"Ού φεισόμεθα"

Σήμερα 29 Μαίου,θα θυμίσω τί επέτειος είναι.
Οχι βέβαια για ν'αναστήσουμε τη βυζαντινή αυτοκρατορία,αλλά γιατί στη ζωή υπάρχουν κι άλλες αξίες πέρα από "τον άρτον ημών τον επιούσιον".
Μαζί λοιπόν με τα αιτήματα για χρηματοδότηση της ευζωίας μας από τον πίθο των Δαναίδων της ΕΕ και του ΔΝΤ,ας προτάξω κι ένα αίτημα που έρχεται δια μέσου των αιώνων σαν μέγιστη υπαρξιακή κραυγή του ¨Ελληνα:ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

"...Το δε την πόλιν σοι δούναι,ούτ'εμόν εστίν ούτ'άλλου των κατοικούντων εν ταύτη.Κοινή γαρ γνώμην πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα της ζωής ημών"!
Κωνσταντίνος ΙΑ" Παλαιολόγος
( 21/5/1453 στον απεσταλμένο του Μωάμεθ του Πορθητή)

To ποντίκι που βρυχάται

"Να επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο με τους δικούς μας όρους"!-Ο υπερήφανος λαός!
"Να κηρύξουμε πτώχευση και να μην τους δώσουμε φράγκο"!-Ο μάγκας λαός!
"Να δούμε αν μας αφήσουν να πτωχεύσουμε ποιός θα αγοράζει τα προιόντα τους"!-Ο παράκλητος λαός!

Τρία συνθήματα-τρία χαρακτηριστικά της ψυχοπαθολογίας μας και δυστυχώς υιοθετούνται από τους πολιτικούς μας ηγέτες (τους περισσότερους).
Στην Ελλάδα,οι πολιτικοί δεν εκπαιδεύουν τους πολίτες.Αντίθετα,κολακεύουν κάθε ευτελές τους ένστικτο βαφτίζοντάς το "λαική βούληση".

Ενας υπερχρεωμένος λαός που ζει δανειζόμενος από τους άλλους και αδυνατεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες σε τροφή-ένδυση-θέρμανση-ηλεκτρισμό,αισθάνεται απολύτως άνετος να κομπάζει για την "ιστορική του κληρονομιά" χλευάζοντας τους "βελανιδοφάγους" προγόνους των σημερινών του δανειστών.
Ενας λαός που αυτοκτονεί καθημερινά στους δρόμους,λόγω ανύπαρκτης οδικής παιδείας
και αναδεικνύεται "κοινωνικά" οδηγώντας τα προιόντα των "βελανιδοφάγων".
Ενας λαός που καμαρώνει για τον πολιτισμό του,τη στιγμή που αδειάζει μπάζα και τόννους σκουπιδιών όπου βρει,έχει μηδαμινή κουλτούρα ανακύκλωσης-διαχείρησης απορριμάτων και αφήνει τα "πολιτιστικά" του ίχνη σε κάθε αμμουδιά και πάρκο που επισκέπτεται.
Ενας λαός με πρωταθλήτρια τη διαφθορά,την αγένεια,την αναξιοκρατία,το νεπωτισμό και εδραία ταυτόχρονα την πεποίθηση περί φυλετικής του υπεροχής την οποία μόνο τα "συνωμοτικά σχέδια" των "βελανιδοφάγων" εμποδίζουν να θριαμβεύσει.

Και πλάι σ'αυτό το λαό,μια ηγεσία που καλλιεργεί όλες του τις αυταπάτες.

Μπροστά στο χείλος της χρεωκοπίας,καμία αυτοκριτική,καμία αίσθηση ενοχής,καμία υποχρέωση αυτοελέγχου.
Μια κοινωνία εμποτισμένη από παραισθησιογόνα αυτοδικαίωσης.

Οντες απόλυτα βέβαιοι-για μια ακόμη φορά-για το "δίκιο μας" συνεχίζουμε την ξέφρενη πορεία προς τον γκρεμό ,προσδίδοντάς της και ένα στοιχείο αρχαιοελληνικής τραγωδίας: ωραίοι και αθώοι,θυσιαζόμαστε στο όνομα των ευδαιμονικών μας ιδανικών.
Δεν έχει σημασία αν άλλοι μας τα εξασφάλισαν:εμείς τα δικαιούμαστε!

Ισως αποτελεί ιστορική νομοτέλεια η εξάλειψη αυτού του ανθρωπολογικού τύπου.
Εστω και ανεπίγνωστα,αυτήν καθημερινά απεργαζόμαστε...

