,σε ποιές περιοχές παρουσιάζουν έξαρση,ποιό είναι το προφίλ των δραστών (οικονομικό στάτους,μορφωτικό επίπεδο,εθνικότητα,ήθη και έθιμα,αξιακό υπόβαθρο,ψυχιατρική εκτίμηση κλπ).
Αφού γίνει αυτό και επιβεβαιωθεί και στατιστικά πλέον η διάχυτη αίσθηση που κυριαρχεί,πρέπει να  γίνουν αυστηρότερες οι ποινές και να περιοριστούν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις αποφυλάκισης.
Να συζητηθεί ακόμη και η επαναφορά της θανατικής ποινής για εξόχως φρικιαστικά περιστατικά!

Γνωρίζω εξ αρχής πως μειοψηφώ.
Η πρωτεύουσα "καθεύδει υπό Μανδραγόρα".
Δεκαετίες εμπέδωσης αστικού πολιτισμού,έχουν καταστήσει άγνωστες τις συνθήκες ωμής φρίκης που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.Για να το πω λίγο λαϊκά έχουμε τόσο πολύ "φλωρέψει" που αποστρέφουμε το βλέμμα απ' το αποτρόπαιο.Η φρίκη όμως είναι υπαρκτή,όσο κι αν αρνούμαστε την παρουσία της.Και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με αφ'υψηλού διδακτισμό περί "πολιτισμικών μας κατακτήσεων" που αποκλείουν εξ ορισμού αυστηρές ποινές.
Πολύ περισσότερο δεν αίρεται με αφελείς επικλήσεις περί δήθεν "δυνατοτήτων σωφρονισμού" και "κοινωνικοποίησης" των ειδεχθών-ανεξαρτήτως εθνικότητας- εγκληματιών!

Το ζήτημα είναι φλέγον και ζητά επείγουσα αντιμετώπιση!
Η ενασχόληση του Πολιτικού και Μηντιακού κατεστημένου με ζητήματα πολιτικής ορθότητας (βλ.αντιρατσιστικά νομοσχέδια,κάθε κόμμα καταθέτει κι από ένα),τη στιγμή που οι απλοί πολίτες βιώνουν τον τρόμο του εκβαρβαρισμένου εγκληματία,πιστοποιεί την πλήρη αποξένωση της Πολιτείας από την καθημερινότητα των πολιτών.Και δικαιολογεί βέβαια την απήχηση εκείνων των πολιτικών δυνάμεων (χρυσαυγή) που σπεύδουν να καλύψουν το έλλειμμα: μια κακή απάντηση είναι για τους πολίτες προτιμότερη απ'τη μη-απάντηση,οι δημοσκοπήσεις τουλάχιστον αυτό επιβεβαιώνουν.

Η Πολιτεία λοιπόν και τα κόμματα οφείλουν να απαντήσουν στο έλλειμμα ασφάλειας των πολιτών.
Αν αισθάνονται πως το δόγμα "νόμος και τάξη" δεν ανταποκρίνεται στην ιδεολογία τους,αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στην ακροδεξιά.Ίσως μάλιστα αν δεν υπήρχε ο Νίκος Δένδιας που τολμά να υπερασπίζεται τα αυτονόητα,η ακροδεξιά να είχε πολλαπλώς θεριέψει.

Για όσους ακόμη διατηρούν επιφυλάξεις και υποστηρίζουν πως τέτοια περιστατικά είναι μεμονωμένα και πως "ο πολιτισμός" θα είναι πάντοτε η αποτελεσματικότερη απάντηση στη φρίκη,θα ήθελα να τους υπενθυμίσω την ταινία του Peckinpah "Straw dogs".Ένας φιλήσυχος διανοούμενος-Dustin Hoffman- εξαναγκάζεται υπερασπιζόμενος τη ζωή του να καταφύγει στη βία.Έσχατο καταφύγιο φυσικά η βία,μα ενίοτε αναπόφευκτο.Στη ζωή καλώς ή κακώς δεν ελέγχουμε πάντοτε τις συνθήκες του κοινωνικού μας περιβάλλοντος οι δε καλές προθέσεις μας,δεν αποτελούν εχέγγυο ανταπόδοσης καλοσύνης από τον άγνωστο στο δρόμο.Η ζωή επιπλέον,υπερβαίνει κάθε κινηματογραφικό σενάριο...
Δυσάρεστο μεν,αληθές δε: "παν ερπετόν πληγή νέμεται" (Ηράκλειτος).

