Φαίδων Ματθαίου (1924-2011)

Έφυγε ο μεγάλος Φαίδωνας Ματθαίου και μαζί του μια ολόκληρη εποχή...
Το μπάσκετ στην Ελλάδα υπήρξε πάντοτε -σε σχέση με το ποδόσφαιρο- ένας χώρος πολιτισμού,ήθους και διανόησης.
-Ο πολιτισμός στο μπάσκετ,είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα: οι προπονητές αλληλοσυγχαίρονται στο τέλος κάθε παιχνιδιού, οι παίχτες στην αρχή και στο τέλος, οι δηλώσεις στα media υποδηλώνουν μορφωτικό επίπεδο τουλάχιστον αξιόλογο, οι διαιτητές μπορούν να διακόψουν το παιχνίδι όταν το κοινό βωμολοχεί κ.α
-Το ήθος συμπλέει με τον πολιτισμό.Είναι σπάνιοι οι βρώμικοι παίχτες στο μπάσκετ (το άθλημα είναι το πρώτο που δίδαξε την έννοια του αντιαθλητικού φάουλ και του ντισκαλιφιέ, σε εποχές που στα πδοδσφαιρικά γήπεδα οργίαζαν διάφορα "δρεπανηφόρα"...).Ακόμη περισσότερο, το άθλημα στην Ελλάδα άργησε να "επαγγελματοποιηθεί" και όσοι πρόλαβαν την εποχή που παίζαμε τις πορτοκαλάδες,καταλαβαίνουν τί σημαίνει ήθος ερασιτεχνικού αθλήματος.
-Η διανόηση τέλος, συχνά -αλλά όχι υποχρεωτικά- συμβαδίζει με τον πολιτισμό.Διόλου τυχαία, πολλοί μπασκετμπολίστες ήταν ταυτόχρονα φοιτητές (μιλάμε για την εποχή της πορτοκαλάδας), κομίζοντας στο χώρο και τον αέρα της πανεπιστημιακής διανόησης της εποχής.

Ο Φαίδων Ματθαίου (μαζί με τον Κώστα Μουρούζη) ήταν φυσικά πρωτοπόροι ακόμη παλαιότερων εποχών.
Εγώ τους πρόλαβα στη δύση της προπονητικής τους καρριέρας (μέσα δεκαετίας '80) ως τοτέμ του χώρου,να απολαμβάνουν καθολικού σεβασμού.
Ηταν η εποχή που,στη Λευκάδα,υπήρχαν όλες κι όλες ...τέσσερις μπασκέτες,απ'τις οποίες μόνο οι δυο (στο 1ο Λύκειο) είχαν τσιμεντένιο δάπεδο και -σπανιότερα-διχτάκι.
Διαβάζαμε-οι λίγοι που ασχολούμαστε- το "Σούπερ Μπάσκετ" κάθε μήνα, για να μάθουμε τα νέα των θεών εκείνης της εποχής (Julius Erving, Karrem-Abdoul Jabbar,Magic Johnson,Larry Bird,Isiah Thomas).
Στην Ελλάδα,ο Γκούμας και ο Κόντος τελείωναν την καρριέρα τους και μεσουρανούσαν ο Κορωναίος και ο Γιατζόγλου, ο Στεργάκος και ο Καστρινάκης, οι μυστακοφόροι πλέη μέηκερς Μίσσας και Αλεξανδρής ενώ είχε ήδη ανατείλει το άστρο του Γκάλη και του Γιαννάκη.
Εμείς, δώδεκα-δεκατριών χρονών τότε,παίζαμε μπάσκετ στο "επάνω" Λύκειο (δύο είχε τότε η Λευκάδα,το "πάνω" και το "κάτω"...) και κερδίζαμε ή χάναμε τις πορτοκαλάδες στον Μπία (παρατσούκλι παντοπώλη της εποχής)!

Αργότερα,ήρθε το Euro '87 και το τέλος της αθωότητας.
Η Ελλάδα γέμισε μπασκέτες και πιτσιρικάδες που ήθελαν να μιμηθούν τον Γκάλη και το Γιαννάκη.
Ο γράφων,στο Λύκειο όντας, έπρεπε (?) να περικόψει το μπάσκετ, αφού οι βαθμοί μετρούσαν για τις Πανελλήνιες και, να αναλωθεί στο κυνήγι του 19!Αργότερα,ο μακαρίτης ο Τρίτσης κατάργησε το βαθμό της 1ης και 2ας Λυκείου! Τα δυο χρόνια που άφησα το μπάσκετ πήγαν κυριολεκτικά στο βρόντο! Από τότε, έμαθα να μην επενδύω στο μέλλον αλλά να ζω το "σήμερα".
Οχι βέβαια πως έχασα καμιά ευκαιρία σταδιοδρομίας!
Στο άθλημα,λόγω σωματοδομής,κανένα μέλλον δεν είχα,παρότι παραμένω αξιόπιστος πλέη μέηκερ...
Απλά, μου έμεινε το "γαμώτο" πως θα μπορούσα ίσως να παρατείνω την ενασχόληση μ'ένα αγαπημένο μου σπορ!

Εφυγε λοιπόν ο Φαίδων Ματθαίου κι εγώ αποχαιρετώ μαζί μ'αυτόν την εποχή της αθωότητας
των παιδικών μου χρόνων.
Τους φίλους εκείνης της εποχής και τις πλαστικές πορτοκαλάδες με το αλουμινόχαρτο-καπάκι, δε θα τα ξαναβρώ.
Τη γεύση τους όμως-εγώ έπινα λεμονάδα!-δε θα την ξεχάσω ποτέ!

18/9/2011