27/5/2011

Η φρίκη του όχλου

"...μόνοι μεσ'στη φοβερή ερημία του πλήθους"
(Μανόλης Αναγνωστάκης)

Η πρώτη φορά που αντίκρυσα το πλήθος να κυνηγάει έναν άνθρωπο,ήταν αρχές της δεκαετίας του '80 στο γήπεδο της Λευκάδας.Θυμάμαι με τη λήξη του αγώνα,ένα ολόκληρο γήπεδο να καταδιώκει έναν ποδοσφαιριστή.Ενιωσα βαθιά αποστροφή στη θέα ενός ανθρώπου που πάλευε να γλιτώσει απ'τη μαινόμενη αγέλη.Αυτό το αίσθημα αναβιώνει σε κάθε ανάλογη περίσταση:
-Οι γυναίκες που διαπόμπευε ο απελευθερωμένος όχλος ως δήθεν συνεργάτιδες των κατακτητών.
-Ο Οδυσσέας Τσενάι,μικρό παιδί, μόνο απέναντι στον εξαγριωμένο εσμό των ενηλίκων και των συνομηλίκων του.
-Ο τρελός του χωριού-του κάθε χωριού-που ταπεινώνεται απ'τους συγχωριανούς του (ο μύθος των δήθεν "καλοσυνάτων ανθρώπων της υπαίθρου").
-Ο καλλιτέχνης που αποκαθηλώνεται σε μια νύχτα εν μέσω άγριας γιούχας από τους πρώην θαυμαστές του.
-Ο απόβλητος που βιώνει τον καθημερινό αποκλεισμό,γιατί διαφέρει απ'τους άλλους.

Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό.
"Ηomo homini lupus" κατά τον αφορισμό των Ρωμαίων,μα είναι ακόμη φοβερότερη η μοίρα του ενός που θα βρεθεί απέναντι στους πολλούς απροστάτευτος.
Ο όχλος δε γνωρίζει έλεος.
Η αγέλη καθοδηγείται απ΄το ένστικτο.
Το σύνθημα υποκαθιστά την κριτική σκέψη,παροτρύνοντας στο τελικό-κυριολεκτικό ή μεταφορικό-λυντσάρισμα.

Φαίνεται πως,όσο απαραίτητη είναι η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου ως βαθμίδα της βιολογικής-πολιτισμικής του εξέλιξης,αλλο τόσο είναι αναγκαίος και ο περιστασιακός αναχωρητισμός.
Χρειάζεται μ'άλλα λόγια ενίοτε η απόσυρση στον ιδιωτικό μας χώρο,προκειμένου ν'αναστοχαστούμε ανεπηρέαστοι απ'τις κοινωνικές θεσμίσεις,να συνομιλήσουμε με τις βαθύτερες-ενίοτε απαγορευμένες-ενορμήσεις μας,να "αυτοπροσδιοριστούμε" κατά την έκφραση του Καστοριάδη.
Πρέπει ταυτόχρονα να οικοδομούμε τη σχέση μας με τους άλλους και με τον εαυτό μας.
Αν διαμορφώνουμε τη βιοθεωρία μας ως "πρόσωπα" (προς + "όμμα"),πρέπει να στρέφουμε το βλέμμα και εντός μας.
Αν υπάρχει το άπειρο γύρω μας,εξίσου υπαρκτό είναι και μέσα μας.

Η διάσωση της ατομικότητας,ως ελάχιστου ιδιωτικού χώρου,είναι για μένα αναγκαίος όρος
για να διατηρήσει η ανθρώπινη ζωή την ιερότητά της.
Ιστορικά,οι κοινωνίες που εκμηδένισαν το άτομο,εντάσσοντάς το βίαια στην κοινότητα,μετέτρεψαν την ηθική του όχλου σε πολιτειακή πρακτική.

"Οποιος ζει με τα θηρία,ας προσέξει να μη γίνει κι αυτός θηρίο" έγραφε ο Νίτσε,συμπληρώνοντας όμως πως "όταν κοιτάμε πολλή ώρα την άβυσσο,μας κοιτάζει κι αυτή"...
Λεπτή ισορροπία λοιπόν ανάμεσα στις ανάγκες για κοινωνικότητα και ιδιώτευση.
Εξίσου απαραίτητες και οι δυο.
Εξελισσόμαστε βιολογικά "συν"-τιθέμενοι αλλά και "αντι"-τιθέμενοι.
Αυτή η αέναη εναλλαγή συνιστά την ιστορία του πολιτισμού.

Το πλήθος όμως,μοιάζει ευκολότερο να υποκύψει στα ένστικτα της ανθρώπινης προ-ιστορίας.

