Total Pageviews

Wednesday, October 15, 2014

Η αδιέξοδη σέχτα

















Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Σεκταρισμός ή Σεχταρισμός (αγγλ. sectarism < λατ. secta) ονομάζεται η αυστηρή προσκόλληση στις πεποιθήσεις μιας σέκτας.
Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει την στενότητα πνεύματος και την έλλειψη ανεκτικότητας όσον αφορά την στάση και συμπεριφορά ομάδας ατόμων, που παρουσιάζεται σε θρησκευτικό, πολιτικό ή άλλο επίπεδο και εκδηλώνεται με την προσκόλληση σε μια ιδεολογία, δόγμα ή παράδοση με αδιαλλαξία και φανατισμό. Ο σεκταρισμός την περίπτωση αυτή μπορεί να περιλαμβάνει διακρίσεις και αποδοκιμασία προς εκείνους που είναι εκτός σέκτας.
Χρησιμοποιείται επίσης αναφορικά με ομάδες που ενυπάρχουν σε θρησκεύματα ή ομολογίες της ίδιας θρησκείας.


Το 1914 ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα γνώριζε τη φρίκη της συστηματικής πολυεθνικής αλληλοεξόντωσης. Για το Σοσιαλιστικό κίνημα ο πόλεμος αυτός έθετε σε δοκιμασία θεμελιώδεις ιδεολογικές αρχές: έπρεπε να αντιταχθούν σ'αυτόν στο όνομα της διεθνιστικής εργατικής αλληλεγγύης και συναδέλφωσης των λαών ή αντίθετα έπρεπε να υπακούσουν στο πατριωτικό καθήκον της προάσπισης του έθνους;
Η 2η Διεθνής επέλεξε το δεύτερο δρόμο ενώ,όσοι διαφώνησαν,ανάμεσά τους ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ,αποχώρησαν το 1916 σχηματίζοντας την 3η Διεθνή.
Δυο χρόνια αργότερα,ο Λένιν,ως επικεφαλής της επαναστατικής μπολσεβικικής κυβέρνησης της Ρωσίας,έρχονταν σε συναλλαγή με τους ιμπεριαλιστές των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και υπέγραφε τη συνθήκη ειρήνης στο Μπρεστ-Λιτόφσκ,θέτοντας προφανώς το συμφέρον της κυβέρνησής του υπεράνω της παγκόσμιας επανάστασης.
Ο ιδεολόγος του χθες,μετατράπηκε στον ρεαλιστή πολιτικό της επόμενης μέρας.
Λίγα χρόνια αργότερα,ο Στάλιν υιοθετούσε το σύνθημα της "οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα"-τη Ρωσία- κατά παράβαση της Μαρξιστικής θεωρίας περί παγκόσμιας σοσιαλιστικής κοινωνίας και ερχόμενος σε αντίθεση με το συνεπή ιδεολόγο Τρότσκι.Ουσιαστικά,ακολουθούσε τη γραμμή πραγματισμού του Λένιν:πρώτα εδραιώνουμε την πολιτική μας κυριαρχία στο χώρο μας και ύστερα βλέπουμε για την παγκόσμια επανάσταση.
Ενδιαφέρον έχει πως,παρόμοια διλήμματα αντιμετώπισε και ο Αναρχικός χώρος.Η Έμμα Γκόλντμαν αντιτάχθηκε σθεναρά στο μιλιταριστικό πνεύμα του Μεγάλου Πολέμου και θεώρησε την ουδετερότητα τη μοναδική ιδεολογικά συνεπή επιλογή.Ο Κροπότκιν αντίθετα,αν και αναμφισβήτητος πασιφιστής,υποστήριξε πως μεταξύ των δυο αντικρουόμενων στρατοπέδων είναι προτιμότερη η νίκη των αστικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων παρά του Πρωσικού μιλιταριστικού καθεστώτος.

Αυτές οι ιστορικές αναφορές έχουν ενδιαφέρον για έναν πολύ απλό,αλλά θεμελιώδη λόγο: δείχνουν τα όρια αντοχής μιας θεωρίας,όταν αυτή καλείται να δοκιμαστεί στην πράξη,σε συνθήκες που δεν είχε συμπεριλάβει στην αφήγησή της.
Ως εκ τούτου,αναδεικνύουν το βαθμό στον οποίο μια θεωρία μπορεί να υλοποιηθεί σε πολιτική πράξη ή αδυνατεί να το κάνει και μοιραία περιέρχεται στο χώρο της φιλοσοφικής ενατένισης.
Έτσι λοιπόν,μπορούμε να υποστηρίξουμε πως ο Λένιν και ο Στάλιν υπήρξαν κατεξοχήν πολιτικοί ηγέτες (αδιάφορο αν συμφωνούμε ή όχι με την πολιτική τους) ενώ ο Τρότσκι ήταν περισσότερο θεωρητικός ιδεολόγος παρά πρακτικός πολιτικός.Φυσικά,ο αφορισμός αυτός είναι υπεραπλουστευτικός διότι και ο Τρότσκι,όταν κλήθηκε ως αρχηγός του κόκκινου στρατού να αντιμετωπίσει την εξέγερση των αναρχικών στην Κρονστάνδη,δεν έδειξε κανένα έλεος! Υπήρξε συνεπέστατος μπολσεβίκος...
Σωστότερο λοιπόν θα ήταν ίσως να ισχυριστούμε πως,γνώρισμα ενός ικανού πολιτικού ηγέτη,είναι η προσαρμοστικότητα: το να γνωρίζει δηλαδή πότε η στιγμή επιτρέπει ιδεολογικές αναφορές και πότε επιβάλλει αποφάσεις ερήμην ή και σε αντίθεση με όσα η ιδεολογία πρεσβεύει!

