"...θέλω στα μπουζούκια απόψε να με πας..."(λαικό άσμα)
"Μη διασκεδάζετε" μας παρακινούσε ο παπάς στο κατηχητικό (έχω περάσει κι απ'αυτό το μαγαζί)!"Διασκεδάζω"-συμπλήρωνε-"σημαίνει δια-σκεδάννυμι,δηλαδή διασκορπίζομαι,διαλύομαι",καθόλου πρέποντα όλ'αυτά για έναν "σωστό χριστιανό".Σύμφωνα με τα ευσεβιστικά πρότυπα του ιερατείου μας,η διασκέδαση και η εν γένει χαρά της ζωής αντιβαίνουν στην επιδίωξη της σωτηρίας των ψυχών(γιατί άραγε?).Εύκολα διαπιστώνει κανείς το δόγμα της αντι-διασκέδασης σε κάθε πιετιστική ("pietismus"-ευσεβισμός) εκδοχή των θρησκευόμενων χριστιανών.Το αγέλαστο προσωπείο,ο ξύλινος λόγος,το καθωσπρέπει χιούμορ(...λέμε τώρα),ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας (κότσος-κεφτές,φούστα-σακκί,γυαλιά-πατομπούκαλα,γυναικείο μουστάκι κλπ),όλα αυτά έχουν εξορίσει κάθε ιδέα διασκέδασης από το πιετιστικό ημερολόγιο.Χαρακτηριστική είναι η καταδίκη της...Αποκριάς από πλευράς ιερατείου,ως γιορτής "παγανιστικής",στην πραγματικότητα αυτό που καταδικάζουν είναι το γλέντι,η διασκέδαση,η χαρά της ζωής (απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι φυσικά το σεξ,άλλο "καταραμένο πράγμα" για κάθε συνεπή ευσεβιστή).
Αντίστοιχο κλίμα αντι-διασκέδασης,συνάντησα στην ΚΝΕ αλλά και στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (άλλη μια "στάση" της εφηβικής μου διαδρομής).
Εκεί η διασκέδαση είχε ενδυθεί τη ρετσινιά της "μπουρζουάδικης συνήθειας",μαζί με την "γραμμή της διαφώτισης" που έλεγε πως "δε γίνεται να διασκεδάζεις και να χαίρεσαι,όταν υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν"!
Το έμμεσο συμπέρασμα ήταν πως όσοι γλεντάνε είναι ανόητοι μικροαστοί "που δε δίνουν δεκάρα για τα λαικά ζητήματα".
Η ηθική του κόμματος συναντούσε την ηθική του ιερατείου,καθόλου ανεξήγητα βέβαια.
Οι μεν ήθελαν να σώσουν τους ανθρώπους σ'αυτήν,οι δε στην άλλη ζωή.Κοινός εχθρός και των δυό,η...διασκέδαση.
Αν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει την νοοτροπία αντι-διασκέδασης της αριστεράς,δεν έχει παρά να προσπαθήσει να διασκεδάσει με τα πρότυπα των καλλιτεχνών που προκρίνει:ο μακαρίτης ο ¨Ασιμος και η "κακούργα κοινωνία", ο Παπακωνσταντίνου-φονιάδες των λαών αμερικάνοι , ο Τσακνής-ροκ τσαντισμένος επαναστάτης, ο Λαυρέντης-ροκ βαριεστημένος επαναστάτης, οι αφοι Κατσιμίχα-εμείς ξέρουμε αλλά δε μας καταλαβαίνετε και πάει λέγοντας.Δε λέω,έχουν και όμορφες στιγμές,αλλά πάντως δεν το λες και γλέντι.
Το ίδιο ισχύει και για πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες της αριστεράς (Λοίζος,Θεοδωράκης,Μικρούτσικος κ.α) όταν ζητούμενο είναι η διασκέδαση:απλά δεν υπάρχει.
Προβληματισμός ναι,μελωδία ίσως,ευαισθησία ενίοτε, αλλά πάντως όχι γλέντι.
Αν ακόμη δεν έχετε πεισθεί,ακολουθεί θανατηφόρο παράδειγμα:έστω ότι είστε καλεσμένοι σε νυχτερινό μαγαζί με δυνατότητα επιλογής τραπεζιού.Στο τραπέζι (1) κάθεται ο Γιώργος Κατσιφάρας και στο τραπέζι (2) ο Μάκης ο Μαίλης.Πού θα καθόσασταν? Εγώ πασόκος δεν είμαι,αλλά με το Γιώργη θα καθόμουνα.
Να πάμε και σε καλλιτεχνικό παράδειγμα: στο τραπέζι (1) ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και στο (2) ο Κώστας ο Καζάκος (ή ο Γιάννης ο Βόγλης...).Πάλι στο (1) θα καθόμουνα (είπαμε,βγήκα να διασκεδάσω)!
Αφού το λύσαμε κι αυτό,ας πιάσουμε και τον τρίτο ανθρωπολογικό τύπο της αντι-διασκέδασης: το γιατρό!
