Total Pageviews

Sunday, September 29, 2013

Μπορούμε την Ελληνική Μεταρρύθμιση?

Ο όρος "Μεταρρύθμιση",ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Λούθηρο και το κίνημα στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας για την απελευθέρωση απ'το "παπικό πρωτείο" αλλά και την επαναπροσέγγιση του χριστιανισμού με όρους πνευματικής και όχι κοσμικής διάστασης.
Έκτοτε,η μεταρρύθμιση απέκτησε γενικότερη ισχύ,ως συστηματική μέθοδος αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού παγιωμένων αντιλήψεων σε οποιονδήποτε τομέα.
Διόλου τυχαία ο όρος (reform) και οι συναφείς του (αναθεώρηση-revision,ανασυγκρότηση-reconstruction) απέκτησαν ιδιαίτερη ένταση στο σοσιαλιστικό χώρο,όπου οι οπαδοί της κομματικής ορθοδοξίας απέδιδαν εν είδει περιφρόνησης τον όρο "ρεφορμιστής" ή "ρεβιζιονιστής" στους αιρετικούς κάθε τάσης και κάθε εποχής.

Στη χώρα μας,τα τελευταία χρόνια υπό τη σκιά της κρίσης και των επιπτώσεών της,γίνεται μια προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μεταρρυθμιστικού πολιτικού χώρου υπό μια ενιαία πολιτική έκφραση.Το εγχείρημα είναι προφανώς δυσχερές,αφού προυποθέτει αυτοκριτική,αξιόπιστη ανάλυση των αδιεξόδων της ελληνικής κοινωνίας,άρθρωση πειστικού εναλλακτικού λόγου,προβολή συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών επιδιώξεων,υπερβάσεις κομμάτων/προσωπικών ενδοιασμών,δυνατότητα διαλογικής σύνθεσης,ικανότητες διαμόρφωσης νέων οραματισμών.

Υπάρχουν άνθρωποι που το επιχειρούν.Επειδή τυγχάνει να συμμετέχω στην προσπάθεια διαμόρφωσης αυτού του νέου "μεταρρυθμιστικού χώρου",πρέπει να πω πως είμαι εντυπωσιασμένος απ'την παιδεία,την κατάρτιση,την ευγένεια,τον πολιτισμό που αποπνέουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συμμετέχοντες.
Ωστόσο,το εγχείρημα παραμένει μετέωρο και ο πολιτικός χρόνος για τη διαμόρφωσή του δεν είναι άπειρος.Αν δεν προκύψει πειστικός φορέας έκφρασής του μέχρι τις επόμενες εκλογές,μοιραία η προσπάθεια θα εκφυλιστεί.
Τίθεται επιτακτικά το ζήτημα "τι φταίει" ή ίσως "τις πταίει" και ο μεταρρυθμιστικός χώρος,παρά την ποιότητα των στελεχών του,δεν αποκτά ενιαίο βηματισμό?

Η κυρίαρχη απάντηση,είναι: "τα ίδια τα πρόσωπα"!
Είναι σχεδόν αναπόφευκτο,οι ατομικές ικανότητες και τα ιδιαίτερα χαρίσματα,να συμβαδίζουν με υπερτροφικά "εγώ"! Πολλά "πρώτα βιολιά" δυσκολεύονται να συνεννοηθούν και ακόμη περισσότερο να υπακούσουν σε μία μπαγκέτα!
Η απάντηση έχει δόση αλήθειας,αλλά κατά τη γνώμη μου δεν επαρκεί.

