Ανοιχτά επαγγέλματα

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή,στάθηκε αυτό το κείμενο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=13183

Ας εξετάσουμε την επιχειρηματολογία του Α.Δ υπέρ των κλειστών επαγγελμάτων

"...το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στους προστατευτικούς νόμους που διέπουν το καθεστώς λειτουργίας των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων, ούτε καν στους μισθούς, αλλά σχετίζεται κυρίως με τις συνθήκες διανομής των προϊόντων, το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, τη φορολογία, τη βελτίωση της τεχνικής, καθώς και με τις τιμές των πρώτων υλών..."

Συμφωνώ,αλλά η τιμολόγηση αυτής της διαδικασίας πώς γίνεται? Οι "συνθήκες διανομής των προιόντων" είναι με απλά λόγια οι μεταφορείς (κλειστό επάγγελμα). Το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών και οι φόροι καθορίζονται από το κράτος (κλειστός μηχανισμός,μη υποκείμενος στον ανταγωνισμό της αγοράς και αυθαιρέτως δρων).Οι τιμές των πρώτων υλών επίσης καθορίζονται από τους εκάστοτε δασμούς που τα κράτη επιβάλλουν στην παραγωγή ,αλλά και στη διακίνηση των προιόντων (άλλη κλειστή διαδικασία).

 "...Ακόμη δηλαδή και αν ανοίξουν φαρμακεία σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ακόμη και αν διπλασιαστεί ο αριθμός των ταξί, ακόμη και αν γεμίσουμε συμβολαιογράφους ή φουρνάρηδες, καμία πτώση των τιμών δεν θα παρατηρηθεί, εάν οι άλλες συνθήκες παραμείνουν σταθερές..."


Παραβλέπει ο αρθρογράφος τον ανταγωνισμό στο τελικό στάδιο παραγωγής,δηλαδή στη διάθεση του προιόντος.Αλλά η καθημερινότητα τον διαψεύδει.Επί ιδίου προιόντος (π.χ ψωμιού,γάλακτος)οι τιμές ποικίλουν ακόμη και στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.Αυτό,μάλλον στον ανταγωνισμό πρέπει να πιστωθεί.Σίγουρα πάντως,δεν το προκαλεί ο κρατικός προστατευτισμός!


"...Όταν ζητάμε να «ανοίξουμε» ένα επάγγελμα απλώς ζητάμε να καταργήσουμε τους προστατευτικούς νόμους που το διέπουν. Άσκηση επαγγέλματος όμως χωρίς κανέναν προστατευτικό νόμο, οδηγεί σε καθεστώς οικονομικής ζούγκλας του 19ου αιώνα..."

Το ερώτημα που δεν απαντάται είναι ποιός πληρώνει την "προστασία" κάθε επαγγέλματος? Η απάντηση φυσικά είναι "οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες",αφού από αυτές αντλεί το κράτος τα κονδύλια επιδότησης. Πολλά ζητήματα ανακύπτουν εδώ:
α) Θέλουν οι υπόλοιποι πολίτες να επιδοτούν έναν-οποινοδήποτε-επαγγελματικό κλάδο?
β) Ρωτήθηκαν από την Πολιτεία,αν συμφωνούν με την επιδότηση?
γ) Είναι θεμιτό,ένα επάγγελμα να υφίσταται κατ'απόφαση του κράτους,δίχως να αντιστοιχεί το αντικείμενό του στις ανάγκες της κοινωνίας? Αν απαντήσουμε "ναι",τότε γιατί να μην αναβιώσουν ξεχασμένα επαγγέλματα (π.χ.τσαγκάρης,ημιονηγός,φαροφύλακας) επιδοτούμενα από το κράτος?

"...Τα επαγγέλματα είναι ήδη ανοιχτά, κανένας δεν απαγορεύει κάποιον να γίνει ιδιοκτήτης ταξί η μεταφορέας..."

Ασφαλώς,μόνο που η άδεια ταξί στην Αττική,απαιτεί το αντίτιμο των εκατό χιλιάδων ευρώ περίπου!
Το κόστος αυτό,δεν το διαμόρφωσε η αγορά,αλλά η γραφειοκρατία που εμπλέκεται περί την αδειοδότηση του κλειστού αυτού επαγγέλματος,Για να μην αναφερθούμε στη διαφθορά που-αναπόφευκτα-δημιουργούν οι κλειστές/γραφειοκρατικές διαδικασίες...

 "...Αυτοί όμως οι κανόνες είναι που εξασφαλίζουν ακόμη τη βιωσιμότητα των επαγγελμάτων, ένα ανεκτό ποσοστό κέρδους και δίνουν τις τελευταίες ελπίδες επαγγελματικής επιβίωσης στους έλληνες. Σε λίγο δηλαδή δεν θα έχουμε καμία προσμονή. Ούτε καν να γίνουμε ταξιτζήδες..."


