Θερινό σινεμά...

1966: "Un homme et une femme"

Ο Trintignant τρέχει να αγκαλιάσει την Aimee και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι'αυτό.
Η σκηνή δεν είναι διόλου politically correct,αλλά και ποιος έρωτας είναι πολιτικά ορθός;
Το αυτοκίνητο τρέχει στην αμμουδιά καταστρέφοντας τα αυγά της careta-careta και παραβιάζοντας τις διατάξεις περί αιγιαλού! Κοινώς,ένας εξυπνάκιας φιγουρατζής με τη Mustang του,που έχει χαλασμένοδεξί φλας (σημειολογικά άραγε;) μας κάνει να ζηλεύουμε!Ο καιρός βέβαια δεν παραπέμεπι σε καλοκαίρι,αλλά θα κάνουμε μια παρέκβαση και θα φανταστούμε πως είναι ίσως Σεπτέμβρης στη Νορμανδική ακτή...

1976: "Το αγκίστρι"

Η καλτ περίοδος του ελληνικού σινεμά,συμπίπτει με τη Μεταπολίτευση και τις συνεργασίες με αλλοδαπούς σκηνοθέτες,παραγωγούς και ηθοποιούς. Κι αυτό το έργο δεν ήταν εναρμονισμένο με τα ήθη της εποχής! Ποιον ενδιέφερε η περιπέτεια ενός εύπορου μεσήλικα,η νεότερη γυναίκα του οποίου τον απατούσε με έναν play boy;Το αφελές σενάριο προσπαθούσε να διασώσει η μουσική του Χατζηνάσιου και η πανέμορφη Barbara Bouchet! Σε κάποιο βαθμό το κατόρθωσαν.

1967: "The Graduate"

Η ταινία που καθιέρωσε τον Dustin Hoffman,δικαιολογημένα φυσικά! Ο απόφοιτος baby boomer που οδηγάει Alfa Romeo Spider και η Mrs. και Miss Robinson. Έχω σοβαρές ενστάσεις για το φινάλε,θα προτιμούσα τον Ben να χάνεται με τη Spider στο ηλιοβασίλεμα με τα τραγούδια των Simon&Garfunkel,αλλά έστω...

1968: "Κορίτσια στον ήλιο"

Για κάποιο λόγο,αρέσει και στους "κουλτουριάρηδες",οπότε μπορούμε χωρίς ενοχές να την εντάξουμε στη λίστα.Το σενάριο είναι για τα θηρία,αλλά η όμορφη Lomberg και το τραγούδι της Δημητριάδη μας ταξιδεύουν...

1970: "Trinita"

Ξεφεύγουμε από τα love stories και παραμένουμε σε cult κλίμα,υπενθυμίζοντας το θρυλικό δίδυμο Terence Hill-Bud Spencer ή αλλιώς ο έξυπνος γόης και ο μπουλντόζας που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Κι αυτή η ταινία καθόλου politically correct: ξύλο και σεξιστικά αστεία! Τι να κάνουμε όμως που εμάς μας αρέσει; Πρωταγωνιστής φυσικά το γκονγκ που ντύνει ηχητικά τις μπουνιές του Bud Spencer...

1986: "Stand by me"

Τα καλύτερά μας χρόνια,όπως μόνο με τους φίλους μας τα ζήσαμε και όπως μόνο μια φορά τα ζει κανείς...

2004: "Motorcycle diaries"

Η φιλία,το ταξίδι,η μοτοσικλέτα,η πολιτικοποίηση,τα υπέροχα τοπία της Νότιας Αμερικής.Παρ'όλο που ο προορισμός τελικά στράβωσε,η αθωότητα και η αφέλεια της νιότης διατηρούν τη γοητεία τους...

1973: "The way we were"

Ο Redford είναι υπέροχος,όπως πάντα,η Streisand τραγουδάει συγκλονιστικά όπως πάντα (και παίζει και έξοχα),η ιστορία είναι ρεαλιστική,δίχως happy end,αλλά μένει το τραγούδι και η αίσθηση της νιότης που κάπου παραμένει ζωντανή μέσα μας.
"You never give up,do you"?



Καλό καλοκαίρι...

12/8/2014