"Γρήγορα, μετάθεση στο ανθοπωλείο"!

Πάντοτε το τελείωμα του καλοκαιριού συνοδεύονταν από τη μελαγχολία που νιώθουμε κάθε φορά που μια όμορφη περίοδος εκπνέει.

Το φετινό καλοκαίρι,ήταν ίσως το μελαγχολικότερο που έχω βιώσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Η αιτία φυσικά εύλογη:οικονομική κρίση,ανασφάλεια,αβεβαιότητα.

Πώς μπορεί κανείς να χαλαρώσει για μια-δυο εβδομάδες,όταν αιωρούνται μέσα του όλες αυτές οι εκκρεμότητες?

Δε μιλάω για τυπικούς εμπορικούς υπολογισμούς του στυλ «κόσμος ήρθε,αλλά δεν άφησε λεφτά» που ακούγαμε κατά κόρον παλιά.

Μιλάω για την εκκωφαντική έλλειψη κεφιού που διαπερνούσε τις παρέες των Ελλήνων,των κατεξοχήν υμνητών της καλοκαιρινής νύχτας.

Σίγουρα,υπήρξαν τραγικότερα καλοκαίρια για την Ελλάδα:

-το καλοκαίρι του ’22, ο Ελληνισμός της Μικρασίας βίωνε την απόλυτη καταστροφή…

-το καλοκαίρι του ’36, ο Μεταξάς ανέστειλε τις συνταγματικές ελευθερίες των Ελλήνων και εγκαθίδρυσε το δικτατορικό του καθεστώς.

-το καλοκαίρι του ’74, οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο,ταπείνωσαν τον Ελληνισμό,διχοτόμησαν το νησί,εξόντωσαν τους ελάχιστους υπερασπιστές του,κατέχουν ακόμη γη που δεν τους ανήκει.

Ειδικά το καλοκαίρι του ’74, θα έπρεπε να ανήκει στα χειρότερα που έζησα: αλλά τότε,όντας τριών χρονών, η μόνη μου αγωνία ήταν να βρω ένα ασθενοφόρο αυτοκινητάκι matchbox που έλλειπε απ’τη συλλογή μου και,όταν τα κατάφερα,ήμουν απόλυτα ευτυχισμένος.Η Κύπρος,δεν υπήρχε στον παιδικό μου μικρόκοσμο (αργότερα έμαθα πως δεν υπήρξε και στον μακρόκοσμο πολλών άθλιων που τότε δυστυχώς ήταν «ηγέτες» της δύσμοιρης Ελλάδας)!

Τώρα, το καλοκαίρι του 2011, είναι για τη δική μου γενιά, «το μαύρο καλοκαίρι μας».

Η απότομη διακοπή των προοπτικών υλοζωικής ευδαιμονίας που είχαμε συνηθίσει, εγείρει οξεία υπαρξιακή κρίση στη συνείδηση του σαραντάρη-παντρεμένου με παιδιά-αστού.

«Τώρα τί κάνουμε»?

Λύσεις υπάρχουν,αλλά όχι για εμάς δυστυχώς.

Είμαι βέβαιος πως οι σημερινοί 20ρηδες απόλαυσαν το καλοκαίρι του ’11 όπως απολαμβάνουν τα καλοκαίρια οι 20ρηδες όλων των εποχών: κέφι,ανεμελιά,ταξίδια,έρωτες,όνειρα στο κύμα...

«Εσύ» όμως «ταλαίπωρε σαραντάρη αστέ, τί θα κάνεις»?

Αφού δε γίνεται να αλλάξω target group, λέω να εφαρμόσω τεχνικές εμπέδωσης ψυχικής ισορροπίας και συγκεκριμένα, θα καταφύγω στην αγαπημένη μου μετάθεση.

Η μετάθεση λειτουργεί πολύ απλά: όταν δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, μεταθέτουμε το ενδιαφέρον μας σε κάτι άλλο, ώστε να απαλλαγούμε από το άγχος του αρχικού προβλήματος.Για να πετύχει το τρυκ,είναι απαραίτητο να υποβαθμίσουμε συνειδητά τη σημασία του άλυτου προβλήματος και ταυτόχρονα να αναβαθμίσουμε τεχνητά στη συνείδησή μας τη νέα επιλογή ως σημαντικότερη.

Παράδειγμα: δεν έχουμε λεφτά και η έλλειψή τους μας προκαλεί άγχος?

Πείθουμε τον εαυτό μας πως «δεν είναι τόσο σημαντικά τα λεφτά στη ζωή» και στη θέση τους τοποθετούμε άλλες ευχάριστες και λίγο-πολύ εφικτές επιδιώξεις: φιλία,ανθρώπινες σχέσεις (έκτακτες γκομενοδουλειές εντάσσονται στο πλάνο), καλλιέργεια χόμπυ, «πνευματική τροφή» (βιβλία,σινεμά,εκθέσεις,μουσική κλπ).

Το τρυκ έχει επιτυχία,αλλά βραχύβια: αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουμε πως η μετάθεση της σημασίας του χρήματος θέλει...χρήμα για να συντηρηθεί!

Ετσι,το πρόβλημα που μεταθέτουμε,κάποια στιγμή θα κληθούμε να το ξανα-αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.

Επειδή όμως, προέχει τώρα να το μεταθέσουμε (είπαμε, το υπαρξιακό stress έχει καταστρέψει ολόκληρο καλοκαίρι), θα καταφύγω σ’ένα ποίημα του Jacques Prevert:

ΣΤΟ ΑΝΘΟΠΩΛΕΙΟ
(CHEZ LA FLEURISTE)

Eνας άνθρωπος μπαίνει σ'ένα ανθοπωλείο
και διαλέγει λουλούδια
η λουλουδού τυλίγει τα λουλούδια
ο άνθρωπος βάζει το χέρι στην τσέπη του
να ψάξει για χρήματα
χρήματα για να πληρώσει τα λουλούδια
μα βάζει την ίδια στιγμή
ξαφνικά
το χέρι στην καρδιά του και πέφτει

Την ίδια στιγμή που πέφτει
τα χρήματα κυλάν καταγής
κι έπειτα πέφτουν τα λουλούδια
την ίδια στιγμή με τον άνθρωπο
την ίδια στιγμή με τα χρήματα
κι η λουλουδού στέκει εκεί
με τα χρήματα που κυλάν
με τα λουλούδια που μαδάν
με τον άνθρωπο που πεθαίνει
πραγματικά όλ'αυτά είναι πολύ θλιβερά
και πρέπει κάτι να κάνει η λουλουδού
μα δεν ξέρει πώς
δεν ξέρει
από πού ν'αρχίσει

Είναι τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν
μ'αυτόν τον άνθρωπο που πεθαίνει
αυτά τα λουλούδια που μαδάν
κι αυτά τα χρήματα που κυλάν
αυτά τα χρήματα που κυλάν
που δεν σταματούν να κυλάν...

30/8/2011