Total Pageviews

Saturday, June 9, 2012

Προάσπιση ιδιωτικού χώρου

Με αφορμή το  γνωστό περιστατικό αυτοδικίας στην Παιανία, επείγει η οριοθέτηση του δικαιώματος αυτοάμυνας.


Δε θα ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες της δολοφονίας (αν έγινε σπίτι ή στο δρόμο,σκόπιμα ή κατά λάθος,εν βρασμώ ή εν ηρεμία κλπ),αυτά θα τα αξιολογήσει το δικαστήριο.
Δε θα ασχοληθώ επίσης με τα "πολιτικά συμπεράσματα" (βλέπε: πολιτική εκμετάλλευση του φόνου) που σπεύδει να εκμαιεύσει ο ανεύθυνος λαϊκισμός δεξιών και αριστερών.
Προσωπικά με προβληματίζει κάτι άλλο: "πρέπει εντός του ιδιωτικού μας χώρου να έχουμε δικαίωμα οπλοχρησίας"?
Για να το θέσω απλούστερα:" αν ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι/αυτοκίνητο/γραφείο μας και απειλήσει τη ζωή/οικογένειά μας,έχουμε το δικαίωμα να τον σκοτώσουμε"?

Πριν δώσω την προσωπική μου απάντηση,πρέπει να σημειώσω δυο βασικούς άξονες του συλλογισμού μου:

α) Η υπεράσπιση της ζωής,το δικαίωμα επιβίωσης,συνιστά επιβεβαιωμένο ένστικτο κάθε έμβιου όντος (και του ανθρώπου).Κατά λογική συνέπεια η προάσπιση της ζωής των κατοίκων μιας κοινότητας,συνιστά θεμελιώδη υποχρέωση του ηγεμόνα της ή του θεσμικού πλαισίου που οικοδομεί το πολίτευμά της και προσδιορίζει το φορέα πολιτικής προστασίας (εκτελεστική εξουσία):κάθε κοινωνία,ανεξαρτήτως πολιτεύματος (δημοκρατία,μοναρχία,ολιγαρχία κλπ) απαγορεύει το φόνο και τιμωρεί το δολοφόνο.Η ποινικοποίηση του φόνου δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση από κανένα νομικό σύστημα όπου γης!
Επιπλέον,σε όλες τις κοινωνίες,γίνεται κατανοητό πως το δικαίωμα διάπραξης φόνου πρέπει να το έχει αποκλειστικά ο φορέας της εκτελεστικής εξουσίας (αστυνομία).Στις δυτικές δημοκρατίες το δικαίωμα αυτό της αστυνομίας οφείλει να ασκείται -λέει ο νόμος- για σκοπούς αυτοάμυνας.Σε αντίθετη περίπτωση,ο αστυνομικός που δολοφονεί καθ'υπέρβασιν εξουσίας τελεί υπό κατηγορία.Σε λιγότερο δημοκρατικές κοινωνίες η αστυνομική καταστολή ασκείται χωρίς νομικούς περιορισμούς.
Το θεωρητικό όμως αυτό πλεονέκτημα των δυτικών δημοκρατιών,αίρεται εν μέρει από έναν άλλο παράγοντα,ανύπαρκτο στις μη κοινοβουλευτικές χώρες: μιλώ για την ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας για πολιτικές επιδιώξεις,την οποία έχει υιοθετήσει τμήμα του πολιτικού τους δυναμικού.
Αυτή η νοητική κατασκευή είναι εξαιρετικά προβληματική,διότι χρησιμοποιώντας την πολιτική σκέψη
"εισάγει απ'το παράθυρο" τη βία ως πολιτικό όπλο-άρα δικαιολογεί τους φόνους πολιτών,ως αναγκαίο
"μέσον" για την επίτευξη απώτερων πολιτικών επιδιώξεων.
Φυσικά σε χώρες μη-κοινοβουλευτικές,τέτοιου είδους νοητικές ακροβασίες είναι αδιανόητες.
Για παράδειγμα στο θρησκευτικό απολυταρχισμό του Ιράν ή στον πολιτικό απολυταρχισμό της Κίνας,δεν υπάρχει περιθώριο να αναπτυχθεί "17Ν" ούτε "Χρυσαυγή"!
Δεν υπάρχει χώρος για θεωρητική υποστήριξη της πολιτικής βίας εκεί που το Κράτος ασκεί ολοκληρωτική και άνευ διακρίσεων βία.
Εξυπνακισμοί περί δήθεν "χαλαρής βίας" την οποία συνιστούν-κατά ΣΥΡΙΖΑ-τα γιαουρτώματα,οι μούτζες και οι καταλήψεις,ευδοκιμούν μόνο σε κρατικές οντότητες χαλαρής έως ανύπαρκτης καταστολής (όσο κι αν οι εκ του ασφαλούς "επαναστάτες" υποστηρίζουν το αντίθετο)...