Επειδή μιλάμε για πολιτική,πρέπει η ανάλυση να γίνει με όρους πολιτικής.
Ουσία της πολιτικής είναι οι ιδεολογίες.
Αν επιχειρήσουμε να ορίσουμε ιδεολογικά το "μεταρρυθμιστικό χώρο",εκτιμώ πως πρέπει να αναγνωρίσουμε ως βασικές του παραμέτρους τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες.Το φιλελεύθερο τμήμα της "νδ",το σοσιαλδημοκρατικό του "πασοκ",το φιλοευρωπαικό της "δημαρ",η "δράση",η "δημιουργία ξανά" και μερικοί άλλοι συγγενείς πολιτικοί σχηματισμοί.
Το περίγραμμα είναι ενδεικτικό,υπάρχουν αρκετοί ανεξάρτητοι παίκτες και ανένταχτες ομάδες που δεν ανταποκρίνονται στην παραπάνω κατάταξη.Αλλά δίνει μια γενική εικόνα της πολιτικής γεωγραφίας.
Οι άνθρωποι που κινούνται σ'αυτό το ιδεολογικό φάσμα,συμμερίζονται μια σειρά αιτημάτων και απόψεων: είναι σταθεροί υποστηρικτές του ευρωπαικού προσανατολισμού της χώρας,του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους και της Πολιτειακής εκκοσμίκευσης,του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης,της αξιολόγησης και αξιοκρατίας σε κάθε εργασιακό χώρο,της εξάλειψης του πελατειακού κράτους,της ισονομίας,της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και των πολιτικών ευόδωσής της,της προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και προστασίας των μειονοτήτων,του σεβασμού στο περιβάλλον.
Αυτά είναι που τους ενώνουν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν κι άλλα ασφαλώς,δεν μπορεί να γίνει πλήρης καταγραφή εδώ).

Τότε, "τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε"?
Νομίζω δύο ζητήματα τίθενται,το ένα είναι αμιγώς πολιτικό,το άλλο έχει να κάνει με το θυμικό των ψηφοφόρων.

1) Το πολιτικό ζήτημα θα το ονομάσω,το "ζήτημα του Joe Smith"!
Αναφέρομαι στο περίφημο έργο του Henry Hazlitt "Economics in one lesson" το οποίο εκδόθηκε το 1946 και αποτελεί μια συνοπτική παρουσίαση της φιλελεύθερης οικονομικής οπτικής.Γράφει  ο H.H στο έξοχο έργο του: "δεν μπορούμε και ούτε πρέπει να ξεχάσουμε τον Joe Smith! Υπήρξε επί χρόνια  εξειδικευμένος εργάτης στον τομέα του και αμείβονταν ως τέτοιος.Ξαφνικά,μέσα σε ένα βράδυ,η δουλειά του έγινε περιττή εξαιτίας μιας τεχνολογικής καινοτομίας.Ο εργοδότης του δεν επενδύει πια σ'αυτόν,ούτε κανείς εργοδότης προτίθεται να επενδύσει! Ο Joe Μέσα σ'ένα βράδυ χάνει τη δουλειά του και την εξειδίκευσή του.Είναι άνεργος,ανειδίκευτος και μεσήλικας! Το ποιά λύση θα επιλέξουμε για τον Joe είναι προς συζήτηση: επίδομα ανεργίας,επιδοτούμενη εκπαίδευση σε νέες τεχνικές,πρόωρη συνταξιοδότηση,μόνιμο επίδομα απορίας? Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε! Η περίπτωση του Joe μοιάζει δυστυχώς αναπότρεπτη στην πορεία της καπιταλιστικής οικονομικής εξέλιξης".
O Hazlitt δεν είναι δογματικός.Σε όλο το έργο του υπερασπίζεται πειστικά την οικονομία της αγοράς ως τον αποτελεσματικότερο τρόπο οικονομικής διευθέτησης αλλά και ως το μοναδικό συμβατό με την ευημερία και την τεχνολογική και πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας.Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να διαγνώσει τον "αδύναμο κρίκο" του συστήματος,τον Joe Smith!
Η περίπτωση του Joe Smith επανέρχεται σε κάθε εποχή,το ίδιο και το δίλημμα διαχείρισής της!
"Πως θα βοηθήσουμε τον Joe"?
Ο αδύναμος κρίκος της κοινωνίας μας είναι ο μεσήλικας (50αρης +/-) που χάνει τη δουλειά του!
Μπορούν φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες να αρθρώσουν πειστική πρόταση αντιμετώπισης του αναπότρεπτου αυτού φαινομένου?
Αυτό είναι το πολιτικό ζήτημα που ζητά απάντηση: πως θα βοηθήσουμε τους μέσης ηλικίας ανέργους να επανενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία,μέσα σε μια οικονομία ελεύθερου ανταγωνισμού και σε συνθήκες πολιτικής ελευθερίας.
Ο Hazlitt δείχνει με ποιούς τρόπους μπορεί κανείς να "εξαλείψει πλήρως την ανεργία".Αλλά δυστυχώς,τα καθεστώτα που τους υιοθέτησαν (εθνικοσοσιαλισμός,κομμουνισμός) ήταν αποτρόπαια.Το τίμημα της "πλήρους απασχόλησης" είναι ο ολοκληρωτισμός! Την ίδια στιγμή όμως,ο Joe Smith αποτελεί αληθινή λυδία λίθο για τις δημοκρατίες της ελεύθερης αγοράς.

