Total Pageviews

Thursday, August 16, 2012

Σκέψεις του δεκαπενταύγουστου

Η Αθήνα το 15/αυγουστο μεταμορφώνεται σε πόλη-φάντασμα.
Τριγυρνώντας στους δρόμους νιώθεις επιζήσας από πυρηνική καταστροφή.Ασυναίσθητα το βλέμμα σου είναι σε επιφυλακή:περιμένεις να ξεπροβάλλει απ'το στενό κάποιος "μεταλλαγμένος" που σίγουρα θέλει να σε καταβροχθίσει...
Η έρημη πόλη δεν εμπνέει ψυχική γαλήνη-όπως μια αντίστοιχη αμμουδιά-αλλά ανησυχία και υπαρξιακή αγωνία.

Διασχίζοντας την Ομόνοια,η εντύπωση επιτείνεται.Ο άστεγος,ο περιθωριακός,ο εξαρτημένος χρήστης,όλοι κοιτάζουν εσένα.Το άδειο βλέμμα τους σε ξεχωρίζει αμέσως.Ελλείψει άλλου,επωμίζεσαι εσύ την αποκλειστική "ενοχή" για τη δυστυχία τους.Νόμιζα πως,μεγαλώνοντας θα'χα γίνει πιο σκληρόπετσος.Έπεσα έξω! Η παρακμή αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από την απερήμωση του αστικού τοπίου.

Το 15/αυγουστο,οι νύχτες δεν αρκούν για να καλύψουν την ασχήμια της πόλης: Ομόνοια-Αγ.Κων/νου-Πειραιώς μέχρι το Καραϊσκάκη...Μαύρα,ετοιμόρροπα κτίρια στο μισοσκόταδο.Μισοσκισμένες αφίσες λαϊκών "βάρδων",βιαστικοί διαβάτες,χαλασμένα φανάρια και σκουπίδια.Ολόκληρη η αισθητική βαρβαρότητα των τελευταίων δεκαετιών που διαμόρφωσαν την πόλη είναι παρούσα.Τώρα που εξέλιπε η χρυσόσκονη του δάνειου πλούτου, η πόλη είναι κυριολεκτικά γυμνή...Θα χρειαστούν πολλές γενιές Ελλήνων για να ομορφύνουν τη χώρα,αρχίζοντας απ'το στοιχειώδες: τη διαχείριση των απορριμάτων μας.

Νησίδες κόσμου υπάρχουν: Γκάζι,Μοναστηράκι,παραλιακά κλαμπ.Παλιά δεν είχα πρόβλημα να μπω μονάχος σ'ένα μαγαζί και να πιω το ποτό μου χαζεύοντας τριγύρω.Τώρα μου είναι αδύνατον! Ού γαρ έρχεται μόνον...Μπορεί και να είναι ιδέα μου,αλλά μου φαίνονται άκεφες οι παρέες...Αλλά ίσως να πρόκειται για προβολή της δικής μου ακεφιάς...

Η Αθήνα έχει θάλασσα,θεωρητικά το μπάνιο είναι μια διέξοδος.Μόνο που υπάρχουν βασικές ενστάσεις.Μέτρια νερά,"ποντικοί" που παραμονεύουν το πορτοφόλι σου,ρύπανση,ανύπαρκτος ίσκιος.
Δε λέω,για την πιτσιρικαρία που οργώνει την παραλιακή μ'ένα παπί και μια πετσέτα,όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.Μπορεί πάλι να φταίνε τα χρόνια αλλά μάλλον φταίει η ανάμνηση του νησιού μου,που καθιστά το μπάνιο στην Αττική μια αλυτρωτική εμπειρία...Έχω κακομάθει στα γαλάζια νερά από μικρός!

