Total Pageviews

Saturday, December 6, 2014

Μηνολόγιο

-Τα "ετήσια μετεκπαιδευτικά μαθήματα στο Σακχαρώδη Διαβήτη" που διοργάνωνε το "Ιπποκράτειο",τα πρωτοπαρακολούθησα όταν ήμουν ακόμη ειδικευόμενος.Οι δυο καθηγητές που τα επιμελούνταν, ο Παναγιώτης Χριστακόπουλος και ο -αείμνηστος πια- Βάσος Καραμάνος,είχαν ένα σπάνιο χάρισμα.Δε διακρίνονταν μόνο για την εξαιρετική τους κατάρτιση στο γνωστικό τους τομέα (αυτό είναι κάτι που το συναντάς σε αρκετούς ανθρώπους,καθηγητές ή μη),ούτε ήταν απλά εξαιρετικοί μεταδότες των γνώσεών τους στο κοινό (αυτό το χάρισμα το έχουν αρκετοί ομιλητές).
Είχαν επιπλέον,ευρύτητα παιδείας,την οποία μπορούσες να αντιληφθείς σε κάθε τους έκφραση: άριστη χρήση της Ελληνικής γλώσσας,εύστοχες παραπομπές σε γνωστικά αντικείμενα άλλων επιστημών,δομημένο συλλογισμό,κριτική οξύνοια.
Ο Χριστακόπουλος,πιο οικείος,πιο εκλαϊκευμένος,δίχως ποτέ να είναι ρηχός (κάθε άλλο),μιλούσε με γλαφυρότητα και διάνθιζε την ομιλία του με αυτοσχεδιασμούς που πρόδιδαν βαθύτερες ανησυχίες. Σαν παθολόγος,σε κέρδιζε αμέσως για τον απλούστατο λόγο πως γνώριζε φυσιολογία. Για τους μη-ιατρούς,πρέπει να σημειώσω πως η φυσιολογία είναι η κορωνίδα της παθολογίας,όπως αντίστοιχα η ανατομική είναι αυτή της χειρουργικής. Ο Π.Χ περιέγραφε τους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς του διαβήτη και σε γοήτευε: ήταν Παθολόγος!
Ο Καραμάνος,είχε πάντοτε πιο επίσημο λόγο,με λιγότερες παρεκβάσεις,αλλά με στέρεα επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση που ήταν μάλλον αδύνατον να αμφισβητήσεις.Επιπλέον,απέπνεε ως παρουσία μια φυσική ευγένεια,μια μειληχιότητα,μια αληθινή αρχοντιά που σπάνια συναντά κανείς σήμερα.
Οι δυο μαζί συνέθεταν ένα εκπληκτικό δίδυμο: σε γοήτευαν,σε ενθουσίαζαν και συχνά σε συγκινούσαν! Προσωπικά,μου υπενθύμιζαν κάθε φορά για ποιους λόγους αγάπησα την ιατρική! Αυτό δε,το θεωρώ μέγιστο επίτευγμά τους,γιατί καθώς τα χρόνια περνούν και ο ακαδημαϊκός οραματισμός δίνει τη θέση του στην αγωνία της επιβίωσης,είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσεις μέσα σου ζωντανή τη φλόγα της εξιδανίκευσης. Αυτοί,σ'εμένα τουλάχιστον, το κατόρθωναν και τους ευγνωμονώ ως ανθρώπους περισσότερο απ'όσο τους υπολήπτομαι ως καθηγητές (και ήταν Καθηγητές με κεφαλαίο "Κ"...)!
Όλα αυτά τα θυμήθηκα σήμερα,στην ετήσια συνάντηση που γίνεται πια υπό την επιμέλεια των διαδόχων τους. Ας θεωρηθούν ελάχιστος φόρος τιμής σε δυο υπέροχους Ιατρούς και ευλαβικό μνημόσυνο στον αποδημήσαντα Βάσο Καραμάνο...


-Νοέμβρης μήνας,προεόρτια χειμώνα.
Τα νεκρά φύλλα ("les feuilles mortes") του Jacques Prevert τα παίρνει ο άνεμος κι "Ω,μη ρωτάς που πάνε" έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης.
Νυχτώνει νωρίς κι όταν κάνει κρύο,μπορείς πιο εύκολα,στην ερημιά να διακρίνεις τους "νυχτολάτες" του Καρούζου: έναν τέτοιο αντίκρισα απόψε,τυλιγμένο στο παλτό του να κρατάει μια πλαστική σακούλα και να μονολογεί. Κανείς δεν ξέρει τι έλεγε,ποια φαντάσματα ξόρκιζε,ποιες μνήμες επούλωνε.Είμαστε όλοι εύθραυστοι,σα φύλλα του φθινοπώρου.Η θαλπωρή του σπιτιού μας ξεγελάει κι ούτε που φανταζόμαστε πως ένα τίποτε αρκεί για να γίνουμε άθυρμα του ανέμου και της νύχτας.
Κράτα γερά φίλε μου και φύλαγε μια γωνιά μέσα σου για τους απόκληρους του κόσμου...