Πολύ φοβάμαι όμως πως η φυσική δειλία που καταφεύγει συχνότατα σε διανοητικές υπεκφυγές,θα επιτείνει την αδράνειά μας απέναντι στη φρίκη...

5/6/2013 

Sunday, June 2, 2013

Το δέλτα που γίνεται σκαντζόχοιρος

Οι μεγάλοι ποταμοί συνήθως εκβάλουν στη θάλασσα σχηματίζοντας δέλτα.Στα δέλτα,η ανάμιξη που επικρατεί είναι κοσμογονική! Το ανάλατο με το αλμυρό,το ψυχρό με το θερμό στροβιλίζονται διαρκώς σ'ένα ατελείωτο shaker γιγαντιαίων διαστάσεων που ανανεώνει τη ζωή.Εκατομμύρια φυτικοί και ζωϊκοί οργανισμοί συναντούν στα δέλτα των ποταμών τις ιδανικές συνθήκες διατροφής και αναπαραγωγής τους.Από βιολογικής άποψης,τα δέλτα συνθέτουν μια πραγματική κοσμογονία.

Η "δράση" ιδρύθηκε το Μάρτη του 2009 αρχικά σαν ένα φιλελεύθερο φιλοευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό κόμμα.Το εγχείρημά της,το παρακολούθησα με ενδιαφέρον απ'την αρχή,ως ιδεολογικός συγγενής και αποφάσισα πέρυσι στις εκλογές να δραστηριοποιηθώ ενεργότερα ως εθελοντής.Η αλήθεια είναι πως,δε θυμάμαι ακριβώς πότε έγινα μέλος της,πρέπει να ήταν το 2010 ή "11, αλλά ουσιαστικά άρχισα να ασχολούμαι από τις περσινές εκλογές.
Η εκλογική συντριβή του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου,έθεσε άμεσα το δίλημμα της πολιτικής επιλογής: διάλυση ή διεύρυνση και επανάληψη της προσπάθειας.
Προκρίθηκε η δεύτερη επιλογή,η διεύρυνση προς άλλους χώρους με τους οποίους θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία σε καίρια ζητήματα (ατομικά δικαιώματα,λειτουργία κράτους-οικονομίας,προστασία περιβάλλοντος κλπ).Επιχειρήθηκε συνεπώς η διεύρυνση προς τη σοσιαλδημοκρατία,τα πράσινα κινήματα,τους πολιτικά ουδέτερους κεντρώους μεταρρυθμιστές.
Μέχρι και η χρήση του όρου "φιλελευθερισμός" κρίθηκε πολιτικά ατελέσφορη και υπαναχώρησε απ'τις πολιτικές διακηρύξεις τη "δράσης".
Αυτό που διατηρήθηκε ζωντανό,ήταν η πολυφωνία,ο σεβασμός της μειοψηφίας,η προσπάθεια πολιτικών συνθέσεων και εξομάλυνσης των διαφορών,το άνοιγμα στην κοινωνία των πολιτών,οι διαφανείς πολιτικές συμπεριφορές.

Ο σκαντζόχοιρος όταν απειληθεί,μετατρέπεται σε μια μπάλα από αγκάθια τα οποία προτείνει απέναντι στον εχθρό.Η μέθοδος δεν είναι πάντοτε αποτελεσματική...








