Total Pageviews

Sunday, May 8, 2011

H άσχημη συμμαθήτρια


Πριν από χρόνια,στο δημοτικό,είχε έρθει θυμάμαι η Μαριάννα.Κόρη στρατιωτικού μάλλον,άλλαζε συχνά σχολεία και πόλεις ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα της.Η Μαριάννα ήταν ένα κορίτσι που είχε όλες τις προδιαγραφές ν"αποτελέσει τον εύκολο στόχο της τάξης:χοντρούλα,άσχημη,μαυριδερή,συνεσταλμένη.
Απέναντι σ'εμάς,τα "golden boys" του σχολειού,η μοίρα της ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη.
Της επιφυλάξαμε όλη την ανόθευτη παιδική σκληρότητα...
Φάρσες,κοροιδίες,προσβολές,όλο το ρεπερτόριο της ταπείνωσης εφαρμόστηκε στο άτυχο κορίτσι.
Τη θυμάμαι στα διαλείμματα να προσπαθεί μάταια να περάσει απαρατήρητη.Τα μάτια της,όταν δεν έκλαιγε,κουβαλούσαν το αναπάντητο παράπονο:"Γιατί"?
Πέρασαν οι μήνες κι ένα πρωί,αντί γιά τη Μαριάννα,βρήκαμε στον πίνακα ένα κείμενο γραμμένο με κιμωλία:"Γειά σας,σας χαιρετώ,πέρασα πολύ όμορφα μαζί σας,δε θα σας ξεχάσω ποτέ".
Η Μαριάννα μας αποχαιρέτησε μ'ένα κείμενο-μαχαιριά στην καρδιά.
Το κορίτσι που κοροιδεύαμε,η "άσχημη χοντρή", διέφευγε από το ρόλο που της είχαμε δώσει για να γλεντάμε και μας συστήνονταν ως αυτό ακριβώς που ήταν:ένας άνθρωπος με αισθήματα,μια ψυχή που μέσα απ'τον πόνο της απαντούσε στους διώκτες της με ανείπωτη ανθρωπιά.
Πολλές νύχτες έχουν περάσει από τότε,κάποιες στοιχειωμένες από την ανάμνησή της.
Θέλω να της ζητήσω συγνώμη,έστω και τώρα και να της πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ":
αυτή η πληγή που κουβαλάω μέσα μου από τότε,είναι το πρώτο χρέος που ένιωσα,η πρώτη συναίσθηση της ευθύνης των πράξεών μου,η πρώτη πράξη της ενηλικίωσης.Η μικρή Μαριάννα ήταν το πρώτο κορίτσι που μ'έκανε άντρα,χωρίς να χρειαστεί ούτε το χέρι της ν'αγγίξω...

"...επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν,
εδίψησα και εποτίσατέ μοι,
ξένος ήμην και συνηγάγετέ με,
γυμνός και περιεβάλετέ με,
ησθένησα και επεσκέψασθέ με,
εν φυλακή ήμην
και ήλθετε προς με..."
(Ματθ.κε 35-36)

Μικρή Μαριάννα του δημοτικού,οι συμμαθητές σου σου ζητάμε συγγνώμη!

8/5/2011

4 comments:

  1. Τρυφερό, ειλικρινές, ανδρικό.
    Πάντως οι μικροκοινωνίες των σχολείων μπορεί να γίνουν ανελέητα σκληρές. Είναι αυτή η «ανόθευτη παιδική σκληρότητα» στην οποία αναφέρεσαι, αλλά και η λειτουργία του όχλου. Εσύ πάντως, εξομολογήθηκες.

    ReplyDelete
  2. Μπορείς, σε παρακαλώ, να ζητήσεις εκ μέρους μου συγγνώμη κι από την μικρή Τασούλα του Αγ. Παύλου και να της αφιερώσεις την ταινία του Δήμου Αβδελιώδη "Το δέντρο που πληγώναμε";
    Στα σοβαρά -τώρα- με συγκίνησες ρε μπαγάσα...

    ReplyDelete
  3. Το blog σας είναι σχεδόν το ίδιο ηλικιακά με το δικό μου. Η διαφορά μας: εγώ στην αρχή το είχα για ημερολόγιο. Κοιτάζοντας τις δημοσιεύσεις σας, αυτή μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

    Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, καθώς μου δείξατε το επόμενο θέμα που θα μπορούσα να σχολιάσω σε επόμενο κείμενό μου, σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Εάν ποτέ πιστεύσετε ότι θέλετε να μάθετε, να δείτε, να ακούσετε κάτι διαφορετικό, παρακαλώ δείτε τα κείμενά μου. Πιστεύω πως θα τα βρείτε αρκετά ενδιαφέροντα.

    ReplyDelete
  4. Εγώ σ'ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.Θα σ'επισκεφτώ σύντομα!

    ReplyDelete