Ας κρατάμε,ως εφεδρεία,ένα ιδιωτικό καταφύγιο,ένα λυχνάρι σαν πέφτει η κοσμική νύχτα τριγύρω.
"Με το λύχνο του άστρου,στους ουρανούς εβγήκα" γράφει ο Ελύτης.
"Κράτει ό έχεις" κατά την Αποκάλυψη του Ιωάννη (γ'11).
Κι ένας ημίτυφλος γέροντας,πριν από 90 χρόνια,άρρωστος και κυκλωμένος απ'τον τρόμο που έσπερναν οι μπολσεβίκοι,έγραφε το κύκνειο άσμα του,την "Ηθική",κληροδοτώντας στην ανθρωπότητα την ελπίδα για ένα μέλλον περισσότερης αλληλεγγύης:ήταν ο πρίγκηπας Κροπότκιν.

19/5/2011

Ο αυτοκαταργούμενος υπουργός

Πρόσφατα,ο υπουργός προστασίας του πολίτη κος.Παπουτσής,έκανε μερικές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις,σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται το ρόλο των σωμάτων ασφαλείας.
http://www.minocp.gov.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3652&It

Σταχυολογώ τις ενστάσεις μου

"...Η υιοθέτηση διαφόρων τρόπων διαμαρτυρίας εκ μέρους των πολιτών δημιουργεί μεν προφανές πρόβλημα στο βαθμό που συνοδεύεται συχνά από βία, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει την υγιή ανάπτυξη της δημοκρατίας στη χώρα μας..."
Κατά ποιά λογική η βία υποδηλώνει υγιή ανάπτυξη της δημοκρατίας?

"...Η χρήση βίας προκαλεί συχνά ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα γιατί νομιμοποιεί τη χρήση κρατικής βίας και οδηγεί νομοτελειακά στην ενίσχυση του κατασταλτικού μηχανισμού..."
Κάθε κράτος,διαθέτει μηχανισμό καταστολής της βίας,δηλαδή κρατική καταστολή.Εξ ορισμού μάλιστα για να υπάρξει στοιχειώδης συγκρότηση κοινωνικού σώματος,θα πρέπει το μονοπώλιο άσκησης βίας (στα πλαίσια του νόμου βέβαια) να ανήκει στο κράτος.Είναι άλλο πράγμα η καταδίκη ενός αστυνομικού κράτους και άλλο η παραίτηση του κράτους από το δικαίωμα άσκησης βίας,όταν αυτή είναι αναγκαία (π.χ για την προστασία της ζωής και περιουσίας των πολιτών).Το ό'τι κράτος και βία συμπορεύονται είναι σαφές από τα χρόνια του Αισχύλου (βλ."Προμηθέας δεσμώτης") και δε γίνεται αλλιώς γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κράτος διαφορετικά.Οι αναρχικοί θεωρητικοί φυσικά αντιπαθούν κάθε κρατική υπόσταση,φρονώ όμως πως ο υπουργός δε συμμερίζεται την ιδεολογία τους.

"...Υπενθυμίζω, επομένως, ότι η τήρηση της τάξης σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη πολιτεία βασίζεται πρωτίστως στον δημοκρατικό διάλογο με τους πολίτες για την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων..."
Σύμφωνοι,μόνο που σε μια διαδήλωση το μόνο που δεν υπάρχει είναι δημοκρατικός διάλογος.
¨Οταν υπάρχουν συγκρούσεις σώμα με σώμα,η επίκληση κάποιου είδους δημοκρατικού διαλόγου ανάγεται στη σφαίρα του σουρρεαλισμού!

"...Υπενθυμίζω επίσης ότι η τήρηση της δημόσιας τάξης δεν είναι αυτοσκοπός..."
Αν έτσι πιστεύετε,τί δουλειά έχετε στο σχετικό υπουργείο?
Για μένα πάντως,η διαφύλαξη της ζωής και της περιουσίας των πολιτών (αυτό εκλαμβάνω ως "τάξη") είναι ο απαραίτητος όρος πρωτογενούς κοινωνικής συγκρότησης.Δίχως αυτά,δεν υπάρχει κοινωνία νόμων,αλλά ζούγκλα (και δε γνωρίζω καμία "δημοκρατική" ζούγκλα).