β) Η ιδιωτική σφαίρα του πολίτη συνιστά προ-απαιτούμενο των ατομικών του δικαιωμάτων.
Η προάσπιση του ιδιωτικού χώρου,δεν αποτελεί φιλελεύθερη ιδεοληψία.Είναι βασική προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της ατομικής συνείδησης του καθενός μας.Κάθε άτομο χρειάζεται έναν ιδιωτικό χώρο εντός του οποίου μπορεί να διαμορφώνει τις σκέψεις,τη συμπεριφορά,τον αναστοχασμό,όλα όσα εν γένει απαιτούνται για να συγκροτηθεί η προσωπικότητα του ανθρώπου.
Αντίστροφα,η ιστορία έχει δείξει πως οποτεδήποτε καταργήθηκε βίαια ο ιδιωτικός χώρος των ατόμων,αυτό συνοδεύτηκε από επικράτηση καθεστώτων πλήρους πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Η ύπαρξη ιδιωτικού χώρου λοιπόν συνιστά συνθήκη ικανή και αναγκαία για την ευδοκίμηση των ατομικών δικαιωμάτων και-κατά προέκταση-των πολιτικών ελευθεριών.
Μιλώντας για ατομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες,κινούμαστε στο ιδεολογικό πεδίο του φιλελευθερισμού.Το τμήμα της αριστεράς που αποδέχεται τον πολιτικό φιλελευθερισμό (ΔΗΜ.ΑΡ) υιοθετεί σαφώς ηπιότερη στάση έναντι της ιδιωτικής περιουσίας,αν και ακόμη έχει δρόμο να διανύσει προκειμένου να αποδεχτεί το δικαίωμα του επιχειρείν και την οικονομία του ανταγωνισμού...

Προσωπικά,θεωρώ το δικαιώματα στη ζωή και στο απαραβίαστο του ιδιωτικού χώρου θεμελιώδη και αδιαπραγμάτευτα.
Κατά συνέπεια,το δικαίωμα του ανθρώπου να προασπίζει τη ζωή του εντός του ιδιωτικού του χώρου πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Άρα,εντός του ιδιωτικού μας χώρου-στον οποίο ο νόμιμος φορέας βίας,η αστυνομία,πρέπει να έχει περιορισμένη πρόσβαση αν θέλουμε να ζούμε σε δημοκρατικό περιβάλλον-πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο,προκειμένου να υπερασπίσουμε τη ζωή μας.
Συνεπώς,ναι,πρέπει να μπορούμε να πυροβολήσουμε και δυνητικά να σκοτώσουμε έναν εισβολέα στο σπίτι μας,ο οποίος απειλεί εμάς ή την οικογένειά μας.

Υπάρχουν δύο βασικές ενστάσεις απέναντι στην πρότασή μου:
-Η πρώτη υποστηρίζει πως δεν πρέπει να υπάρχει αυτοδικία.Το επιχείρημα είναι αφαιρετικό.Αυτοδικία έχουμε όταν σε δημόσιο (όχι σε ιδιωτικό) χώρο επιχειρεί κάποιος πολίτης να υποκαταστήσει την αστυνομία.Προφανώς δεν πρόκειται περί αυτού.Από ένα πάρκο δεν έχω δικαίωμα να εκδιώξω κανέναν,από το σπίτι μου όμως διώχνω όποιον θέλω και όποτε θέλω,δίχως να χρειάζεται να αιτιολογήσω την πράξη μου.
-Η δεύτερη υποστηρίζει πως έχουμε δικαίωμα να αμυνθούμε αλλά όχι και να σκοτώσουμε τον επιτιθέμενο.Είναι μια εντελώς θεωρητική εκτίμηση,η οποία δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές συνθήκες της εισβολής: ο εισβολέας μας αιφνιδιάζει,κατά κανόνα οπλισμένος και ενδεχομένως σωματικά δυνατότερος.Ο πυροβολισμός ίσως να είναι η μοναδική μας επιλογή.