Θεμελιώδης η διαφορά των αντιλήψεών μας.Τη βιωσιμότητα ενός επαγγέλματος πρέπει -κατ'εμέ-να την εξασφαλίζει το αντικείμενό του και όχι οι "επιδοτήσεις".Με άλλα λόγια,ένα επάγγελμα υπάρχει επειδή καλύπτει κάποιες ανάγκες της αγοράς (που είναι η έκφραση της κοινωνίας) και όχι επειδή το κράτος αποφασίζει αυθαίρετα να το συντηρεί! Κάνω μια δουλειά,προσδοκώντας κέρδος,επειδή καλύπτω μια ανάγκη της αγοράς.Αν η ανάγκη αυτή πάψει να υφίσταται,δεν έχει αντικείμενο ύπαρξης η δουλειά αυτή και πρέπει να στραφώ σε άλλη.
Ο Α.Δ.όμως έχει αντιστρέψει αυτό το συλλογισμό: είναι το κράτος (δηλαδή η οργανωμένη κοινωνία) που οφείλει να συντηρεί μια δουλειά,ακόμη κι αν η κοινωνία δεν τη χρειάζεται πια! Διαφωνώ πλήρως.


"...Πρόκειται για μια θανάσιμη απειλή. Ο νέος ελληνισμός έζησε για αιώνες μέσα σε διαδοχικά καθεστώτα προστασίας όλων των επαγγελματικών χώρων, ακόμα και σε εποχές κατάκτησης. Τα εσνάφια ή οι συντεχνίες των επαγγελμάτων ήταν οι πραγματικοί θύλακες προστασίας του έθνους και επί τουρκοκρατίας ακόμα..."

Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την "εθνική συνείδηση" που δήθεν προάσπισαν οι συντεχνίες επί Τουρκοκρατίας.Ωστόσο,ακόμη κι έτσι αν ήταν,είναι αυτό επιχείρημα "εθνικής ασφαλείας"? Δηλαδή,το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων θα απειλήσει την εθνική μας υπόσταση? Αν είναι έτσι,ας συντηρήσουμε εσαεί,το πελατειακό κράτος του "μπάρμπα στην Κορώνη" που διαπνέεται-κατά τον Α.Δ-από άδολο πατριωτισμό...

 "...Διότι το ζήτημα δεν είναι να ανοίξουμε τα φαρμακεία τη νύχτα ή να δίνουμε άδειες ταξί με 1000 ευρώ. Το ζήτημα είναι αφενός να βεβαιώσουμε τα εισοδήματα και να εισπράξουμε τους φόρους και αφετέρου να στηρίζουμε τη συνολική ζήτηση μέσω των δημοσίων επενδύσεων.."

Θα μου επιτρέψετε να θεωρώ εγκυρότερη τη γνώμη της αγοράς (δηλαδή της κοινωνίας) σχετικά με το ποιά ζητήματα αποτιμώνται ως μείζονα ή ως δευτερεύοντα. Ας ανοίξουν τη νύχτα περισσότερα φαρμακεία και,αν "δε χρειάζονται",κανείς δεν τα υποχρεώνει να διανυκτερεύουν.Το αντίθετο συμβαίνει σήμερα: ακόμη κι αν θέλει ένας φαρμακοποιός να διανυκτερεύσει,δεν του το επιτρέπει ο σύλλογός του!
Επιπλέον,το να "βεβαιώσουμε τα εισοδήματα" είναι ωραία ιδέα,αλλά απαιτεί πραγματικό χρήμα και όχι επιδοτήσεις με δάνειο πλούτο.Με άλλα λόγια,δεν υπάρχει βεβαιωμένο εισόδημα,σε μια κοινωνία με συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες,προτιμήσεις,προτεραιότητες.Οποιος θέλει εισόδημα,οφείλει να παρακολουθεί τις προτιμήσεις των καταναλωτών.Η αλλιώς,να προστρέχει στις κρατικές επιδοτήσεις,που μας έφεραν ως εδώ...

Τέλος,μια γενική τοποθέτηση. Τα κλειστά επαγγέλματα τρέφονται από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς,τους οποίους σε αντάλλαγμα οφείλουν να συντηρούν (παράβολα,φόροι χαρτοσήμων,"δωράκια" κάτω απ'το τραπέζι κλπ).Το γεγονός συμβάλλει στην αύξηση της γραφειοκρατίας,την εμπέδωση συνθηκών αδιαφάνειας/διαπλοκής/διαφθοράς,την αύξηση του συνολικού κόστους του κύκλου εργασιών,τη μετακύλισή του στους καταναλωτές.Είναι κοινός τόπος,πως έχουμε-ακόμη και τώρα,εν μέσω κρίσης-υψηλού κόστους και μέτριας ποιότητας παραγόμενες υπηρεσίες.
Το υψηλό κόστος εισόδου σε ένα επάγγελμα όμως,έχει και μια άλλη σοβαρή συνέπεια:παρεμποδίζει την είσοδο νέων επαγγελματιών στο χώρο,επιδεινώνοντας και διαιωνίζοντας την ανεργία!
Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται είναι: κλειστά,ακριβά επαγγέλματα και ανεργία ή ανοιχτά,φθηνά επαγγέλματα και κινητικότητα εργασίας?

Είναι ζήτημα κοινωνικής διακαιοσύνης-τουλάχιστον κατά τη φιλελεύθερη αντίληψή μου- να επιλέξουμε το δεύτερο.

12/3/2012