"...Μια υπηρεσία όσο ισχυρή, αποτελεσματική ή δημοφιλής κι αν εμφανίζεται, είναι προτιμότερο να διαλυθεί και να συγκροτηθεί από την αρχή παρά να λειτουργεί σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανοχής που εξυπηρετεί από την μια πλευρά κάποιες ατομικές συμπεριφορές ανυπακοής, απειθαρχίας, αυθαιρεσίας, βίας και κατάχρησης εξουσίας και από την άλλη πλευρά να επιτρέπει σε περιπτώσεις αδικοπραξίας μία ιδιόμορφη συντεχνιακή συγκάλυψη..."
Με άλλα λόγια,αν μια υπηρεσία λειτουργεί ελλαττωματικά,αντί να τη βελτιώσουμε...την καταργούμε! Θα συμφωνούσα ίσως,αν επρόκειτο για ΔΕΚΟ (που αποδεδειγμένα...δεν εξορθολογίζονται),μόνο που εδώ μιλάμε...για την αστυνομία.Εχει σκεφτεί ο υπουργός,στο διάστημα που η αστυνομία θα έχει εξαφανιστεί,ποιός θα προστατεύει τους πολίτες?
¨Η μήπως ..."η τήρηση της τάξης δεν είναι αυτοσκοπός"?

Συνοψίζοντας,είναι δικαίωμα του υπουργού να έχει τις απόψεις του και να οραματίζεται μια αστυνομία αγγέλων σε μια κοινωνία παραδείσου,αλλά ως πολιτικός προιστάμενος των σωμάτων ασφαλείας αυτοακυρώνεται με τέτοιες αντιλήψεις.
Καμία ανοχή στην αστυνομική αυθαιρεσία ναί,παραδειγματική τιμωρία των αστυνομικών που παρανομούν ναί,αλλά κατάργηση της αστυνομικής πρακτικής (πώς συλλαμβάνεις με δημοκρατικό διάλογο έναν κακοποιό?) εν ονόματι μιάς θολής "δημοκρατικής" αντίληψης
ανύπαρκτης στην πραγματική ζωή...έλεος κύριε υπουργέ!

Tί μας συμβαίνει?

Τί φταίει αλήθεια για τη συντελούμενη απαξίωση της ιατρικής?
Για την ακρίβεια,γιατί οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν βαρεθεί τους ιατρούς?

Πριν την ανακάλυψη της πενικιλλίνης,οι ιατροί αντιμετώπιζαν τις λοιμώξεις με διαθερμίες (βεντούζες δηλαδή) και αφαιμάξεις όπως στο μεσαίωνα.Ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων ήταν περίπου τα 2/3 του σημερινού και ο μέσος Ελληνας της δεκαετίας του "30 ζούσε σε συνθήκες φριχτής ανέχειας.Παρόλα αυτά,ο ιατρός έχαιρε σεβασμού και αναγνώρισης στη συνείδηση του πολίτη.
Σήμερα,η ιατρική που ασκείται είναι διαστημικού επιπέδου σε σύγκριση με αυτήν του '30,οι Ελληνες ζουν 30% περισσότερα χρόνια και είναι σαφώς ευπορότεροι απ'ότι τότε (τουλάχιστον μέχρι πρότινος),αλλά ο ιατρός βρίσκεται υπό διωγμό.Δεν είναι σαφές τί προκαλεί την περιφρόνηση προς τον ιατρό:
-ο μύθος του εύπορου ιατρού,εγείρει ίσως σε κάποιους αντανακλαστικά ταξικού μίσους
-η απομαγικοποίηση της ζωής και η μετάθεση του θανάτου σε ένα μακρινό μέλλον,περιορίζουν ίσως την αίγλη του ιατρικού λειτουργήματος
-ο ιατρικός υπερπληθυσμός,επίσης λειτουργεί διαβρωτικά για το γόητρο της ιατρικής ως τέχνης

Ολα αυτά είναι πιθανές εξηγήσεις,αλλά δεν αρκούν.
Μήπως η απάντηση βρίσκεται στην ιστορική εξέλιξη
(το ιστορικό προτσές κατά Μαρξ)?
Ας σκεφτούμε τη μοίρα κάποιων άλλων επαγγελματικών ομάδων.
Οι ιερείς κυριαρχούσαν στην αρχαιότητα,όταν ο κόσμος ήταν γεμάτος μαγεία και δαίμονες.Σήμερα επηρεάζουν ελάχιστους και γίνονται δεκτοί ως φορείς παραδόσεων και μόνο.
Οι στρατιωτικοί κυριάρχησαν από την αρχαιότητα ως το μεσαίωνα,την εποχή των διαρκών πολέμων και της γενικευμένης σύγκρουσης.Σήμερα,έχουν σαφώς περιορισμένη αίγλη.
Η αναγέννηση και ο διαφωτισμός,ανέδειξαν τους επιστήμονες και τους καλλιτέχνες.Σήμερα,η πληροφορία απειλεί την επιστημονική αυθεντία και η popular art/cheap art την καλλιτεχνική μονδικότητα.
Η Βιομηχανική επανάσταση ανέδειξε τον αστό επιχειρηματία και ο Μαρξ συνέλαβε στο πρόσωπο του βιομηχανικού εργάτη,τον προάγγελο του "τέλους της Ιστορίας".Η επανάσταση της πληροφορικής και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού,απομυθοποίησαν και τα δυο.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία,ανέδειξε τους νομικούς.Τα σημερινά αδιέξοδά της,τους συμπαρασύρουν στην πτώση.

