Στην παιδική χαρά

Ο Αμβρόσιος αναπαύεται

στο παγκάκι 

της παιδικής χαράς

έχει τ'αυτί στημένο για ν'ακούσει

η γερασμένη του ακοή 

μήπως τυχόν κι αντιληφθεί

κανένα λόγο βλάσφημο

καμια αλλόκοτη κουβέντα

αταίριαστη

με το ήθος

του ναού των Φαρισαίων.

Το βλέμμα του

θολό πια απ'τα χρόνια

παλεύει κι αυτό

να διακρίνει

κάποιο άσεμνο άγγιγμα

καθώς αγόρια και κορίτσια

παίζουν μαζί-τι φρίκη Θεέ μου-

που ξανακούστηκε

αγόρια και κορίτσια αξεχώριστα

να τρέχουν,να παίζουν

να γελούν.

Να και η Γκρέτα

στο απέναντι παγκάκι

παραφυλάει ν'ακούσει 

τους στίχους

των παιδικών τραγουδιών:

"Η μικρή Ελένη,κάθεται και κλαίει"

γιατί άραγε να κλαίει

επιτρέπεται αυτό;

"Και τότε ρίξαμε τον κλήρο

να δούμε ποιός θα φαγωθεί"

άλλο πάλι και τούτο!

Τόση βία δεν τη χωρά

ο νους της Γκρέτας.

Κι ύστερα

είναι και τα αγγίγματα

κείνο τ'αγόρι

με το ξανθό κοριτσάκι

της ζήτησε άραγε την άδεια

πριν την αγγίξει;

Κι αν όχι

είν'άγγιγμα τούτο αθώο 

ή μήπως παρενόχληση;

Όλα αυτά γενικά 

είναι πολύ δυσάρεστα

για τον Αμβρόσιο 

και την Γκρέτα

που στήσανε καρτέρι

στα παιδιά

για να τους δείξουνε 

πως θα'πρεπε να παίζουν.

Ο Αμβρόσιος

που'χει ξεχάσει

πότε ήτανε παιδί

κι η Γκρέτα

που'χει αρνηθεί

να'ναι παιδί,

τόσο αλλιώτικοι

κι όμως τόσο ταυτόσημοι

στη θλίψη 

που ενώνει

δυο ανθρώπους

που κάψανε νωρίς

της νιότης την κραυγή
τη δίχως ενοχές ελευθερία
της παιδικότητας.


20/8/2019