2) Το δεύτερο ζήτημα,φοβάμαι πως υπερβαίνει τις δυνατότητες του "χώρου".
Έχει να κάνει με το πολιτικό όραμα που μπορεί να εκπέμψει.
Η πολιτική δεν είναι μόνο διαχείριση ιδεών και οικονομικών προτάσεων,αλλά και διαχείριση συναισθημάτων,μηνύματα στο θυμικό των πολιτών,με λίγα λόγια όραμα!
Εδώ φοβάμαι πως υστερούμε "φύσει" και "θεσει".
"Φύσει",επειδή απεχθανόμαστε το λαικισμό και τη δημαγωγία.Οι μεταρρυθμιστές αποφεύγουν τον όρο "λαός","λαικές τάξεις","λαικά ζητήματα",ενοχλημένοι από τη χρόνια κατάχρησή του από το πελατειακό πολιτικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών.Αυτό όμως,προξενεί μια αποξένωση σ'ένα πολιτικό σώμα εθισμένο στην κολακεία και στην πολιτική αντιπαροχή.Αντιμετωπίζουν τους μεταρρυθμιστές ως ψυχρούς τεχνοκράτες αποκομμένους απ'το λαικό αίσθημα.
"Θέσει" υστερούμε επειδή αποφεύγουμε να υποσχεθούμε μαγικές λύσεις και δεν αποδεχόμαστε την εξασφάλιση της ευτυχίας του πολίτη ως υποχρέωση του πολιτικού! Ο πολιτικός οφείλει να αίρει τα εμπόδια στη δράση του πολίτη,αλλά μόνο ο πολίτης πρέπει να έχει την ευθύνη για την επιδίωξη της ατομικής του ευτυχίας.Δεν είναι ευθύνη του πολιτικού να κάνει τον πολίτη ευτυχισμένο! Δεν έχει καν το δικαίωμα να το επιχειρήσει γιατί αν το κάνει,είναι υποχρεωμένος να αποφασίσει τι είναι ευτυχία για τον καθένα και να το επιβάλλει στον καθένα!
Η επιδίωξη της ευτυχίας ("pursuit of happiness") είναι πολιτικά αναγκαίο να μην παρεμποδίζεται!
Αλλά η ευτυχία ("happiness") είναι ατομική υπόθεση και ευθύνη του καθενός ξεχωριστά: άλλωστε η "ευτυχία" είναι διαφορετικό πράγμα για τον καθένα...
Πως να το επικοινωνήσεις όμως αυτό σ'ένα πολιτικό σώμα εθισμένο στον κρατικό πατερναλισμό?
Σ'ένα λαό που παραμονεύει την κάμερα για να κραυγάσει "πού είν'το κράτος"? με κάθε ευκαιρία?
Στο αίσθημα αποξένωσης προστίθεται και η εντύπωση της κυνικότητας: "τι μας λένε τώρα αυτοί"?

Το εγχείρημα λοιπόν έχει δυσκολίες πολιτικές και συναισθηματικές!
Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος.
Θα χρειαστεί ίσως ένας χαρισματικός ηγέτης για να δώσει λύση στον Joe Smith,αλλά και για να τον εμπνεύσει! Μέχρι τώρα,γνωρίσαμε ηγέτες που συγκινούσαν τα πλήθη  αλλά πολιτεύονταν με αφροσύνη!
Μπορεί η κρίση να διαμορφώσει έναν άλλου τύπου ηγέτη?
Υπάρχει πολιτικός χρόνος?
Κι αν βρεθεί ένας τέτοιος ηγέτης πως πρέπει να πολιτευθεί σε ένα χώρο με ισχυρές προσωπικότητες και αλλεργία σε παλαιοκομματικές προσωπολατρείες?
Τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις!