Σε όλες αυτές τις κοσμογονίες,η ιατρική είχε κουτσά-στραβά συντηρήσει το μύθο της.
Μήπως μέσα στη περιδίνηση της ιστορίας ήρθε η στιγμή και της δικής μας αποκαθήλωσης?
Στο κάτω-κάτω,μια δουλειά είναι κι αυτή όπως οι άλλες.

Καταλήγοντας,επειδή αντιπαθώ τις ιστορικιστικές ερμηνείες,νομίζω πως βιώνουμε ως επαγγελματίες το σοκ της υπερπροσφοράς εργασίας σε σχέση με τη ζήτησή της.
Το σύστημα,κάποια στιγμή θα έρθει σε ισορροπία.
Ελπίζω μόνο αυτό να γίνει εντός του προβλεπτού εναπομείναντος βιολογικού μας χρόνου.

Ειδάλλως..."we will always have Paris" που θα'λεγε και ο Boggy.

11/5/2011

Ανθρωπολογία της αντι-διασκέδασης

"...θέλω στα μπουζούκια απόψε να με πας..."
(λαικό άσμα)




"Μη διασκεδάζετε" μας παρακινούσε ο παπάς στο κατηχητικό (έχω περάσει κι απ'αυτό το μαγαζί)!"Διασκεδάζω"-συμπλήρωνε-"σημαίνει δια-σκεδάννυμι,δηλαδή διασκορπίζομαι,διαλύομαι",καθόλου πρέποντα όλ'αυτά για έναν "σωστό χριστιανό".Σύμφωνα με τα ευσεβιστικά πρότυπα του ιερατείου μας,η διασκέδαση και η εν γένει χαρά της ζωής αντιβαίνουν στην επιδίωξη της σωτηρίας των ψυχών(γιατί άραγε?).Εύκολα διαπιστώνει κανείς το δόγμα της αντι-διασκέδασης σε κάθε πιετιστική ("pietismus"-ευσεβισμός) εκδοχή των θρησκευόμενων χριστιανών.Το αγέλαστο προσωπείο,ο ξύλινος λόγος,το καθωσπρέπει χιούμορ(...λέμε τώρα),ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας (κότσος-κεφτές,φούστα-σακκί,γυαλιά-πατομπούκαλα,γυναικείο μουστάκι κλπ),όλα αυτά έχουν εξορίσει κάθε ιδέα διασκέδασης από το πιετιστικό ημερολόγιο.Χαρακτηριστική είναι η καταδίκη της...Αποκριάς από πλευράς ιερατείου,ως γιορτής "παγανιστικής",στην πραγματικότητα αυτό που καταδικάζουν είναι το γλέντι,η διασκέδαση,η χαρά της ζωής (απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι φυσικά το σεξ,άλλο "καταραμένο πράγμα" για κάθε συνεπή ευσεβιστή).