Εδώ τα σχόλια περισσεύουν,δε χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσω.Οι γιατροί είναι μακράν οι πιο βαρετοί τύποι για να κάνεις παρέα και οι πιο ακατάλληλοι για να βγεις να διασκεδάσεις.Παραφορτωμένοι από το βάρος του γοήτρου που θέλουν να διατηρούν ατσαλάκωτο,μπαιλντισμένοι από εκατοντάδες ξενύχτια πάνω απ'το βιβλίο,στερημένοι κοινωνικότητας λόγω επιστημονικού αυτισμού,οι γιατροί αδυνατούν να διασκεδάσουν.
Καθίστε σ'ένα τραπέζι με έναν (αριθμός 1) γιατρό.Αμέσως το αγέλαστο ύφος της αυθεντίας του παγώνει την παρέα.¨Εχει το χιούμορ αγουροξυπνημένου Λάπωνα μετά από χειμερία νάρκη και την κοινωνική ευλυγυσία ξυλάγγουρου Αργολίδος...
Δείξτε κατανόηση:είναι γιατρός,δε γλεντάει ποτέ!
Περιέγραψα τρεις ανθρωπολογικούς τύπους που μισούν τη διασκέδαση:το θρησκόληπτο,τον αριστερό,το γιατρό.Προφανώς οποιοσδήποτε μεταξύ τους συνδυασμός παράγει ακόμη πιο αντι-διασκεδαστικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς για μένα είμαι γιατρός και υπήρξα στο παρελθόν κατά σειρά θρησκόληπτος και αριστερός.
Είναι λογικό που αρχίζω να το γλεντάω μετά το τρίτο ποτό...
10/5/2011
Μάλλον καλύτερα το γλεντάς τώρα, γνωρίζοντας ποιούς σκοπέλους ν'αποφύγεις. Όσο για το τρίτο (ποτό) και μετά, μην ξεχνάς ότι η Ferrari καίει τη μάνα και τον πατέρα της , αλλά κάνε εσύ το μάγκα με Seicento! Ήτοι αγαπητέ μου στο εν λόγω πεδίο δικαιούμεθα μεταξωτά βρακιά...
ReplyDeleteΝα ξεκαθαρίσω εν πρώτοις ότι δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ΚΝΕ ή του ΚΚΕ και δεν έχω περάσει ούτε κατ΄εφαπτομένη από θεολογική-εκκλησιαστική κατήχηση. Πάρα ταύτα αντιλαμβάνομαι και εν μέρει συμμερίζομαι τα γραφόμενα του Βαγγέλη για την ψυχολογική καταπίεση των πιστών και των συντρόφων. Η διασκέδαση και η ψυχική εξωστρέφεια φαίνεται πως είναι απειλητική και για το ιερατείο και για το πολιτμπιρό. Άλλωστε και η Εκκλησία (ως μηχανισμός εξουσίας) και η αρτηριοσκληρωτική «αριστερά» του ΚΚΕ απροκάλυπτα και δεδηλωμένα επιθυμούν τη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου ανθρωποτύπου (που πέραν όλων των άλλων δεν έχει νόημα ή μάλλον είναι επικίνδυνο να διασκεδάζει), δεν αγαπούν τον άνθρωπο (με τις αδυναμίες και τις ενορμήσεις του), επιθυμούν να τον διαμορφώσουν. Βέβαια αυτά στον τόπο του Αριστοφάνη και του Διόνυσου δεν περνάνε και δεν θα περάσουν ποτέ. Συν τοις άλλοις, όπως λέει και ο λαός μας: «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Έχω πάντως και τις αισθητικές μου ενστάσεις, για την ελληνική mainstream διασκέδαση . Χωρίς κανένα ελιτισμό ή ψευτοκουλτουριάρικο καθωσπρεπισμό βρίσκω παντελώς ανυπόφορο όλο αυτό το σκυλαδοπόπ-τουρκομπαρόκ συνοθύλευμα από τραγουδιάρες και αστέρες της πίστας, στο οποίο φαίνεται πως διασκεδάζουν-γλεντάνε οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μου. Αυτοί φαίνεται ότι περνάνε καλά στις σκυλαδοπίστες (όπως περνάνε και υπέροχα βλέποντας Πάνια και μεσημεριανάδικα), εγώ πάλι, όχι. Γούστα είναι αυτά. Ούτως ή άλλως μεγαλώνουμε-σαμε, οι υποχρεώσεις αυξάνουν, τα οικονομικά στριμώχνουν, ο «χρόνος πατριώτη» τελειώνει, καλό είναι νομίζω καθένας να βρίσκει όσο πιο συχνά μπορεί τα φιλαράκια του και να διασκεδάζει με ότι πραγματικά τον ευχαριστεί και τον εκφράζει.
ReplyDeleteΥ.Γ.1. Ο φρικαλέας αισθητικής λαϊκισμός της χούντας και του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80 (τότε που η σε 250.000 φύλλα ημερησίως εκδιδόμενη Αυριανή αποκαλούσε σε πρωτοσέλιδο της τον Χατζηδάκη αδερφάρα) πέραν των προφανών πολιτικών είχε και σαφή πολιτιστικά αποτελέσματα. Ήρθε αργότερα και η χλιδογκλαμουριά του λαιφστάιλ και το γλυκό έδεσε.
Υ.Γ.2. Ιδεωδέστερη εκδοχή του ακομπλεξάριστου, αρχοντικού έλληνα γλεντζέ από τον Κωνσταντάρα δεν υπάρχει.