Total Pageviews

Tuesday, April 24, 2012

Φιλελευθερισμός και συλλογικότητα

Η ανάγκη γι'αυτήν την ανάρτηση προέκυψε με αφορμή ένα σχόλιο του φίλου μου Στάμου,σε ένα μικρό διάλογο που είχαμε στο blog του  http://sxoliopoliti.blogspot.com/2012/04/blog-post_18.html .Ο καλός φίλος , σε μια αποστροφή του λόγου του αναφέρει:" Ο νεοφιλελευθερισμός έχει -όπως και για κάθε μορφή συλλογικότητας- αλλεργία (υστερόβουλη αλλεργία, θα έλεγα) στον συνδικαλισμό γενικώς και όχι μόνο στους Φωτόπουλους..."


Η άποψη αυτή ήχησε μέσα μου περισσότερο ως αφορισμός,άλλη μία παρανόηση ίσως της φιλελεύθερης αντίληψης και σπεύδω να διευκρινίσω: ο φιλελευθερισμός δεν αποστρέφεται τη συλλογικότητα γενικά,αλλά την καταναγκαστική συλλογικότητα. Την υποχρεωτική δηλαδή ένταξη του ατόμου σε ένα συλλογικό μόρφωμα,δίχως να υπάρχει εναλλακτική επιλογή.
Προφανώς κάποιες περαιτέρω αποσαφηνίσεις είναι αναγκαίες.

Μια πρώτη μορφή καταναγκαστικής συλλογικότητας είναι η υποχρεωτική βασική εκπαίδευση:το παιδί εντάσσεται υποχρεωτικά σε ένα σχολικό περιβάλλον,στο οποίο οφείλει να παραμείνει επί δώδεκα συναπτά έτη.Ποιά εναλλακτική υπάρχει? Ο Friedman στο "Capitalism and Freedom" έχει προτείνει μια ελκυστική-κατά τη γνώμη μου-επιλογή:θα μπορούσε το κράτος να κοστολογήσει το ύψος των διδάκτρων ανά μαθητή και να προμηθεύει κάθε οικογένεια με εκπαιδευτικά κουπόνια αντίστοιχης αξίας.
Κάθε οικογένεια στη συνέχεια θα επέλεγε για το παιδί της το σχολείο της αρεσκείας της αντί να είναι υποχρεωμένη να το στέλνει στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Θα προχωρήσω ακόμη περισσότερο και θα προτείνω το δικαίωμα μιας οικογένειας να μη στείλει το παιδί στο σχολείο και να επιλέξει να το εκπαιδεύσει η ίδια κατ'οίκον! Χιλιάδες άνεργοι εκπαιδευτικοί μπορούν να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους-και άλλα παιδιά-στο σπίτι τους και να αμείβονται με εκπαιδευτικά κουπόνια! Ελευθερία επιλογής στην πράξη,έμπρακτος ανταγωνισμός αντί για το μονοπώλιο της κρατικής εκπαίδευσης,σύνδεση της αμοιβής με την απόδοση αντί για τους παγιωμένους μισθούς των εκπαιδευτικών δημόσιας εκπαίδευσης,απορρόφηση των ανέργων εκπαιδευτικών μέσω του αντικειμένου της δουλειάς τους και όχι με νέες προκηρύξεις θέσεων! 
Η εναλλακτική επιλογή δημιουργεί παντού νέες προοπτικές! Η μη-επιλογή αντίθετα,καταδικάζει τους μαθητές στο μονοπώλιο του ενός συγγράμματος,τους μη-διορισμένους καθηγητές στην ανεργία ή υποαπασχόληση,τους γονείς (εκτός από τους εύπορους) στην αποκλειστικότητα του δημόσιου σχολείου. Η μη-επιλογή,λειτουργεί προς όφελος των εύπορων!

Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία,είναι μια δεύτερη καταναγκαστική συλλογικότητα: εδώ δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ιδιαίτερα,αφού είναι κάτι το οποίο έχει συμπεριλάβει στην κριτική της και η-κυρίαρχη- αριστερά.Η πρόταση της εναλλακτικής ή κοινωνικής θητείας είναι γνωστή.Σε μια χώρα γηράσκοντος πληθυσμού με δημοσιονομική κρίση,όπως η Ελλάδα,θα μπορούσε π.χ η "βοήθεια στο σπίτι" να παρέχεται από στρατεύσιμους δωρεάν.Κοινωνική προσφορά στο συνάνθρωπο,εναλλακτική επιλογή γιά όσους αποστρέφονται τη στράτευση,εξοικονόμηση πόρων από τους χειμαζόμενους ΟΤΑ!