Αντίστοιχο κλίμα αντι-διασκέδασης,συνάντησα στην ΚΝΕ αλλά και στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (άλλη μια "στάση" της εφηβικής μου διαδρομής).
Εκεί η διασκέδαση είχε ενδυθεί τη ρετσινιά της "μπουρζουάδικης συνήθειας",μαζί με την "γραμμή της διαφώτισης" που έλεγε πως "δε γίνεται να διασκεδάζεις και να χαίρεσαι,όταν υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν"!
Το έμμεσο συμπέρασμα ήταν πως όσοι γλεντάνε είναι ανόητοι μικροαστοί "που δε δίνουν δεκάρα για τα λαικά ζητήματα".
Η ηθική του κόμματος συναντούσε την ηθική του ιερατείου,καθόλου ανεξήγητα βέβαια.
Οι μεν ήθελαν να σώσουν τους ανθρώπους σ'αυτήν,οι δε στην άλλη ζωή.Κοινός εχθρός και των δυό,η...διασκέδαση.
Αν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την νοοτροπία αντι-διασκέδασης της αριστεράς,δεν έχει παρά να προσπαθήσει να διασκεδάσει με τα πρότυπα των καλλιτεχνών που προκρίνει:ο μακαρίτης ο ¨Ασιμος και η "κακούργα κοινωνία", ο Παπακωνσταντίνου-φονιάδες των λαών αμερικάνοι , ο Τσακνής-ροκ τσαντισμένος επαναστάτης, ο Λαυρέντης-ροκ βαριεστημένος επαναστάτης, οι αφοι Κατσιμίχα-εμείς ξέρουμε αλλά δε μας καταλαβαίνετε και πάει λέγοντας.Δε λέω,έχουν και όμορφες στιγμές,αλλά πάντως δεν το λες και γλέντι.
Το ίδιο ισχύει και για πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες της αριστεράς (Λοίζος,Θεοδωράκης,Μικρούτσικος κ.α) όταν ζητούμενο είναι η διασκέδαση:απλά δεν υπάρχει.
Προβληματισμός ναι,μελωδία ίσως,ευαισθησία ενίοτε, αλλά πάντως όχι γλέντι.
Αν ακόμη δεν έχετε πεισθεί,ακολουθεί θανατηφόρο παράδειγμα:έστω ότι είστε καλεσμένοι σε νυχτερινό μαγαζί με δυνατότητα επιλογής τραπεζιού.Στο τραπέζι (1) κάθεται ο Γιώργος Κατσιφάρας και στο τραπέζι (2) ο Μάκης ο Μαίλης.Πού θα καθόσασταν? Εγώ πασόκος δεν είμαι,αλλά με το Γιώργη θα καθόμουνα.
Να πάμε και σε καλλιτεχνικό παράδειγμα: στο τραπέζι (1) ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και στο (2) ο Κώστας ο Καζάκος (ή ο Γιάννης ο Βόγλης...).Πάλι στο (1) θα καθόμουνα (είπαμε,βγήκα να διασκεδάσω)!

Αφού το λύσαμε κι αυτό,ας πιάσουμε και τον τρίτο ανθρωπολογικό τύπο της αντι-διασκέδασης: το γιατρό!
Εδώ τα σχόλια περισσεύουν,δε χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσω.Οι γιατροί είναι μακράν οι πιο βαρετοί τύποι για να κάνεις παρέα και οι πιο ακατάλληλοι για να βγεις να διασκεδάσεις.Παραφορτωμένοι από το βάρος του γοήτρου που θέλουν να διατηρούν ατσαλάκωτο,μπαιλντισμένοι από εκατοντάδες ξενύχτια πάνω απ'το βιβλίο,στερημένοι κοινωνικότητας λόγω επιστημονικού αυτισμού,οι γιατροί αδυνατούν να διασκεδάσουν.
Καθίστε σ'ένα τραπέζι με έναν (αριθμός 1) γιατρό.Αμέσως το αγέλαστο ύφος της αυθεντίας του παγώνει την παρέα.¨Εχει το χιούμορ αγουροξυπνημένου Λάπωνα μετά από χειμερία νάρκη και την κοινωνική ευλυγυσία ξυλάγγουρου Αργολίδος...
Δείξτε κατανόηση:είναι γιατρός,δε γλεντάει ποτέ!

Περιέγραψα τρεις ανθρωπολογικούς τύπους που μισούν τη διασκέδαση:το θρησκόληπτο,τον αριστερό,το γιατρό.Προφανώς οποιοσδήποτε μεταξύ τους συνδυασμός παράγει ακόμη πιο αντι-διασκεδαστικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς για μένα είμαι γιατρός και υπήρξα στο παρελθόν κατά σειρά θρησκόληπτος και αριστερός.
Είναι λογικό που αρχίζω να το γλεντάω μετά το τρίτο ποτό...