Στο διαμέρισμα,οι ώρες περνάνε δύσκολα.Προχθές έκανα το λάθος να δω ειδήσεις μετά από δυο μήνες: επί σαράντα λεπτά προεξοφλούνταν η οικονομική μας καταστροφή! Όταν οι δημοσιογράφοι θεώρησαν πως το εμπεδώσαμε, περάσαμε στα πλάνα του 15/αυγουστου προσκυνήματος: ολόκληρο το καρναβάλι της θρησκόληπτης επιτηδευμένης ευσέβειας συνεπές στο ετήσιο ραντεβού του στην Τήνο. Σέβομαι βαθιά το θρήσκευμα κάθε ανθρώπου,ο ίδιος είμαι χριστιανός αν και εκκλησιάζομαι σπάνια.Αλλά ποτέ μου δε δέχτηκα την εικόνα του ανθρώπου που πορεύεται γονατιστός για να εκπληρώσει το τάμα του,ποτέ δε συμβιβάστηκα με την επένδυση της πίστης με εθνικιστικούς οραματισμούς,πάντα μου προξενούσε αποστροφή η "υποδοχή του Αγ.Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους",οι εκκωφαντικές διακηρύξεις θρησκευτικής "ευλάβειας",η απόλυτη ταπείνωση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό του! Στη δική μου αντίληψη,ελεύθερα επιλέγω το Θεό μου όχι "μετά φόβου,αλλά μετ'αγάπης", όχι "έρποντας επί γης,αλλά ιστάμενος ευθυτενής", όχι κολακεύοντας αλλά ευγνωμονώντας , όχι με εκκωφαντικές διακηρύξεις αλλά με διακριτική σιωπή...Μάλλον είμαι αιρετικός!

Μήπως,αφού η τηλεόραση ανεπαρκεί,να διαβάσουμε κάτι? Τσαλαβουτώντας ανάμεσα στις "Ιστορίες από την Κολιμά", στο "Κοράνι", στο ξαναδιάβασμα των "Ρουμπαγιάτ" του Ομάρ Καγιάμ και των ποιημάτων του Ελύτη,βρήκα παροδική σωτηρία στο "Φως" των σπορ (διαχρονική αξία του καλοκαιριού και εφημερίδα-τοτέμ του αθλητικού τύπου).Επιτέλους, πήραμε στόπερ...
Τελικά,με λίγο "Φως",λίγη παγωμένη βότκα και λίγη μουσική,ξεγελιέται κάπως η αυγουστιάτικη απερήμωση.
Ίσως και μια νυχτερινή βόλτα με τη μοτοσικλέτα,καθώς η υποψία δροσιάς σε φυσάει,ενώ διασχίζεις την ασχήμια της πόλης και ο δίτροχος σύντροφος σε μεταφέρει αλλού, σε τοπία ανοιχτού ορίζοντα με προοπτικές ονειροπολήσεων...

Λένε πολλοί "ωραία είναι η Αθήνα το 15/αυγουστο"!
Διαφωνώ απολύτως! Η Αθήνα το 15/αυγουστο είναι η ίδια η κατάθλιψη! Την αποδέχονται όσοι δεν έχουν άλλη επιλογή και-αναγκαστικά-την εξωραϊζουν για να την αντέξουν!
Από τον ξεχασμένο γέροντα που μαραίνεται στο μπαλκόνι του με τις απότιστες γλάστρες,ως τη μοναξιά της νυχτερινής Ομόνοιας με τα φαντάσματα των καταραμένων της,η Αθήνα το 15/αυγουστο δεν είναι πόλη,αλλά καθαρτήριο!
Νιώθω ακριβώς όπως ένιωθα 15 χρονών στη Λευκάδα: αποκλεισμένος δίχως προοπτική,με μοναδικό μου όνειρο τη Φυγή!
Η ζωή έχει σίγουρα χιούμορ,λεπτό,ειρωνικό,βρετανικού τύπου.

Ευτυχώς και τώρα,όπως και τότε,υπάρχει η Φυγή ως επιλογή,έστω και προγραμματισμένη.
Ομνύω στην επόμενη αναχώρηση...

16/8/2012

1 comment:

  1. Φέτος η Αυγουστιατικη Αθήνα μοιάζει βομβαρδισμενη, όχι απλά έρημη όπως παλιότερα. Δεν είναι η αύρα της θερινής ραστώνης που κυριαρχεί, αλλά κάτι σαν επιταχυνομενη σήψη. Το κενό φαίνεται πως μπορεί καμιά φορά να γίνει πολύ ασφυκτικό...

    ReplyDelete