Total Pageviews

Wednesday, August 14, 2013

Ο ρόλος του θύματος ως πολιτική επιλογή

Τα όσα συμβαίνουν με την πώληση του ραδιοσταθμού 902 είναι εν πολλοίς γνωστά: ο σταθμός ανήκει στο ΚΚΕ (για την ακρίβεια δωρήθηκε στο ΚΚΕ απ'την Ελληνική Πολιτεία) και το κόμμα αποφάσισε να τον πουλήσει.
Ως εδώ καμία ένσταση,τουλάχιστον από εμένα.Σε μια ανοιχτή οικονομία οι αγοραπωλησίες είναι κάτι αυτονόητο.Ωστόσο,αυτή η αγοραπωλησία συγκεντρώνει σωρεία ιδιαίτερων χαρακτηριστικών,τα οποία συνόψισε πολύ εύστοχα ο Θάνος Τζήμερος σε ανάρτησή του:
- Πώς απέκτησε ο 902 άδεια πανελλήνιας εμβέλειας; Πλήρωσε γι’ αυτή;
- Αν δεν πλήρωσε να την αγοράσει, πώς έχει δικαίωμα να την πουλήσει;
- Όταν όλα αυτά τα χρόνια, το ΚΚΕ παρουσίαζε τον 902 όχι ως επιχείρηση (παρά τις αθρόες – τριτοκλασάτες συνήθως - διαφημίσεις που προέβαλλε), αλλά ως όπλο διάχυσης των σοσιαλιστικών ιδεών, η πώληση είναι “ξεπούλημα” των όπλων στον ταξικό εχθρό, ή κάνουμε κάπου λάθος;
- Ποιο είναι το τίμημα και ποιος ο αγοραστής; 
- Γιατί οι επιχειρηματίες του Περισσού απέκρυψαν ότι η off shore εταιρεία που τον αγόρασε συστάθηκε μόλις την περασμένη Πέμπτη, ακριβώς για να συγκαλύψει τα πρόσωπα και τα συμφέροντα που είναι πίσω από την αγορά;
- Με ποιον τρόπο θα απολύσουν τους εργαζόμενους αφού αυτό απαγορεύεται για επιχείρηση που πουλιέται εν λειτουργία;
- Υπήρχαν εργαζόμενοι με «μαύρα» στον 902 που καλύπτονταν πίσω από την ιδιότητα του εθελοντή, ναι ή όχι;


Στις εύλογες απορίες Τζήμερου,αλλά και στην κριτική που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ (εμφορούμενος από  ιδεολογική διαφοροποίηση) και η ΕΣΗΕΑ (εκκινούμενη από συνδικαλιστικό ενδιαφέρον),το μεν ΚΚΕ απάντησε με αυτήν την ανακοίνωση,ο δε "Ριζοσπάστης" φιλοξένησε αυτό το άρθρο της Λ.Κανέλλη.Το ύφος και το περιεχόμενό τους τα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.Απάντηση όμως επί της ουσίας στα ερωτήματά του,ο Θ.Τζήμερος δεν έλαβε.Τολμώ να υποθέσω πως κανείς δεν πρόκειται να λάβει.Στα εύλογα ερωτήματά του,θα προσθέσω άλλο ένα,ρητορικό κι αυτό: "πόσο φόρο θα εισπράξει το ελληνικό δημόσιο απ'την αγοραπωλησία"? Το ερώτημα απευθύνεται προς το υπουργείο οικονομικών και τον "αμείλικτο κυνηγό φοροφυγάδων" αρμόδιο υπουργό...

Το θέμα μας όμως δεν είναι η αδιαφανής,με όρους μαφιακών μεθοδεύσεων αγοραπωλησία του 902.
Αυτή, δε θα ήταν δυνατή χωρίς την πολιτική κάλυψη της Ελληνικής Πολιτείας.

Ούτε το ζήτημα που τίθεται είναι πόθεν εκπηγάζει η πολιτική ασυλία του ΚΚΕ απ'το σύνολο των Πολιτειακών παραγόντων (κομμάτων,κυβέρνησης,ελεγκτικών αρχών,ΜΜΕ,συνδικάτων και λοιπών προθύμων συμπαραστατών).

Δεν είναι επίσης η ιδεολογική/πολιτική ασυνέπεια του ΚΚΕ,το οποίο άλλα διακηρύσσει και άλλα πράττει,το κίνητρο αυτής της ανάρτησης.