10/5/2011

H άσχημη συμμαθήτρια

Πριν από χρόνια,στο δημοτικό,είχε έρθει θυμάμαι η Μαριάννα.Κόρη στρατιωτικού μάλλον,άλλαζε συχνά σχολεία και πόλεις ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα της.Η Μαριάννα ήταν ένα κορίτσι που είχε όλες τις προδιαγραφές ν"αποτελέσει τον εύκολο στόχο της τάξης:χοντρούλα,άσχημη,μαυριδερή,συνεσταλμένη.
Απέναντι σ'εμάς,τα "golden boys" του σχολειού,η μοίρα της ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη.
Της επιφυλάξαμε όλη την ανόθευτη παιδική σκληρότητα...
Φάρσες,κοροιδίες,προσβολές,όλο το ρεπερτόριο της ταπείνωσης εφαρμόστηκε στο άτυχο κορίτσι.
Τη θυμάμαι στα διαλείμματα να προσπαθεί μάταια να περάσει απαρατήρητη.Τα μάτια της,όταν δεν έκλαιγε,κουβαλούσαν το αναπάντητο παράπονο:"Γιατί"?
Πέρασαν οι μήνες κι ένα πρωί,αντί γιά τη Μαριάννα,βρήκαμε στον πίνακα ένα κείμενο γραμμένο με κιμωλία:"Γειά σας,σας χαιρετώ,πέρασα πολύ όμορφα μαζί σας,δε θα σας ξεχάσω ποτέ".
Η Μαριάννα μας αποχαιρέτησε μ'ένα κείμενο-μαχαιριά στην καρδιά.
Το κορίτσι που κοροιδεύαμε,η "άσχημη χοντρή", διέφευγε από το ρόλο που της είχαμε δώσει για να γλεντάμε και μας συστήνονταν ως αυτό ακριβώς που ήταν:ένας άνθρωπος με αισθήματα,μια ψυχή που μέσα απ'τον πόνο της απαντούσε στους διώκτες της με ανείπωτη ανθρωπιά.
Πολλές νύχτες έχουν περάσει από τότε,κάποιες στοιχειωμένες από την ανάμνησή της.
Θέλω να της ζητήσω συγνώμη,έστω και τώρα και να της πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ":
αυτή η πληγή που κουβαλάω μέσα μου από τότε,είναι το πρώτο χρέος που ένιωσα,η πρώτη συναίσθηση της ευθύνης των πράξεών μου,η πρώτη πράξη της ενηλικίωσης.Η μικρή Μαριάννα ήταν το πρώτο κορίτσι που μ'έκανε άντρα,χωρίς να χρειαστεί ούτε το χέρι της ν'αγγίξω...

"...επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν,
εδίψησα και εποτίσατέ μοι,
ξένος ήμην και συνηγάγετέ με,
γυμνός και περιεβάλετέ με,
ησθένησα και επεσκέψασθέ με,
εν φυλακή ήμην
και ήλθετε προς με..."
(Ματθ.κε 35-36)

Μικρή Μαριάννα του δημοτικού,οι συμμαθητές σου σου ζητάμε συγγνώμη!

8/5/2011

Το χρώμα των νεκρών

Αυτή η αφίσα,στο εφηβικό μου δωμάτιο,ήταν η πιό γλαφυρή καταδίκη του θανάτου που σπέρνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Αργότερα πέρασαν τα χρόνια,ο εφηβικός πασιφισμός ξεθύμανε,μαζί με τόσες όμορφες ψευδαισθήσεις,έμεινε όμως μέσα μου σαν κληροδότημα η αποστροφή απέναντι σε κάθε απόπειρα δολοφονίας,όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιούσε ο επίδοξος θύτης για να τη δικαιώσει (εξαιρώ το ιερό δικαίωμα στην αυτοάμυνα).
Τα γράφω αυτά με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου απ'τη δολοφονία τριών ανθρώπων που εργάζονταν στη Marfin.
¨Οχι τόσο για να καταδικάσω το γεγονός (αυτονόητο),όσο για να στηλιτεύσω μια πρακτική που θεωρώ ελεεινή:την πολιτική εκμετάλλευση του θανάτου.
Χρόνια τώρα ,έχουμε συνηθίσει να προβλέπουμε σχεδόν τί θα ειπωθεί και από ποιά πολιτική παράταξη,μετά από μια δολοφονία.
Σκοτώνεται ένα άτυχο παιδί από ένστολο κάθαρμα που κάνει υπέρβαση εξουσίας? Η Αριστερά σπεύδει να εντάξει το θύμα στο συναξάρι των μαρτύρων της ,να καταγγείλει,να διαδηλώσει,να καταδικάσει (και σωστά).Την ίδια στιγμή η Δεξιά είτε καταδικάζει χλιαρά,είτε ανακαλύπτει ελαφρυντικά για τον εκτελεστή!
Αντίστοιχα,σκοτώνεται ένας αστυνομικός από κακοποιό,η Δεξιά νιώθει εξοργισμένη,καταγγέλει την "αναρχία",συμπαρίσταται στους συγγενείς και συναδέλφους του θύματος (και σωστά).Την ίδια στιγμή,η Αριστερά σιγοψιθυρίζει αόριστα κάποια χλιαρή καταδίκη και σπεύδει να "προλάβει" τυχόν αφορμές "έντασης της κρατικής καταστολής"!
Με λίγα λόγια,η Ελληνική κοινωνία έχει χρωματίσει το θάνατο!
Ο νεκρός,παύει να είναι απλά θύμα,αλλά "εν δυνάμει ήρωας" μιας πολιτικής παράταξης που σπεύδει να τον υιοθετήσει.
Κατ'αναλογία,ο θύτης δεν είναι πια απλώς δολοφόνος,αλλά -ενδεχομένως- ένας κατά περίπτωση "δικαιολογημένα παρεκτραπείς"...
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης βίωσε την ιδεολογική κυριαρχία της καταπιεσμένης από δεκαετίες Αριστεράς.Δυστυχώς,η μετατόπιση του εκκρεμούς,έγινε άκριτα και οδήγησε σε ακρότητες .Πριν τη χούντα για να σε διαβάλλουν σε χαρακτήριζαν "κομμουνιστή".Στη μεταπολίτευση,με την ίδια ευκολία σε έλεγαν "φασίστα".
Θα ευχόμουν,κάποτε,οι πολιτικές δυνάμεις να λυπούνται το ίδιο για κάθε χαμένη ζωή.
Για μένα,ο Αλέξης Γρηγορόπουλος είναι εξίσου αθώος με τους νεκρούς της Marfin (Αγγελική Παπαθανασοπούλου,Παρασκευή Ζούλια,Επαμεινώνδας Τσακάλης).
¨Ολοι τους θύματα μιας παράλογης και αδικαιολόγητης βίας.
Θα άξιζε,τιμώντας τη μνήμη τους,να συλληπηθούμε με πλήρη ομοθυμία.
Αρκετά βάψαμε τους νεκρούς μας.
Καιρός να τους παραδώσουμε ωχρούς,όπως τους δέχεται η γη,στο καλειδοσκόπιο της συλλογικής μας συνείδησης.
Καιρός να αγαπήσουμε τη ζωή...

