Total Pageviews

Wednesday, November 30, 2011

Σβετλάνα και Ιωσήφ


Νύχτα στην Τάιγκα.Τα ουρλιαχτά των λύκων φοβίζουν τη μικρή Σβετλάνα.Πόσο θα προτιμούσε την ντάτσα της Αζοφικής με τα ήρεμα ηλιοβασιλέμματα!Ακόμη και στο σπίτι στα περίχωρα της Μόσχας,ένιωθε πιό καλά.Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στη Μόσχα και όπου υπάρχουν άνθρωποι δεν υπάρχουν λύκοι,έτσι δεν είναι?
Κάνει κρύο το χειμώνα,μα το σπίτι ευτυχώς ζεσταίνεται καλά.Οι σύντροφοι έχουν συγκεντρώσει πολλά καυσόξυλα και η αποθήκη είναι γεμάτη αγαθά.Μέσα στο σαμοβάρι αχνίζει το μυρωδάτο τσάι και η Σβετλάνα ξεχνιέται μπροστά στο τζάκι χαζεύοντας τις φλόγες.Ο μπαμπάς πάλι άργησε απόψε.Της έχει πει να τον προσφωνεί "σύντροφο-πατέρα" και η Σβετλάνα ξέρει πως ο λόγος που πάντοτε καθυστερεί είναι οι μεγάλες υποθέσεις της Επανάστασης.
Ο μπαμπάς της είναι ο "πρώτος σύντροφος" της Επανάστασης και ταυτόχρονα "πρώτος εργάτης" του Σοσιαλισμού,"πρώτος αγρότης" της κολλεκτίβας και "πρώτος στρατάρχης" του κόκκινου στρατού!Η Σβετλάνα καμαρώνει που έχει τόσο ικανό πατέρα,θα ήθελε όμως να τον βλέπει συχνότερα.Τον αγαπάει τον μπαμπά κι ας τη φοβίζει ώρες-ώρες,όπως τότε που τον ρώτησε πότε θα ξανάρθει ο θείος Νικολάι κι εκείνος άρχισε να φωνάζει με την άγρια βραχνή του φωνή "μην ξαναπείς αυτό το όνομα¨!Ο Μπουχάριν πήγε με τους εχθρούς της Επανάστασης!Δεν πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ και καλά θα κάνεις να τον ξεχάσεις"!
Θυμώνει συχνά ο μπαμπάς!Η Σβετλάνα ξέρει πως όταν ήταν μικρός ζούσε πολύ φτωχικά.Πεινούσε και κρύωνε κάθε μέρα,γι'αυτό και τώρα παλεύει να έχουν όλοι οι Ρώσοι ψωμί στο τραπέζι και ξύλα στη φωτιά.Αυτό είναι το μεγάλο όραμα της Επανάστασης και η Σβετλάνα καταλαβαίνει πως ο μπαμπάς κάνει μεγάλη προσπάθεια!
Μια μέρα,καθώς ταξίδευε με το τρένο,η Σβετλάνα είδε απ'το παράθυρο ένα παράξενο θέαμα.Ανθρωποι που φορούσαν γκρι στολές και είχαν κουρεμένα κεφάλια,έσκαβαν με φτυάρια και αξίνες τη γη,ενώ τριγύρω τους οι κόκκινοι φρουροί κοιτούσαν βλοσυροί.Η Σβετλάνα έμαθε πως αυτοί ήταν "εχθροί του λαού" και αυτή η δουλειά ήταν η επαναστατική τους διαπαιδαγώγηση,ώστε να επιστρέψουν εξαγνισμένοι στο μεγάλο σκοπό της Επανάστασης."Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση" όπως έλεγε και ο μπαμπάς, "οι εχθροί παραμονεύουν παντού"!
Κάποτε τον ρώτησε "μ'αγαπάς σύντροφε-πατέρα ;" κι εκείνος πολύ αυστηρά της θύμησε πως η αγάπη είναι μια αστική προκατάληψη και πως στο Σοσιαλισμό εκείνο που μετράει είναι η συντροφική αλληλεγγύη και χρέος κάθε συντρόφου είναι να μην παρασέρνεται από τις αξίες του παλιού καθεστώτος."Ο δρόμος για το Σοσιαλισμό είναι δύσκολος μα θα τον βαδίσουμε ως το τέλος".
Οταν μιλούσε έτσι,το βλέμμα του πάγωνε πιό πολύ κι απ'το χειμώνα της στέππας,το πρόσωπο κάτω απ'το άκαμπτο μουστάκι σκλήραινε σαν το ατσάλι των Ουραλίων,θαρρούσες πως απέναντί σου ήταν ένας άνθρωπος καμωμένος από σάρκα,κόκκαλα και χρέος.Καμια συγκίνηση απ'αυτές που έγραφαν τα ρομάντζα του παλιού καθεστώτος,κανένας μικροαστικός δισταγμός,τίποτε δεν μπορούσε να επηρεάσει τη βαθειά αίσθηση του καθήκοντος που χαρακτηρίζει κάθε μεγάλο ηγέτη!
Τον θαύμαζε η Σβετλάνα κι ας τον φοβόνταν την ίδια στιγμή!