Θα δοθούν έγκαιρα, έγκυρες?

29/9/2013

Thursday, September 19, 2013

Τοτέμ και ταμπού

Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο έργο του Freud. Ο μεγάλος Βιεννέζος ψυχαναλυτής,περιγράφει το ρόλο που έχουν τα τοτέμ στο συλλογικό υποσυνείδητο,ως στοιχεία εκπροσώπησης της ιερότητας.Ταυτόχρονα,κάθε απόπειρα απαξίωσης ενός τοτέμ,θεωρείται από την κοινωνία ηθικά απαγορευμένη,συνιστά δηλαδή ένα ταμπού! Κάθε τοτέμ εξ ορισμού συνοδεύεται από το ταμπού της αμφισβήτησής του.
Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή,υπάρχουν τοτέμ και ταμπού.
Βέβαια,το φαινόμενο είναι πιο συνηθισμένο σε κοινωνίες και εποχές στις οποίες κυριαρχεί η πρόσληψη του κόσμου με όρους υπερφυσικούς παρά επιστημονικούς.
Η επιστημονική σκέψη προάγει την απομαγικοποίηση του κόσμου,ο Λόγος (ratio) συμβάλλει στην έκλειψη της πρόληψης ή τουλάχιστον καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωσή της πριν την κάνει αποδεκτή! Θέτει κάθε τοτέμ υπό την κρίση του νοούντος υποκειμένου και αμφισβητεί την άνωθεν επιβολή της "αλήθειάς του".
 Με λίγα λόγια,όσο προχωρά η επιστημονική σκέψη,τόσο υποχωρούν τα τοτέμ και τα ταμπού!
Αυτό δε σημαίνει υποχρεωτικά πως υποχωρεί το θρησκευτικό αίσθημα,τούτο συνιστά μια πιθανή αλλά δευτερεύουσα συνέπεια.
Αυτό που προσβάλλεται αποφασιστικά είναι η δεισιδαιμονία,η πίστη σε μη προσεγγίσιμες από τη λογική έννοιες.
Ακόμη περισσότερο,αναιρείται πλήρως,απονομιμοποιείται ηθικά,κάθε απόπειρα άνωθεν επιβολής τους (από το ιερατείο ή το κράτος).
Και βέβαια,παύουν τα τοτέμ να αποτελούν αντικείμενα δέους,ο άνθρωπος τα φέρνει στα μέτρα του,τα ερευνά με τη λογική του,αποδομεί την εξουσία τους με το χιούμορ του.

Αυτά βέβαια,ισχύουν σε κοινωνίες όπου ιστορικά η αμφισβήτηση της αυθεντίας (του ιερατείου ή της κοσμικής εξουσίας) έχει συντελεστεί.
Στο δυτικό κόσμο δηλαδή,στον οποίο η μεν Μεταρρύθμιση αμφισβήτησε το τοτέμ του Παπικού αλάθητου,ο δε Διαφωτισμός το τοτέμ του ελέω Θεού Βασιλιά/Κυβερνήτη.
Τα δυο πνευματικά κινήματα συνδέονται,δε θα μπορούσε να υπάρξει Διαφωτισμός χωρίς Μεταρρύθμιση και χωρίς τον ουμανισμό της Αναγέννησης που έθεσε τον άνθρωπο στο επίκεντρο του οντολογικού προβληματισμού.
Στην Ελληνική κοινωνία δυστυχώς δε βιώσαμε Μεταρρύθμιση ενώ και ο Διαφωτισμός έμεινε στου δρόμου τα μισά.
Έτσι,δεν προκαλεί κατάπληξη πως,το ισχυρότερο τοτέμ της κοινωνίας μας,με συμβολική ισχύ που διαπερνά οριζόντια όλες τις πολιτικές παρατάξεις και τις εκδηλώσεις κοινωνικής συλλογικότητας (συνδικάτα,σωματεία,σχολεία,σώματα ασφαλείας κλπ),είναι το εκκλησιαστικό ιερατείο!