Το τελευταίο συνέδριο της "δράσης" ανέδειξε ένα νέο στην κυριολεξία κόμμα.Νέος αρχηγός,μόλις έξι μήνες μέλος του κόμματος (!) εκλεγμένος από νέα Κεντρική Επιτροπή,απαρτιζόμενη από πολλά νέα μέλη (αρκετά απ'τα οποία πριν από σαράντα μέρες δεν ήταν καν στη "δράση" !).
Φυσικά,το καταστατικό τηρήθηκε,όπως και οι δημοκρατικές διαδικασίες.Αλλά η μεθόδευση υπήρξε κάτι παραπάνω από χονδροειδώς εξώφθαλμη και παλαιοκομματική.
Ο νέος πρόεδρος,παλαιό πολιτικό στέλεχος με μακρά διαδρομή,προφανώς χρησιμοποίησε τον προσωπικό του μηχανισμό για να "αλώσει" ένα έτσι κι αλλιώς αφρούρητο οχυρό.
Και όλα αυτά,εν κρυπτώ,δίχως επίσημες πολιτικές τοποθετήσεις,σε κλίμα κρυψίνοιας,αδιαφάνειας,καχυποψίας.

Η "δράση" από όλη αυτή τη διαδικασία έχει ζημιωθεί σε δυο επίπεδα:
α) σε επίπεδο διεύρυνσης προς τα αριστερά,μάλλον το ζήτημα πρέπει να θεωρείται λήξαν.Ήδη αρκετοί "αριστεροί υπέρ δράσης" έχουν αποχωρήσει ενώ όσοι απομένουν είναι βαθιά ενοχλημένοι-δικαίως-από τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε.
β) σε επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς,ο παλαιοκομματικός εισοδισμός και η κρυψίνοια,ενόχλησαν και σημαντικό μέρος των ανένταχτων φιλελεύθερων της "δράσης",στους οποίους συγκαταλέγω κι εμένα.

Για να υπάρξει μεσοπρόθεσμη προοπτική πολιτικής επιβίωσης,πρέπει η "δράση" να φανεί ικανή για παραγωγή αξιόπιστων πολιτικών προτάσεων,τα νέα μέλη της που ελέγχουν την Κ.Ε να δείξουν συμπεριφορά συναινετική και ενωτική (πράγμα το οποίο δεν κάνουν μέχρι τώρα,αναλισκόμενοι σε ανταλλαγές συγχαρητηρίων και ειρωνείες προς τους επικριτές τους)και-πράγμα εξίσου βασικό-το καταστατικό του κόμματος να αλλάξει και η εκλογή προέδρου να γίνεται από τα μέλη του κόμματος με καθολική ψηφοφορία!
Ένα φιλελεύθερο κόμμα δεν μπορεί να εκλέγει πρόεδρο απ'την Κ.Ε,μιμούμενο τις πρακτικές των κομμουνιστικών κομμάτων!

Μ'αυτά και μ'αυτά, είναι σαφές πως αισθάνομαι λίγο ξεκρέμαστος.
Ένας φιλελεύθερος δεν μπορεί να αγνοεί την ουσιαστική μεθόδευση που οδήγησε στην εκλογή νέου προέδρου,ακόμη κι αν ο πρόεδρος αυτός είναι φιλελεύθερος!
Η πολιτική διαδικασία είναι σημαντικότερη απ'το πολιτικό αποτέλεσμα!
Θα δώσω όμως χρόνο,στον νέο πρόεδρο και στην νέα Κ.Ε να παράξουν έργο και-ειλικρινά το εύχομαι-να με διαψεύσουν ευχάριστα.

Ως τότε ελπίζω το δέλτα της πολιτικής μεταρρύθμισης να μη μετατραπεί οριστικά σε παλαιοκομματικό σκαντζόχοιρο.
Αλλά κι αν αυτό συμβεί,η πορεία προς το φιλελευθερισμό είναι ανοιχτή,μακριά από αγκαθωτές μπάλες...



2/6/2013