Στην Ελλάδα,πολύ ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση των αρχειομαρξιστών του μεσοπολέμου: συνεπείς σοσιαλιστές,βαθιά προσηλωμένοι στη θεωρία και μελέτη των έργων του Μαρξ,κατέληξαν σφοδροί πολέμιοι της γραφειοκρατικοποίησης,αντικομμουνιστές,φιλοτροτσκιστές για ένα διάστημα,μέχρι τη διάσπασή τους και τέλος,στη διάρκεια του Ελληνικού εμφυλίου,υποστηρικτές του Εθνικού Στρατού εναντίον του ΔΣΕ!
Η συνεπής ιδεολογική γραμμή,οδήγησε στην πλήρη πολιτική διαφοροποίηση από το ΚΚΕ!
Εδώ έχουμε ένα ακραίο παράδειγμα επιδίωξης ιδεολογικής καθαρότητας το οποίο οδηγεί τελικά στη συμπόρευση με τον πολιτικό αντίπαλο!
Ο όρος που περιγράφει τέτοια φαινόμενα είναι "σεχταρισμός"!

Η αναδρομή στην ιστορία του Σοσιαλιστικού κινήματος είναι εξαιρετικά χρήσιμη διότι ο σεχταρισμός δεν αποτελεί μοναδικό χαρακτηριστικό των σοσιαλιστών.
Ενδημεί δυστυχώς και στο φιλελεύθερο χώρο!

Θα περίμενε κάποιος πως κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε αφού,η έλλειψη ενός φιλελεύθερου Ευαγγέλιου (όπως το "Κεφάλαιο" του Μαρξ) θα καθιστούσε δύσκολη την επίκληση της αυθεντίας.
Ωστόσο,ο φιλελεύθερος χώρος,αν και στερείται Ευαγγελίου (ή Κορανίου),διαθέτει κι αυτός αρκετούς προφήτες με αντίστοιχους οπαδούς.
Έτσι,ο σεχταρισμός είναι εξαιρετικά διαδεδομένος.Η κοινωνία ζητά προτάσεις,οι φιλελεύθεροι ερίζουν για το αν έχει δίκιο η Αυστριακή ή η Μονεταριστική Σχολή!
Η πολιτική ζητά πράξη,οι φιλελεύθεροι αναλώνονται σε πείσματα,ασκήσεις αναζήτησης ιδεολογικής καθαρότητας,προσωπικές αντεγκλήσεις και λοιπά γνωστά παλαιοκομματικά τερτίπια.
Δεν είναι τυχαίο που η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη και η πολιτική τους επιρροή είναι φθίνουσα.
Τελευταίο σύμπτωμα του φιλελεύθερου σεχταρισμού είναι η ...προσμονή του ΣΥΡΙΖΑ!
Σαν άλλοι αρχειομαρξιστές αποζητούν την έλευση του αντιπάλου,αφού οι θεωρητικοί συγγενείς δεν έκαναν όσα έπρεπε ή διέψευσαν τις φιλελεύθερες προσδοκίες!
Ένα εκρηκτικό μείγμα πληγωμένου εγωισμού,πείσματος και υστεροβουλίας οδηγεί στην προσμονή της καταστροφής: "ας έρθει,να τα διαλύσει όλα,για να βάλουμε μυαλό"!
Ο παραλογισμός αποτελεί το φωτοστέφανο της καταστροφολαγνείας. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ένας φιλελεύθερος πως οι ιδέες του που δεν κατόρθωσαν να ευοδωθούν σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης,θα ...αναδειχθούν ως εκ θαύματος εν μέσω καταστροφής του κοινωνικού ιστού!
Σαν να περιμένει κανείς να ανακύψει φιλελεύθερο κίνημα αύριο το πρωί στη Σομαλία!
Πολλοί βέβαια δε φτάνουν σ'αυτό το στάδιο παραλογισμού.Υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ απλά θα κάνει μια μεγαλοπρεπή κυβίστηση (κωλοτούμπα) και "δε θα τρέξει κάστανο"! Απλά θα αποκαθηλωθεί στη συλλογική συνείδηση και αυτή η πρόταση διακυβέρνησης!
Η υπόθεση αυτή εγείρει δυο βασικά ερωτήματα:
α) Από που αντλείται αυτή η βεβαιότητα;
β) Ακόμη κι αν η υπόθεση επαληθευτεί,αυτό με ποιον τρόπο προωθεί τη φιλελεύθερη αντίληψη;

Στα ερωτήματα αυτά φυσικά,δεν υπάρχει αξιόπιστη απάντηση αφού και τα δύο έχουν να κάνουν με μελλοντικές προβλέψεις.
Αποτελεί πάντως απίστευτη εξέλιξη για ένα χώρο ο οποίος ομνύει στις αρχές του ορθολογισμού η σχεδόν μοιρολατρική εγκατάλειψη και αποδοχή ενός σεναρίου Αποκάλυψης,ως πολιτικής επιλογής!
Ο σεχταρισμός όμως,αργά ή γρήγορα,οδηγεί σε πολιτικά αδιέξοδα!


Εύχομαι να διαψευστώ,αλλά βλέπω πολλά σύννεφα τελευταία στον ορίζοντα...


15/10/2014