Στα μαθητικά μου χρόνια,έτυχε να περάσω από το εκκλησιαστικό κατηχητικό.Θυμάμαι κάποια φορά,με αφορμή ένα συνέδριο των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη,το κήρυγμα του παπά.Για να ακριβολογώ,δε θυμάμαι επακριβώς τα λόγια,αλλά ανακαλώ με πραγματική ντροπή το αποτέλεσμα: περνώντας απ'τον κινηματογράφο όπου διεξάγονταν το συνέδριο,ως "οργισμένα χριστιανόπουλα" που βλέπαμε τους "εχθρούς της πίστης μας",πετάξαμε ντομάτες στους συνέδρους και φύγαμε τρέχοντας...
Ο λόγος του κατηχητικού,ήταν λόγος μισαλλοδοξίας.Καμία ανοχή στον ετερόδοξο ή στον αγνωστικιστή,παντού ενεδρεύοντες εχθροί που "ζητούν την ψυχή μας",στρατιωτική εγρήγορση και εμβατήρια που μας εμψύχωναν να ριχτούμε "στον αγώνα τον καλό".
Καμία προσέγγιση του θρησκευτικού φαινομένου με όρους επιστημονικής αμφιβολίας,παρά μόνο "άνωθεν βεβαιότητες",άρνηση της θεωρίας της εξέλιξης (!),δεισιδαιμονίες,προλήψεις και μίσος για κάθε τι που διέφερε.
Δυστυχώς,αυτή είναι η κυρίαρχη λογική του μηνύματος που εκπέμπει το ιερατείο.
Πλήθος παραδειγμάτων την επιβεβαιώνει: από τον πόλεμο στον "πολιτικό γάμο" ,την εναντίωση "στις αμβλώσεις",την άρνηση φορολόγησης της περιουσίας του,την εμπλοκή σε ζητήματα εθνικιστικών διενέξεων ("Μακεδονικό","Ελληνοτουρκικές σχέσεις",παλαιότερα ζήτημα επανάκτησης της Β.Ηπείρου κ.ο.κ),τη λογοκρισία βιβλίων ή κινηματογραφικών/θεατρικών έργων,τη διαμάχη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες,την ποικιλότροπη παρέμβαση στην πολιτική ζωή κ.α.

Απέναντι σ'αυτή την πρακτική,η Ελληνική Πολιτεία ακολουθεί πολιτική κατευνασμού ή υποταγής!
Υποδέχεται το "άγιο φως" με τιμές αρχηγού κράτους (!),εξακολουθεί να προβλέπει Συνταγματικά "επικρατούσα θρησκεία" (αντί ανεξιθρησκείας),αποφεύγει κάθε παρέμβαση στην εκκλησιαστική περιουσία (είναι χαρακτηριστικό πως το μισθολόγιο των ιερέων έχει παραμείνει αμείωτο ενώ κάθε άλλη επαγγελματική ομάδα έχει πληγεί απ'την οικονομική κρίση)!

Ο Χ.Γιανναράς,στο βιβλίο "Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα" πρότεινε μια εύλογη εξήγηση για την πολιτική ισχύ του ιερατείου: στη μετεμφυλιακή Ελλάδα,τα εκκλησιαστικά κατηχητικά υπήρξαν το προπαγανδιστικό αντίβαρο στην αριστερά.
Και πράγματι,κατηχητικό και ΚΝΕ μοιάζουν σε επίπεδο οργάνωσης και προπαγάνδας,σα δυο σταγόνες νερό.Αναζητούν και οι δυο το δικό τους Μεσσία,κατακεραυνώνουν και οι δυο υπαρκτούς εχθρούς και κατασκευάζουν ανύπαρκτους,είναι χώροι αδιαλλαξίας,μισαλλοδοξίας και εχθρεύονται πολύ περισσότερο τους "αιρετικούς" από τους "ετερόδοξους"...
Η αριστερά στρατολογούσε μέλη με τις κομματικές νεολαίες της και η δεξιά-ελλείψει οργάνωσης-με τα εκκλησιαστικά κατηχητικά!
Γι'αυτό και παραδοσιακά,το εκκλησιαστικό ιερατείο ήταν πολιτικά προσανατολισμένο στη δεξιά (με αποκορύφωμα την επταετία της δικτατορίας).