Η υποχρεωτική ένταξη του εργαζόμενου σε δημόσιο ασφαλιστικό φορέα,είναι ακόμη ένα παράδειγμα καταναγκαστικής συλλογικότητας: θα έπρεπε να υπάρχει για κάθε εργαζόμενο η δυνατότητα επιλογής του φορέα ασφάλισής του,όπως επίσης και το δικαίωμα της μη-ασφάλισης για όποιον το επιθυμεί! Υποτίθεται πως το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα είναι ανταποδοτικό.Στην πράξη,τα χρήματα που υποχρεωτικά δίνουμε,τα διαχειρίζεται η κρατική γραφειοκρατία κατά το δοκούν και το σύνηθες αποτέλεσμα είναι ελλειμματικά έως χρεοκοπημένα ταμεία που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις έναντι των ασφαλισμένων υποχρεώσεις τους.Επιπλέον,η γραφειοκρατία που συχνότατα αναπτύσσεται γύρω απ'τους ασφαλιστικούς φορείς (με πρόσχημα πάντοτε το "κοινωνικό κράτος") κατά κανόνα δημιουργεί κυκλώματα διαφθοράς στα οποία θησαυρίζουν επιτήδειοι (τα παραδείγματα άπειρα)...

Η υποχρεωτική ένταξη του εργαζόμενου στον οικείο επαγγελματικό σύλλογο,είναι ακόμη ένα παράδειγμα καταναγκαστικής συλλογικότητας! Θα περιοριστώ στην αναφορά μου μόνο στον Ιατρικό Σύλλογο στον οποίο ανήκω.Είμαι υποχρεωτικά ενταγμένος,πληρώνω την ετήσια εισφορά μου και η μόνη χρήση που κάνω είναι να παραλαμβάνω πιστοποιητικά μέλους,αφού το Κράτος έχει εκχωρήσει αυτή την αρμοδιότητα στο Σύλλογο και έχει νομικά καθιερώσει την αναγκαιότητα των πιστοποιητικών μέλους,σχεδόν για κάθε συναλλαγή μου μαζί του! Μια μινι-γραφειοκρατία-ο Σύλλογος- που συστήθηκε από το Κράτος (με νομοθετική πρόβλεψη),συντηρείται και συντηρεί την Κρατική γραφειοκρατία,έχει πλήρως απαξιωθεί στη συνείδηση των ιατρών-μελών του και αποτελεί το εφαλτήριο πολιτικής σταδιοδρομίας των συνδικαλιστών-ιατρών...Προσωπικά θεωρώ πως η επίδειξη του ιατρικού πτυχίου,πρέπει να είναι επαρκής απόδειξη της ιατρικής ιδιότητας.Η ένταξη του ιατρού σε επαγγελματικό Σύλλογο θα πρέπει να αποτελεί προσωπική του επιλογή και όχι υποχρέωση!

