Το χρώμα των νεκρών

Αυτή η αφίσα,στο εφηβικό μου δωμάτιο,ήταν η πιό γλαφυρή καταδίκη του θανάτου που σπέρνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Αργότερα πέρασαν τα χρόνια,ο εφηβικός πασιφισμός ξεθύμανε,μαζί με τόσες όμορφες ψευδαισθήσεις,έμεινε όμως μέσα μου σαν κληροδότημα η αποστροφή απέναντι σε κάθε απόπειρα δολοφονίας,όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιούσε ο επίδοξος θύτης για να τη δικαιώσει (εξαιρώ το ιερό δικαίωμα στην αυτοάμυνα).
Τα γράφω αυτά με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου απ'τη δολοφονία τριών ανθρώπων που εργάζονταν στη Marfin.
¨Οχι τόσο για να καταδικάσω το γεγονός (αυτονόητο),όσο για να στηλιτεύσω μια πρακτική που θεωρώ ελεεινή:την πολιτική εκμετάλλευση του θανάτου.
Χρόνια τώρα ,έχουμε συνηθίσει να προβλέπουμε σχεδόν τί θα ειπωθεί και από ποιά πολιτική παράταξη,μετά από μια δολοφονία.
Σκοτώνεται ένα άτυχο παιδί από ένστολο κάθαρμα που κάνει υπέρβαση εξουσίας? Η Αριστερά σπεύδει να εντάξει το θύμα στο συναξάρι των μαρτύρων της ,να καταγγείλει,να διαδηλώσει,να καταδικάσει (και σωστά).Την ίδια στιγμή η Δεξιά είτε καταδικάζει χλιαρά,είτε ανακαλύπτει ελαφρυντικά για τον εκτελεστή!
Αντίστοιχα,σκοτώνεται ένας αστυνομικός από κακοποιό,η Δεξιά νιώθει εξοργισμένη,καταγγέλει την "αναρχία",συμπαρίσταται στους συγγενείς και συναδέλφους του θύματος (και σωστά).Την ίδια στιγμή,η Αριστερά σιγοψιθυρίζει αόριστα κάποια χλιαρή καταδίκη και σπεύδει να "προλάβει" τυχόν αφορμές "έντασης της κρατικής καταστολής"!
Με λίγα λόγια,η Ελληνική κοινωνία έχει χρωματίσει το θάνατο!
Ο νεκρός,παύει να είναι απλά θύμα,αλλά "εν δυνάμει ήρωας" μιας πολιτικής παράταξης που σπεύδει να τον υιοθετήσει.
Κατ'αναλογία,ο θύτης δεν είναι πια απλώς δολοφόνος,αλλά -ενδεχομένως- ένας κατά περίπτωση "δικαιολογημένα παρεκτραπείς"...
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης βίωσε την ιδεολογική κυριαρχία της καταπιεσμένης από δεκαετίες Αριστεράς.Δυστυχώς,η μετατόπιση του εκκρεμούς,έγινε άκριτα και οδήγησε σε ακρότητες .Πριν τη χούντα για να σε διαβάλλουν σε χαρακτήριζαν "κομμουνιστή".Στη μεταπολίτευση,με την ίδια ευκολία σε έλεγαν "φασίστα".
Θα ευχόμουν,κάποτε,οι πολιτικές δυνάμεις να λυπούνται το ίδιο για κάθε χαμένη ζωή.
Για μένα,ο Αλέξης Γρηγορόπουλος είναι εξίσου αθώος με τους νεκρούς της Marfin (Αγγελική Παπαθανασοπούλου,Παρασκευή Ζούλια,Επαμεινώνδας Τσακάλης).
¨Ολοι τους θύματα μιας παράλογης και αδικαιολόγητης βίας.
Θα άξιζε,τιμώντας τη μνήμη τους,να συλληπηθούμε με πλήρη ομοθυμία.
Αρκετά βάψαμε τους νεκρούς μας.
Καιρός να τους παραδώσουμε ωχρούς,όπως τους δέχεται η γη,στο καλειδοσκόπιο της συλλογικής μας συνείδησης.
Καιρός να αγαπήσουμε τη ζωή...

4/5/2011