Η ερμηνεία του Γιανναρά υπήρξε επαρκής μέχρι να ξεσπάσει η οικονομική κρίση του 2010.
Σήμερα,οι παλιές συμμαχίες έχουν ξεπεραστεί.Νέες αναζητήσεις εν μέσω γενικευμένης κρίσης,έχουν σαρώσει τους παλιούς διαχωρισμούς.Το μόνο που παραμένει άφθαρτο ως προς την ισχύ του,είναι το τοτέμ του ιερατείου.
Γι'αυτό άλλωστε και ο πρώην(?) άθεος αρχηγός του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ δε δίστασε πρόσφατα να ασπαστεί το σύμβολο της χριστιανικής πίστης.

Το ιερατείο λοιπόν είναι το μεγάλο μας τοτέμ!
Κανείς δε διανοείται να το αγγίξει -είναι ταμπού!
Ακόμη και άνθρωποι κατά τεκμήριο ανώτατης μόρφωσης,μπροστά στο ιερατείο αποφεύγουν κάθε κριτική!
Και φυσικά,ούτε λόγος για αστεϊσμούς: "δεν παίζουμε με τα θεία".
Πρόσφατα,ανάρτησα σε ιατρική σελίδα ένα βίντεο απροκάλυπτης δεισιδαιμονίας και παιδαριώδους συλλογιστικής: ιερέας προσπαθούσε να πείσει το ποίμνιο για τη "δαιμονική φύση" ενός παιδικού παιχνιδιού! Ο σκοπός της ανάρτησής μου ήταν χιουμοριστικός.Φευ! Πολλοί συναισθάνθηκαν πως κινδυνεύει η θρησκεία από αυτή τη διακωμώδηση!
Πρόκειται για ενδιαφέρουσα διαστροφή της κριτικής αντίληψης: δεν υπονομεύει τη θρησκευτική πίστη η δεισιδαιμονία ή η προκατάληψη,αλλά η διακωμώδησή τους!
Το τοτέμ έχει τόσο ισχυρό ταμπού που "απαγορεύεται" σχεδόν η ενασχόληση με αυτό ως υβριστική!

Προσωπικά,ευθυμώ με κάτι τέτοια.Και ευθυμώ ως χριστιανός και όχι ως αγνωστικιστής.Αλλά χριστιανός που αμφισβητεί,ερευνά.αμφιβάλλει και έχει απόλυτη επίγνωση των ορίων της γνώσης,αλλά και των μορφών της δεισιδαιμονίας.
Το ο'τι αδυνατώ να απαντήσω κάθε μεταφυσικό ερώτημα,δε σημαίνει πως πρέπει να παραδοθώ σε κάθε παιδαριώδη ανοησία!
Όσο θαυμάζω τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο και τους αντίστοιχους μορφωμένους ιερείς,όσο σέβομαι τον αγράμματο αλλά μεγαλόθυμο και ανεκτικό παπά του χωριού,άλλο τόσο περιφρονώ τις μισαλλόδοξες ανοησίες ιερέων και επισκόπων που αποπειρώνται να εκφοβίσουν τους ανθρώπους ή να τους στρέψουν σε αλληλοσπαραγμό.

Και φυσικά,δεν πιστεύω σε θεό-τοτέμ,ούτε σε θεό-τιμωρό κι εκδικητή.
Ακόμη κι αν υπάρχει τέτοιος,δε με αφορά,δε μ'ενδιαφέρει.
Μόνο ο θεός της αγάπης και της συγγνώμης απαντά στην υπαρξιακή μου αγωνία.
Αυτόν αναζητώ,μακριά από τοτέμ,υπερβαίνοντας κάθε ταμπού,αληθινά ελεύθερος...

Ή για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Meister Eckhart
"προτιμώ την κόλαση με τον Ιησού
παρά τον παράδεισο χωρίς Αυτόν"!

Και φυσικά,σέβομαι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να έχει το δικό του θεό ή κανέναν θεό...

19/9/2013

ΥΓ Δείτε και το "βλάσφημο βίντεο να ευθυμήσετε
http://youtu.be/0f53yTzp9Vg