Φτάνουμε στην καυτή πατάτα του συνδικαλισμού! Ο συνδικαλισμός γεννήθηκε στα εργοστάσια στα τέλη του 19ου αιώνα και συνέβαλλε αναμφισβήτητα στην προάσπιση των συμφερόντων των εργατών και στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας!
Ήταν μια απόλυτα αναγκαία εξέλιξη με σημαντικές κατακτήσεις:εξάλειψη παιδικής εργασίας,8ωρη απασχόληση,ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργατών,καθιέρωση του δικαιωμάτος της άδειας,βελτίωση των συνθηκών εργασίας κλπ
Η άμεση πολιτική διασύνδεση του εργατικού συνδικαλισμού με τις επιδιώξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων,τα οποία πλειοδοτούσαν σε αναφορές προς την εργατική τάξη,κατέστησε αναπόφευκτη την υιοθέτηση πλείστων συνδικαλιστικών αιτημάτων στα πολιτικά προγράμματα των σοσιαλιστικών κομμάτων και την εφαρμογή αντίστοιχων "φιλεργατικών" πολιτικών ,όποτε τα κόμματα αυτά αναλάμβαναν να κυβερνήσουν.
Από τα πρώτα χρόνια ,η ένταξη του εργάτη στο "σωματείο" ήταν υποχρεωτική.Οι συνδικαλιστές απέκτησαν εξ αρχής ευρύτατες εξουσίας εκπροσώπωσης αλλά και χειραγώγησης των εργατών και συν τω χρόνω προνομιακές θέσεις διαπραγμάτευσης με τα πολιτικά κόμματα.Το επόμενο βήμα,η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ήταν εύκολο.Τα συνδικάτα,από το μεσοπόλεμο ήδη,αλλά ιδιαίτερα μεταπολεμικά,εκφυλίστηκαν σε συλλόγους προάσπισης ιδίων συμφερόντων,επιβάλλοντας συχνά πολιτικές προνομίων για τα μέλη τους. Οι μισθολογικές "ωριμάνσεις" για παράδειγμα,αυξάνοντας το κόστος εργασίας,ήταν μεν ευεργετικές για τους εργαζόμενους,αλλά παρεμπόδιζαν την είσοδο νέων εργατών στην εργασία: διαιώνιζαν την ανεργία των μη-εργαζομένων.
Οι "εργατοπατέρες" φυσικά,απολάμβαναν τη μερίδα του λέοντος και συχνά μεταπηδούσαν στην πολιτική,σε κάποιο"σοσιαλιστικό"κόμμα (Κανελλόπουλος,Πρωτόπαππας, Κουτσούκος,Πολυζωγόπουλος κ.α).
Την εκφύλιση του συνδικαλισμού είχαν εγκαίρως διαγνώσει  οι αναρχοσυνδικαλιστές του περασμένου αιώνα και ζητούσαν απ'τους εργάτες να φύγουν απ'τα "συνδικάτα που συναλλάσσονταν με τους καπιταλιστές" και υιοθετούσαν αντι-επαναστατικές πολιτικές! Από τη δική τους οπτική η κριτική αυτή ήταν δικαιολογημένη: τα προνόμια των trade unions, κατεύναζαν το επαναστατικό ένστικτο των μελών τους και απομάκρυναν τον τελικό σκοπό της "σοσιαλιστικής επανάστασης"...
Στα καθ'ημάς,κάτι αντίστοιχο υπαινίσσεται και το ΚΚΕ όταν,απογοητευμένο από την ΠΑΣΟΚική άλωση της ΓΣΕΕ,προκρίνει τη δική του εκπροσώπηση δια του ΠΑΜΕ...
Πόσο ευχαριστημένοι είναι οι εργάτες από τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους?
Ακόμη σημαντικότερο: πόσο ευχαριστημένοι είναι οι άνεργοι  από τις πολιτικές επιδιώξεις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ? Θα είχε ενδιαφέρον να τους ρωτήσουμε!
Εκτιμώ πως ο συνδικαλισμός στη χώρα μας -όχι μόνο ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ/ΕΦΕΕ αλλά κάθε συνδικαλιστικό όργανο-έχει πλήρως εκφυλισθεί σε γραφειοκρατικό παράσιτο που αναζητά επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό (μόνο για τα μέλη του φυσικά) και πολιτική καριέρα για τους αρχιερείς του...
Η πολιτική του συμπεριφορά είναι κατά κανόνα συντεχνιακή και αντίθετη με τις επιδιώξεις της κοινωνικής πλειοψηφίας και τείνει-προασπίζοντας τα προνόμια των εχόντων εργασία-να αδιαφορεί για τους άνεργους.
Ως φιλελεύθερος,αδυνατώ να τη συμμεριστώ!

Ανακεφαλαιώνοντας,οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν το "ελευθέρως συνέρχεσθαι" και "ελευθέρως συνεταιρίζεσθαι",ως θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα.Αντιτίθενται όμως σε κάθε μορφή καταναγκαστικής συλλογικής ένταξης,για τους λόγους που προανέφερα.

24/4/2012

1 comment:

  1. Ακόμα μια εξαιρετική ανάρτηση που διαλύει ακόμα έναν απο τους πολλούς μύθους των οπαδών της υποχρεωτικής δια νόμου "συλλογικότητας" και "κοινωνικής αλληλεγγύης".

    Ελπίζω να φιλοξενηθεί και σε άλλα sites όπως του αξίζει.

    ReplyDelete