Το γραφείο ωρίμασε

Πάνε τέσσερα χρόνια που "έφυγε" ο πατέρας μου. Δεν πρόκειται φυσικά να γράψω άλλον έναν επικήδειο λόγο.Ετσι κι αλλιώς,οι επικήδειοι είναι για να παρηγορούν εμάς και όχι τους "αναχωρήσαντες". Ακόμη περισσότερο,αν η γλώσσα είναι ένας ατελής εκφραστικός μηχανισμός,
μπροστά στο αναπότρεπτο του θανάτου η ανεπάρκεια των λέξεων είναι ολόγυμνη...
Οταν ο άντρας χάνει τον πατέρα του,συνειδητοποιεί άμεσα δύο αλήθειες
1) Ποτέ,όσο εκείνος ζούσε,δεν είχαν μιλήσει αρκετά μεταξύ τους,όπως συχνά συμβαίνει μεταξύ αντρών.
2) Ο ορφανεμένος παραμένει για ικανό χρονικό διάστημα,παιδί σε σχέση με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη θέση του στον κόσμο.

Για το (1) δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω πιά τίποτε. Κάτι προσπάθησα όσο ήταν μαζί μου,αλλά πάντα έμενε ημιτελές. Ισως φταίγαμε κι οι δυό ή ίσως να μη νιώθαμε τόσο έντονη την ανάγκη της κουβέντας αφού-κυριολεκτικά-συνομιλούσαν οι ματιές μας. Μπορεί τελικά η μοίρα της σχέσης πατέρα/γιού να'ναι να μένει πάντα ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης επαφής...

Τ0 (2),άργησα να το αντιληφθώ! Είναι δύσκολο να αυτοπροσδιοριστείς άμεσα,μετά την έκλειψη της πατρικής σκιάς.Συνεχίζεις να ζεις με την οπτική που είχες.
Ωσπου μια μέρα έρχεται η αποκάλυψη.Για μένα ήταν ένα τυχαίο γεγονός,μια κουβέντα του, που αναπόλησε η μάνα μου.Αρχισα να κλαίω το Σάββατο και σταμάτησα Δευτέρα πρωί...
Θαρρείς κι ελευθερώθηκε ξαφνικά ένας ασφαλισμένος χείμαρρος.
Εκτός από τη θλίψη,έπρεπε να διαχειριστώ και πρωτόγνωρα αισθήματα ανασφάλειας,τέτοια που κανένα παιδί δεν έχει όσο υπάρχει κοντά του ο μπαμπάς!
"Θα τα καταφέρω μόνος μου?" ήταν το βασανιστικό ερώτημα που με γέμιζε τρόμο και που για πρώτη φορά αιωρούνταν μέσα μου σαν εφιαλτικό εκκρεμές!

Μεχρι που...ο ρόχθος ξεθύμανε.
Το ερώτημα δεν απαντήθηκε,αλλά έπαψε πια να με τρομάζει.
Η φωτογραφία του μπαμπά,πήρε θέση στο γραφείο μου σαν φυσικό επακόλουθο μιας ψυχικής ανάγκης που ήμουν πια ώριμος να την εκφράσω.
Τώρα,δουλεύω και ανταλλάσσουμε κρυφές ματιές όπως παλιά!
Σχεδόν διαβάζω στην έκφρασή του την επιδοκιμασία του ή την επίπληξή του καθώς τρίβομαι με τον κόσμο.
Το βλέμμα του με συντροφεύει και με εμψυχώνει όπως μόνο ένα έντιμο βλέμμα μπορεί!
Είμαι περήφανος που τον έχω πλάι μου και ποτέ πιά δε θα ξανανιώσω μόνος!
Μπαμπά,καλώς σε βρήκα!

"Ο'τι πάσα ψυχή αθάνατος"
(Πλάτωνας-"Φαίδων")

13/9/2011