-Πάνε μέρες τώρα,που ένας φυλακισμένος κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας την ικανοποίηση ενός αιτήματός του. Πάνε μέρες τώρα που πάνω σ'αυτό το αίτημα,έχει αναπτυχθεί μια παρωδία πολιτικής εκμετάλλευσης,με βασικό της συστατικό το μίσος.Μίσος για όσα έχουμε,όσα θα θέλαμε ν'αποκτήσουμε κι η έλλειψή τους μας βασανίζει,όσα μας περιβάλλουν και όσα νιώθουμε πως εκπροσωπούν,όσα σκεφτόμαστε,εισπράττουμε,αισθανόμαστε. Με λίγα λόγια,μίσος για τη ζωή την ίδια!  Ο Ντοστογιέφσκι ψηλάφισε στους "Δαιμονισμένους" του αυτό το παράφορο μίσος για τη ζωή κι η Ayn Rand το ενέταξε στην αποκρουστική anti-life αντίληψη σκέψης.
Νιώθω βαθιά αποστροφή για τις ιδεολογίες του μίσους! Μισώ το μίσος που εκπέμπουν και καλλιεργούν! Λυπάμαι τους νέους ανθρώπους που εγκλωβίζονται σ'αυτές,χωρίς επιστροφή.
Χρέος μου να βρίσκω αντίδοτο στο δηλητήριο της σκέψης,τουλάχιστον για όσους αγαπώ.

-Τ' αι Νικόλα σήμερα. Γιορτάζουν οι συνονόματοι κι οι θαλασσινοί. Γιορτάζουμε κι εμείς που η ψυχή μας είναι θάλασσα. Θάλασσα βαθιά,ακυβέρνητη,σκοτεινή μα και κάποτε ηλιόλουστη.Συχνά αγριεμένη,λυσσομανά να πνίξει τα καράβια,να τσακίσει τα στεριανά βράχια,να επιβάλλει τη σιωπή του υδάτινου τάφου.Κι άλλες φορές αναποφάσιστη,απέναντι στον ναυαγό καταμεσής της,ν'ανακαλύπτει το αλλόκοτο αίσθημα της συμπόνιας,τη "μόνη δικαιολογία της ύπαρξης" κατά το Lautreamont.Τότε είναι που ακουμπάει τα ναυαγισμένα κορμιά στοργικά στις αμμουδιές. Κι αφήνει δίπλα τους αστερίες και πέρλες,που λαμποκοπούν...
Σκοτεινή κάθε νύχτα,συνομιλήτρια της αστρικής σιωπής.
Κι αλμυρή πάντα,σαν ανθρώπινο δάκρυ...

Το ποίημα του Σεφέρη,είναι ο καλύτερος επίλογος

Οι γάτες τ’ Αϊ-ΝικόλαΣεφέρης Γιώργος
Εκτύπωση
Τον δ’ άνευ λύρας όμως υμνωδεί
θρήνον Ερινύος
αυτοδίδακτος έσωθεν
θυμός, ου το παν έχων
ελπίδος φίλον θράσος.
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ, 990 επ.

«Φαίνεται ο Κάβο-Γάτα...», μου είπε ο καπετάνιος
δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσι
τ’ άδειο ακρογιάλι ανήμερα Χριστούγεννα,
«... και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την Αφροδίτη·
λένε τον τόπο Πέτρα του Ρωμιού.
Τρία καρτίνια αριστερά!»
Είχε τα μάτια της Σαλώμης η γάτα που έχασα τον άλλο χρόνο
κι ο Ραμαζάν πώς κοίταζε κατάματα το θάνατο,
μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής
στον παγωμένον ήλιο
κατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός.
Μη σταθείς ταξιδιώτη.
«Τρία καρτίνια αριστερά» μουρμούρισε ο τιμονιέρης.

...ίσως ο φίλος μου να κοντοστέκουνταν,
ξέμπαρκος τώρα
κλειστός σ’ ένα μικρό σπίτι με εικόνες
γυρεύοντας παράθυρα πίσω απ’ τα κάδρα.
Χτύπησε η καμπάνα του καραβιού
σαν τη μονέδα πολιτείας που χάθηκε
κι ήρθε να ζωντανέψει πέφτοντας
αλλοτινές ελεημοσύνες.

«Παράξενο», ξανάειπε ο καπετάνιος.
«Τούτη η καμπάνα ―μέρα που είναι―
μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια.
Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος
ένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος.

»Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί·
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.
Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα τό ειχαν τότε
Αγιοβασιλείτες καλογέροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή·
τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα
και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώρα
που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα
και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,
άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι.
Έτσι με τέσσερεις καμπάνες την ημέρα
πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες
ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.
Ωσάν καράβι καταποντισμένο
τίποτε δεν αφήσαν στον αφρό
μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.
Γραμμή!
            Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες
παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα
το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.
Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι».
«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.

Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969

Μη σταθείς ταξιδιώτη...
Γραμμή...


6/12/2014

2 comments:

  1. Κανείς, νομίζω δεν έχει τραγουδήσει τα "νεκρά φύλλα" καλύτερα από σένα.
    Να'σαι καλά, φίλε καλέ.

    ReplyDelete
  2. Eπίσης, επειδή στην υπόθεση Ρωμανού υπάρχει και το σκέλος της ιατρικής δεντολογίας καθώς και εισαγγελικές παραγγελίες-παρεμβάσεις στους θεράποντες ιατρούς του,
    (http://news247.gr/eidiseis/nea_eisaggelikh_paremvash_pros_toys_giatrous_toy_n_rwmanou.3182235.html)

    παραθέτω την διακήρυξη της Μάλτας της World Medical Association (2006)

    http://www.wma.net/en/30publications/10policies/h31/

    "Forcible feeding is never ethically acceptable. Even if intended to benefit, feeding accompanied by threats, coercion, force or use of physical restraints is a form of inhuman and degrading treatment. Equally unacceptable is the forced feeding of some detainees in order to intimidate or coerce other hunger strikers to stop fasting."

    ReplyDelete