Αυτό που προσωπικά με απασχολεί,είναι:  πώς το συγκεκριμένο κόμμα το οποίο είναι ιδεολογικά ασυνεπές,πολιτικά κομπογιαννίτικο,αισθητικά καθηλωμένο στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό και με πρακτικές γενικευμένης κρυψίνοιας και μυστικοπάθειας που παραπέμπουν στα αστυνομικά καθεστώτα του πάλαι ποτέ "υπαρκτού σοσιαλισμού",θα εξακολουθήσει να συγκινεί το 5% περίπου του εκλογικού σώματος.

Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος για το "απέθαντο ΚΚΕ" το οποίο συνεχίζει να ομνύει στο φάντασμα του παγκοσμίως πια αποδοκιμασθέντος κομμουνισμού,είναι η ταύτισή του με το εθνικό μας αφήγημα: αυτό του θύματος!
Οι μεταπολεμικές γενιές μεγάλωσαν με αυτήν ακριβώς τη συλλογική μυθολογία: είμαστε ο εκλεκτός λαός που οι γύρω τον επιβουλεύονται και εξυφαίνουν συνωμοσίες για να τον εκμηδενίσουν!
Τα πρώτα σπέρματα της αντίληψης συλλογικής καταδίωξης που μας κατατρέχει,μπορούν να ανιχνευθούν στον Μακρυγιάννη: "τρώνε από εμάς και μένει και μαγιά" γράφει στα απομνημονεύματά του για τα θηρία-ξένα έθνη- τριγύρω μας.
Από τότε,κάθε εθνική συμφορά,έχει την απαραίτητη ερμηνευτική της παραλλαγή στην αναζήτηση του αποδιοπομπαίου ξένου δάκτυλου: το '22 "μας πούλησαν" οι ξένοι στον Κεμάλ, το 46-49 "μας βάλανε" οι ξένοι να φαγωθούμε, το "67 "οι ξένοι επέβαλλαν δικτατορία", το "74 "μας φάγανε την Κύπρο" οι ξένοι φυσικά και το 2010 "μας παγίδεψαν" στα μνημόνια οι μισέλληνες ξένοι...
Ο ένοχος ποικίλει κατά περιόδους,είναι όμως πάντοτε δόλιος και μισεί τον Ελληνισμό: οι Εγγλέζοι,οι Αμερικάνοι,η Ιντέλλιτζενς και η CIA, ο Τσώρτσιλλ και ο Κίσσινγκερ, η Μοσάντ και η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, οι Μασόνοι και οι Σιωνιστές,οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι και βέβαια η Μέρκελ και οι τροϊκανοί της!
Τελευταία στο συνωμοσιολογικό σύμπαν έχουν προστεθεί οι Νεφελίμ και οι εξωγήινοι,οι ελεγκτές εγκεφάλων που μας ψεκάζουν,οι νεοφιλελεύθεροι βρυκόλακες που εφαρμόζουν "δόγματα σοκ" και βέβαια η διαχρονική "αποτυχία του καπιταλισμού"!
Το σενάριο επιτρέπει και συνδυασμούς των ανωτέρω θεωριών,έτσι ώστε να ικανοποιηθεί κάθε γούστο: εθνικιστές ακροδεξιοί,κομμουνιστές,θρησκόληπτοι ζηλωτές,άθεοι σοσιαλιστές,απολιτίκ εξυπνάκηδες που "όλα τα ξέρουν".

Δίχως τη βαθιά εδραιωμένη αντίληψη του θύματος,οι θεωρίες συνωμοσίας θα μαραίνονταν ελλείψει αποδείξεων.
Ο ορθολογισμός προυποθέτει την απόδειξη μιας θεωρίας πριν την αποδοχή της.
Το ένστικτο όμως αρκείται στη διαίσθηση: δε ζητά αποδείξεις,δεν τις χρειάζεται,τα ορμέμφυτα δεν υπακούν στη λογική!
Η μεταπολεμική Ελλάδα δάκρυζε με τον αδικημένο Ξανθόπουλο που ήταν πάντοτε τίμιος και δόλια ριγμένος και συνεπαίρνονταν με τους λυγμούς του Καζαντζίδη για τη φτώχεια και τον κατατρεγμό.
Η εδραιωμένη αντίληψη στο υποσυνείδητο του 'Ελληνα ήταν πως "ο φτωχός είναι ενάρετος" και γι'αυτό δεν έκανε λεφτά "πατώντας επί πτωμάτων" όπως "οι πλούσιοι"!
Η φτώχεια απέκτησε ηθική διάσταση,έγινε πιστοποιητικό αρετής,σε αντιδιαστολή με τον πλούτο ο οποίος πάντοτε ήταν "ανήθικος".