Υπάρχει τέλος μια τρίτη ένσταση με σοβαρότερη επιχειρηματολογία.Ό'τι δηλαδή ακόμη και στον ιδιωτικό μας χώρο δε δικαιούμαστε να παραβαίνουμε τον νόμο (π.χ.να δέρνουμε ή να βασανίζουμε τα παιδιά μας ή τρίτους).Εφ'όσον ο νόμος απαγορεύει τη δολοφονία πρέπει η απαγόρευση να ισχύει και εντός του ιδιωτικού μας χώρου!
Το επιχείρημα μοιάζει εύλογο εκ πρώτης όψεως.Καταλύεται όμως όταν τεθεί υπ'όψιν το κριτήριο της  απειλής της ζωής.Θεωρώ πως κάθε εισβολέας δυνητικά συνιστά απειλή για τη ζωή μας.Οφείλουμε να αμυνθούμε με κάθε πρόσφορο μέσο.

Ανακεφαλαιώνοντας,πιστεύω πως πρέπει να θεσπιστεί νομοθετικά το δικαίωμα οπλοχρησίας εντός του ιδιωτικού μας χώρου για περιπτώσεις στις οποίες στοιχειοθετείται δυνητική απειλή της ζωής μας (π.χ διάρρηξη,βίαιη εισβολή).
Νομίζω κάτι τέτοιο είχε προτείνει πριν λίγο καιρό ο Καρατζαφέρης και λοιδωρήθηκε από την politically correct κυριαρχούσα διανόηση.
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το στρουθοκαμηλισμό των διανοούμενων μπροστά στην ωμή βία των κακοποιών.
Το μόνο που επιτυγχάνει,είναι να αναβάλλει την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και να την αναθέτει...νομοτελειακά στη "Χρυσαυγή"!

9/6/2012

11 comments:

  1. Εγώ προσωπικά, πιστεύω πως πρέπει να έχει το δικαίωμα ο πολίτης να αμύνεται μόνος του. Εδώ όμως τίθεται το εξής ερώτημα:

    Αν ο άλλος είναι ψυχικά ασταθής, τότε τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Παίρνει ένα σιδερικό και γαζώνει όποιον βρει μπροστά του και νομίζει ότι τον απειλεί; Και θα είναι λογικό να κάθονται άνθρωποι μόνο και μόνο για να εξετάζουν τον κάθε ένα που θέλει να οπλοφορεί αν είναι στα καλά του ή όχι; Θεωρώ ότι ούτε αυτό είναι δυνατόν. Οπότε άντε βρες λύση...

    ReplyDelete
  2. Reaper σου θυμίζω πως μιλάω για αυτοάμυνα/οπλοχρησία εντός του ιδιωτικού μας χώρου (όχι σε δημόσιο χώρο).Ακόμη κι ένας ψυχικά ασταθής έχει δικαίωμα στον ιδιωτικό του χώρο.Το εάν πρέπει να οπλοφορεί είναι άλλης τάξης ζήτημα (ψυχιατρικής).

    ReplyDelete
  3. @reaper
    Υπάρχουν κακοί οδηγοί που κάθε τόσο προκαλούν θανατηφόρα δυστυχήματα.
    Με την ίδια λογική θα πρέπει να καταργήσουμε την ιδιωτική οδήγηση

    ReplyDelete
  4. στο υποθετικό ερώτημα του εισβολέα δλδ τα λεφτα σου ή τη ζωή ΜΟΥ δηλαδή απαντάς τη ζωή σου ? τρέμω και μόνο στην ιδέα ενός δικαστή dredd σε κάθε σπίτι ...

    ReplyDelete
  5. Τί σε κάνει να υποθέσεις ό'τι θα σου τεθεί καν ερώτημα?
    Όταν ο άλλος εισβάλλει στο σπίτι σου θα περιμένεις να διερευνήσεις τις προθέσεις του?
    Τί σε κάνει να πιστεύεις πως θα σου δοθεί αυτή η δυνατότητα?
    Μήπως να περιμένεις να δεις αν οπλοφορεί προκειμένου να αμυνθείς?