4/5/2011

Eγκληματίες...

Σύλληψη ιατρού και κράτησή του στο αυτόφωρο επειδή έβαλε ασθενή σε ράντζο...!!

Αδυνατώ (και βαριέμαι) να συλλογιστώ,θα περιοριστώ σε σκόρπια σχόλια:
-Προφανώς τα ράντζα ανακαλύφθηκαν προχθές.Τόσον καιρό το ΕΣΥ παρείχε υπέρδιπλα κρεβάτια με στρώμα νερού (και καθρέφτες οροφής για τους μερακλήδες).
-Η παραμονή ασθενούς στο διάδρομο δημοσίου Νοσοκομείου θεωρείται "έκθεση σε κίνδυνο"! Αν δεν πρόκειται για πρωτοφανή συλλογισμό αυτοκριτικής,προφανώς το Υπουργείο μελετά τρόπους εισόδου-εξόδου στα Νοσοκομεία απ'τα παράθυρα,καθώς και ολιγόωρη εγκατάσταση ασθενών/συνοδών σε τελεφερίκ αιωρούμενα παραπλεύρως των ιδρυμάτων.Κατ'εξαίρεση,ο Αη-Βασίλης επιτρέπεται να κάνει χρήση της παραδοσιακής καμινάδας.
-Η νοσηλεία πλέον-και οι συνθήκες της-περνούν στην αρμοδιότητα των εισαγγελικών αρχών.Οι αδελφές παρακαλούνται για οδηγίες να απευθύνονται στον εισαγγελέα υπηρεσίας.
-Το εργασιακό τοπίο στο ΕΣΥ γίνεται όλο και ειδυλλιακότερο.¨Οσοι γιατροί δεν αρκούνται στις φάπες που πέφτουν από "αγανακτισμένους καφρο-πολίτες" στα ΤΕΠ,μπορούν να περάσουν και ένα βραδάκι στην ψειρού,εμπλουτίζοντας το βιογραφικό τους.
-Σσσσσστ....ο ΙΣΑ, κοιμάται (πλααίνει που λένε και στο χωριό).Προφανώς περιμένει να ενημερωθεί για να μη βιαστεί να εκδώσει καμία ανακοίνωση συμπαράστασης προς τη συλλειφθείσα συνάδελφο και...εκτεθεί.

Ντρέπομαι,ντρέπομαι,ντρέπομαι...

Συνάδελφε όποια κι αν είσαι, εκ μέρους όλων μας σου ζητώ ΣΥΓΝΩΜΗ για την ανάπηρη στάση μας, για το διάχυτο μικροαστισμό μας,για τη δειλία μας.

Η ηθική μου συμπαράσταση είναι ανεπαρκέστατη,αλλά είναι ολόψυχα δική σου.

3/5/2011