Κάποτε όμως,που η μικρή είχε αρρωστήσει και κινδύνεψε σοβαρά,ο "πατερούλης" των λαών και της ίδιας,πέρασε δυο ολόκληρα μερόνυχτα κοντά της.Το βλέμμα του περιεργαζόνταν ανήσυχα το μικρό της κορμάκι,ρωτούσε το γιατρό συνεχώς,μια φορά της έφερε ο ίδιος να πιεί τσάι με μπισκότα! Κι όταν πια ανάρρωσε,αυτός ο παγερός σαν το σιβηριανό αέρα άνθρωπος,την πήρε στην αγκαλιά του κι ένα χαμόγελο χαράχτηκε κάτω απ'το χιονισμένο του μουστάκι.
Ωστε λοιπόν,την αγαπούσε κι αυτός! Η Σβετλάνα το έμαθε εκείνη τη μέρα κι ας μην της το είχε πει ποτέ! Το έμαθε και δε θα το ξεχνούσε!

Αργότερα,μετά από χρόνια,τότε που διάφοροι άγνωστοι τη σταματούσαν στο δρόμο και της μιλούσαν με περιφρόνηση,όλοι αυτοί που κάποτε έτρεμαν τον πατέρα της όσο ζούσε,η Σβετλάνα άφησε πίσω της τη μάνα-Ρωσία κι έφυγε για πάντα!
Τις νύχτες την ξυπνούσαν τα φαντάσματα.Ο θείος Νικολάι,οι εχθροί του λαού,οι κουλάκοι,οι σαμποτέρ των εργοστασίων,οι ένοχοι των δικαστηρίων αντεπαναστάτες,οι Πολωνοί απ'το δάσος του Κατύν,ο Τρότσκι και οι φίλοι του,ο Αντρέου Νιν και οι δρόμοι της Βαρκελώνης...
Εζησε μεσ'στους εφιάλτες και στην ενοχή για τα εγκλήματα του πατερούλη.

Μόνον αυτή όμως ήξερε το φοβερότερο απ'όλα τα μυστικά.
Πως ακόμη και στην καρδιά του Στάλιν,βρήκε τρόπο να τρυπώσει η αγάπη!
Ακόμη κι εκείνος,της είχε κρυφά παραδοθεί.
Ισως αν την είχε εμπιστευθεί λιγάκι περισσότερο,πολλά θα'ταν διαφορετικά!
Τώρα που θα ξαναβρεθούν,μπορεί πιά να το παραδεχτεί...

30/11/2011
Αφιερωμένο στους κυνηγημένους όλων των εποχών και σε όσους διαρκώς αναρωτιούνται για την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής...

1 comment:

  1. Kαι τα χειρότερα "τέρατα" είναι άνθρωποι, και για τα παιδιά τους είναι πάντα ο "μπαμπάς".

    ReplyDelete