    ReplyDelete
  6. Αντιλαμβάνομαι την φιλοσοφική σου τοποθέτηση περί ιερότητας του απαραβίαστου του προσωπικού/οικιακού χώρου, αλλά με την κατακλείδα σου
    «πιστεύω πως πρέπει να θεσπιστεί νομοθετικά το δικαίωμα οπλοχρησίας εντός του ιδιωτικού μας χώρου για περιπτώσεις στις οποίες στοιχειοθετείται δυνητική απειλή της ζωής μας (π.χ διάρρηξη,βίαιη εισβολή)», διαφωνώ.
    Ο λόγος της διαφωνίας μου δεν ιδεολογικός/ηθικός/ ή πολιτικής (ψευδο)ευπρέπειας. Είναι πρακτικός. Εισηγείσαι την πλήρη απελευθέρωση και επέκταση της οπλοκατοχής. Παντού στον κόσμο, η επέκταση της οπλοκατοχής οδηγεί νομοτελειακά σε αύξηση (δραματική) της οπλοχρησίας: Είναι νομίζω καταλυτική η σύγκριση Καναδά-ΗΠΑ στο συγκεκριμένο θέμα. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης ή/και επερχόμενης κατάρρευσης, φαντάσου 10 εκ. αλαφιασμένους ή/και απεγνωσμένους «κουμπουροφόρους». Σύντομα τα όπλα που προορίζονται υποτίθεται για «οικιακή αυτοάμυνα» θα χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.

    Ούτε νομίζω ότι θα αντιμετωπίσουμε την Χρυσή Αυγή οπλοφορώντας.

    Εν ολίγοις αυτή η εμμονική αντζέντα των Αμερικανών Ρεμπουπλικανών περί ελεύθερης οπλοκατοχής θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφική υιοθετούμενη στην Ελλάδα, και μάλιστα ειδικά αυτή την περίοδο και με χειρότερα πιθανώς να έπονται.

    ReplyDelete
  7. Υπάρχει πράγματι το ενδεχόμενο το δικαίωμα οπλοχρησίας να επεκταθεί καταχρηστικά και πέραν του ιδιωτικού μας χώρου.
    Ο έλεγχος του δημόσιου χώρου και η ασφάλεια των πολιτών,πρέπει να αποτελεί αρμοδιότητα της αστυνομίας.
    Ο έλεγχος όμως του ιδιωτικού μας χώρου εκ των πραγμάτων είναι δική μας ευθύνη και έτσι πρέπει να παραμείνει.Το δικαίωμα ιδιωτικής οπλοχρησίας κατ'οίκον,εδραιώνει νομίζω τις δυνατότητές μας προς αυτή την κατεύθυνση.

    Πάντοτε,όταν τίθεται ένα ζήτημα αυξημένης ατομικής ευθύνης (όπως η οπλοχρησία) υπάρχει ο πειρασμός να το αποτρέψουμε εν ονόματι πιθανών καταχρήσεων.Ωστόσο,η γνώμη μου είναι,πως μόνο η εμπειρία μπορεί να απαντήσει τεκμηριωμένα περί των συνεπειών.
    Δε γνωρίζω στατιστικά στοιχεία σχετικά,αλλά νομίζω πως στην Κρήτη π.χ που υπάρχει πραγματικό οπλοστάσιο,η οπλοχρησία σε βάρος ανθρώπων δεν υπερέχει στατιστικά της υπόλοιπης χώρας.

    ReplyDelete
  8. Η Ελβετία και η Κύπρος είναι στο Νο 3 και 4 στην νόμιμη οπλοκατοχή και τελευταίες στην χρήση για αφαίρεση ζωής.
    Στις πολιτείες των ΗΠΑ που απαγορεύεται η οπλοκατοχή η εγκληματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη απο άλλες που επιτρέπεται.
    Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κακοποιοί δεν υπακούουν ούτε στους νόμους περί οπλοκατοχής ενώ οι νομοτογείς υπακούουν, μένοντας ανυπεράσπιστοι απέναντι στους εισβολείς της οικογένειας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της περιουσίας τους.

    ReplyDelete
  9. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  10. Για την Κρήτη κε Πάλμο σαφώς και δεν έχετε δίκιο, η αυξημένη οπλοκατοχή και η οπλοχρησία αποτελούν αληθινή μάστιγα:

    http://fakeloi.blogspot.gr/2006/12/blog-post_02.html

    ReplyDelete
  11. @pirate ευχαριστώ για την παραπομπή.Δε διαφωνώ καθόλου στο σκέλος των ατυχημάτων από την οπλοχρησία.Εκείνο που αμφισβητώ είναι το κατά πόσον η αυξημένη παρουσία όπλων σε ένα χώρο,οδηγεί και σε αυξημένη χρήση τους εναντίον τρίτων προσώπων.Το σχετικό άρθρο δεν απαντά στο ζήτημα αυτό,γενικότερα νομίζω δεν έχουμε επαρκείς στατιστικές περί αυτού.

    @minority εξαιρετικά καίριες και στατιστικά θεμελιωμένες οι επισημάνσεις σου,σ'ευχαριστώ.

    ReplyDelete