Η ηθική απαξίωση του πλούτου ήταν και παραμένει κοινό χαρακτηριστικό της ρητορικής τόσο του εκκλησιαστικού,όσο και του κομμουνιστικού ιερατείου.Για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους και τα δυο αποκήρυσσαν δημοσίως (αλλά απολάμβαναν εν κρυπτώ) τον καπιταλισμό και τον υλιστικό ευδαιμονισμό του.

Η πολιτική οξύνοια του Ανδρέα Παπανδρέου,διαχειρίστηκε το συλλογικό μύθο του θύματος με μοναδική μαεστρία: δεν αρκέστηκε στην κατάληψη και νομή της εξουσίας,αλλά δημιούργησε ένα νέο σύστημα αξιών που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση και άλωσαν ιδεολογικά/πολιτικά/αισθητικά/πολιτισμικά τόσο την παραδοσιακή δεξιά,όσο και την αριστερά σε κάθε της διάσταση.Μόνο ο Ανδρέας κατάφερε να αποδομήσει στην πράξη το ρόλο του θύματος,δίχως να καταρρίψει τη συμβολική του αξία! "Πλουτίστε,αλλά ταυτόχρονα δηλώστε αλληλέγγυοι στη φτωχολογιά! Γίνετε κατεστημένο,δηλώνοντας ταυτόχρονα θύματα"!
Πολιτικό επίτευγμα αληθινά αριστοτεχνικό και μακιαβελλικά αμοραλιστικό!
Γι'αυτό και επικράτησε καθολικά στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια!

Είναι αλήθεια πως,το ΚΚΕ κατάφερε να διατηρήσει μια σχετική αυτοτέλεια έναντι του "ανδρεϊσμού".
Λεηλατήθηκε πολιτικά,αλλά όχι στο βαθμό των υπολοίπων.Υπήρξε συνδαιτημόνας στον μπουφέ,αλλά όχι απροκάλυπτα.Άλλωστε ως το '89 δέχονταν τη συντροφική χρηματοδότηση της ΕΣΣΔ.
Περισσότερο για λόγους αισθητικής-συμβατής και με την ηλικία των εξεχόντων μελών του-το κόμμα κατάφερε να πιστωθεί το ρόλο του "γραφικού θύματος" της μεταπολίτευσης,στη συνείδηση των περισσότερων.
"Εντάξει μωρέ,γραφικοί είναι,αλλά έχουν καλές προθέσεις",περίπου αυτή είναι η επίσημη θέση της πολιτείας και των εκπροσώπων της,καθώς και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ,για τη θέση του κόμματος στο πολιτικό πεδίο.
Εξ ου και η απροκάλυπτη εθιμική ανοχή της ρητορικής του: αφήνουν τους εκπροσώπους του να λένε το γνωστό ποίημα και προχωρούν παρακάτω! Καμία ερώτηση,καμία αμφισβήτηση,από κανένα πάνελ!
Μέχρι και στο φαιδρό "συνταγματικό τόξο" είναι διατεθειμένοι να το εντάξουν: ναι,το κόμμα που ευθέως αμφισβητεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία και επιδιώκει τη δικτατορία του προλεταριάτου!

"Το συγχωρούμε" όμως,γιατί "είναι θύμα" ή έτσι τουλάχιστον έχει πείσει ότι είναι!
Στη χώρα μας,ελλείψει στέρεας ιδεολογικής παράδοσης,δεν ενδιαφέρει η επιχειρηματολογία και η ορθολογική αντιπαράθεση.Περισσότερο μετρούν οι συμβολισμοί και η δραματουργία: ο Καζαντζίδης που τραγουδά με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι στον ουρανό,ο Ξανθόπουλος και η μαυροντυμένη μάνα του και το "τιμημένο" που είναι "πλάι στον εργάτη" (ακόμη κι όταν τον απολύει...).

Αυτός ο συνδυασμός ανορθολογιστικού αταβισμού,συνωμοσιολογικής αφήγησης και αναγνώρισης του θύματος ως ηθικά ανώτερης οντότητας,είναι που διατηρεί στη χώρα ζωντανό έναν πολιτικό βρυκόλακα.
Και θα τον ανταμείψει με διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ψήφων στις επόμενες εκλογές...

14/8/2013

1 comment:

  1. Πολύ εύστοχα εστιάζεις στην κουλτούρα της «ηθικής υπεροχής» της θυματοποίησης και το συσχετίζεις με τη συνολική αντιμετώπιση του ΚΚΕ, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση. Ο πραγματικός «μάγκας» όμως ήταν, όντως, ο Ανδρέας: ο σουρεαλισμός της του συνδυασμού της θυματοποίησης με τον ηδονισμό της αρπαχτής του μικροαστού και η απίστευτης μαεστρίας πολιτική του εκμετάλλευση...

    ReplyDelete